🔸️وَ هُوَ الَّذِي مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ وَ جَعَلَ بَيْنَهُما بَرْزَخاً وَ حِجْراً مَحْجُوراً(فرقان: ۵۳) سرتاسر زندگی انسان پر از حوادثی است همچون دو دریای متفاوت؛ دریایی با طعم خوش و گوارا و دریایی با طعم شور و تلخ. دو دریای حوادث که انسان را احاطه کرده و انسان در میان آن‌ها هر دو را هم‌زمان احساس می‌کند. همه چیز آماده است تنها انسان است که باید حرکت کند و نگاهی به خودش بیندازد.

🔸️وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَراً فَجَعَلَهُ نَسَباً وَ صِهْراً وَ كانَ رَبُّكَ قَدِيراً(فرقان: ۵۴) این انسانی که از هیچ آفریده شده، از قطره‌ای آب و این قطره تبدیل به انسان شده و انسان پیوندهای نسبی و سببی ایجاد کرده و نسلش از ابتدای بشریت تا قیامت ادامه دارد با انواع نسب‌ها و سبب‌ها. همه‌ی این‌ها برای این است که انسان خودش را ببیند؛ خودش را میان این دو دریای شور و شیرین ببیند؛ در میان دریای حوادث. حوادثی گوارا و حوادثی تلخ و لحظه‌ای به خودش بپردازد. 🔸️كانَ رَبُّكَ قَدِيراً(فرقان: ۵۴) خداوند احتیاجی به این موارد و به عذاب بشر ندارد همان‌طور که برای شیرین کردن زندگی انسان مانعی روبه‌روی او نیست. این برای خود انسان است. اما انسان چه می‌کند؟! 🔸️وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّـهِ ما لا يَنْفَعُهُمْ وَ لا يَضُرُّهُمْ (فرقان:۵۵) انسان پیوسته به دنبال لغویاتی است که هیچ اثری در زندگی دنیایی و آخرتش ندارد و از این دست بردار نیست. 🔸️وَ كانَ الْكافِرُ عَلى‏ رَبِّهِ ظَهِيراً(فرقان:۵۵) انسانی که به کفران رسیده، همه‌ی آیات الهی را نمی‌بیند و عقلش را تعطیل کرده و هرگز حاضر به نگاه کردن نیست، نه تنها این گونه است بلکه با هر موضوعی و به هر بهانه‌ای که می‌تواند بر علیه این حرکت نامتناهی و بر ربی که بی‌نهایت است و بر مسیری که تا بی‌نهایت و تا نامتناهی ادامه پیدا می‌کند، شورش می‌کند و با تمام قوا به آن سمت می‌رود. 🔸️وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً(فرقان:۵۶) بنا نیست که پیامبر غیر از گفتن و تذکر دادن و بشارت و بیم دادن کار دیگری داشته باشد و از انسان هیچ چیز نمی‌خواهند الا: قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلاَّ مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‏ رَبِّهِ سَبِيلاً(فرقان:۵۷) خداوند و رسولانش و اولیاء الهی هیچ اجرتی، هیچ پاداشی، هیچ چیزی از ما انسان‌ها نمی‌خواهند به جز اینکه کسی که می‌خواهد به سمت این بی‌نهایت برود به این شاه‌راه توجه کند و برود چون راه برایش باز است. توجه کند به "وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لا يَمُوتُ"(فرقان:۵۸) به این خدای بی‌نهایتی که انتها ندارد و تمام نمی‌شود توکل کند و به این مسیر و به این شاه‌راه و به جهان و همه چیزی که برای انسان آماده کرده، توجه کند. 🔸️وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ وَ كَفى‏ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً(فرقان:۵۸) خداوندی که این نعمات رو ایجاد کرده، ستایش کند. اما انسان چگونه است؟! 🔸️وَ إِذا قِيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحْمنُ(فرقان:۶۰) وقتی که از انسان خواسته می‌شود که به سمت این بی‌نهایت حرکت کند، لحظه‌ای از زندان خودش بیرون بیایید و به حقیقتی که بر جهان حاکم است توجه کنید.حقیقتی که همه‌ی آن برای این است که او را یک قدم از این نفرت درونی بیرون بیاورد. این رحمت الهی بی‌نهایت است و ما در مقابل می‌گوییم: قالُوا وَ مَا الرَّحْمنُ(فرقان:۶۰). این رحمت کجاست؟! 🔸️أَ نَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفُوراً(فرقان:۶۰) آن‌ها می‌گویند: ما به سمت خدایی برویم که از او چیزی متوجه نمی‌شویم، "وَ زادَهُمْ نُفُوراً" این نفرت افزایش پیدا می‌کند. 🔸️وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً(فرقان:۶۳) اما در مقابل، آن‌هایی که این مسیر را انتخاب می‌کنند و می‌روند. همان بندگان و کسانی که این رحمت را می‌بینند و از زندان خودشان خارج می‌شوند و این مسیر بی‌نهایت را طی می‌کنند و به آن نگاه می‌کنند. آن‌ها کسانی هستند که در این زندگی بر روی این زمین حرکت می کنند و در زندگی روزمره‌شان با آرامش و فروتنی رفتار می‌کنند و این زندان درونشان را با تمامی جهان یکی نمی‌گیرند. فروتن هستند و می‌فهمند که در زندان خودشان هستند. 🔸️وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً(فرقان:۶۳) آن‌ها به این ارتباطات و به امور اعتباری و بی ارزشی که جامعه و اجتماع را فرا‌گرفته، توجه ندارند. 🔸️وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً(فرقان:۶۴) انسان‌هایی که سجده و قیام و قعود و توجه دارند، به‌خصوص در شب‌هایی که این‌ها به آرامش توجه می‌کنند و زندگی روزمره آن‌چنان آن‌ها را درهم نشکسته که شب آن‌ها نابود شود. 🔸️وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها كانَ غَراماً(فرقان:۶۵) و با توجه به بی‌نهایت این عذاب را از خودشان دور می‌کنند. 🔸️وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً(فرقان:۶۷) کسانی که در زندگی اعتدال را رعایت می‌کنند و نه حالت افراط دارند و نه تفریط. 🔸️وَ الَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللَّـهِ إِلهاً آخَرَ (فرقان:۶۸) در این مسیر صحیح، در این ترک زندان‌ها به جای این که زندان را ترک کنند، به یک معبود دیگر، به یک اندیشه و به هر

