🔶 آنها یک گروه زیرزمینی «مثال» در سیاتل بودند؛ چیزی که آنها را گرد هم جمع کرده بود علاقه شان به یک موضوع مشترک بود: اینکه هیچ کدام شان زندگی بدون چرم را دوست نداشتند. همه شان با متال زندگی می کردند و اعتقاد داشتند که #متال، نه فقط یک سبک موسیقی، کـه یـک فرهنگ زندگی است. موسیقی آنان، «#نایت_متال» بود. جایی که در رگ های شب، نوای زخم دار متال جاری می شود و روشنایی را بـه کـام خــود فرو می برد. 🔷 تا اینکه یک شب ایده ای به ذهن یکی از آنها رسید. اینکه در یک شب، به صحرا و بیابانی بروند و آنقدر بنوازند تا شیطان خودش را به آنها نشان بدهد، آنگاه خونشان را نزد شیطان بریزند و با او بنوازند. این بود که وسایلشان را جمع کردند و به یکی از بیابان های دورافتاده رفتند. اما فکر می کنید چه اتفاقی افتاد؟ حتی فکرش را هم نمیتوانید بکنید. از گروه چهار نفره آنان دو نفر در بیمارستان روانی بستری شدند. ⭕️ هیچ کدام شان نمی توانستند چیزی بگویند. فقط در حالی که از شدت ترس و وحشت می لرزیدند، یکصدا نام شیطان را صدا می زدند. جنازه تکه تکه شده نفر سوم در صحرا پیدا شد که البته اعضای داخلی بدنش را برداشته بودند. اما نفر چهارم هیچ وقت پیدا نشد. همه جست وجوها برای یافتن او، نافرجام باقی ماند. 💢 هیچ کس نمی داند سازی که شیطان برایشان نواخت، با آنها چه کرد. امـا این رؤیای همه «هدینگرها» ست که بتوانند حتی برای یک بار این فضا را تجربه کنند؛ بنابراین گروه های زیرزمینی، متال هر چند سال به همان بیابان می روند و تا صبح می نوازند؛ عده ای از آنها ادعا میکنند که صدای سازی از دوردست ها شنیده می شود که آنها را وسوسه می.کند. اما احتمالاً این چیزی است که برای جلب توجه دیگران می گویند. واقعیت این است که دیگر کسی آن صدا را نشنیده است و نمی شنود؛ مگر در دوزخ که با شعله های آتش به رقص درخواهند آمد. 📖 کتاب #در_محضر_تاریکی به کوشش #محمد_رضا_عابدی_شاهرودی #متال #شیطان #موسیقی #شیطان_پرستی #مریلین_منسون 📌@canoon_org