🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️ #روضه_های_بی_سند #روضه_های_جعلی 7️⃣1️⃣متن کلیپ : «[قیامت] خدیجه(س) و فاطمه بنت اسد(س) میان و دو تا شش ماهه تو دستاشونه! یکی محسن بن علی و یکی علی اصغر(ع)!» 🎤شیخ #بندانی_نیشابوری ✍✍در باب حضرت محسن(علیه السلام) «حسین بن حمدان خُصَیْبی»(۳۴۶ق) در کتاب «الهدایةُ الکبری» روایتی آورده است که در آن امام صادق(علیه السلام) خطاب به «مفضل» فرمود : در روز قیامت؛ «يَأْتِي مُحَسِّنٌ(ع) مُخَضَّباً بِدَمِهِ تَحْمِلُهُ خَدِيجَةُ(س) ابْنَةُ خُوَيْلِدٍ وَ فَاطِمَةُ(س) ابْنَةُ أَسَدٍ وَ هُمَا جَدَّتَاهُ وَ ...» حضرت محسن(علیه السلام) می آید در حالی که او را حضرت خدیجه(سلام الله علیها) و فاطمه بنت اسد(سلام الله علیها) که دو جدّه او هستند، حمل می کنند. جمانه دختر ابی طالب(ع) و اسماء بنت عمیس نیز در آنجا حضور دارند و آنها در همان حالی که فریاد می زنند و دست‌ ها را بر صورت می گذارند و موها پریشان کرده اند و ملائکه ایشان را با بالهایشان می پوشانند.  در همین حال؛ «فَاطِمَةُ(س) أُمُّهُ تَبکِی وَ تَصِیحُ وَ تَقُولُ : «یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ»(انبیاء ۱۰۳)» مادرش فاطمه(سلام الله علیها) گریه می کند و فریاد می زند و می گوید : امروز همان روزی است که وعده داده شدید!(۱) همچنین مرحوم علامه مجلسی(۱۱۱۰ق) نیز این روایت را در «بحارالانوار» نقل می کند.(۲) اما در مورد علی اصغر(علیه السلام) چنین نقلی نداریم و ادعای بندانی درباره حضرت علی اصغر(علیه السلام) کذب است. 📚منابع : ۱)الهداية الكبرى خصيبی، ص۴۱۷ ۲)بحارالانوار مجلسی، ج۵۳، ص۱ @AsnadolMasaeb

🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️ #روضه_های_بی_سند #روضه_های_جعلی 8️⃣1️⃣متن کلیپ : «[بعد از شهادت فرزندان عبدالله بن جعفر]؛ فضه میگه؛ وارد خیمه شدم، عرض کردم به زینب کبری(س)؛ خدا به شما اجر بده! پسران شما شهید شدند، و جنازه ها رو دارن می برن خیمه! ولی زینب کبری(س) برای فرزندانش بیرون نرفت به خاطر اینکه امام حسین(ع) خجالت نکشد و باقی ماجرا!» 🎤شیخ #بندانی_نیشابوری ‌✍اولا؛ در هيچ منبع تاريخی، حضور شخصی به نام «فضه»، در كربلا نقل نشده، جز نقل مرحوم کلینی در «کافی»(۱) که پیشتر در مورد ضعف روایی آن بحث شد.👇 https://eitaa.com/AsnadolMasaeb/4146 و معلوم هم نیست که اين فضه كيست و آيا همان خادمه ی حضرت فاطمه(سلام الله علیها) است يا كس ديگری است؟!! و اگر او باشد، قبل از واقعه کربلا از دنیا رفته و اگر او نباشد، نام فضه در هیچ منبع تاریخی ديگری نيامده و بعيد است كه چنين شخصی در كربلا بوده در حالی که كتابهای تاريخی و مقاتل از بودن او نامی به میان نیاورده باشند. ثانیا؛ در مورد اینکه آیا فرزندان عبدالله بن جعفر که در واقعه ی کربلا حضور داشتند و به شهادت رسیدند، این دو فرزندان حضرت زینب کبری(سلام الله علیها) بودند یا نه، اختلاف است. مطمئنا داستان سرایی اینچنینی بندانی هیچ سندیتی ندارد. 📚منابع : ۱)الکافی کلینی، ج۱، ص۴۶۵ @AsnadolMasaeb

🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️ #روضه_های_بی_سند #روضه_های_جعلی 9️⃣1️⃣متن کلیپ : «بیشتر از دویست زن از شوهراش طلاق گرفت بعد واقعه کربلا، هفت زن شوهرشو کشته در کوفه!» 🎤شیخ #بندانی_نیشابوری ‌✍در مورد منابعی که از تاریخ عاشورا در دسترس ماست، در بیان آنها نباید افراط یا تفریط شود. بعضی افراد هستند که در مورد کربلا به قدری به تشکیک افتادند، و هر منبعی را کنار می زنند که حتی در اینکه آن امامی که در کربلا شهید شد، امام حسن(ع) بوده یا امام حسین(ع) اختلاف دارند!! از طرفی هم نباید در گفتن نقل های ضعیف یا حتی بی سند اینقدر پافشاری و اصرار کرد. تا نقل قوی و مستند هست چرا روضه بافی؟!! جناب بندانی به قدری یک جریان رو با جزئیات و تفصیل بیان می کند که گویی حقیقت را می گوید!! @AsnadolMasaeb

🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️🎙⚠️ #روضه_های_بی_سند #روضه_های_جعلی 0️⃣2️⃣متن کلیپ : «ام البنین(س) از اینکه او را در خانه امیرالمومنین(ع) فاطمه خطاب می کنند ناراحت است و از امام علی(ع) میخواهد که نام فاطمه را به خاطر بچه ها از روی او بردارد، حتی به شرط بخشیدن مهریه!» 🎤شیخ #بندانی_نیشابوری ‌✍بر اهل تحقیق پوشیده نیست که از تاریخ زندگی حضرت ام البنین(سلام الله علیها) در منابع متقدم گزارشات انگشت شمار و محدودی در دست می‌ باشد و از اصل این جریان در هیچ منبع معتبری ذکری به میان نیامده است چه برسد به شرط ام البنین(س)! و اینکه؛ امام علی(علیه السلام) در خانه، ام البنین را چه صدا می کردند، آنهم در منبعی دیده نشده است. @AsnadolMasaeb

