هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 170 - و اگر گفته شود بدیشان پیروی کنید آنچه را خدا فرستاده گویند بلک
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
و چون به آنان گفته‌شود: كتابى را كه خدا فروفرستاده‌است پيروى كنيد، مى‌گويند: نه، بلكه از آيينى كه پدرانمان را بر آن يافته‌ايم پيروى مى‌كنيم. آيا هرچند پدرانشان چيزى نمى‌دانستند و به راه راست هدايت نيافته‌بودند، باز هم از كيش آنها پيروى مىكنند؟ (170)
اى پيامبر، حكايت تو در فراخواندن اين كافران به توحيد، هم‌چون حكايت چوپانى است كه بر گوسفندان خود با كلماتى نهيب مى‌زند، ولى آنها از كلمات او جز خواندن و آوايى نمى‌شنوند. اينان نيز كر و لال و كورند؛ نه سخن سودمند را مى‌شنوند و نه خود درست سخن مى‌گويند و نه نشانه‌هاى حق را مى‌نگرند؛ ازاين‌رو هيچ حقيقتى را درنمى‌يابند. (171)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از آنچه روزى شما كرده‌ايم كه همه پاك و پاكيزه است بخوريد و خدا را سپاس‌گزارى كنيد اگر فقط او را مى‌پرستيد. (172)
او تنها مردار و خون و گوشت خوك و حيوانى را كه هنگام سر بريدن، نام غير خدا بر آن برده‌شده، بر شما حرام كرده‌است. پس هركس به خوردن آنها ناچار شود، به شرط آن‌كه ناچارى او در اثر ستمكارى و سركشى نباشد، بر او گناهى نيست، چراكه خداوند آمرزنده و مهربان است. (173)
كسانىكه حقايق آن كتابى را كه خدا فروفرستاده است كتمان مىكنند و آن را به بهاى ناچيز دنيا مى‌فروشند، آنان در شكم‌هاى خود جز آتش فرونمى‌برند و روز قيامت خدا به آنان توجّه نمى‌كند و با آنان سخن نمى‌گويد و از زشتى‌ها پاكشان نمى‌كند و برايشان عذابى دردناك است. (174)
اينان كسانى‌اند كه گمراهى را به هدايت و عذاب را به آمرزش خريده‌اند. پس چقدر بر آتش شكيبايند! (175)
آن [عذاب] بدينسبب است كه خداوند كتاب آسمانى را به حق نازل كرده‌است و كسانى كه در آن كتاب اختلاف مىكنند، در نقطه مقابل حق قرار گرفته‌اند كه با حق فاصله‌اى دور و دراز دارد. (176)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 177 - نیکی آن نیست که گردانید رویهای خود را بسوی مشرق و مغرب لیکن نک
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
نيكى آن نيست كه [هنگام عبادت] روى خود را به سوى مشرق و مغرب بگردانيد و آن را به عنوان قبله تلقى كنيد، بلكه نيكى آن است كه انسان به خدا و روز واپسين و فرشتگان و كتاب‌هاى آسمانى و پيامبران ايمان آورده و مال خود را با اين‌که به آن علاقه‌مند است، به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و درراهمانده و گدايان و در راه آزادى بردگان داده‌است، و نماز را برپا داشته و زكات خود را پرداخته‌است؛ و آن است كه چون پيمانى بستند به پيمان خود وفا كردند و آن است كه در تنگدستى و زيان‌كارى و به هنگام كارزار، شكيبايى و پايدارى نمودند. اينانند كسانى كه راست گفته‌اند و اينانند تقواپيشگان. (177)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، در مورد كشته‌شدگان حق قصاص بر شما مقرر شده‌است. آزاد در برابر آزاد و برده در برابر برده و زن در برابر زن قصاص مى‌شود. پس هركس مرتكب قتل شد، و از سوى ولىّ مقتول، به حكم اين‌كه برادر دينى اوست، چيزى از حق قصاص به وى بخشيده‌شد، بايد ولىّ مقتول بهطور شايسته درصدد گرفتن ديه برآيد و قاتل نيز به خوبى و با پرهيز از تأخيرى آزاردهنده ديه را بپردازد.
