eitaa logo
طرح رشد علمی 🇮🇷🇵🇸
@Roshdelmi
488 دنبال‌کننده
7.6هزار عکس
3.9هزار ویدیو
1.1هزار فایل
تلاش، معرفی آخرین رویدادها و اخبار علمی روز کشور؛ نشستها و پژوهشهای مرتبط با اخلاق؛ تربیت و مشاوره اسلامی است به جامعه علمی مشتاق به امید رشد و پویایی بالنده‌تر و مؤثرتر.
مشاهده در ایتا
پرسش‌ها
قوانین
داغ‌ترین‌ها
چندسکویی
پیوستن
طرح رشد علمی 🇮🇷🇵🇸
488 دنبال‌کننده
دانلود
مطالب قبلی
طرح رشد علمی 🇮🇷🇵🇸
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️دیدگاه اسلام در مورد تجمّل و زینت چیست؟ 🔹در مورد استفاده از انواع ، مانند تمام موارد، را انتخاب کرده است، نه مانند بعضى که مى پندارند استفاده از زینت ها و هر چند به صورت معتدل بوده باشد، مخالف زهد و پارسایی است؛ و نه مانند که غرق در زینت و مى شوند و تن به هر گونه براى رسیدن به این عمل نامقدس مى دهند. اگر ساختمان روح و جسم انسان را در نظر بگیریم مى بینیم در این زمینه درست هماهنگ ویژگى هاى روح انسان و ساختمان جسم او است. 🔹توضیح این که: به گواهى روانشناسان، یکى از چهار بعد روح انسانى است، که به ضمیمه حسّ نیکى، و حسّ دانایی، و حسّ مذهبى، ابعاد اصلى روان آدمى را تشکیل مى دهند؛ و معتقدند تمام زیبایی هاى ادبى، شعرى، صنایع ظریفه، و هنر به معنى واقعى، همه مولود این حسّ است. با وجود این چگونه ممکن است یک قانون صحیح، این را در روح انسان خفه کند، و عواقب سوء عدم اشباع صحیح آن را نادیده بگیرد؟! لذا در استفاده کردن از هاى طبیعت، لباس هاى زیبا و متناسب، به کار بردن انواع عطرها، و امثال آن، نه تنها مجاز، که به آن و سفارش نیز شده است، و در این زمینه از پیشوایان مذهبى در کتب معتبر نقل شده است. 🔹به عنوان نمونه در تاریخ زندگى (عليه السلام) مى خوانیم، هنگامى که به نماز برمى خاست هاى خود را مى پوشید؛ سؤال کردند چرا بهترین لباس خود را مى پوشید؟ فرمود: «إِنَّ اللّهَ جَمِیلٌ یُحِبُّ الْجَمالَ، فَأَتَجَمَّلُ لِرَبِّی وَ هُوَ یَقُولُ خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِد؛ خداوند زیبا است و را دوست دارد، به همین جهت من لباس زیبا براى راز و نیاز با پروردگارم را مى پوشم و هم او دستور داده است که خود را به هنگام رفتن به مسجد برگیرید». 🔹در حدیث دیگرى مى خوانیم، یکى از زاهدان ریائى به نام «عبّاد بن کثیر» با (عليه السلام) روبرو شد، در حالى که حضرت لباس نسبتاً زیبایی بر تن داشت، به امام گفت: تو از خاندان نبوتى، و پدرت على (عليه السلام) لباس بسیار ساده مى پوشید، چرا چنین لباس جالبى بر تن تو است؟ آیا بهتر نبود لباسى کم اهمیت تر از این مى پوشیدى؟ امام فرمود: واى بر تو اى عبّاد! «مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ؛ چه کسى هایی را که براى آفریده و روزى هاى پاکیزه را حرام کرده است؟...». 🔹و روایات متعدد دیگر. این تعبیر که خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد و یا تعبیر به این که خداوند زیبایی ها را آفریده، همگى اشاره به این حقیقت است که اگر استفاده از هر گونه ممنوع بود، خداوند هرگز اینها را نمى آفرید، در جهان هستى خود دلیل بر این است که خالق زیبایی ها آن را دوست دارد. ولى مهم اینجاست که در این گونه موضوعات، مردم غالباً راه را مى پویند و با بهانه هاى مختلف رو به مى آورند. 