✅عکس العمل دقیق و دغدغه‌ مندانه‌‌ی فقیه اهل بیت(علیهم السلام) آیت الله #استاد_عندلیب_همدانی درباره تحریفات و جعلیات «جناب بندانی‌ نیشابوری» :👇 «زشتی گناهِ دروغگوییِ به نام دین و در لباس روحانیت و بر روی منبر مقدس حسینی بر کسی پوشیده نیست. لذا صریحا عرض می کنم که اساسا پذیرفتنی نیست، بزرگواران حوزوی(دامت برکاتهم) امثال آقای بندانی نیشابوری را به مجالس خود دعوت کنند. وظیفه ی شرعی ما طلاب این است که مصرّانه و با پیگیری مستمر از امثال این آقا تقاضای مدرک معتبر کنیم تا شاید.. يَا إِلَهِي وَ رَبِّي وَ سَيِّدِي وَ مَولَايَّ، لِأَيِّ الاُمُورِ إِلَيكَ أَشكُو؟!» حوزهٔ علمیهٔ قم بیمقدارترین خادم حسینی محمد عندلیب همدانی سوم شهریور سال ۱۴۰۲ @AsnadolMasaeb @andalibhamedani

🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️ ✍ #روضه_شماره 5️⃣7️⃣ 👤 #امام_علی_علیه_السلام 👤 #امام_حسین_علیه_السلام @AsnadolMasaeb

🔹🔷《السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ(علیه السلام) أَشْهَدُ أَنَّكَ جَاهَدْتَ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ》🔷🔹 ✅بعد از رحلت حضرت رسول اکرم(ص) ابوعبیده بن جراح که یکی از گردانندگان سقیفه وطرفدار خلافت ابوبکر بود، برای قانع کردن امام علی(علیه السلام) برای بیعت با ابوبکر و صرف‌نظر از خلافت، خطاب به امام(ع) گفت : 📋《اِنَّکَ حَدِیثُ السِّنِّ وَ هَؤُلَاءِ مَشِیخَةُ قَومِکَ لَیسَ لَکَ مِثلَ تَجرِبَتِهِم وَ مَعرِفَتِهِم بِالأُمُورِ》 ♦️تو جوانی و آنان پیران و سالخوردگان قوم تو هستند و تو فاقد تجربه و آگاهی نسبت به امور مسلمین هستی! در حالی که اینان نسبت به این امور آگاه و با تجربه هستند.(۱) همین توجیه را خلیفه دوم در گفتگو با ابن‌عباس ذکر کرد و از مسئله جوان بودن امام علی(ع) استفاده کرد و مردم را برای بیعت با ابوبکر شوراند. در حالی که حضرت علی(علیه السلام) در آن زمان ۳۳ سال داشت. سالیانی گذشت تا اینکه تمام محاسن علی(ع) مانند پنبه سفید شد. این نکته جالب است که حضرت رسول اکرم(ص) در سن شصت و سه سالگی از دنیا رفتند و امام علی(ع) نیز در همین سن به شهادت رسیده اند. اما با این تفاوت که به نقل سیره نویسان، پیامبر اکرم(ص) هنگام رحلت؛ 📋《مَا كَانَ فِي رَأْسِهِ [وَ لِحیَتِهِ] إِلَّا سَبْعَ عَشْرَةَ أَوَ ثَمَانِ عَشْرَةَ [شَعرَةً]》 ♦️فقط هفده یا هجده موی سفید بر سر و محاسن مبارک داشت.(۲) اما در تاریخ هست که وقتی؛ 📋《اِنْصَرَفَ عَليُّ(ع) مِنْ صِفّينَ فَکَأنَّهُ رأسُهُ وَ لِحْيتُهُ قُطْنَةٌ》 ♦️امام علی(ع) از جنگ صفین بر می گشتند، سر ومحاسن حضرت(ع) مانند پنبه سفید بود.(۳) ودر روایتی دیگر آمده است که؛ 📋《هِیَ یَومَئِذِِ بَیضَاءُ》 ♦️محاسن حضرت(ع) در روزهای آخر حیات شریفشان سفید گشته بود.(۴) در اواخر عمر شریفشان، اصحاب به ایشان گفتند : 📋《لَوْ غَيَّرْتَ شَيْبَتَكَ‏ يَا أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ(ع)!》 ♦️کاش می شد با خضاب کردن پیری ات را تغییر دهی! امام(ع) می فرمود : 📋《الْخِضَابُ زِينَةٌ وَ نَحْنُ‏ قَوْمٌ‏ فِي‏ مُصِيبَةٍ وَ يُرِيدُ بِهِ رَسُولَ اللهِ(ص)》 ♦️با اینکه خضاب زینت است، اما ما خانواده داغدار و عزادار مصیبتی هستیم. و منظور حضرت(ص) مصیبت پیامبر اکرم(ص) بود.(۵) البته شاید علت خضاب نکردن امام علی(ع) این باشد که پیامبر اکرم(ع) به ایشان بشارت داده بود که محاسنت به خون سرت خضاب خواهد شد و علی(ع) منتظر این لحظه بود. در طی روایتی، پیامبر اکرم(ص) خطاب به امام علی(ع) فرمود : 📋《یَا عَلِیُّ(ع)! أَنْتَ تُصَلِّی لِرَبِّکَ وَ قَدِ انْبَعَثَ أَشْقَی الْأَوَّلِینَ، فَضَرَبَکَ ضَرْبَةً عَلَی قَرْنِکَ فَخَضَبَ مِنْهَا لِحْیَتَکَ》 ♦️ای علی(ع)! گویا می‌بینم تو در حال نماز برای پروردگار خویشی، که نگون‌ بخت‌ ترینِ اوّلین و آخرین، بر می خیزد و بر فرق سرت ضربتی می‌زند و محاسنت، از خون سرت رنگین می‌شود.(۶) و در روایتی آمده است که؛ 📋《أَنْ تُخْضَبَ لِحْیَتُهُ مِنْ رَأْسِهِ بِدَمٍ عَبِیطٍ》 ♦️اینکه محاسنش به خون تازه سرش خضاب می شود.(۷) در روایتی آمده است که؛ امام علی(ع) پس از پیروزی بر خوارج به کوفه آمد و به مسجد رفت، پس از خواندن دو رکعت نماز بر فراز منبر رفت، به جانب فرزندش امام حسن(ع) نظری افکند و فرمود : 📋《يَا أَبَا مُحَمَّدٍ(ع)! كَمْ مَضَى مِنْ شَهْرِنَا هَذَا؟ فَقَالَ : ثَلَاثَةَ عَشَرَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ(ع)!》 ♦️ای ابا محمد! چه قدر از این ماه گذشته است؟ ایشان جواب داد : سیزده روز مانده است ای امیرالمؤمنین(ع)! امام علی(ع) رو به جانب امام حسین(ع) کرد و فرمود : 📋《يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع)! كَمْ بَقِيَ مِنْ شَهْرِنَا [رَمَضَانَ] هَذَا؟ فَقَالَ : سَبْعَ عَشْرَةَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ(ع)!》 ♦️یا اباعبدالله! چقدر از این ماه مانده است؟ امام حسین(ع) گفت : هفده روز باقی مانده است ای امیرالمؤمنین(ع)! در این هنگام؛ 📋《فَضَرَبَ يَدَهُ إِلَى لِحْيَتِهِ وَ هِيَ يَوْمَئِذٍ بَيْضَاءُ فَقَالَ : لِيَخْضِبَنَّهَا بِدَمِهَا إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا》 ♦️حضرت(ع) دست خود را به محاسن خود که در آن روز سفید شده بود زد و فرمود : این محاسن با خون سرم رنگین خواهد شد هنگامی که آن شقی بیاید.(۸) آری! علی(ع) را نبود پیامبر(ص) پیر کرد، غم فاطمه(س)، خانه نشینی و غربت، بی وفایی کوفیان پیر کرد! بعد از جنگ صفین وقتی امام علی(ع) به کوفه بازگشت، در حالی که داغدار یارانی با وفا بود، در مسجد کوفه آخرین خطبه ی دوران حیات شریفشان را خواند و مردم را جنگ مجدد با معاویه دعوت کرد. اما وقتی حضرت(ع) با بی میلی مردم کوفه برای جنگ، رو به رو شد، در این هنگام، یادی کرد از یاران با وفای خود و فرمود : 📋《أَيْنَ إِخْوَانِيَ الَّذِينَ رَكِبُوا الطَّرِيقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ؟》 ♦️کجایند برادران من که راه حق را رفتند؟ @AsnadolMasaeb ادامه مطالب :👇

