گاهی که نه بیشتر از گاهی .. شاید همیشه! بله همیشه، من همیشه برای نوشتن از نورهای زندگی‌ام دست و پایم را گم میکنم. برعکسم‌ دیگر، گاهی کسی با شوقی شاعر می‌شود و گاهی کسی با شوقی تمام ادبیاتی که در ذهن پرورانده را فراموش می‌کند. من جزو همان دسته‌ی دومم که از شوق، زبانم لال می‌شود و کلماتم از بین می‌روند. حالا که می‌خواهم بنویسم نمیتوانم زیرا قلبم در آتش شعله‌وری به نامِ اشتیاقِ دیدار غوطه ور است و می‌سوزد. بسوز ای دل که این سوختن ها لازمه‌ی رسیدن و دیدار است. #به‌سوی‌قم #طلبه‌ی‌جوانِ‌حزب‌اللهی