چیزی که آن‌ها را نگه‌دارد، نمی‌پردازند. این‌ها کسانی هستند که: إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّـهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّـهُ غَفُوراً رَحِيماً(فرقان:۷۰) کسانی که برمی‌گردند و به این بی‌نهایت توجه می‌کنند از زندان خودشان بیرون می‌آیند و یک عمل صالح و یک حرکت کوچک و یک قدم و یک وجب تکان می‌خورند، خداوند سیئات آن‌ها را به حسنات تبدیل می‌کند و غفران و رحمت خداوند برای این انسان‌ها آماده است. اگر انسان خودش از این فرار نکند. #سوره_فرقان #محمد_حسین_قدوسی #در_مكتب_علامه_طباطبايى ایتا | بله | آپارات

قال على(ع): "كَفى بِالمَرءِ مَعرِفَةً أن يَعرِفَ نَفسَهُ" ولادت نورانى مولود كعبه، اميرالمومنين، مولىٰ على(ع) و روز پدر بر همگان مبارك باد. #در_مكتب_علامه_طباطبايى ایتا | بله | آپارات

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سرِ چشمهٔ بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانهٔ علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را به‌جز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا به‌جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که عَلَم کند به عالم شهدای کربلا را چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که می‌تواند که به‌سر برد وفا را نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیّرم چه نامم شه مُلک «لافتی...» را به دو چشم خون‌فشانم هله ای نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیام‌ها که دادم همه سوز دل صبا را چو تویی قضای‌گردان به دعای مستمندان که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را چه زنم چو نای هردم، ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشت‌ر بنوازد این نوا را «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی بنوازد آشنا را» ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا استاد شهريار #در_مكتب_علامه_طباطبايى #ولادت_اميرالمومنين(ع) تلگرام | اینستاگرام | ایتا | بله | آپارات

