صبحِ امروز رفتم دم کلاس ریحانه‌اینا، و استاد فردوسی زاده رو در راهروها خفت کردیم، درباره نشریه صحبت کردیم. ولی متاسفانه استاد فرار می‌کنه و من واقعا توان دنبال کردن قدم‌های تند استاد رو نداشتم و این بخش رو به ریحانه سپردم. با این‌حال همون اولش که نشریه رو دید به جلد اشاره کرد گفت: کدوم یکی از اینا منم؟ خیلی با نمکه نه؟ : ))))))

بعد از صحبت‌ با آقای قاسمی‌هم راهی اتاق استاد مستشرق شدیم و یه ایشون‌هم التفات داشتن به نشریه ما. مخصوصا تصویر سازی‌ها:)

بهم گفت قلم خوبیم داری"😭" قلبم براته مرد. و تازه امروز با مفهومی به نام تشکل جامعه‌رسانه‌اسلامی در دانشگاه آشناش کردیم : )

و بعدشم وایسادیم تا ریحانه اتوداشو به استاد توضیح بده. موقع رفتن به استاد گفتم من سرجهازی خانم داودیم، هرجا باشه منم هستم. حس میکنم اشتباه کردم و نباید می‌گفت. احساس بدی نسبت بهش دارم نمیدونم چرا😭.

صحبت کردن با دوستام در طول روز، حتی اگر ۵ دقیقه‌هم باشه واقعا شارژم میکنه.

ولی کاش نبودم. احساسِ کنه بودن می‌کنم نسبت به خودم. احساس بد، احساس اضافی بودن و خیلی احساسات دیگه.

غم همچنان عین یه رفیق شفیق بهم چسبیده ولی حداقل دی باعث میشه یکی دو ساعت نادیدش بگیرم. حداقل‌.

+ میگم داشتم فکر می‌کردم برای فیلمبرداری هفته انیمیشن میتونم به انجمن، شاملو اینارو پیشنهاد کنم... در جهت بحثِ دیشب درباره ارتباط دوتا دانشکده - اره بنظرم خیلیم خوبه.. (۱۰ ثانیه بعد) - خب میخوای من اول بهشون بگم بعد تو بگی؟ + چیو؟ - همین چی بود اسمش، شهریار.. + شهریار کیه یا خدا؟ - بابا همین فیلمبرداری اینا + ریحانه ۱۰ ثانیه از آخری باری دربارش حرف زدیم گذشته چطور ممکنه یادت بره؟😭

https://t.me/DigitalArtsIRIBU/1956

یام یام:)

می‌شه گفت از دیشب که داشتم به زیبایی زمستون فکر‌ می‌کردم این آهنگ تو ذهنم پخش می‌شد. #غمِ‌پاچیده‌شده

آخ نمیدونی تو که عاشق نبودی...