سپس فرمود : 📋《أَيْنَ عَمَّارٌ؟ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ؟ وَ أَيْنَ ذُو الشَّهَادَتَيْنِ؟》 ♦️عمار کجاست؟ ابن تیهان کجاست؟ ذوالشهادتین کجاست؟ 📋《ثُمَّ ضَرَبَ بِيَدِهِ عَلَى لِحْيَتِهِ الشَّرِيفَةِ الْكَرِيمَةِ فَأَطَالَ الْبُكَاءَ》 ♦️سپس امام على(ع) دست در محاسن شريف و كريم خود زد و گريه ی طولانی کرد و فرمود : 📋《مَا ضَرَّ إِخْوَانَنَا الَّذِینَ سُفِکَتْ دِمَاؤُهُمْ وَ هُمْ بِصِفِّینَ أَلَّا یَکُونُوا الْیَوْمَ أَحْیَاءً یُسِیغُونَ الْغُصَصَ وَ یَشْرَبُونَ الرَّنْقَ》 ♦️برادران ما که خونشان در صفین ریخته شد ضرر نکردند که اگر امروز زنده بودند، خوراکشان غم و غصه و نوشیدنی شان اندوه می شد.(۹) 🏴این امت بی وفا، بیست سال بعد از این جریان، یک پیرمرد محاسن سفیدی رو باز تنها گذاشتند و حتی دشمن او نیز به پیری اش اذعان کرد! در مقاتل آمده است که؛ در شام پس از آنکه بازماندگان اهل بیت امام حسین(ع) را به مجلس یزید وارد کردند. 📋《إنَّهُ لَمّا جِيءَ بِرَأسِ الحُسَينِ(ع) أمَرَ فَوُضِعَ بَينَ يَدَيهِ في طَستٍ مِن ذَهَبٍ، وجَعَلَ يَضرِبُ بِقَضيبٍ في يَدِهِ عَلى ثَناياهُ و يَقولُ : لَقَدْ أسْرَعَ إِلَیْکُ الشَّیْبُ یَا أَبَاعَبْدِ اللَّهِ》 ♦️هنگامى كه سر امام حسين(ع) آورده شد، یزید فرمان داد كه آن را، جلويش در تشتى از طلا گذاشتند و با چوب دستى اش شروع به زدن بر دندان هاى او كرد، در حالی که مى گفت : اى ابا عبد الله! چقدر زود پير شدى؟!!(۱۰) [محاسنت سفيد گشته است!]  {وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ} 📝شعر : خوب شد تیغ تو بشکافت سرم را دشمن  هم تو بر آرزوی خویش رسیدی هم من  آمدی دیر چرا چشم براهت بودم  از همان شب که تن فاطمه ام گشت کفن  شادی ام بود همان دم که توأم تیغ زدی  عمر من بود سراسر همه اندوه و مِحَن  در همان لحظه که شمشیر تو بالا می رفت  نشنیدی به جنان فاطمه می گفت نزن!  مسجد و منبر و ویرانه و چاه و صحرا  هر کجا بود سخن بود ز مظلومی من  مسجد کوفه خموش است چراغش اکنون کو علی تا که کند بیت خدا را روشن؟ 👤سازگار  📚منابع : ۱)شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۶، ص۱۲ ۲)المستدرک حاکم نیشابوری، ج۲، ص۶۶۴ ۳)نثر الدّر ابوسعد آوی، ج۱، ص۳۰۷ ۴)کشف الغمه اربلی، ج۱، ص۲۷۶ ۵)بحارالانوار مجلسی، ج۴۱، ص۱۶۵ ۶)امالی شیخ صدوق، ص۹۵ ۷)الکافی مرحوم کلینی، ج۱، ص۲۸۲ ۸)کشف الغمه اربلی، ج۱، ص۲۷۶ ۹)شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۹۹ ۱۰)امالی شیخ صدوق، ص۱۶۵ @AsnadolMasaeb

🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️ ✍ #روضه_شماره 6️⃣7️⃣ 👤 #حضرت_زهرا_سلام_الله_علیها 👤 #امام_حسن_علیه_السلام @AsnadolMasaeb

🔸🔶《اَلسَّلامُ عَلَيْکَ یابْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ(علیه السلام) اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يَابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ(سلام الله علیها) اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ(علیه السلام) وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُهُ》🔶🔸 ✅با پایان گرفتن مراسم صلح و کناره گیری امام حسن مجتبی(علیه السلام) از حکومت، ایشان از کوفه به مدینه هجرت کرد. حتی حضرت(علیه السلام) به تقاضای برخی از اهل کوفه مانند؛ «مُسّیب بن نجبه» و دیگران که خواستار توقف آن حضرت(علیه السلام) در کوفه شدند پاسخ رد داد، و درخواستشان را نپذیرفت و به مدینه رفت. از طرفی هم مغیره از سوی معاویه حاکم کوفه شد. طبق منابع در این مدت که حضرت(علیه السلام) در مدینه ساکن بود، معاویه به مدینه سفر کرد. حضرت(علیه السلام) با معاویه و درباریان او مانند عمرو بن عاص و مغیره بن شعبه و مروان بن حکم و ولید بن عقبه و دیگران دیدارهایی داشته و سخنانی از آن حضرت(علیه السلام) در برخورد با آنها نقل شده است، و در این برخوردها و دیدارها چیزی که همه جا به چشم می خورد، عناد و دشمنی و اهانت و جسارت آنها به امام حسن مجتبی(علیه السلام) است. آنان همواره می خواستند حضرت(علیه السلام) را در انظار مردم و در حضور دیگران تحقیر نمایند. و حتی این شیوه ی ناپسند در هواداران آنها و بنی امیه نیز معمول بوده که هر جا امام(علیه السلام) را دیدار می کردند، دشنام و یا زخم زبانی به آن بزرگوار می زدند.(۱) در یکی از این دیدار ها که هرکدام به امام مجتبی(ع) اهانت کردند و امام(علیه السلام) با حلم حَسنیّه خود، جواب تک تک آنان را داد، وقتی نوبت به مُغیره رسید، امام حسن مجتبی(علیه السلام) فرمود : 📋《مَهلَاً یا مُغَیرَه! أَنْتَ ضَرَبْتَ فَاطِمَةَ(س) بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ(ص) حَتَّى أَدْمَيْتَهَا وَ أَلْقَتْ مَا فِي بَطْنِهَا اِسْتِذْلاَلاً مِنْكَ لِرَسُولِ اَللَّهِ(ص) وَ مُخَالَفَةً مِنْكَ لِأَمْرِهِ وَ اِنْتِهَاكاً لِحُرْمَتِهِ》 ♦️ساکت باش مغیره! تو همان هستی که فاطمه(سلام الله علیها) دختر گرامی رسول خدا(ص) را زدی؛ تا آنجا که خون آلود شد و فرزند در شکمش را سقط کرد که تو به خاطر تحقیر حضرت رسول اکرم(ص) و در مخالفت با فرمان ایشان و هتک حرمت، مرتکب این جنایت شدى.(۲) مرحوم مجلسی در کتاب فارسی خود یعنی «جلاء العیون» درباره ی جنایت مغیرة بن شعبه در قبال حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) می‌ نویسد : «مغیره بن شعبه با عمر بن خطاب شکم مبارک آن حضرت فاطمه(سلام الله علیها) زد و فرزند او را شهید کرد.»(۳) {وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ} 📝شعر : چه بگويم؟ چه ستمها به سرم آوردند طفل بودم که گل خاطر من پژمردند پيش من در پَسِ در، مادر من آزردند ريسمان بسته به مسجد، پدرم را بردند من ایستاده بودم دیدم که مادرم را قاتل گهی به کوچه گاهی بخانه می زد گاهی به پشت و پهلو، گاهی به دست و بازو گاهی به چشم و صورت، گاهی به شانه می زد گردیده بود قنفذ، هم دست با مغیره او با غلاف شمشیر، این تازیانه می زد 👤سازگار 📚منابع : ۱)حیاة الامام الحسن(ع) قرشی، ج۲، ص۲۸۵ ۲)الإحتجاج طبرسی، ج١، ص٢٧٨ ۳)جلاء العیون مجلسی، ص۲۵۰ @AsnadolMasaeb

🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️🏴♦️ ✍ #روضه_شماره 7️⃣7️⃣ 👤 #امام_علی_علیه_السلام 👤 #امام_حسین_علیه_السلام @AsnadolMasaeb