🏴 انسان‌هایی که طریقه‌ی احیای خویشتن را در دل رنج‌ها پیش گرفته‌اند؛ لذات معنوی و لذات این دنیایی را هم بیشتر از همه می‌چشند. این همان طریقه و حقیقتی است که مرتبه‌ی بالا و نهایی آن می‌شود کلام زینب کبری سلام‌الله علیها که در اوج مصیبت و در سخت‌ترین فاجعه‌ی تاریخ بشری و درست در زمانی که بالاترین و کامل‌ترین گزارش از این مصیبت را بیان می‌کند، درهمان صحنه، می‌گوید که: "ما رایت الا جمیلا" #در_مكتب_علامه_طباطبايى #محمد_حسین_قدوسی #زینب_کبری @Allaamehwisdom

وقتی که انسان مسیرش را به صورت "جامعی" پیدا می‌کند، زمانی است که باید بهانه‌ها را کنار بگذارد و آن حقیقتی که پیدا کرده را با تمام قوا اعمال کند و اگر در آن به هر بهانه‌ای سستی کند و به هر دلیلی بدون اینکه از طرف آن مسیرِ خودش اجازه‌ای داشته باشد، باعث عقب‌ماندگی و نرسیدن او می‌شود.

🔸️"امر جامع" این است که انسان در مسیر خودش و در آن مرحله‌ و زمانی که هست و نسبت به مشکلاتی که دارد و نسبت به مسیری که باید طی کند، راهش را پیدا کند. به تناسب آن مرحله و نه به شکل مطلق، چون مطلق امکان ندارد. امکان ندارد که انسان همه چیز را بداند اما به تناسب آن شرایط خودش می‌تواند به یک امر جامع و به یک راه‌برد جامع و به یک درک جامع برسد. درک جامعی که به تناسب آن مرحله است. وقتی که این راه‌برد جامع را پیدا کرد، زمان عمل کردن است و نباید هیچ بهانه‌ای داشته باشد. همه چیز به تناسب آن راه‌برد است. 🔸️کسی که این راه‌برد را پیدا کرده همچون کسی است که در پیشگاه اولیاء و بزرگان و پیامبر اکرم صلی الله علیه و حضرت بقیه الله الاعظم(عج) در امری است که به برنامه مشخصی رسیده و این برنامه‌ی مشخص از ناحیه‌ی خودش نیست از عالم بالا برایش صادر شده و هر نوع بهانه‌ای مانند مخالفتی است که با آن‌ موجودات برتر می‌کند. زمانی که آن مسیر را برایش باز کردند و این مسیر برایش روشن شد، با توجه به اینکه این روشنی و این نور از عالم بالاست و از آن خورشید اعظم برایش صادر شده و از خودش نیست، به محض اینکه این انسان در کوچک‌ترین مسئله‌ای به آن مسیر بی‌توجهی کند، مانند کسی است که پشتش را به خورشید کرده و خودش را در سایه و تاریکی قرار داده و اگر مشکلی برایش پیدا شود از ناحیه‌ی خودش است. چرا که او در شرایطی است که مسیر برایش روشن شده و بدون اجازه‌ای که از آن خورشید صادر شود نباید این محیطش را ترک کند. 🔸️وقتی که انسان در امور مختلفی به دنبال بهانه‌های بی‌حاصل است، مشکلاتی براش پیدا می‌شود که این مشکلات از ناحیه‌ی خودش است. اما وقتی که با اجازه است و اجازه‌ی آن به تناسب همان درکی است که دارد، با حقیقتی که درک می‌کند و با صداقت است راه برایش روشن می‌شود. 🔸️فَإِذَا اسْتَأْذَنُوكَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمُ(نور:۶۲) وقتی که این اجازه از عالم بالا صادر شود آن زمانی است که استغفار هم به دنبالش می‌آید. وقتی که انسان مشکلی دارد که این مشکل حقیقی و صادقانه است و در همان مسیری که در آن قدم گذاشته ایجاد شده، این درک خودش را به‌کار می‌گیرد و آن فهم و بیانی که برایش حاصل می‌شود را اجرا می‌کند. اگر چه عقب‌ماندگی برایش حاصل شود، این عقب‌ماندگی با استغفاری که از عالم بالاست حل می‌شود. اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(نور:۶۲) 🔸️غفران و رحمت الهی از ناحیه‌ی اولیاء الهی که امر مومنین را در دست دارند به صورتی برای انسان صادر می‌شود که مشکلات انسان حل شود. به شرطی که انسان به این مسیر "صادق" باشد. 🔸️لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً(نور:۶۳) با احساسات، درک‌ها و هر چیزی که در عالم طبیعی و فضای اجتماعی و خانوادگی و شخصی و حالات و آن چیزهایی که بین خودمان هست، مثل تحلیل و برداشت و قضاوتی که در مورد یکدیگر داریم، این‌ها را در مورد عالم بالا به کار نگیریم. آن‌جا قواعد متفاوت است. سرتاسر رحمت و غفران است. اگر چیزی پیش می‌رود از ناحیه‌ی آن‌هاست و اگر چیزی را به ما نمی‌دهند، به دلایل و مصالحی است که این مصالح برای خود ماست. موجودات مقدسی که در عالم بالا هستند نیازی به این‌ها ندارند. ما قضاوت‌ها و برداشت‌هایی که در عالم خودمان داریم را با آن چیزی که در عالم بالا هست یکی نگیریم. که اگر این کار را انجام دهیم کسی که ضرر می‌کند خود ما هستیم و نه هیچ‌کس دیگری. این مسیر همه‌ی ماست و اگر به همین توجه کنیم مسیر زندگی‌مان مشخص می‌شود. #سوره_نور #امر_جامع #در_مكتب_علامه_طباطبايى #محمد_حسین_قدوسی

