🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۰۴🌷 یک پیش گویی عجیب: در دوران فرمان روایی خسرو پرویز، اختلافات ایران و روم شرقی به اوج خود رسید و جنگی بسیار طولانی و نفس گیر در میان این دو امپراتوری عظیم درگرفت؛ جنگی که به گواهی تاریخ، از سال 604 تا 628 میلادی به مدّت 24 سال طول کشید. در حدود سال 616 میلادی، لشکر ایران به قلمرو روم شرقی حمله‏ ی سنگینی کرد و آنان را به ‏سختی شکست داد و به منطقه‏ ی شامات و مصر و آسیای صغیر تاخت و دولت روم شرقی را تا آستانه‏ ی انقراض پیش برد. آن سال با هفتمین سال بعثت پیامبر اسلام مصادف بود. هنگامی که این خبر به گوش مردم مکّه رسید، مشـرکان آن را به فال نیک گرفتند و نشانه ای از شکست و نابودی مسلمانان برشمردند؛ چراکه ایرانیانِ آن زمان، آتش پرست و مشـرک بودند، و رومیان، مسیحی، و در ظاهر، پیرو یکی از ادیان آسمانی بودند. این ماجرا به روحیه‏ ی برخی از مسلمانان ضربه زد و مشرکان را به طعنه و یاوه گویی تشویق کرد. در این هنگام، پیک وحی از سوی خدای جهان این آیات را بر حـضرت محمّد(ص) نازل کرد و به او و مسلمانان از پیروزی رومیان در چند سال آینده خبر داد. این پیشگویی قاطعانه‏ ی قرآن ـ آن هم در زمانی که رومیان به شدّت در هم کوبیده شده بودند ـ وضعیت عجیبی را در مکّه ایجاد کرد؛ زیرا اگر اتّفاق می افتاد، دلیل محکمی بر حقّانیّت اسلام بود، و اگر محقّق نمی شد، ضربه‏ ی سختی را به قرآن وارد می کرد. در سال 622 میلادی، کتاب سرنوشت رومیان ورق خورد و هرقل ـ پادشاه روم شرقی ـ تهاجم خود را به ایران شروع کرد و شکست هایی پی درپی به سپاه خسرو پرویز وارد کرد. این وضعیت تا سال 628 میلادی ادامه یافت و در آن سال، خسرو پرویز که از رومیان شکست سختی خورد، از سلطنت خلع شد و پسرش شیرویه به جای او نشست و بدین‏ ترتیب، تمام کسانی که چندین سال قبل، پیش گویی قرآن را در مورد پیروزی روم شنیده بودند، به راست بودن آن پی بردند، و بار دیگر حقّانیّت قرآن برای همگان ثابت شد.

نماز شب بیستم ماه شعبان (اقبال الاعمال الجزء الثانی؛ الباب التاسع فيما نذكره من فضل شهر شعبان و فوائده و كمال موائده و موارده‏ و فيه فصول؛‏ فصل فيما نذكره من عمل الليلة العشرين من شعبان‏ جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل شصت و سوم، عمل شب بیستم شعبان: وَجَدْنَاهُ مَرْوِيّاً عَنِ النَّبِيِّ ص قَالَ‏ به نقل از پيامبر اكرم-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-آمده است: وَ مَنْ صَلَّى فِي اللَّيْلَةِ الْعِشْرِينَ مِنْ شَعْبَانَ أَرْبَعَ رَكَعَاتٍ يَقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَةٍ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ[1] مَرَّةً وَ إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ[2] خَمْسَ عَشْرَةَ مَرَّةً هركس در شب بيستم ماه شعبان چهار رکعت نماز- در هر رکعت «فاتحۀ الکتاب» یک بار و سوره­ « إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ » پانزده بار- بخواند،  فَوَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ نَبِيّاً إِنَّهُ لَا يَخْرُجُ مِنَ الدُّنْيَا حَتَّى يَرَى فِي الْمَنَامِ وَ يَرَى مَقْعَدَهُ مِنَ الْجَنَّةِ وَ يُحْشَرُ مَعَ الْكِرَامِ الْبَرَرَة سوگند به خدایی که به حق مرا به پیامبری برانگیخت، از دنیا نمی رود تا آنکه [مرا] در خواب بیند و نیز جایگاه خود را در بهشت ببیند و همراه با گرامیان و نیکان مشهور می گردد.

