کم کم دارم احساس می کنم جغدم... کی ساعت 6 صبح پست میزاره آخه؟😂

چرا کتاب می خونی؟ . . . چرا شما نفس می کشید؟ به همون دلیل:)

اگه سرنوشت از قبل نوشته شده باشه؛پس چرا ما باید دعا کنیم؟ شاید در بعضی صفحه ها نوشته: هر چیزی خودش بخواد!

خیلی خب کم کم دارم به سمت سخن های بیهوده میرم... پس فعلا خدانگهدار تا فردا شایدم پس فردا:) -خانم نویسنده

بله بله زکریا😂

همکلاسیا ایشون خانوم ته کلاس و شاعر کلاسن همون خانومی که سر کلاس عربی ملقب به زکریا شدن حالا ببینم عضو میشید یا نه!

اولی از بالا: پرتقالی ام خواهرم:) دومی: سوال بسیارررر قشنگی پرسیدی بله خودمم

#ماندنی #بخش-اول "نامه" ماندنی عزیزم! اسم تو داستانی طولانی دارد؛پس از بابتش خجالت نکش! ماندنی جانم؛تو در روستایی طلسم شده و نحس متولد شدی؛روستایی که هر نوزادی متولد می شد پس از گذشت دو یا سه روز فوت می کرد.بلایی بد روستا را گرفتار کرده بود؛ همه ی کودکان بیمار شده و از دنیا رفته بودند. جادوگران روستا به مردم گفتند که "آلسا" روستا را نفرین کرده و ما باید جوانان روستا را قربانی کنیم. مردم خرافاتی هم باور کردند و آتشی ساختند به اندازه ی آتش نمرود و جوانان را در آن انداختند. اما جوانان ابراهیم نبودند که آتش برایشان گلستان شود؛همه سوختند و فقط افراد پیر و خرافاتی روستا ماندند.روستا خالی از صدا و بازی بچه ها شد. اما تو عزیزم؛تو سکوت را شکستی! در یک شب بارانی،خداوند تو را به مادر و پدر پیرت بخشید.زیباترین فرزند متولد شده در این روستا بودی و صورتی مانند ماه داشتی! بر خلاف تصورات همه تو ماندی و نمردی! پس اسمت را ماندنی گذاشتند. تو برای مردم یک معجزه ی دوست داشتنی بودی؛ اما نمی دانم چرا جادوگران چشم دیدنت را نداشتند.برای همین به مردم خرافاتی گفتند:"اگر این بچه را بکشید و خونش را بخورید شما هم صاحب فرزندان زیبارو خواهید شد" از آن روز به بعد تو و والدینت آرامش نداشتید.شبانه به خانه ی کوچک تان حمله کردند و آن را آتش زدند؛آن شب پدرت را از دست دادی و بعد از آن حادثه تو و مادرت به شهر فرار کردید. و روستا دوباره غوطه ور در سکوت شد. من هم از آن به بعد خبری از شما نداشتم تا همین لحظه که دیگر نفسی برایم نمانده و این نامه را می نویسم. و حالا در آخرین لحظات از تو خداحافظی می کنم. مادربزرگت؛مادر آبان. ........................................ و حالا ماندنی نامه را در آغوش گرفته بود و بی صدا اشک می ریخت.

این طوماری که می نگرید بخش اوله داستانمه... بخش بعدی باشه برای فردا😂🤌

#ماندنی #بخش_دوم "دل به دریا زدن" به سمت مادرش رفت. صورت مادرش سرد و بی روح بود. ناهید؛ تنها سی و اندی سال داشت اما به پیرزن نودساله می ماند. ماندنی پرسید:"مامان؛مراسم تشیع مامان بزرگ نمی ریم؟" ناهید دست بر دریا ی سیاه موهای ماندنی کشید و گفت:"ما هیـ...چ...وقت...به اون...خراب..شده...نـ..می ریم" ماندنی سکوتی کرد و به سمت اتاقش رفت. احساس گناه می کرد. به خاطر چیزی که نمی دانست چیست. احساس می کرد خیلی چیز ها تقصیر اوست. سوالات بسیاری ذهنش قلقلک می داد؛چرا زنده بود؟چه بلایی سر روستا اومده بود؟ نامه را باز کرد و دوباره خواند و دوباره و دوباره و دوباره.... از فکر کردن خسته شده بود؛حالا وقت دل به دریا زدن بود. ........................ یک هفته بعد/ساعت 00:00 ماندنی روی کاغذی نوشت: "مامان ناهید عزیزم؛ واقعیت بخش جدا نشدنی ماست؛ من به دنبال حقیقت میرم؛نگران من نباش امضا: ماندنی" کاغذ را روی میز گذاشت و به راه افتاد. وسایلش را برداشت و دم پنجره رفت. خانه های آن محله تقریبا هم قد بودند. او همه چیز را برنامه ریزی کرده بود.البته تنها هم نبود؛دوستش هم همراهش بود. زمزمه کرد:"پیس پیس...نازنین...اینجایی؟" نازنین از روی پشت بامی دیگر گفت:"هی ماندنی...من اینجام!" ماندنی روی پشت بامی که نازنین روی آن بود پرید. لباس های نازنین سیاهِ سیاه بود.ماندنی پرسید:"چرا سیاه پوشیدی؟ختم کیه؟" نازنین پوزخندی زد و گفت:"هنوز تصمیم نگرفتم" ماندنی ابرو هایش را بالا انداخت:"جدی پرسیدم" نازنین گفت:"می خوام توی شب استرار کنم" ماندنی:"منظورت استتار نیست؟" و شروع به خندیدن کرد. نازنین گفت:"خیلی خب نکشیمون لغت نامه؛نمی خوای بریم؟" و روی پشت بام بقلی پرید.ماندنی با تردید پرسید:"به نظرت کار درستیه؟" نازنین گفت:"الان دیگه وقت فکر کردن به اونش نیست؛بپر!" ماندنی نفسی عمیق کشید و پرید. به خانه اش نگاه کرد.نازنین گفت:"تو می تونی،مطمئن باش!" ماندنی گفت:"نه! ما می تونیم!" نازنین لبخندی زد و گفت:"سلامتی گاو که نگفت من گفت ماااااا!" ماندنی چشم غره ای رفت:"خیلیییی بی نمکی!"

پ.ن:اگه غلط املایی یا هر چیز دیگه ای در این داستان دیدید.... دلیلش اینه که مغزم جلوتر از دستم تایپ می کنه😂🤌