ای قطره‌های باران، با جوی‌ها بگویید؛ کان رهرو غم آلود، زین ره گذر کجا رفت؟! ای جوی‌های آرام، از رودها بپرسید؛ زین راه راز پیوند، آن همسفر چرا رفت؟! ای قطره‌های باران، ای جویبار آرام؛ ای رودهای سرکش، و‌ی بحر بی‌‌کرانه؛ سرگشته و ملولم، در دشت خاطر خویش؛ آیا شما ندارید، زآن بی‌‌نشان، نشانه؟!

هیچ نیمه گمشده‌ای وجود ندارد... تنها چیزی که وجود دارد، تکه‌هایی از زمان است که در آن‌ها ما با کسی حال خوش داریم؛ حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو روز، پنج سال یا همه عمر...

و خدا گفت: دشمنت را دوست بدار، من هم اطاعت کردم و عاشق خودم شدم...

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند، یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند؛ هر دست که دادند، از آن دست گرفتند؛ هر نکته که گفتند، همان نکته شنیدند؛ جمعی به در پیر خرابات خرابند، قومی به بر شیخ مناجات مریدند؛ فریاد که در رهگذر آدم خاکی، بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند، همت طلب از باطن پیران سحرخیز؛ زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند...