یک ضربه زد ولی کمر آسمان شکست..

خونِ دلی نقش زمین شد، خونِ سر نه.

از غم و دوری و هجران دیده‌یِ عشاق، تر.. فاطمه مشتاقِ او، حیدر به او مشتاق تر.

گفت ای فرزند ملجم دیر کردی، قبلِ تو.. در میانِ کوچه قنفذ جانِ حیدر را گرفت.

- بابا ؟ + بله ؟ - شما بابایِ من نیستید، بابایِ من یک رَدای سبز دارد، همیشه برای ما غذا می‌آورد، کوله روی پشتش دارد؛ بابای من که نبود، بابا صدایش می‌زدم.. + اسمش چه بود ؟ - نمی‌دانم، پرسیدم، نگفت. + چه کارش داری ؟ - می‌خواهم خبر خوش به او بدهم؛ خبر کشته شدن ″علی″ .. + از این خبر خوشحال می‌شود ؟ - آری مطمئنم، او از خوشحالیِ من خوشحال می‌شد. + مرگ علی را جلوی او آرزو کردی ؟ - آری همیشه غذا که می‌آورد، جلویش علی را نفرین می‌کردم، او هم دست‌هایش را بالا می‌بُرد و می‌گفت: « خدایا مرگِ علی را برسان.. »

غمِ بی‌کس شدن و رنجِ یتیمان به کنار، چاه امشب ز غمِ دوریِ یارش چه کند ؟

در روز شهادت فرمانده ، مالک اشتر ها در شام پر کشیدند..🖤

ما بی تو، قرآن به سر که نه، خاک بر سریم؛ بیا تا این شب‌ها را کنارِ تو قدر بدانیم.