دنیا قشنگه هادی، تو ببین من امروز اولین و کوچک ترین عطرِ زمستونو بو کشیدم. پس روزای خوبم میاد.

امروز یک مهر چهارصد و سه. واقعا حس عجیبی دارم. یه چیزی به اسم بزرگسالی که داره از کف پام تا فرق سرم رشد میکنه.

Passengers.

فیلمِ Passengers یا مسافران یا سرنشینان. با بازی پسر من و جنیفر لارنس. ببینیدش من خیلی لذت بردم. فیلم پر از بخش‌هاییه که شما میگید: نه اون اینکارو نمیکنه، نه ممکن نیست، نه اتفاق نمیفته، نه بابا این حرفا چیه، شوخی نکن باهام!! ولی نویسنده خیلی جاها برخلاف میل مخاطب نوشته و همین قشنگش کرد. شاید از نظر نویسنده داستان، این فیلم سَداِند نباشه ولی من خیلی گریه کردم. البته که من با همه فیلم‌ها گریه میکنم.

دلم یه عالمه رنگ میخواد، یه عالمه بوم، یه عالمه قلم و پالت، برای تصویر کردن یک عالمه فکر، یه دنیا تصوراتی که کم کم داره پس سرم خاک میخوره.

تجربه بهم ثابت کرده زندگی همون چیزیه که ما انتخابش کردیم. نه کمتر نه بیشتر. همون تصمیمارو خدا میاره جلو چشم آدم. شاید به نظر کلیشه بیاد ولی تصمیم به خوب بودن، تصمیم به انگیزه داشتن، نا امید نبودن، دیدن اتفاقای خوب، تغییر دادن زندگی... تو زندگی معجزه نمیشه، حداقل برای من که نشده، ولی فهمیدم که باید اعتماد کنم، قبلا گفتم نه؟ اعتماد مهم ترین مولفه زندگی آدمیزاده.

Avengers: Endgame.

این ویدیو ها مربوط به آخرین قسمت منتشر شده از Avengers یا انتقام جویانه، ولی میخوام درباره همشون حرف بزنم، همه سری فیلم های ماورل [مارول یک کمپانی فیلمسازی با اکثرا فیلم کمیک بوکی و با ژانر ابر قهرمانی]. تا قبل از شروع کردن این فیلم ها و دیدنشون بر اساس سیر زمانیشون، فکر میکردم که نمیتونم با ژانر ابر قهرمانی ارتباط بگیرم، ولی گرفتم، با تخیلش، با داستانای بی نقصش، با نوع ساختِ واقعا خوبش. نمیدونم شاید خیلیاتون این فیلما رو دیده باشید ولی من تازه بعد از چند سال و دقیقا زمانی که مارول داره کم کم از لحاظ کیفی پست‌رفت میکنه پیداش کردم. تو این مدتی که مارول میدیدم، واقعا با این فیلما زندگی کردم اینقدر که دیروز بعد از دیدن Endgame حس کردم بخشی از روح و روانمو از دست دادم، تنها بدی فیلم دیدن همینه، اینکه پایان داستان همیشه تلخه حتی اگر سَداِند نباشه.