🔹به هر حال، روش و در این مورد، روش و معتدلى است که نه جمود دارد و تمایلات زیباپسندى روح انسان را در هم مى کوبد و نه بر اعمال و تجمل پرستان و شکم‌خواران صحّه مى گذارد؛ مخصوصاً در جوامعى که و بینوا وجود داشته باشد، حتى از زینت هاى معتدل نیز نهى مى کند. لذا مى بینیم در بعضى از روایات هنگامى که از بعضى امامان سؤال مى کردند، چرا لباس فاخر پوشیده اید؟ در حالى که جدّ شما على (عليه السلام) چنین لباسى در تن نمى کرد؟ در پاسخ مى فرمودند: مردم آن زمان در شدت و فشار بودند و مى بایست چنین شود، اما مردم زمان ما زندگى مرفه ترى دارند، در چنین شرایطى استفاده از این (در حدود معقول) مانعى ندارد. 📕تفسیر نمونه، آيت الله العظمی مکارم شیرازی، دارالکتب الإسلامیه، چاپ سی و دوم، ج ۶، ص ۱۸۵ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) @tabyinchannel
181 مشاهده
طرح رشد علمی 🇮🇷🇵🇸
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️چرا باید اهل بیت (علیهم السلام) را یاری کنیم؛ آیا هم اکنون امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) نیازمند یاری ما می باشد؟ (بخش اول) 🔹 (علیه السلام) در یکی از سخنانش که یاران خود را به دلیل ملامت نمود، مثالی از (صلی الله علیه و آله) زد و فرمود: «فَلَمّا رَأَی اللهُ صِدقَنا اَنزَلَ بِعَدُوِّنَا الکَبتَ وَ اَنزَلَ عَلَینا النَّصر». [۱] (زمانی که خداوند ما را دید، ما را کرد و ما را نمود). اگر شما نیز وارد میدان می شدید و می کردید، خدای متعال شما را سرکوب می کرد و به شما می داد. این یک و قانونی الهی است. برای قطعی بوده و از می باشد. 🔹 این کار را به عنوان بر عهده خود قرار داده، می فرماید: «وَ كانَ حَقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین» [۲] و نیز می فرمايد: «إِنَّ اللهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا»؛ [۳] (قطعا خداوند از كسانى كه آورده‏ اند مى ‏كند). نکته عجیب اینکه خداوندِ توانایِ بی نیاز، در این آیات به گونه ای سخن می گوید که گویا خود را بدهکار می داند؛ لذا در ادامه این آیه می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ» بدین معنی که این و یاری، امری می باشد که خلاف آن خیانت و ناسپاسی شمرده می شود. او حتی تأکید می نماید که من بر این کار توانایم: «اِنَّ اللهَ عَلی نَصرِهِم لَقَدیر». [۴] 🔹او با این سخنان بیان می دارد که احتمال تخلّف از این وعده، صفر است. چون نه از تخلف خواهد نمود و نه کسی می تواند او را در این مسیر ناتوان سازد. البته همه این موارد از او نشأت می گیرد، وگرنه کسانی که تمام هستی شان را از او گرفته اند چه طلب و حقّی می توانند بر عهده او داشته باشند. آنها همه ، و خویش را مدیون خداوند هستند. 🔹با این همه، یاری رساندن به را بدون شرط قرار نداده است؛ بلکه آن را متوقف بر این امر نموده است که آنها نیز خداوند را یاری کنند: «إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدامَكُم»؛ [۵] (اگر را یاری کنید، او نیز شما را یاری کرده و گام هایتان را در ثابت و پایدار نگاه می دارد). این شرط ممکن است سؤالی در ذهن مخاطب ایجاد کند مبنی بر اینکه که خود بی نیاز مطلق است، چگونه چنین درخواستی را از خود نموده است؟ و این درخواست به چه معناست؟ 🔹پاسخ این سؤال در «آیه ۱۴ سوره صف» آمده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا كُونوا أَنصَارَ اللهِ كَمَا قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنصَارِی إِلَى اللهِ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللهِ»؛ (اى كسانى كه آورده ‏ايد باشيد، همانگونه كه عيسى بن مريم به حواريون گفت: چه كسانى در راه خدا ياوران من هستند؟ حواريون گفتند: ما ياوران خدا هستيم‏). در اینجا می بینیم هنگامی که حضرت عیسی (علیه السلام) طلب یاری می کند، حواریون در پاسخ او می گویند: «ما یاوران خداییم»، بدین معنا که آنها خدا را، یاری خود می دانستند. 🔹این مطلب وقتی اهمیت پیدا می کند که خداوند نیز برداشت آنها را تأیید نموده، به همه دستور می دهد شما نیز با یاری رساندن به ، پروردگارتان را یاری نمایید؛ «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا كُونوا أَنصَارَ اللهِ». آری! یاری را برای می خواهد، و او بدلیل علاقه و که به اولیای خویش دارد، آنها را یاری خود و به آنها را ظلم به خود و به آنها را احسان به خود می داند، و آنان را و قرار داده است. این مسأله در متون حدیثی نیز به صراحت نقل شده است. ... پی نوشت‌ها؛ [۱] نهج البلاغة، صبحی صالح، هجرت، قم، ۱۴۱۴ق، چ اول، ص ۹۲، خطبه ۵۶ [۲] سوره روم، آیه ۴۷ [۳] سوره حج، آیه ۳۸ [۴] سوره حج، آیه ۳۹ [۵] سوره محمد (ص)، آیه ۷ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) @tabyinchannel
58 مشاهده
طرح رشد علمی 🇮🇷🇵🇸
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️«مشورت» در اسلام از چه جايگاهی برخوردار است؟ 🔹مسأله به ويژه در امور اجتماعى و آنچه به سرنوشت جامعه مربوط است، از مهم ترين مسائلى است كه آن را با دقّت و اهميّت خاصّى مطرح كرده و در آيات و و تاريخ پيشوايان بزرگ اسلام جايگاه ويژه اى دارد. در چند آيه از «قرآن مجيد» دستور به داده شده است. در «آیه ۱۵۹ سوره آل عمران» خداوند به (صلى الله عليه و آله) دستور مى دهد كه با مسلمانان در امور مهم كند: «وَ شاوِرْهُمْ فى الاَمْرِ». 🔹و در «آیه ۳۸ سوره شورى»، هنگام بيان «اوصاف برجسته مؤمنان راستين» می‌فرمايد: «وَالَّذين اسْتَجابُوا لِرَبِّهِم وَ اَقامُوا الصَّلوةَ و اَمْرُهُمْ شُورى بَيْنَهُمْ» (و كسانى كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و نماز را برپا مى‌ دارند و امورشان با در ميان آنها انجام می گیرد). همان گونه كه ملاحظه مى كنيد در اين آيه، مسأله در رديف ايمان‌ به‌ خدا و نماز قرار گرفته كه بيانگر آن است. 