🔸🔶《أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلیبِ》🔶🔸 ✅از دیرباز، عریان بودن و یا عریان کردن در یک عملی، امری مذموم شمرده شده است و اسلام نیز با این امر به شدت مخالفت کرده است. یکی از عادات زشت عرب جاهلیت در مراسم حج، طواف در حال برهنگی و عریانی بود. تا جایی که خداوند متعال این روش را ممنوع کرد و آیه ۳۱ سوره اعراف را نازل نمود و به این رسم جاهلی پایان داد. 📋《یا بَنی‏ آدَم‏! خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ》 ♦️اى فرزندان آدم! زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد، با خود بردارید! در جنگهای پیش از اسلام نیز عریان کردن جنگجوی مغلوب، توسط جنگاوران، امری ناپسند و در حق او ناجوانمردی محسوب می شد و اگر شخصی در این میان، این امر را مرتکب می شد، باید سرزنش های دیگران را به جان می خرید. ولی غالبا این امر، برای اینکه شدّت خفت و خواری شخص را نمایان گردد، انجام می شد. در تاریخ نقل شده است که؛ «عَمرو بن عَبدِوُدّ» از برترین جنگجویان قریش بود که در سال پنجم هجری در جنگ خندق، به دست امام علی(ع) کشته شد. با اینکه او دشمن خدا و رسول خدا(ص) بود، اما امیرالمومنین علی(ع) در نهایت جوانمردی او را کشت و با تمام تجهیزات جنگی اش، او را تحویل سپاه دشمن داد. تا جایی که در برخی نقلها آمده است که؛ هنگامی که خواهر عمرو بن عبدودّ برادرش را دید که كشته شده است، پرسيد : 📋《مَنْ قَتَلَهُ؟》 ♦️چه کسی برادر مرا كشته است؟ به او گفتند : او به دست على بن ابى طالب(ع) كشته شده است. در این هنگام خواهر عمرو گفت : 📋«كُفْوٌ كَرِيمٌ!》 ♦️به درستى كه على بن ابى طالب(ع) همتاى خوبى است. بعد از آن، این شعر را سرود : 📋《لَوْ كَانَ قَاتِلُ عَمْرٍو غَيْرَ قَاتِلِهِ لَكُنْتُ أَبْكِي عَلَيْهِ آخِرَ اَلْأَبَدِ لَكِنَّ قَاتِلَهُ مَنْ لاَ يُعَابُ بِهِ مَنْ كَانَ يُدْعَى قَدِيماً بَيْضَةَ اَلْبَلَدِ》 اگر كشنده ی عمرو بن عبدود، غير كشنده ی او يعنى على بن ابى طالب(ع) بود، هر آينه تا آخر الزمان گريه مى‌ كردم. اما كشنده ی عمرو كسى است كه نمی توان بر او عيب گرفت، کسی که از قدیم الایام او را «بيضة البلد»(کنایه از کمال مدح) خوانده اند.(۱) اما مصیبت امام حسین(ع) فراتر از این نوع مصیبت ها بود که با احدی قابل قیاس نیست. طبری می نویسد : 📋《وَ سُلِبَ اَلْحُسَيْنُ(ع) مَا كَانَ عَلَیهِ》 ♦️هر آنچه با حسین(ع) بود، از او ربوده شد.(۲) و به نقل ابن طاووس؛ 📋《وَ تُرِكَ الْحُسَیْنُ(ع) مُجَرَّدَاً》 ♦️حسین(ع) در قتگاه، عریان رها شد.(۳) دشمن خونخوار می خواست که این عمل در تاریخ بماند و مورّخان بنویسند که حسین(ع) عریان در قتلگاه، ذلیلانه جان داد! در حالی که این عمل، مایه ی عزتی شد برای حسین(ع)! زیرا همه فهمیدند که حسین(ع) لباس تنش ربوده شد اما حاضر نشد، لباس ذلت بپوشد! در زیارت ناحیه مقدسه، امام زمان(عج) به جدّ غریبش این گونه سلام می دهد : 📋《أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلِیبِ》 ♦️سلام بر آن کسی که جامه تنش را به غنیمت بردند.(۴) مصیبت امام حسین(ع) به قدری سنگین بوده، که از حضرت صادق(ع) روايت شده كه فرمودند : 📋《مَا اكْتَحَلَتْ هَاشِمِيَّةٌ وَ لَا اخْتَضَبَتْ وَ لَا رُئِيَ فِي دَارِ هَاشِمِيٍّ دُخَانٌ خَمْسَ حِجَجٍ حَتَّى قُتِلَ عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ زِيَادٍ》 ♦️از قبيله بنی هاشم، هيچ زن هاشمیّ سرمه نكشيد و خضاب نكرد و تا پنج سال دود از خانه ی احدی از بنی هاشم، بلند نشد تا اين كه پسر زياد كشته شد.(۵) در نقلی دیگر آمده است؛ 📋《مَا تَحَنَّأت اِمرَأَةُ مِنَّا، وَ لَا أَجَالَت فِي عَينِهَا مَرُودَاً، وَ لَا امتَشَطَت حَتَّي بَعَثَ المُختَارُ رَأسَ عُبَيدِاللهِ بنِ زِيَادِِ》 ♦️زنی از قبيله ی ما بنی هاشم، حنا به دست و پا نگذاشت و ميلی از سرمه به چشم نكشيد، شانه بر سر نزد، تا آن كه مختار، سر پسر زياد را فرستاد.(۶) {وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ} 📝شعر : انگار کسی در نظرت غیر خدا نیست  این مرحله را غیر امام الشّهدا نیست  آئینه تر از روی تو خورشید ندیده  این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست  آرامِ دلم، خیمه به هم ریخته بی تو  برگرد که بعد از تو مرا غیر بلا نیست   با این همه لشکر چه کنی ای گل زهرا  این دشت به جز نیزه و شمشیر بلا نیست   ای یوسفم از غارت این گرگ صفت ها  جز پیرهن کهنه تو را چاره گشا نیست  👤محمود ژولیده 📚منابع : ۱)الفصول المختارة علم الهدی، ج۱، ص۲۹۲ ۲)تاریخ طبری، ج۵، ص۴۵۳ ۳)اللهوف ابن طاووس، ص۱۲۴ ۴)المزار الکبیر ابن مشهدی، ص۵۰۰ ۵)بحارالانوار مجلسی، ج۴۵، ص۳۸۶ ۶)بحارالانوار مجلسی، ج۴۵، ص۳۸۶ @AsnadolMasaeb‌

