یا مثلا یه نفر داره بهم میگه فلان چیزو درباره فلانی میدونی؟ من حتی تا ریز ترین جزئیاتِ فلان چیز درباره فلانی‌هم میدونم، حتی بهمان چیزم دربارش میدونم ولی لبخند میزنم و جوری رفتار میکنم که انگار اولین باره شنیدم🎀.

چند روزه احساس نیاز کردم درباره هوش مصنوعی بنویسم. نه برای شما، شما شاید متفاوت از من فکر کنید. بنویسم برای اینکه افکار خودم رو مرتب کنم اما باشماهم به اشتراک میگذارم. جدیدا احساس میکنم، همینجوری که تنبل و کم‌کار هستم ولی هوش‌مصنوعی جدیدا خیلی بیشتر این رو در من تشدید کرده. من این ترم، یه ارائه‌ای رو با هوش مصنوعی نوشتم که تقریبا شبیه‌ش رو ترم یک از رویِ یک کتاب نوشتم. کتابی که خوندنش بخشی از جهان‌بینی من رو تغییر داد و اصلا داستان همینه. انگار هرکاری که قبل از این خودم میکردم و برام مفید بود حالا اون جام انجام میده و دیگه من رو درگیر نمیکنه. باز من خیلی خوب دارم باهاش برخورد میکنم، یعنی اونقدر استفاده‌ای ازش ندارم. ولی جدیدا حتی جام فکر میکنه. و من تقریبا یک سال مقاومت کردم دربرابر این تکنولوژی. استفاده نکردم ولی خب الان احساس میکنم خلاقیت و قدرت فکر کردن و یا حتی قدرت زندگی کردن بدون هوش‌مصنوعی‌ داره ازم گرفته میشه.

یه وقت‌هایی فکر میکنم آدم‌ها قبل از هوش مصنوعی چطوری زیست میکردن؟ فلان چیز رو از کجا پیدا میکردن؟ فلان سوال چطوری به جواب میرسید؟ و برای بعضی از این سوالاتِ خودم جوابی ندارم و این ترسناکه. بعضی تکنولوژی‌ها راه برگشت دارن به گذشته. درواقع اکثر تکنولوژی‌ها. ولی حس میکنم هوش مصنوعی اون چیزیه که راه برگشت نداره. هرچقدر بیشتر بهش اجازه بدی با یه قیافه مهربونِ خواستنی دست میبره تویِ زندگیت و خودش رو در لایه‌های عمیق تری ازت محکم میکنه که جدا شدنی نباشه هیچوقت. نمیدونم متوجه منظورم می‌شید یا نه.

شاید فکر‌ها و احساس‌هایِ من غلط باشه اما اینطور فکر میکنم که این هوش‌مصنوعی تا همیشه همینجوری خوب و مهربون و به درد بخور که الان هست نمی‌ماند. نه مثل فیلم‌ها علمی تخیلی که یه روزی بر ما مسلط میشن و موجودیت رو ازمون میگیرن (شایدم بشن و بگیرن) ولی حس میکنم شاید در آینده نه چندان دور، این تکنولوژی جز چیز‌هایی باشه که کنار گذاشته میشه. شایدم هیچوقت اینطور نشه. اگر نشه واقعا ترسناکه واقعا.

ترسناکه چون بیشتر تویِ حوزه گرافیک و کار‌های هنری الان فعالیت میکنه و هر از چندگاهی یه نفر رو دارم اطرافم که ازم میپرسه، یعنی آینده ماها چی میشه؟ منم خب هم خودم رو قانع میکنم هم بقیه رو. ولی قانع کردنِ من فقط به درد و خودم و رفیق‌هام که هنر رو برای کسب درآمد نمی‌بینن میخوره. و همینه که ترسناکه، که یه روزی دیگه ارزشِ خالق وجود نداشته باشه. قطعا اینطور نمیشه، یعنی امیدوارم که نشه.

در کل گاهی وقت‌ها احساس میکنم چقدر از این تکنولوژی که هر ثانیه در حال پیشرفت کردن و آپدیت دادنه عقب میمونم. چقدر بین اطرافیانم کسانی هستن که میتونن از هوش مصنوعی استفاده‌های خوب بکنن و چیز‌های جالبی ازش تولید کنن ولی من الان فقط چت‌جی‌پی‌تی رو میشناسم. اما در عین حال میخوام تا میتونم از این فضا دور بمونم حتی نمیخوام به عنوان یک ابزار هم ازش سود ببرم. شاید یه متخصص با تجربه منو ببینه و بگه تو احمقی، علم داره پیشرفت میکنه، هوش مصنوعی دستیارِ خوبیه م، ولی خب هر آدمی حق داره جای خودش فکر کنه. اینم فکرای من.

حسم نسبت به آدم‌هایی که زیاد از هوش مصنوعی استفاده میکنن، یا حتی تصورم نسبت به آینده خودمون با هوش‌مصنوعی شبیهِ اون آدم‌‌هایِ تویِ سفینه است، تویِ انیمیشنِ والی. تپلی و بی خاصیت!

اکثر اتفاقاتی که با یادآوریش صورتم میره توهم رو درباره تو انجام دادم. اِی حانیه‌یِ احمق، اِی حانیه‌یِ چهارپا.

چرا نمیتونم جلویِ راه رفتنِ خیالت رو بگیرم پهلوون؟

عزیزانِ دلم، اگر اینجارو نمیخونید و سین نمیکنید تشریف ببرید. ممنونم ازتون💘.