🦋🌼🌸🦋👦 #داستان 🍃#کودک_باهوش 🍃#نتیجه_ی_خوشمزه 🍃#آزادی_پروانه_ها 🍃#دختر_پرهیزکار 🍃#پلیس_مهربون 🍃#محافظان_حرم 🍃#پری_کوچولو 🍃#قشنگترین_شب_دنیا 🍃#مسواک 🍃#عموی_مهربان 🍃#نماز_خواندن_خوابیده 🍃#احترام_به_پدر_و_مادر 🍃#عادت_به_کار_خوب 🍃#اتحاد 🍃#پسر_قهرمان 🍃#فینگیلی_و_جینگیلی 🍃#شام_عمه_عنکبوت 🍃#عید_فطر 🍃#کدو_قلقله_زن 🍃#هدیه_آسمونی 🍃#حدیث_کسا 🍃#اتوبوس_مدرسه 🍃#تیزهوشی_شاگرد_ابن_سینا 🍃#شتر_لنگ 🍃#حضرت_ایوب_و_آزمایش_عجیب_او 🍃#گربه_و_روباه 🍃#میمون_پر_حرف 🍃#علی_کوچولو_و_شجاعت_در_گفتن_اشتباه 🍃#جشن_تولد_پروانه 🍃#روباه_و_کلاغ 🍃#تفریح_روز_جمعه 🍃#صبر_و_بردباری 🍃#اسراف_نمیکنم_زنده_بمانم 🍃#نازی_کوچولو 🍃#عید_قربان 🍃#خرس_کوچولو_و_زنبورهای_عسل 🍃#نیمه_پنهان_ماه 🍃#پادشاه_و_مگس 🍃#گنجشک_و_غرور_بی_جا 🍃#کیف_من 🍃#کتابی_که_حافظه_اش_را_از_دست_داده_بود 🍃#میشه_برش_دارم؟ 🍃#راز_مورچه 🍃#شربت_گوارا 🍃#بابای_مهربان 🍃#صندلی 🍃#مهمان_دوستی_امام 🍃#خواب_شیرین 🍃#علی_کوچولو 🍃#شب_امتحان 🍃#کی_مرغ_و_خروس_را_زیر_جعبه_زندانی_کرده؟ 🍃#میلاد_پیامبر_اکرم(ص) 🍃#شکلات 🍃#آزادی_پروانه_ها 🍃#مورچه_بی_دقت 🍃#باغچه_مادربزرگ 🍃#قوی_ترین_مردم_کیست؟ 🍃#بچه_ها_سلام_یادتون_نره 🍃#چشمه 🍃#عروسک_کوکی 🍃#وروجک 🍃#من_و_مشقم 🍃#کرم_ابریشم 🍃#پسر_بی_نظم 🍃#نماز_خوابیده_برای_منتظر 🍃#لیوان_شیر 🍃#آزادی 🍃#ماجرای_سیلی_خوردن_محافظ_امام_خامنه_ای 🍃#دندان_لق_من_کی_میفتد 🍃#دوست_مهربان 🍃#بازی_های_کامپیوتری 🍃#داستان_های_مثنوی 🍃#پیراهن_نو #نازی_کوچولو #زندگينامه_حضرت_معصومه_سلام_الله_علیها #ریا #فراگیری_نماز #قصه‌های_من_و_امام_رضا_علیه_السلام #انفاق_خالصانه #رب_العالمین #اصحاب_اخدود #بخشش #زندگینامه_امام_جواد_علیه_السلام #دروغ #مثل_بوی_سیب #پناه_بردن_به_خدا #قسم #زندگی_نامه_امام_هادی_علیه_السلام #آرزوی_سلیمه #انگشتر_زیبا #لطف_و_مهربانی #برنامه #حسین_از_من_است #تولد #گلدسته_های_نور #امام_سجاد_علیه_السلام_و_معنی_جیک_جیک_گنجشک_ها #پیرمرد_باغبان_و_امام_خمینی_رحمه_الله_علیه #سلطان_محمود_و_گوهر_شکستن #بهلول #دریای_مواج_علم #تربیت_واقعی #شر_مرسان #رقیه_سلام_الله_علیها #یک_مراسم_مهم 🦋🌼🌸🦋👦

🦋🌸🌼🦋👦 #داستان #خواب_شیرین همه جا تاریک بود. روپوشِ مدرسه تکانی خورد. خودش را از زیر میز بیرون کشید اما نتوانست بیرون بیاید. یکی از دکمه هایش به میز گیر کرده بود. بیشتر سعی کرد اما فایده ای نداشت. مقنعه هم خودش را از زیرِ بالش بیرون کشید و گفت : صبر کن تا کمکت کنم. مقعنه هرچه آستین لباس را کشید زورش نرسید تا مانتو را از زیر میز بیرون بکشد. شلوار از زیر کیف بیرون آمد و گفت:«صبر کن تا کمکت کنم!» مقنعه را محکم گرفت و گفت:«هروقت گفتم سه با تمام توانت مانتو را بکش.» شلوار شمرد:«یک، دو، سه!...