🔹گاه گفته مى شود مأمور شدن (صلى الله عليه و آله) براى با مردم تنها به خاطر احترام به شخصيّت مسلمانان و شركت دادن آنها در مسائل اجتماعى بوده است؛ زيرا تصميم گيرنده نهايى شخص (صلى الله عليه و آله) بوده است نه شورا؛ چنان كه در پايان آيه مشورت مى فرمايد: «فَاِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللهِ» [۱] (امّا هنگامى که گرفتى، [قاطع باش و] بر خدا توکّل کن). 🔹ولى مسلم است كه منظور از ذيل آيه اين نيست كه (صلى الله عليه و آله) با مردم مشورت كند و بعد نظرات آنها را ناديده گرفته، و راه ديگرى را پيش گيرد، چنين كارى نه با هدف آيه سازگار است - زيرا سبب بى احترامى به افكار عمومى و در نتيجه رنجش مسلمانان مى شود و نتيجه معكوس مى بخشد - و نه با تاريخ پيامبر (صلى الله عليه و آله) مى سازد؛ چرا كه در حوادث مهم هنگامى كه مى كرد، به نظريّه مردم مسلمان احترام مى گذاشت و حتّى گاه نظر مبارك خود را ناديده مى گرفت تا اصل در ميان آنها تقويت گردد. 🔹قابل توجّه اينكه «آيه مشورت» با توجّه به آيات قبل و بعد آن، ناظر به غزوه اُحُد است و مى دانيم در داستان احد، (صلى الله عليه و آله) موافق به خارج شدن لشگر از شهر نبود، ولى چون نظر اكثريّت مسلمانان بر اين امر قرار گرفت، موافقت فرمود. [۲] و به فرض كه اين آيه براى پيامبر (صلى الله عليه و آله) چنين ويژگى را قائل شود كه مشورتش با مردم جنبه تشريفاتى داشته باشد، ولى «آیه ۳۸ سوره شورى» كه دستور برای عموم مسلمين بيان مى كند، كاملا بيانگر اين مطلب است كه بايد كارهاى مهم در ميان مسلمين با نظر انجام پذيرد و شورا نقش تعيين كننده دارد. 🔹بديهى است در مسائلى است كه حكم خاصّى از سوى خداوند نازل نشده باشد، و اگر مى گوييم شورا در امر خلافت پيامبر (صلى الله عليه و آله) بى اعتبار است، به خاطر اين است كه در اين زمينه «دستور خاصّى» از سوى رسيده بود، و با تعيين و خليفه پيامبر (صلى الله عليه و آله) از طريق به وسيله (صلى الله عليه و آله) جايى براى شورا باقى نمى ماند؛ 🔹و به تعبير ديگر هميشه در موضوعات است نه در كه دستور آن از سوى صادر شده است. به هر حال در محدوده اى كه در بالا بيان شد يك اصل اساسى در است. تعبير به ، اشاره به كارهاى مهم، مخصوصاً مسائل مورد نياز است، و اين واژه چنان مفهوم گسترده اى دارد كه تمام امور مهم سياسى، نظامى، اقتصادى و فرهنگى را در بر مى گيرد. 🔹در حتّى در امور مهم مربوط به نظام (اجتماع كوچك) دستور به داده شده است؛ از جمله در باز گرفتن كودك از شير قبل از فرا رسيدن دو سال كامل اشاره به اصل مى كند و مى فرمايد: «فَاِنْ اَرادا فِصالا عَنْ تَراض مِنْهُما وَ تَشاوُر فَلا جُناحَ عَلَيْهما» [۳] (و اگر آن دو [پدر و مادر] با رضايت يكديگر و بخواهند [کودک را زودتر] از شير باز گيرند، گناهى بر آنها نيست) و اين، دليل بر اهميت فوق العاده «مشورت» در كارها است. پی نوشت‌ها؛ [۱] قرآن کریم، سوره آل عمران، آيه ۱۵۹ [۲] سيد المرسلين‏، الهادی، ‏جعفر، جامعه مدرسين‏، قم‏، ۱۴۲۷ق، چ سوم، ج ‏۲، ص ۱۴۰، منطقة «احد». [۳] قرآن کریم، سوره بقره، آيه ۲۳۳ 📕پيام قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر، دار الكتب الاسلاميه‏، تهران‏، ‏۱۳۸۶ش، چ نهم، ج ۱۰، ص ۸۷ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) @tabyinchannel
86 مشاهده