اين حكم، تخفيف و رحمتى از جانب پروردگار شماست. پس هركس بعد از بخشيدن قاتل و گذشت از حق قصاص، از قانون الهى تجاوز كند و قاتل را قصاص نمايد، او را عذابى دردناك خواهد بود. (178)
اى خردمندان، براى شما در قصاص حياتى نهفته است. قصاص مقرّر شده‌است تا شايد از كشتن يكديگر بپرهيزيد. (179)
اى مؤمنان، بر شما مقرّر گرديده‌است كه چون يكى از شما را مرگ دررسد، اگر مالى قابل توجّه برجاى مى‌گذارد، براى پدر و مادر و خويشاوندان نزديك‌تر بهطور پسنديده وصيت كند.
اين حكم بر عهده تقواپيشگان ثابت شده‌است. (180)
پس هركس بعد از شنيدن وصيت آن را تغيير دهد، گناهش تنها بر گردن كسانى است كه آن را تغيير مى‌دهند. به راستى خدا شنوا و داناست. (181)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 182 - و کسی که بترسیده است از وصیّت‌کننده ستم یا گناهی را پس اصلاح ا
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
ولى هركه دريابد كه وصيت كنندهاى در وصيتش به كژى گرايش يافته و حقى را پايمال نموده و در نتيجه نزاعى ميان وارثان پديد آمده‌است، پس با تغيير دادن وصيت ميان آنان صلح برقرار كند، بر تغييردهنده گناهى نيست و همچنين است اگر به گناهى وصيت كرده باشد، چرا كه خدا آمرزنده و مهربان است. (182)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، روزه بر شما مقرّر شده‌است، همانگونه كه بر امّت‌هايى كه پيش از شما بودند مقرّر شده بود، باشد كه بر تمايلات خويش فايق آييد و تقوا پيشه كنيد. (183)
روزهايى معدود بايد روزه بداريد. پس اگر كسى از شما در آن روزها بيمار يا در سفر بود، روزه شمارى از روزهاى ديگر بر عهده اوست. و بر كسانىكه روزه را بايد به سختى به پايان برند، روزه مقرّر نشده است، ولى بايد كفّارهاى بدهند كه آن غذايى است كه يك بينوا را سير مى‌كند.
و هركس از روى رغبت كار نيكى انجام دهد براى او بهتر است؛ و روزه داشتن براى شما كار خوبى است، اگر بدانيد. (184)
ايام روزه واجب، ماه رمضان است ماهى كه قرآن در آن فرو فرستاده شد، در حالى كه براى عموم مردم رهنمود است و براى كسانى كه در علم و عمل به كمالى دست يافته و شايسته دريافت حقايقى شدهاند، دلايل روشن هدايت و وسيله تشخيص حق از باطل است. پس هر كس از شما اين ماه را دريابد، بايد آن را روزه بدارد؛ و هركه بيمار يا در سفر باشد، روزه شمارى از روزهاى ديگر بر عهده اوست. خداوند براى شما آسانى مىخواهد و دشوارى براى شما نمىخواهد، اين است كه بر بيماران و مسافران شما روزه را واجب نكرد و قضاى روزه را از آنروى بر شما واجب نموده است كه تعداد روزهاى ماه رمضان را كامل كنيد. آرى، خدا روزه را بر شما مقرّر داشت تا او را به پاس اين‌كه هدايتتان كرده است به بزرگى ياد كنيد، و باشد كه شكر هدايتش را به جاى آوريد. (185)
و هرگاه بندگان من از تو درباره من بپرسند، بدانند كه من به آنان نزديكم؛ دعاى دعاكننده را- آنگاه كه مرا بخواند- اجابت مى كنم؛ پس بايد دعوت مرا بپذيرند و به درگاه من دعا كنند و به من ايمان بياورند كه دعايشان را اجابت مىكنم، اميد آن‌كه در دعايشان به درگاه خدا راهياب شوند. (186)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 187 - حلال شد برای شما شب روزه درآمیختن با زنان خود آنانند پوشاک شما
