پیامبر اکرم ( ص) : فرزندانتان رادر رحم مادرانشان تربیت کنید سوال شد: این‌چطور ممکن است، ای رسول خدا؟ فرمودند: با خوراندن غذای حلال ( به مادرانشان) https://eitaa.com/TAMASHAGAH

این نگارستانِ عالَم پُر نشان و نقشِ توست لیک جای تو نگیرد، کو نشان، کو بی‌نشان؟ قطرهٔ خونِ دلم را چون جهانی کرده‌ای تا ز حیرانی ندانم، قطره‌ای را از جهان بر دهانِ من به دستِ خویش بنهادی قدح تا ز سرمستی ندانم من، قدح را از دهان من که باشم؟ از زمین تا آسمان مستان پُرند کز شرابِ تو ندانند از زمین تا آسمان ❣️ #حضرت_مولانا https://eitaa.com/TAMASHAGAH

#صفت_جوانمردان #تذکرة_الاولیاء ذکر شیخ ابوالحسن خرقانی https://eitaa.com/TAMASHAGAH

✨✨✨✨✨ خیر کن با خلق، بهر ایزدت یا برای راحت جان خودت تا هماره دوست بینی در نظر در دلت ناید ز کین، ناخوش صُوَر (مثنوی/دفتر چهارم) نیکویی کن، چرا که تو سزاوار احوال شکفته و خندانی. نیک‌دیدن و نیک‌گفتن، فارغ از آثار بیرونی و دگرنواز آن، اولاً و اصالتاً به صفای دل و گل‌آیین شدن جان می‌انجامد. حافظ که می‌گفت: نیکی پیر مغان بین که چو ما بدمستان هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود لابد همین را منظور داشت. پیر مغان، زیبابین بود تا خوشخوی بماند و زاهد، عیب‌بین است و از این‌رو عبوس و تُندخو: یا رب آن زاهد خودبین که به جز عیب ندید دود آهیش در آیینه‌ی ادراک انداز یک‌سو پیر مغان است که لطف دایم دارد و با چشم کَرَم به همه کس می‌نگرد و حتی با دیده‌ای خطاپوش به هستی نظر می‌کند و می‌گوید: «خطا بر قلم صنع نرفت». جانب دیگر زاهد است که نه در بند عشق، که در بند معصومیت است. در همه چیز، سراغ از خطا و گناهی می‌گیرد و دیده‌ی خود را به «عیب‌دیدن» آلوده است. زاهدی که نمی‌تواند «کمالِ سرّ محبت» را ببیند و پیوسته متوجه «نقصِ گناه» است و همین شیوه‌ی رویارویی است که او را بی‌هنر و برکنار از خوشخویی و خوش‌گویی کرده است. مولانا می‌گوید با همگان خوش‌دل و خوش‌زبان و خوش‌خوی باش تا «راحت جان» پیدا کنی. دلیل می‌آورد: وقتی کسی را به بدی یاد کنی، تصویر ناخوش و تاریکی در ذهن و ضمیر تو نقش می‌بندد و این نقشِ سیاه، ناراحتت می‌کند. به نیکی که یاد کنی، تصاویر زیبا در ضمیرت نقش می‌بندد و تصاویر زیبا خانه‌ی روح تو را خرم و گل‌آسا می‌کند. ✨🍃✨🍃✨🍃✨🍃✨ کمالِ سرّ محبت ببین نه نقص گناه که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند 🌹حافظ  https://eitaa.com/TAMASHAGAH

" مائده های آسمانی " تفسیر آیه " فی السماءِ رزقُکم " دریافت این است که روزیِ حقیقی در آسمان است. آنچه در زمین است روزی حیوانیت ماست تا جنبش کنیم و به زندگی ادامه دهیم. اما انسانیت ما نیاز به مائده های آسمانی دارد و آن روزی آسمانی همان زیبایی و دانایی و نیکویی است که هر سه از آسمان نشأت می گیرد. بنابراین شایسته است که آدمیان از طعام آسمانی که حضرت عیسی از خدا به دعا خواست غافل نشوند و در عین سیر کردن خود و فرزندان ، به تغذیه روحانی که یاد خدا و تفکر در اسرار آفرینش و تجلیات خیر و جمال و حقیقت است بپردازند و هر شامگاه پیش از خواب از خود بپرسند که از لذات آسمانی چه بهره ای برده اند: کدام دل را شاد کرده و کدام پرنده شکسته بال را شفا بخشیده اند، کدام موسیقی اصیل و پاک را شنیده اند و کدام شعر لطیف را از شاعری لسان الغیب خوانده اند و چه تلاشی برای فهم عالم چنانکه هست کرده اند، به حضور کدام بزرگ رسیده اند و چه هدایتی از او یافته اند؟ زهی شرافت آن سر، که در آن، این گونه پرسش ها می گذرد و زهی طراوت آن دل و آن نگاه که باغ و بوستان خلق می کند.♥️ برگرفته از کتاب " در صحبت قرآن " به قلم حسین الهی قمشه ای https://eitaa.com/TAMASHAGAH