سبز تو زندگی من رنگ همه خاطرات خوبه، رنگِ همه‌یِ آدمای خوبه. سبز همیشه برام نماد رشد بوده و هست؛ نماد گل دادن، سبز شدن، رسیدن. اون امید شوق یا هر شور و اشتیاقی که از وسط رگ‌هام میره میرسه به قلبم و باعث میشه اون‌هم گل بده و سبز بشه. همیشه دوست داشتم و دارم به سبز شناخته بشم چون حس میکنم آدما وقتی سبزن قشنگ ترن.

خدا رو میشه تو نعمت‌هاش دید. هر چیزی میتونه یه نشونه ای از خدا باشه اما من همیشه خدا رو تو آسمون دیدم. یه جایی بالاتر از ابرا که وقتی بارون میاد سرمو بگیرم بالا و شکرش کنم یا وقتی خجالت میکشم، به آسمون نگاه نکنم. از بچگیام یه هوهوخان رو دیدم همیشه تصور کردم یه خونه بالای ابر ها هست که از پنجرش مارو نگاه میکنه.

برای عاقبت بخیریمون و ختم بخیر شدن این ماه برای هرکسی که سرنوشتش به این ماه بسته‌اس دعا کنید. دعاتون میکنم. شبتون بخیر.

امشبم کنار بالکن، با پس زمینه بارون تموم شد. همونطوری که تو سرم شجریان پِلی میشد یه لیوانِ پُر چایی سر کشیدم و هرچی بهم گذشت این چند ماه رو قورت دادم بره پایین ترین نقطه تَنم. حالا فکر میکنم برای اتفاقات بعدی ظرفیت بیشتری دارم.

ماذا وجد من فقدک ؟ چه دارد آن کس که تو را ندارد ؟

جلیلیِ گوگولیِ آدم خوبه.

ما دلمان کربلایِ برادر امام عباس میخواهد.