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
در شب روزه‌دارى بر شما حلال شده است كه به سوى زنانتان برويد و با آنان آميزش كنيد. آنان جامه شمايند و شما جامه آنانيد. خداوند دانست كه شما به خود خيانت مى‌كرديد و حكم حرمت آميزش در شب‌هاى روزه را پاس نمى‌داشتيد؛ از اين‌رو با رحمت خود به سوى شما بازآمد و از شما درگذشت و حرمت آن را برداشت. اكنون مى‌توانيد با آنان آميزش كنيد و بدين طريق آنچه را خدا براى شما مقدر كرده است طلب نماييد. و شب‌هاى روزه بخوريد و بياشاميد تا وقتى كه رشته سپيد صبحدم از رشته سياه شب براى شما آشكار شود. از آن پس خوردن و آشاميدن را ترك كنيد و روزه را تا شب به پايان بريد. و هنگامى كه در مساجد معتكفيد، حتى شب‌هاى آن، با همسرانتان آميزش نكنيد. اين‌ها حدود و مقرّرات خداست؛ به آنها نزديك نشويد و آنها را نشكنيد. بدين‌سان خداوند آيات خود را براى مردم بيان مى‌كند، باشد كه تقوا پيشه كنند. (187)
و اموال را كه به همه شما مردم تعلق دارد و بايد برطبق مقرّرات الهى ميان شما تقسيم شود، از راه‌هاى ناروا به دست نياوريد و مصرف نكنيد؛ و آنها را به رسم رشوه پيش داوران نبريد تا به حكم آنان بخشى از اموال مردم را به گناه به چنگ آوريد، در حالى‌كه خود نادرستى اين كار را مى‌دانيد. (188)
از تو حكمت هلال‌هاى ماه را مى‌پرسند، بگو: آنها گاه‌شمارهايى براى مردم و مراسم حج‌اند؛ و نيكى آن نيست كه پس از بستن احرام حج، از پشت خانه‌ها، به خانه‌ها درآييد، بلكه نيكى آن است كه كسى تقوا پيشه كرد. و به خانه‌ها از در آنها وارد شويد و از خدا پروا كنيد، باشد كه سعادتمند شويد. (189)
و در راه خدا با كسانى (مشركان مكه) كه با شما سر جنگ دارند بجنگيد و از حدود الهى تجاوز نكنيد، كه خدا تجاوزگران را دوست نمى‌دارد. (190)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 191 - و بکشیدشان هر جا که یابیدشان و برون کنیدشان بدانسان که برون کر
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
و هركجا بر آنان دست يافتيد بكشيدشان و از مكّه، همان شهرى كه شما را از آن بيرون كردند، بيرونشان كنيد. آنان بر شرك اصرار مى‌ورزند و شما را به انواع عذاب‌ها شكنجه دادند، و شرك و شكنجه از كشتار سنگين‌تر است. و كنار مسجد الحرام با مشركان نجنگيد، مگر اين‌كه آنان در آن‌جا به كارزار شما آيند. پس اگر به كارزار شما آمدند بكشيدشان كه سزاى كافران چنين است. (191)
و اگر از جنگ در محدوده مسجد الحرام دست كشيدند، از آنان درگذريد، كه خدا آمرزنده و مهربان است. (192)
و با آنان بجنگيد تا شرك از بين برود و دين از آن خدا گردد و كسى را نرسد كه مردم را به پرستش غير خدا دعوت كند. پس اگر از شرك دست برداشتند و ايمان آوردند با آنان نجنگيد، زيرا تعدّى جز بر ضد ستمكاران روا نيست. (193)
اگر آنان در ماه حرام با شما جنگ را آغاز كردند شما نيز با آنان بجنگيد، زيرا ماه حرام در برابر ماه حرام است، و اگر حرمت مكّه و مسجد الحرام و ماه‌هاى حرام را شكستند شما نيز حرمت آنها را ناديده انگاريد كه حرمت‌ها قابل تلافى است. پس هركس بر شما تعدّى كرد، شما نيز به مثل آن بر او تعدّى كنيد، و از خدا پروا نماييد و در مقابله به مثل از حدّ تجاوز نكنيد. و بدانيد كه خدا با پرواپيشگان است. (194)