#شبهات 9️⃣سخنی چند درباره کتاب «مقتل الحسین(علیه السلام)» منسوب به «ابی مخنف» معروف به «مقتل ابی مخنف» در پنج مقوله :👇 ۱)معرفی مولف :(نام، ولادت، مذهب، آثار) ۲)معرفی کتاب مذکور : ۳)دلایل و نشانه های تحریف : ۴)نوع نگارش و نقل روایت کتاب : ۵)سخن مورخین معاصر : ۶)کلام آخر : #نقد_کتاب #معرفی_مقتل #مقتل_شناسی #مقتل_ابی_مخنف #نقد_مقتل_ابی_مخنف @AsnadolMasaeb

۱)معرفی مولف : (نام، ولادت، مذهب، آثار، وفات) : 1⃣نام : نام کامل او «لوط بن یحیی بن سعید بن مخنف ازدی کوفی» مشهور به ابو مخنف است. 2⃣ولادت : در مورد سال تولد او اختلاف است. 👤ابراهیم صالحی حاجی آبادی طبق پژوهشی که در کتاب خود در مورد هویت مقتل ابی مخنف داشته، قائل است که ابومخنف در نیمهٔ دوم قرن اول هجری در کوفه به دنیا آمده است.(۱) 👤استاد یوسفی غروی در مقدمه کتاب «وقعةُ الطَّف» خود می نویسد : «در کتب تاریخ ذکری از زاد روز او نیست، اما شیخ طوسی نقل کرده که کشّی در رجال خود، او را در طبقه راویان امیرالمومنین(ع) برشمرده است و سپس می گوید به نظر من این مطلب نادرست است! زیرا لوط بن یحیی امیرالمومنین(ع) را ملاقات نکرده است، بلکه پدرش یحیی، از اصحاب امیرالمومنین(ع) بوده است. اما شیخ طوسی، خود یحیی را در زمره اصحاب امیرالمومنین(ع) ذکر نکرده و فقط پدربزرگش مخنف بن سلیم ازدی را ذکر کرده است. شیخ طوسی در الفهرست مجدد کلام کشّی را یادآور شده و سپس می گوید : صحیح آن است که پدر ابومخنف از اصحاب علی(ع) باشد و خود او ایشان را ندیده است. به هر حال در مورد تاریخ تولد او نظر قطعی در تاریخ نیافته ایم.»(۲) 3⃣مذهب : 👤 #استاد_یوسفی_غروی در اینباره می نویسد : «دلیلی بر تشیع ابومِخنف در دست نیست، اما روشن است که وی متمایل به اهل بیت(ع) بود و به آنان محبت داشته است.»(۳) 👤 #استاد_رسول_جعفریان می نویسد : «می توان پذیرفت که وی نوعی عقیده به تشیع دارد، در همان حدی که در کوفه رایج بوده است، یعنی راجع به خلفای اول و دوم اثباتا و نفیا حرفی نداشتند، نسبت به خلیفه سوم انتقادهای تندی می شده و معاویه را اصلا نمی پذیرفتند.»(۴) 👤ابن ابی الحدید معتزلی نیز به شیعه نبودن او تصریح کرده است.(۵) به هر حال، صرف نظر از مذهب او، برخی رجالیون او را توثیق کرده اند. 👤نجاشی از او، با جمله «وَ کَانَ یَسکُنُ الَی مَا یَروِیهِ» آنچه را نقل می‌کرد، مورد اعتماد و پذیرش بود، وثاقت او را تایید کرده است.(۶) 👤اما یحیی بن معین او را با عبارت «لَیسَ بِثِقَةِِ» وثاقت او را ردّ کرده است.(۷) 4⃣آثار : کتاب‌های بسیاری در حال حاضر به نام ابومخنف ثبت شده است. نجاشی ۲۸ کتاب را برای او برشمرده است که برخی از آنها تک نگاری هایی مربوط به حوادث مهم قرن اول و دوم است که نجاشی نوشته های او را اینگونه برشمرده است : «کتاب المغازی، کتاب السقیفه، کتاب الردّه، کتاب قتل عثمان، کتاب صفّین، کتاب جمل، کتاب النهروان، کتاب اخبار المختار، کتاب کتاب مقتل أمیرالمؤمنین(ع)، کتاب مقتل الحسن(ع)، کتاب مقتل الحسین(ع)، کتاب الغارات و..»(۸) 5⃣وفات : سال وفات وی صریحا در تاریخ ذکر شده و اختلافی در آن نیست. ذهبی وفات او را در سال ۱۷۵ هجری قمری نوشته است.(۹) ۲)معرفی کتاب : «مقتل ابی مخنف»، نخستین مقتل درباره واقعهٔ عاشورا است. زمانی او نگارش مقتل الحسین(ع) را آغاز کرد، که هنوز برخی از شاهدان مورد اعتمادِ واقعهٔ کربلا، در قید حیات بودند. 👤محمد اسفندیاری در پژوهش خود در باب مقتل ابی مخنف قائل است که، کتاب مقتل الحسین(ع) ابومخنف تا حدود قرن چهارم موجود بوده است، اما بعدها مانند دیگر آثار ابومخنف، از میان رفته است و کتابی که امروزه با نام «مقتل ابومخنف» شهرت دارد، کتابی است مجعول و احتمالاً در قرن ششم ساخته شده است.(۱۰) 👤استاد یوسفی غروی در فرازی دیگر در مقدمه وقعةُ الطَّف خود می نویسد : «در سال های اخیر کتابی پیرامون مقتل امام حسین(ع) در دسترس افراد است که به ابومخنف نسبت داده می‌شود! بسیار روشن است که این کتاب نوشته ابومخنف نیست بلکه کسی غیر از ابومخنف این کتاب را جمع آوری کرده است! ولی معلوم نیست چه زمانی و کجا یافت شده و از چه کسی رسیده و نخستین چاپ آن چه زمانی است؟!! آنچه به نظرم می‌رسد اینکه این فرد از متأخرین عرب است که با علم تاریخ حدیث رجال و حتی ادبیات عرب آشناییتی نداشته است، زیرا او از کلماتی استفاده کرده که از استعمالات رایج و عامیانه اعراب متاخر می باشد. کتاب مذکور ۱۵۰ حدیث دارد که شش حدیث آن بی سند است : ۱) یک حدیث از امام زین العابدین(ع) در صفحه ۴۹ ۲)حدیثی از عبدالله بن عباس در صفحه ۹۴ ۳)حدیث سوم از عماره بن سلیمان از حمید بن مسلم در صفحه ۸۲ ۴)حدیثی از کتاب کسی به نام عبدالله بن قیس در صفحه ۹۶ ۵)حدیث پنجم از شخصی به نام عمار و روایتی بدون سند از کلینی در صفحه ۷۰ که در کتاب کافی یافت نمی شود. بعد از حدیث ۱۰۵ از کسی به نام سهل شهرزوری روایات زیادی نقل و او را از کوفه تا شام و تا برگشت به مدینه همراه اهل بیت(ع) دانسته و ۳۱ حدیث مرسل از او نقل کرده است. در صفحه ۱۲۳ نیز حدیث سهل بن سعید ساعدی را به اسم سهل بن سعید شهرزوری روایت کرده است. بقیه روایات کتاب یعنی ۱۳۸ روایت نیز از ابی مخنف نقل شده است.»(۱۱) @AsnadolMasaeb ادامه مطالب :👇