حالا!» مقتعه و شلوار با تمام توان مانتو را کشیدند. ناگهان هر کدام به گوشه ای پرتاپ شد. مانتو خنده کنان فریاد زد:«من نجات پیدا کردم.» اما طولی نکشید خنده اش به گریه تبدیل شد. مقعنه و شلوار با تعجب نگاهش کردند و گفتند:«چه شده؟ چرا گریه می کنی؟» مانتو به یقه اش اشاره کرد و گفت:«دکمه ام! دکمۀ قشنگم کنده شد! همش تقصیر ملیکا است. ببین چه بلایی سرم آمد!» مقنعه غمگین گفت:«ببین چه بلایی سر من آورده؟ تمام تنم با لکه های شکلات خالخالی شده. دیگر رویم نمی شود به مقعنه ای دیگر سلام بدهم. مادر ملیکا تازه دیروز ما را شست و اتو زد اما هر کس مرا ببیند فکر می کند سال تا سال کسی مرا نمی شوید.» شلوار که تا آن وقت ساکت بود گفت:«یه نگاه به قد و قواره من بیندازید. تمام تنم پر از خط و چین است. نمی دانم چقدر باید او را تحمل کنیم تا یاد بگیرد ما را دوست داشته باشد و با ما مهربان باشد.» روپوشِ مدرسه گفت : حالا که ما را دوست ندارد بهتر است از اینجا برویم.» لباسهای داخلِ کمد از لای در سرک کشیدند و گفتند :ماهم با شما می آییم. همه لباسها راه افتادند. همه چروک، کثیف و نامرتب بودند. صبح ملیکا از خواب بیدار شد. هرچه این طرف و آن طرف را نگاه کرد لباس هایش را پیدا نکرد. زیر میز، توی کمد، حتی بالای کمدش را هم گشت اما خبری از آنها نبود که نبود. به آینه زل زد و گفت:«پس لباسهایم کجا هستند؟» صدایی توی گوشش پیچید:« لباس هایت برای همیشه ترا ترک کردند.» ملیکا با ناراحتی پرسید:«تو کی هستی؟ چرا باید لباس هایم مرا ترک کنند؟ من آنها را دوست داشتم.» آینه گفت:«به من نگاه کن!» ملیکا به آینه خیره شد. آینه 18 ساعت پیش را نشان داد. درست همان وقتی که ملیکا از مدرسه به خانه آمد. وقتی رفتار زشتش را دید شرمنده شد. گریه اش گرفت. گریه کنان پیش مادر دوید. فریاد زد:«مادرجان کمکم کن لباسهایم قهر کرده اند و برای همیشه مرا ترک کرده اند. حالا با چه لباسی به مدرسه بروم؟» مادر با تعجب گفت:«سلام دخترم! صبح بخیر!...آنها چرا باید ترکت کرده باشند؟» ملیکا سرش را پایین انداحت و گفت:«چون فکر کردند من آنها را دوست ندارم !» مادر دوباره پرسید:«چرا باید فکر کنند که آنها را دوست نداشتی؟» ملیکا صدای گریه اش بالاتر رفت و گفت:«من از آنها خوب مراقبت نکردم برای همین این فکر را کرده اند!» مادر گفت:«اگر پشیمان شده ای و قول بدهی از این به بعد مواظبشان باشی شاید برگردند.» ملیکا گفت:«قول می دهم!» مادر گفت:«به اتاقت برو شاید تا الان برگشته باشند. اما قبلش حتما دست و رویت را تمیز بشور.» ملیکا دست و رویش را شست و به اتاق رفت. با خوشحالی فریاد زد:«لباس هایم!...لباس هایم برگشته اند!» مادر به اتاق ملیکا رفت و گفت:«کو؟ کجا هستند؟» ملیکا با دست لباس ها را که تمیز و اتو شده به چوب لباسی آویز بودند نشان داد!» مادر گفت:«پس حالا با خیال راحت بیا و صبحانه ات را بخور تا دیرت نشده!》 (فرجام پور) ♦️🔆 ۸ تا ۱۱ سالگی⬇️ http://eitaa.com/joinchat/992215059Caff98da854 🦋🌸🌼🦋👦 🔙199🔜