قرآن ترجمه المیزان سوره 29 سوره مبارکه العنكبوت صفحه 404 وَمَا هَٰذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَانُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (64) و اين زندگى دنيا جز سرگرمى و بازى نيست و حقّا که سراى آخرت همان زندگى [واقعى] است، اگر اينان مى دانستند [دنيا را بر آخرت ترجيح نمى دادند]. (64) فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ (65) [مشرکان هم چنان بر شرک خود باقى هستند] پس وقتى که در کشتى سوار شوند [و در خطر امواج دريا قرار گيرند] خدا را مى خوانند در حالى که [از روى اضطرار مانند يکتاپرستان] در دعا و استغاثه خود تنها به او توجّه دارند، پس آن گاه که به سوى خشکى نجاتشان دهد ناگاه به شرک برمى گردند. (65) لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ وَلِيَتَمَتَّعُوا ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (66) تا سرانجام به آنچه [از نعمت نجات] به آنان داده ايم، کفران ورزند و تا [از زندگى شرک آميز خود] بهره برگيرند پس به زودى خواهند دانست [که عاقبت شرک و کفران چيست]. (66) أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَمًا آمِنًا وَيُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ ۚ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَةِ اللَّهِ يَكْفُرُونَ (67) آيا [توجّه نکرده] و نديده اند که ما [وطن آنان مکّه را] حرم امنى قرار داده ايم، در حالى که مردم از اطراف آنها ربوده مى شوند؟ پس آيا به باطل (بت) مى گروند و نعمت خدا (امنيّت) را کفران مى کنند؟! (67) وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُ ۚ أَلَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوًى لِلْكَافِرِينَ (68) و کيست ستمکارتر از آن که دروغى را بر خدا ببندد [و بگويد: خدا شريک دارد] و يا حقّ (قرآن) را وقتى که برايش آمد تکذيب کند؟ آيا در جهنّم جايگاهى ويژه براى کافران نيست؟ (68) وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ (69) و کسانى که در [راه] ما کوشش کنند، بى ترديد راه هاى خود را به آنان مى نمايانيم و قطعاً خدا با نيکوکاران است. (69) سوره 30 سوره مبارکه الروم بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ به نام خداوند بخشنده مهربان الم (1) الف ، لام ، ميم . (1) غُلِبَتِ الرُّومُ (2) روميان مغلوب شدند. (2) فِي أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُمْ مِنْ بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ (3) در نزديک ترين سرزمينشان [به مکّه] و آنان بعد از مغلوب شدنشان به زودى غالب خواهند شد. (3) فِي بِضْعِ سِنِينَ ۗ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِنْ قَبْلُ وَمِنْ بَعْدُ ۚ وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ (4) در ظرف چند سال; کار [هنگام مغلوب شدن روميان] در اوّل و [هنگام غالب شدنشان ]در آخر فقط در دست خدا است و آن روز [که روميان غالب شوند ]مؤمنان خوشحال خواهند شد. (4) بِنَصْرِ اللَّهِ ۚ يَنْصُرُ مَنْ يَشَاءُ ۖ وَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (5) به سبب نصرت خدا [او] هرکس را بخواهد يارى مى کند و او است عزّتمند با رحمت. (5) 🌸🌸🌸🌸🌸

🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۰۴🌷 یک پیش گویی عجیب: در دوران فرمان روایی خسرو پرویز، اختلافات ایران و روم شرقی به اوج خود رسید و جنگی بسیار طولانی و نفس گیر در میان این دو امپراتوری عظیم درگرفت؛ جنگی که به گواهی تاریخ، از سال 604 تا 628 میلادی به مدّت 24 سال طول کشید. در حدود سال 616 میلادی، لشکر ایران به قلمرو روم شرقی حمله‏ ی سنگینی کرد و آنان را به ‏سختی شکست داد و به منطقه‏ ی شامات و مصر و آسیای صغیر تاخت و دولت روم شرقی را تا آستانه‏ ی انقراض پیش برد. آن سال با هفتمین سال بعثت پیامبر اسلام مصادف بود. هنگامی که این خبر به گوش مردم مکّه رسید، مشـرکان آن را به فال نیک گرفتند و نشانه ای از شکست و نابودی مسلمانان برشمردند؛ چراکه ایرانیانِ آن زمان، آتش پرست و مشـرک بودند، و رومیان، مسیحی، و در ظاهر، پیرو یکی از ادیان آسمانی بودند. این ماجرا به روحیه‏ ی برخی از مسلمانان ضربه زد و مشرکان را به طعنه و یاوه گویی تشویق کرد. در این هنگام، پیک وحی از سوی خدای جهان این آیات را بر حـضرت محمّد(ص) نازل کرد و به او و مسلمانان از پیروزی رومیان در چند سال آینده خبر داد. این پیشگویی قاطعانه‏ ی قرآن ـ آن هم در زمانی که رومیان به شدّت در هم کوبیده شده بودند ـ وضعیت عجیبی را در مکّه ایجاد کرد؛ زیرا اگر اتّفاق می افتاد، دلیل محکمی بر حقّانیّت اسلام بود، و اگر محقّق نمی شد، ضربه‏ ی سختی را به قرآن وارد می کرد. در سال 622 میلادی، کتاب سرنوشت رومیان ورق خورد و هرقل ـ پادشاه روم شرقی ـ تهاجم خود را به ایران شروع کرد و شکست هایی پی درپی به سپاه خسرو پرویز وارد کرد. این وضعیت تا سال 628 میلادی ادامه یافت و در آن سال، خسرو پرویز که از رومیان شکست سختی خورد، از سلطنت خلع شد و پسرش شیرویه به جای او نشست و بدین‏ ترتیب، تمام کسانی که چندین سال قبل، پیش گویی قرآن را در مورد پیروزی روم شنیده بودند، به راست بودن آن پی بردند، و بار دیگر حقّانیّت قرآن برای همگان ثابت شد.