هر چقدر به زمان ظهور امام زمان علیه‌السلام نزدیک می‌شویم غربت فراگیر می‌شود، شناخت پیچیده‌تر می‌شود. نفاق و اهل نفاق گسترش پیدا می‌کند. لذا هر کس بايد در وجود خودش آن نفسانیت‌هایی که مدیریت وجودی‌اش را به عهده گرفته پیدا كند. تعبیرى برای بیداری نماز شب و نماز صبح در روایت هست که هیچ مومنی نیست که در شب برای نماز شب صدایش می‌کنند، یک‌بار، دوبار، چندبار. اگر لطیف باشد با همان صوت که صدایش می‌کنند بیدار می‌شود، لطیف نباشد، لگدش می‌زنند، مثلا بچه داشته باشد شروع به گریه می‌کند، خواب را بر او مسلط می‌کنند، جن را بر او مسلط می‌کنند که بیدار نشود شیطان می‌گوید تو به درد بیداری نمی‌خوری، بخواب و ... بیداری هویتی هم همینطور است ، یا با همسر و فرزند به بیداری می‌رسد یا اجتماع یا ریاست‌ها و مدیریت‌های کاذب که تجلیات وجود خودش هستند و اگر باز هم فرد بیدار نشد با دشمن سعی در بیدار شدن فرد می‌شود و تا این حقیقت آشکار نشود این فراز و نشیب‌ها هست. 🔸️بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) #امام_زمان #در_مكتب_علامه_طباطبايى