۳)دلایل و نشانه های تحریف : مقتل ابی مخنف که کهن‌ ترین منبع تاریخی دست اول می بوده است، به‌طور تقریباً کامل از دو طریق کتاب تاریخ طبری و کتاب الارشاد شیخ مفید در دسترس می‌باشد و این دو کتاب بیشترین روایات را از مقتل اصلی ابی مخنف نقل کرده اند. و مورخین دلیل اصلی اینکه، این کتاب (کتابی که در حال حاضر، در دسترس است و با نام مقتل ابی مخنف مشهور گشته است) تحریف شده و به ابومخنف منسوب است را، این گونه ذکر کرده اند که؛ محتوای این مقتل با تاریخ طبری بسیار متفاوت است؛ درحالی‌که طبری بدون واسطه یا با یک واسطه از این کتاب نقل کرده است. که استاد یوسفی غروی در کتاب «وقعةُ الطَّف» خود، به بیست مورد از تناقصات و اشتباهات فاحش آن اشاره نموده است که به برخی از آن اشاره می کنیم : 👤یوسفی غروی می نویسد : «کتاب مذکور اشتباه های بزرگی دارد که از این قرار است : ۱)خواننده در همان صفحه نخست کتاب با چنین اشتباه رسوا کننده مواجه می‌شود : ابومخنف می‌گوید : روایت کرد برای ما ابومنذر هشام از محمد بن سائب کلبی! یعنی ابومخنف استاد هشام بوده و از شاگرد خود یعنی هشام روایت کرده است و هشام نیز از پدرش محمد بن سائب روایت کرده است! جای بسی تعجب است که گردآورنده کتاب تا چه حد جاهل به زندگینامه این افراد بوده که مرتکب چنین اشتباهی شده است. ۲)در صفحه ۷ نوشته شده است کلینی در حدیثی روایت کرده است، معلوم نیست چه کسی از کلینی روایت کرده است؟ زیرا ابومخنف در سال ۱۵۷ در گذشته است و به علاوه چنین روایت نیز در کافی وجود ندارد و الی آخر!»(۱۲) 👤اسفندیاری نیز می نویسد : «در صفحۀ ۱۱۳ کتاب آمده است طِرِمّاح بن عَدی پس از آنکه هفتاد نفر را از لشکر عمر سعد کشت، خود نیز کشته شد؛ حال آنکه طبری در تاریخش از ابومخنف نقل می‌کند که طِرِمّاح بن عَدی در کربلا نبوده است.»(۱۳) ۴)نوع نگارش و نقل روایت کتاب : 👤زرگری نژاد در کتاب خود می نویسد : «ابومخنف از روایت دو گروه عمده برای نوشتن کتاب خود استفاده کرده‌است : 🔷راویان حاضر در صحنه :👇 🔸شامل اعضایی از خاندان امام حسین(ع) که در کربلا حاضر بودند. مانند امام سجاد(ع)، زینب کبری(س) و امام محمد باقر(ع) و .. 🔸یاران امام حسین(ع) که هرکدام به دلایلی زنده ماندند : ۱)گروه اول کسانی بودند که به او وفادار ماندند مانند عقبة بن سمعان، همسر زهیر بن قین، مرقع بن ثماثه اسدی که اسیر شد، مولی عبدالرحمن عبد ریه، طرماح بن عدی، عبدالله بن حازم و عباس جدلی! ۲)از میان گروه دوم، می‌توان از ضحاک بن عبدالله مشرقی نام برد که تا ظهر عاشورا در کنار حسین(ع) ماند اما با مشاهدهٔ غلبهٔ دشمن، از صحنهٔ پیکار خارج شد. 🔸شاهدان بی‌طرف و ناظر بر وقایع : اینان نه به سپاه حسین(ع) پیوستند نه علیهٔ ایشان جنگیدند. 🔸شاهدانی از سپاه ابن سعد : افرادی از سپاه ابن سعد، یعنی کثیر بن عبدالله شعبی و هانی بن ثبیت‌ الحضرمی که در کشتن امام حسین(ع) نقش داشتند. 🔸افرادی که با دلایل مختلف، بر کشتن امام حسین(ع) حریص نبودند و حتی از آن امتناع داشتند. 🔷راویان دور از صحنه :👇 ابومخنف روایات اینان را گاه از طریق یک تا سه واسطه به‌دست آورده و نقل کرده‌ است. 🔸راویان دوستدار امام حسین(ع) و شیعیان و ائمه اطهار(ع)! 🔸راویان وابسته یا متمایل به امویان و خویشاوندان آنان! 🔸راویان طرفدار زبیریان! 🔸محدثان بی‌طرف! 🔸مشایخ حدیث و خویشاوندان ابومخنف!»(۱۴) 👤استاد یوسفی غروی می‌نویسد : «برخی نیز هستند که ابومخنف از آنها مطالبی نقل کرده؛ در حالی که آنان نه شاهد وقایع کربلا بودند و نه تاریخ نگار!»(۱۵) ۵)سخن مورخان معاصر : 👤مرحوم محدث قمی می نویسد : «ابومخنف کتابهای بسیاری درباره تاریخ و سیره دارد یکی از آنها مقتل الحسین(ع) است که بزرگان از علمای گذشته از آن روایت کرده و به آن اعتماد داشته اند، ولی متاسفانه آن کتاب از میان رفته و نسخه‌ای از آن بر جای نمانده است و مقتلی که اینک در دست است و به او نسبت داده می‌شود، نوشته ی او نیست و حتی نوشته هیچ یک از تاریخ‌نگاران مورد اعتماد نیست! کسی که می‌خواهد نسبت به این مطلب مطمئن شود بین آنچه در این کتاب و آنچه طبری و دیگران از ابی مخنف نقل کردند، مقایسه کند. من این نکته را در کتاب نفس المهموم در خصوص واقعه مربوط به طرمّاح ابن عدی بیان کرده ام و الله العالم!»(۱۶) 👤استاد یوسفی غروی می‌نویسد : «اما آن چه با نام مقتل الحسین(ع) منسوب به ابومخنف است یقینا از ابومخنف نیست.»(۱۷) 👤مرحوم علامه سید عبدالحسین شرف‌الدین عاملی می‌ نویسد : «پوشیده نیست که کتاب مقتل الحسینی که رایج است و دست به دست می‌گردد و منسوب به ابومخنف است، دارای بسیاری از احادیثی است که ابومخنف هرگز از آن‌ها اطلاع نداشته است و این‌ها را به دروغ به او نسبت داده است.»(۱۸) @AsnadolMasaeb ادامه مطالب :👇