در راه خدا و براى برپايى دين هزينه جهاد را تأمين كنيد و خود را به دست خويش به هلاكت نيفكنيد، و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى‌دارد. (195)
و حج و عمره را ناتمام نگذاريد و آن را براى خدا به پايان بريد، و اگر پس از احرام، در اثر بيمارى يا از سوى دشمن بازداشته شديد و نتوانستيد حج يا عمره را تمام كنيد، هر دامى كه براى شما آسان است قربانى كنيد [سپس با تراشيدن سر از احرام خارج شويد]. و تا قربانى به جايگاهش (مكّه براى احرام عمره و منى براى احرام حجّ) نرسيده است سر خود را نتراشيد. پس اگر كسى از شما بيمار يا از ناحيه سرش در رنج باشد [و نتواند تا رسيدن قربانى به قربان‌گاه تحمّل كند بر او رواست كه سر خود بتراشد و از احرام خارج شود سپس] بايد به رسم كفّاره روزهاى بگيرد يا صدقه‌اى بدهد يا گوسفندى ذبح كند. و هنگامى كه ايمنيد و مانعى براى به پايان رساندن حجّ و عمره نداريد، هركس با انجام دادن عمره و خروج از احرام تا موقع پرداختن به حج، از آنچه بر او حرام بوده بهره برده است (عمره تمتّع انجام داده است)، بايد براى حج خود هر دامى كه آسان است قربانى كند، و هركس قربانى نيابد، بايد سه روز در ايام حجّ و هفت روز هنگامى كه به وطن بازگشتيد روزه بدارد، كه اين ده روز كامل است. اين گونه حج (حج تمتع) براى كسى مقرّر شده است كه خانواده‌اش در كنار مسجد الحرام نباشد. از خدا پروا كنيد و بدانيد كه خدا سخت‌كيفر است. (196)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره 197 - حجّ ماه‌هائی است دانسته پس آنکه حجّ در آنها کند نه آمیزش نه نا
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره
موسم حج ماه‌هايى معيّن (شوّال، ذى القعده و ذى الحجّه) است. پس هركه در اين ماه‌ها با بستن احرام، انجام حج را بر خود واجب كند، بداند كه در اثناى حج آميزش با زنان و دروغ گفتن و سوگند خوردن به نام خدا روا نيست، و هركار نيكى كه انجام مى‌دهيد خدا آن را مى‌داند. و بر شماست كه توشه برگيريد، و بهترين توشه پرهيزگارى است، و از من اى خردمندان پروا كنيد. (197)
بر شما گناهى نيست كه در دوران حج از راه داد و ستد در طلب رزقى كه آن بخششى از جانب پروردگار شماست برآييد؛ و چون از عرفات- پس از وقوف در آن- كوچ كرديد، در مشعر الحرام وقوف نماييد و خدا را ياد كنيد آن‌گونه كه او شما را راه نموده است يادش كنيد، كه قطعا شما پيش از اين از گم‌گشتگان بوديد. (198)
وانگهى شما ساكنان حرم نيز بايد از عرفات، از همان‌جا كه ساير مردم كوچ مىكنند كوچ كنيد و از خدا آمرزش گناهانتان را بخواهيد كه خدا آمرزنده و مهربان است. (199)
و هنگامى كه مناسك حج خود را به جاى آورديد، خدا را آن‌گونه كه پدرانتان را پس از انجام حج ياد مى‌كنيد، بلكه بيشتر و بهتر، ياد كنيد. برخى از مردم دنياطلبانى هستند كه مى‌گويند: پروردگارا، در دنيا به ما بهره‌ها عطا كن. آنان در آخرت هيچ بهره‌اى ندارند. (200)
و برخى از مردم آخرت‌طلبانى هستند كه مى‌گويند: پروردگارا، در دنيا به ما بهره‌اى نيكو كه خوشايند توست و در آخرت نيز بهره‌اى نيكو كه خود مى‌پسندى عطا فرما و ما را از عذاب آتش دوزخ نگاه دار. (201)
اينانند كه از آنچه فراهم آورده‌اند بهره‌اى [وافر] خواهند داشت، و خدا كارها را به سرعت- همان‌گاه كه انجام مى‌شود- حسابرسى مى‌كند. (202)