🔸️وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ(یوسف:۵۳) رمز موفقیت انسان این کلام حضرت یوسف است که در آن حادثه‌ی عظیم و در آن شرایط بیان می‌کنند. این که انسان محدوده‌ی خودش را بشناسد؛ بداند که این محدوده سرتاسر جهل و سوء است و اگر اتصال به بی‌نهایت و نامتناهی‌گری و توجه به فراتر از خودش نباشد غیر از فرمان به سوء و بدی چیزی از این درون برنمی‌آید؛ حتی اگر یوسف نبی باشد! حتی اگر در حادثه‌ای همچون حادثه‌ای که برای یوسف نبی رخ داده باشد، که برای حضرت یوسف سرتاسر پاکی و برای طرف مقابل ناپاکی بوده. 🔸️اما در همان‌جا هم این نفس اماره یعنی این محدوده‌ی انسان، آن چیزی که خودش هست، بدون اتصال به بی‌نهایت و بدون توجه به ماوراء خودش، غیر از فرمان به سوء هیچ‌چیز دیگری از آن بر‌نمی‌آید. سرتاسر سوء و جهل و نادانی و ناپاکی است. مگر آن چیزی که رحمتی از ناحیه‌ی بی‌نهایت است و آن رحمت با توجه انسان حاصل می‌شود. توجه انسان به بی‌نهایت با درک این محدودیتِ خودش حاصل می‌شود و نه با چیز دیگری. توجه بی بی‌نهایت یک امر اثباتی نیست که انسان برای خودش فراهم کند، در حالی که زندگی عادی‌اش برقرار است. بلکه با محدود کردن و درک این محدودیت است که توجه‌اش به نامتناهی برقرار می‌شود. 🔸️همه‌ی ما در بیان و در زبان و در ادعا این را می‌گوییم که ما سراسر عیب و نقص و محدودیت هستیم اما در عمل و در جزئیات و هنگامی که مسئله‌ی خاصی پیش می‌آید و هنگامی که یک چیز مشخصی بیان می‌شود، سرتاسر وجود ما معکوس این است؛ سراسر ادعا؛ ادعای علم و برتری و دانستن. از این اتصال به بی‌نهایت و آن رحمتی که از جانب بی‌نهایت باید بر ما نازل شود خبری نیست چون ما این خبر را محدود کردیم. راه این خبر را بستیم. 🔸️برای انسان‌های مذهبی و برای کسانی که با معارف سرو کار دارند و برای کسانی که سخنرانی‌ها شنیدند و کلاس‌ها رفتند و کتاب‌ها خواندند، این امر به مراتب خطرناک‌تر، وحشتناک‌تر و محدود کننده‌تر است. زیرا کسی که با این چیزها ارتباطی ندارد اطلاعی از این‌ها ندارد و اتصالی با این مطالب نداشته، او خودش را درک می‌کند و به محض اینکه علامتی از سوی نامتناهی بیاید، محدودیت خودش را می‌فهمد. اما ما به دلیل اینکه مرتب این تمرین باطل را کرده‌ایم که عملی داشته باشیم، ادعایمان را به آسمان رساندیم. در ادعا، اتصال به بی‌نهایت داریم اما در عمل هرگز! چه بسا راه ما سخت‌تر از کسانی باشد که هرگز با معارف آشنا نیستند، هرگز سخنرانی نشنیدند، کلاسی نرفتند و کتابی نخواندند. در بعضی از روایات این‌گونه مفهوم می‌شود وقتی‌که حضرت ولی‌عصر عجل الله تعالی ظهور می‌کنند اکثر کسانی که پیرو ایشان می‌شوند از نصارا هستند. چه بسیار از مسلمانانی که در مقابل ایشان می‌ایستند و او را متهم می‌کنند به اینکه تو دین جدیدی آوردی و اتهامات دیگری. همه‌ی این‌ها به این دلیل است که در این مدت چه خرابکاری‌ها که در نفس خودمان کردیم.

🏴 سالروز شهادت جانسوز باب المراد عالم، ابا الرضا(ع)، حضرت موسی بن جعفر(ع) را به پيشگاه امام زمان(عج) و همه عاشقان حضرتش تسلیت عرض می‌کنيم. تلگرام | اینستاگرام | ایتا | بله | آپارات