باز فروغ آن جمال عين عاشق را، كه عالمش نام نهى، نورى داد، تا بدان نور آن جمال بديد، چه او را جز بدو نتوان ديد، كه: «لا يحمل عطاياهم الا مطاياهم». عاشق چون لذت شهود يافت، ذوق وجود بچشيد، زمزمه قول «كن» بشنيد، رقص كنان بر در ميخانه عشق دويد و گفت، رباعى: اى ساقى، از آن مى، كه دل و دين منست پر كن قدحى، كه جان شيرين منست‏ گر هست شراب خوردن آيين كسى معشوقه بجام خوردن آيين منست‏ ساقى به يك‏ لحظه چندان شراب نيستى در جام هستى ريخت كه، شعر: از صفاى مى و لطافت جام درهم آميخت رنك جام و مدام‏ همه جا مست و نيست گويى مى يا مدامست و نيست گويى جام‏ تا هوا رنگ آفتاب گرفت رخت برداشت از ميانه ظلام‏ روز و شب با هم آشتى كردند كار عالم از آن گرفت نظام‏ لمعات #ادامه_لمعه_دوم #شیخ_فخرالدین_عراقی https://eitaa.com/TAMASHAGAH