نمی‌توانستم بخوانمش چون با خواندن هر واژه‌اش دلزده می‌شدم. هر کلمه‌اش که به چشمم می‌خورد شبیه تیری بر قلبم اصابت می‌کرد. چاره‌ای نداشتم دور تا دور میز نشسته بودند. نگاه‌هایشان به سویم دوخته شده بود. همه در انتظار توضیحی از متنی بودند که قرار بود آن را ساده بیان کنم. به خودم نهیب زدم و ریز نگاهی به جمعیت دور میز. هنوز تشنه شنیدن بودند و من گنگ کلمات کتاب بودم. گنگه گنگ هم که نمی‌شود بگویم. خراب. شلخته. دست و پا کنده شده. با لب و لوچه آویزان. اصلأ نمی‌دانم چرا این کتاب را انتخاب کرده بودم. شاید از رنگ و لعاب روی جلدش. شاید هم از اسم قشنگش. و شاید هم حتمأ از خط قشنگش. بله، از همون خط قشنگش بوده که برگزیده مجلس و میزش شده بود. اما وای بر من که این را انتخاب کرده بودم و الان وبال گردن افتاده‌ام شده است. کتاب را به آرامی روی میز می‌گذارم و بلند می‌شوم. کنار پنجره می‌ایستم و نفسی تازه می‌کنم. به یاد خلاقیت استاد یکی از درون سخت می‌افتم که حدودأ تمام مسئله‌های سخت را خودمان برایش حل و فسخ می‌کردیم. یادش خیری می‌گویم و به طرف هنرجوهای کلاس بر می‌گردم: -هفته آینده هر کس قشنگ‌ترین خلاصه این کتاب را نوشته و سر کلاس بیاورد، بالاترین نمره را خواهد گرفت. چشم‌ها همه متحیر از حرفم. میخ‌کوب شدند و سکوت شد همه حرف کلاس. #روزانه‌نویسی #لطافت #تمرین #روزانه13 #نقد

بابا دیشب خواب دیدم. خواب دیدم توی حرم حضرت رقیه هستم. صدای گریه دختری را می‌شنیدم، اما هیج کسی نبود. همه جا زیبا بود اما سرد ونمناک. اطراف را نگریستم. صدا از گوشهٔ از حرم می‌آمد. قدم زنان به سوی حرم حرکت کردم. با هر لحظه قلبم با تپش‌های بی‌امانش طاقتم را طاق می‌کرد. نازدانهٔ کوچک وظریف زانو زده بود و گونه‌هایش خیس از بارش قطزات اشک بود. کنارش زانو زدم. چنان عظمتی داشت که هرچه کردم نتوانستم در آغوش بگیرمش. با احترام روبه‌رویش سربه زیر انداختم. سراغ بابایش را می‌گرفت. ناله می‌کرد. بابا بابا کردن‌هایش دیوارهای حرم را به لرزه در می‌آورد. صورتش کبود بود. زخمی. زبانم بند آمد، انگار لال شدم. دلم آتش گرفت از کبودی صورتش. کدام نامسمانی صورتی به این زیبایی را خراش داده است. لعنت فرستادم و قدم نزدیک‌تر برداشتم. خون به پهنای صورت کوچکش وسعت گرفته بود. دستم را روی گونه ‌های سردش کشیدم. سرش را بالا آورد. چنان ترسیده بود که می‌لرزید. با ترس گفت: مگه یه دختر سه ساله این قدر کتک زدن می‌خواد. دستش را روی سرش گذاشت و گفت: نزنید بابای من حسینه. نزنید! نزن منو. گشواره‌هام مال شما. دیگه جونی ندارم..... بابا! اون دخدر حضرت رقیه بود. خودم دیدم، از گوش‌های کبود بی گوشواره‌اش شناختمش. بابا! من دیگه گوشواره نمی‌خوام. گوش‌های من که عزیزتر از گوش‌های خانم سه ساله‌ام نیست. #تمرین136 #لطافت 1401/05/12

نور می شکند در میخ داغ می خورد بر تن #هایکو #مادر #هایکو غم هایم را شمرده أم تعداد کمی نیست اولین هایکو باغ انار نوشته شد. یقینا بهتر می نویسید.... یا علی گرما... آرامش... آغوش مادر... #هایکو #امید در هوای سرد فصل زمستان سلام بهار، بهار نو #هایکو #لطافت در... نفرین به تاریکی... ظلم به مادرم... #هایکو مونولوگ نویسی قاعده خودش رو داره...خیلی سخت نیست. هایکو هم به نظرم سخت نیست ولی این چندتایی که خوندم خیلی هاشو رعایت کرده بودند با اینکه ترجمه شده بود ولی ... در کل هایکو نوشتن خیلی اولویت نداره...همینکه تنوعی بشه و قلم ها رو راه بندازه خوبه. پس یقینا برای نوشتن هایکو باید هایکو بنویسید. نه شبه هایکو. #هایکو غم بود شادی آمد غم رفت #هایکو سال بود تحویل آمد سال تحویل شد باغ آتش باغبان نیست #هایکو #پیاده داغ دل کاروان نیست #هایکو #لطافت ماه می‌آید ابر می‌بارد چاه دردهای عمیق دارد #هایکو #پیاده ناراحت شدی؟ فکر کردم خوشحال میشی... بییایید هایکو دَر وَکونیم بفرستیم به شرکت سونی...نفری یک وایو جایزه بگیریم. توش با فتوشاپ بننویسیم مرگ بر آمریکا. هایکو می نوشتم و به دل می گفتم: هایکوی تن تنانی تا نخوری ندانی.