👤مرحوم میرزا حسین نوری(محدث نوری) در کتاب «لؤلؤ و مرجان»، دربارۀ مقتل منسوب به ابومخنف می‌نویسد : «ابومخنف لوط بن یحیی از بزرگان محدثین و معتمد ارباب سیر و تواریخ است و مقتل او در نهایت اعتبار است ولکن افسوس که اصل مقتل بی‌عیب او در دست نیست و این مقتل موجود که به او نسبت می‌دهند، مشتمل است بر بعضی مطالب مُنکَرۀ مخالفِ اصول مذهب و البته آن را اَعادی و جُهّال به جهت پاره‌ای از اغراض فاسده، در آن کتاب داخل کردند و از این جهت از حداعتبار و اعتماد افتاده، بر منفردات آن هیچ وثوقی نیست.»(۱۹) ۶)کلام آخر : به هر حال، استاد یوسفی غروی، مقتل ابی مخنف را بر اساس تاریخ طبری و الارشاد شیخ مفید بازسازی کرده و نام آن را «وقعة‌ الطف» گذاشته است که توسط محمد صادق روحانی با عنوان «ترجمه وقعة الطف، بازسازی مقتل الحسین ابومخنف» به فارسی روان ترجمه شده است که کتابی است بسی خواندنی! 📚منابع : ۱)پژوهشی در هویت تاریخی مقتل ابی مخنف صالحی حاجی آبادی، ص۵۲ ۲)وقعةُ الطَّف یوسفی غروی، ص۱۹ ۳)وقعةُ الطَّف یوسفی غروی، ص۲۰ ۴)تاملی در نهضت عاشورا جعفریان، ص۲۵ ۵)شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱، ص۱۴۷ ۶)رجال نجاشی، ص۳۲۰ ۷)میزان الاعتدال ذهبی، ج۳، ص۴۲۰ ۸)رجال نجاشی، ص۸۷۵ ۹)تاریخ الاسلام ذهبی، ج۹، ص۵۸۱ ۱۰)کتاب شناسی تاریخی امام حسین(ع) اسفندیاری، ص۴۲ ۱۱)وقعةُ الطَّف یوسفی غروی، ص۲۴ ۱۲)وقعةُ الطَّف یوسفی غروی، ص۳۴ ۱۳)کتاب شناسی تاریخی امام حسین(ع) اسفندیاری، ص۴۳ ۱۴)نهضت امام حسین(ع) زرگر نژاد، ص۲۵ ۱۵)وقعة الطَّف یوسفی غروی، ص۳۳ ۱۶)الکنی و الالقاب محدث قمی، ج۱، ص۱۴۸ ۱۷)وقعةُ الطَّف یوسفی غروی، ص۲۳ ۱۸)الشیعة فی صدر الاسلام شرف الدین، ص۴۰ ۱۹)لولو و مرجان محدث نوری، ص۱۲۵ @AsnadolMasaeb