توسلات ایشان به چهارده معصوم هر روز و هر ساعت واقعاً عجیب بود. ندیدهام کسی دائم الذکر، دائم الوضو و تمام لحظاتش با یاد خدا باشد. اگر بگویم غفلت او را ندیدم باورش مشکل است، ولی حقیقتاً چنین بود، مانده بودم با این همه اخلاص و تقوی و عشق، چرا خداوند او را اینقدر معطل کرد و چند سال شهادتش را به تأخیر انداخت در حالی که او بنده مخلص خدا بود. سراپای وجودش شور و شیدایی بود. میگفت: همه چیز باید رو به قبله قرار گیرد و جهت خدایی داشته باشد.
مهریهام، شفاعت
حقیقتاً دیدگاه من نسبت به خدا و دنیای اطرافم با ازدواج با ایشان رنگ و روی دیگری پیدا کرد و تازه خودم را شناختم و به وظایفم وقوف پیدا کردم و طرز عبادت کردن را از ایشان آموختم.
برای مهریه که با هم صحبت کردیم ایشان گفت: شاید پس از ازدواج فقط یکماه زنده باشم آیا میتوانی با این شرایط ...؛ گفتم: اگر قول بدهید مهریهام را شفاعت قرار بدهید یکساعتش کفایت میکند و این شد مهریهام. در مورد هدیه هم قرار شد برای من یک حلقه خریداری شود و ایشان هم گفتند برای من یک ساعت جیبی یا یک عبا تهیه کنید که، چون خیلی دوست داشتم مرد با «عبا» نماز بخواند، برای ایشان عبا هدیه گرفتم و در منزل امام جمعه وقت اصفهان، آیت الله طاهری توسط ایشان خطبه جاری شد.
اداره ثبت ازدواج به علت نداشتن مهریه ازدواجمان را ثبت نمیکردند، چون درصد میخواستند و علت قرار دادن مهریه این بود که نخواستم ازدواجی که سراپا معنویت و اراده مستقیم خداوند بوده آلوده به مادیات شود لذا آیت الله طاهری خودشان یک رساله امام خمینی (ره) و یک نهج البلاغه اضافه کردند و قضیه حل شد.
ایشان ساخته شده به جبهه آمده بود و شاهد قضیه، تصادفی است که برای او پیش آمده بود. آن موقع جهاد کار میکرد. در جاده کرج تهران تصادف شدیدی پیش میآید و پای چپش به شدت آسیب میبیند (تقریباً خرد میشود) مدت چند ماه در بیمارستان بستری و تحت درمان بوده و این پیشامد زمینه رسیدن او به خدا میشود. ایشان میگفت: انقلاب بود و هنوز بیمارستانها طاغوتی بود و پرستاران حجاب نداشتند. او در طول این چند ماه هرگز به خود اجازه نداده بود نگاهی به این پرستاران بیاندازد (در سن ۱۸ سالگی یا کمتر) میگفت: "خیلی نیاز داشتم انگشتان پایم را حرکت دهند تا از گرفتگی در بیاید، ولی علیرغم درد شدید، تحمل میکردم تا مبادا آنها (دخترهای پرستار) دستشان به پایم بخورد". در این مدت انحرافاتی را هم که از دیگران میدیده است، نصیحت میکرده و امر به معروف و نهی از منکر میکرده. پس از شهادتش دایی خودم را که از دنیا رفته است در خواب دیدم از او پرسیدم: دایی جان امیر مرا میشناسی؟ گفت: او را که نگو، خدا میداند «پایش» او را به چه مقامی رسانده است.
👇👇👇
مهمترین مشکلی که در زندگی ما وجود داشت، تشنج پسرمان عبدالحسین بود که از شش ماهگی بر اثر تب شدید برایش پیش آمد. خوب تحت درمان بود و مرتباً قرص «فنو باربیتال» میخورد و هرگاه تب میکرد باز تشنج پیش میآمد. آخرین باری که قرار شد به جبهه برود با توجه به مسائلی که پیش آمده بود برایم واضح بود که اینبار حتماً شهید میشود. لذا گفتم من یک خواسته دارم اگر آنرا حل کردی مشکلی ندارم و میتوانی با خیال راحت بروی و آن تشنج حسین است. واقعا نمیدانستم در ادامه با این مسئله چگونه برخورد کنم. گفت: خیلی خوب، این مشکل را هم حل میکنم با توکل به خداوند منان. بلافاصله رفت حرم (پابوسی امام رضا علیه السلام) و پس از نماز مغرب و عشا برگشت و بسیار محکم و مطمئن گفت: الحمد الله این مشکل هم حل شد و شفای حسین را از امام رضا (ع) گرفتم. گفتم: چطور؟ گفت: مناجات شعبانیه خواندم و امام هم شفا دادند؛ و به همان امام رضا (علیه السلام) قسم دیگر با تب ۴۰ درجه هم این بچه تشنج نکرد و شفای کامل گرفت.
شهادت ایشان در عملیات نصر ۴ در منطقه ماووت عراق اتفاق افتاد. بار دیگر خداوند او را به شهرستان بانه دعوت کرد، از آنجا با عزیزان مستقر در بانه دیدار و خداحافظی کرد و توسط یکی از خواهران که از دوستانم بودند برایم سلام رساند و گفت به همسرم بگویید از اینکه فرصت نشد یک بار دیگر تماس بگیرم پوزش میطلبم و حلالیت طلبیده بود و عازم عملیات شده بود (آن موقع تلفن نداشتیم و باید با خانه دوستانشان تماس میگرفت تا آنها بیایند به ما بگویند تا به منزل آنها بروم و منتظر باشم تا تماس بگیرند)
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
خار مغیلان
یا رقیه بنتالحسیــݩ😭😭😭
بمیرم برات بیبی😭