اینم برای تکمیل کردنِ روند افسردگیمون به مناسب روزِ پسر.

گاهی فکر میکنم که نسل بعدی قراره چطوری باشن؟ چه رفتاری داشته باشن؟ چه خروجی‌ای داشته باشن؟ چه دغدغه ای؟ چه هدفی؟ ماهایی که ثمره خانواده هایِ مذهبی با چارجوب های اخلاقی و انسانی بودیم، گاهی نمیفهمیم داریم چیکار میکنیم، نسلی که توسط باباهایِ پیرسینگ دار و مادرِ های برهنه قراره تربیت بشه، چی میشه..؟

وای چه چیز های احمقانه‌یِ چرت و پرتِ کوچیکی میتونه روانم رو به بازی بگیره. چقدر بهم ریختنِ من راحته.

دقیقا تو اوجِ داستان، عقلم میزنه پس‌کله‌یِ ذهنم که نکن، ادامه نده، تهش فقط امیدِ واهیه. من اون گوشه ها با لبخند دعواشون رو تماشا میکنم و اینبار پشت دستِ قلبم بازی میکنم. تو واقعیت برای من نیست، حداقل تویِ خیالم تمامش رو داشته باشم.

ببین تو واقعا نمیتونی تصور کنی من چقدر ممکنه حسود باشم.

شاید اینکه من بلد نیستم احساساتم رو توی دلم نگه دارم، بزرگترین چیزیه که قراره ازش ضربه بخورم.

این روزها به نظر میرسه چقدر روحیه‌م بهتره، واقعا هم سعی میکنم باشه. خوشحال ترم، از غصه‌های خودم و اطرافیانم دور شدم، دارم به زندگی برمیگردم، به هدفام و قول و قرارام فکر میکنم. میخندم، میخندونم... ولی نه! فقط یک اپسیلون مونده تا روحم متلاشی بشه هادی، همینقدر بی‌چاره.

نادر از هند نبرد، آنچه تو بردی ز دلم... #مهدی_اخوان_ثالث

امروز رو دوست داشتم، امیدوارم تاثیر خوشحالیش فقط تا آخر امشب نباشه.

بنطرت بچه های کلاسمون راضین عکسشونو پخش کنم؟