نماز شب بیستم ماه شعبان (اقبال الاعمال الجزء الثانی؛ الباب التاسع فيما نذكره من فضل شهر شعبان و فوائده و كمال موائده و موارده‏ و فيه فصول؛‏ فصل فيما نذكره من عمل الليلة العشرين من شعبان‏ جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل شصت و سوم، عمل شب بیستم شعبان: وَجَدْنَاهُ مَرْوِيّاً عَنِ النَّبِيِّ ص قَالَ‏ به نقل از پيامبر اكرم-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-آمده است: وَ مَنْ صَلَّى فِي اللَّيْلَةِ الْعِشْرِينَ مِنْ شَعْبَانَ أَرْبَعَ رَكَعَاتٍ يَقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَةٍ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ[1] مَرَّةً وَ إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ[2] خَمْسَ عَشْرَةَ مَرَّةً هركس در شب بيستم ماه شعبان چهار رکعت نماز- در هر رکعت «فاتحۀ الکتاب» یک بار و سوره­ « إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ » پانزده بار- بخواند،  فَوَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ نَبِيّاً إِنَّهُ لَا يَخْرُجُ مِنَ الدُّنْيَا حَتَّى يَرَى فِي الْمَنَامِ وَ يَرَى مَقْعَدَهُ مِنَ الْجَنَّةِ وَ يُحْشَرُ مَعَ الْكِرَامِ الْبَرَرَة سوگند به خدایی که به حق مرا به پیامبری برانگیخت، از دنیا نمی رود تا آنکه [مرا] در خواب بیند و نیز جایگاه خود را در بهشت ببیند و همراه با گرامیان و نیکان مشهور می گردد.

#ختم دوم_قرآن 📖 #روز_405✨ #صفحه_405✨ #سوره_مبارکه_روم #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇

🔸ترتیل صفحه ۴۰۵ با صدای استاد حامد ولی زاده 🔸مقام‌ : بیات 🛑 فایل بدون ترجمه

#ترتیل #صفحه_405 سوره مبارکه #روم #سوره_30 #جزء_21 قاری: #منشاوی

قرآن ترجمه المیزان سوره 30 سوره مبارکه الروم صفحه 405 وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (6) خدا [اين] را وعده داده است و وعده اش را تخلّف نمى کند، ولى بيشتر مردم شناخت ندارند. (6) يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ (7) [فقط] ظاهرى از زندگى دنيا را مى شناسند در حالى که آنان از آخرت غافل اند. (7) أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ۗ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ لَكَافِرُونَ (8) آيا [تنها به دنيا توجّه کرده اند و] با خود نينديشيده اند که خدا آسمان ها و زمين و آنچه را ميان آن دو هست جز به حقّ و براى مدّتى معيّن نيافريده است؟ و حقّاً بسيارى از مردم لقاى پروردگارشان (معاد) را باور ندارند. (8) أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ ۖ فَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (9) آيا [سر در لاک خود فرو برده و] در زمين سير نکرده اند تا بنگرند عاقبت آنهايى که پيش از اينان بودند چگونه بود؟ آنان نيرومندتر از اينان بودند و زمين را زير و رو کردند و آن را آباد ساختند، بيش از آنچه اينان آبادش کردند و رسولانشان با دليل هاى روشن [به ]سويشان آمدند [ولى آنان تکذيبشان کردند و هلاک شدند] پس چنان نبود که خدا به آنان ستم کند، ولى آنها بودند که به خودشان ستم مى کردند. (9) ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَىٰ أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ (10) آن گاه بدترين فرجام (عذاب الهى) فرجام کسانى بود که بدى کردند، بدان سبب که آيات خدا را تکذيب نمودند و آنها را به تمسخر مى گرفتند. (10) اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (11) خدا آفرينش [انسان] را آغاز مى کند سپس [بعد از مرگ] آن را تجديد مى نمايد آن گاه [براى جزا] به سوى او بازگردانده مى شويد. (11) وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ (12) و روزى که قيامت برپا شود مجرمان نااميد و متحيّر مى شوند. (12) وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكَائِهِمْ شُفَعَاءُ وَكَانُوا بِشُرَكَائِهِمْ كَافِرِينَ (13) و از شريکانشان [که آنها را مى پرستيدند] براى آنان شفيعانى نخواهد بود و آنان شريکانشان را انکار مى کنند. (13) وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ (14) و روزى که قيامت بر پا شود آن روز از هم جدا مى شوند. (14) فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ (15) پس کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام داده اند، آنان را در بوستانى [دل انگيز] شادمان مى دارند. (15) 🌸🌸🌸