#ختم دوم_قرآن 📖 #روز_405✨ #صفحه_405✨ #سوره_مبارکه_روم #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇

🔸ترتیل صفحه ۴۰۵ با صدای استاد حامد ولی زاده 🔸مقام‌ : بیات 🛑 فایل بدون ترجمه

#ترتیل #صفحه_405 سوره مبارکه #روم #سوره_30 #جزء_21 قاری: #منشاوی

قرآن ترجمه المیزان سوره 30 سوره مبارکه الروم صفحه 405 وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (6) خدا [اين] را وعده داده است و وعده اش را تخلّف نمى کند، ولى بيشتر مردم شناخت ندارند. (6) يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ (7) [فقط] ظاهرى از زندگى دنيا را مى شناسند در حالى که آنان از آخرت غافل اند. (7) أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ۗ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ لَكَافِرُونَ (8) آيا [تنها به دنيا توجّه کرده اند و] با خود نينديشيده اند که خدا آسمان ها و زمين و آنچه را ميان آن دو هست جز به حقّ و براى مدّتى معيّن نيافريده است؟ و حقّاً بسيارى از مردم لقاى پروردگارشان (معاد) را باور ندارند. (8) أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ ۖ فَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (9) آيا [سر در لاک خود فرو برده و] در زمين سير نکرده اند تا بنگرند عاقبت آنهايى که پيش از اينان بودند چگونه بود؟ آنان نيرومندتر از اينان بودند و زمين را زير و رو کردند و آن را آباد ساختند، بيش از آنچه اينان آبادش کردند و رسولانشان با دليل هاى روشن [به ]سويشان آمدند [ولى آنان تکذيبشان کردند و هلاک شدند] پس چنان نبود که خدا به آنان ستم کند، ولى آنها بودند که به خودشان ستم مى کردند. (9) ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَىٰ أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ (10) آن گاه بدترين فرجام (عذاب الهى) فرجام کسانى بود که بدى کردند، بدان سبب که آيات خدا را تکذيب نمودند و آنها را به تمسخر مى گرفتند. (10) اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (11) خدا آفرينش [انسان] را آغاز مى کند سپس [بعد از مرگ] آن را تجديد مى نمايد آن گاه [براى جزا] به سوى او بازگردانده مى شويد. (11) وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ (12) و روزى که قيامت برپا شود مجرمان نااميد و متحيّر مى شوند. (12) وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكَائِهِمْ شُفَعَاءُ وَكَانُوا بِشُرَكَائِهِمْ كَافِرِينَ (13) و از شريکانشان [که آنها را مى پرستيدند] براى آنان شفيعانى نخواهد بود و آنان شريکانشان را انکار مى کنند. (13) وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ (14) و روزى که قيامت بر پا شود آن روز از هم جدا مى شوند. (14) فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ (15) پس کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام داده اند، آنان را در بوستانى [دل انگيز] شادمان مى دارند. (15) 🌸🌸🌸

🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۰۵🌷 فرجام گناه: بررسی زندگی بسیاری از یاغیان و جانیان نشان می دهد که آنان از ابتدا سرکش و طغیانگر نبوده اند؛ بلکه مانند مردم دیگر، حق و باطل را درک می کردند و به‏ خوبی ها علاقه‏ مند و از بدی ها متنفّر بوده اند . این حقیقت در قرآن و روایات معصومین به روشنی آمده که بندگان خدا در ابتدا پاک و حق جو به دنیا می آیند و از آلودگی ها تنفّر دارند. به راستی امّا چه اتّفاقی می افتد که این موجودات پاک، گاهی به هیولای دیوسیرتی تبدیل می شوند که به دشمنی با خدا بر می خیزند و نشانه های روشن او را انکار می کنند و پیامبران و معجزاتشان را به مسخره می گیرند؟ قرآن کریم در چندین مورد، به این نکته اشاره فرموده و علت اصلی این فرجام ناپسند را «ارتکاب گناه و اصرار بر آن» می داند. آری، نافرمانی خدا، کار انسان را به جایی می رساند که نشانه های خدا را دروغ، سخنان او را افسانه، و پاداش و جزای او را خیالات می شمرد. در آیات 10 تا 15 سوره‏ ی مطفّفین می خوانیم: «وای به حال تکذیب کنندگان در روز قیامت؛ همان ها که روز جزا را دروغ می شمرند؛ در حالی ‏که فقط افراد سرکش و گنهکار آن را دروغ می شمرند. هنگامی که آیات ما برایشان خوانده می شود، می گویند: این ها خرافات و افسانه های قدیم است! هرگز چنین چیزی نیست؛ بلکه کارهای زشت آنان بر دل هایشان زنگار بسته [تا حقایق را نفهمند].» در آیات 5 و 6 سوره‏ی قیامت نیز آمده است: «انسان می خواهد [آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت] در تمام عمر گناه کند. [از این رو با تعجّب و مسخره کردن] می پرسد: قیامت کی فرا می رسد؟» آیه‏ ی مورد بحث نیز به همین نکته اشاره می کند و می فرماید: «سرانجام گناهِ گنهکاران این شد که آیات خدا را دروغ شمردند و آن را به باد مسخره گرفتند.» آری، ارتکاب گناه، در دل انسان ظلمت ایجاد می کند. البتّه خدای بخشنده و مهربان، راه استغفار و توبه را برای بندگانش باز گذاشته تا به ‏وسیله‏ ی آن، ظلمت و تاریکی گناه را از بین ببرد؛ ولی ارتکاب گناه و پشیمان نشدن از آن و ادامه و اصرار بر گناهان دیگر، کار انسان را به جایی می رساند که دیگر هیچ روزنه‏ ی امیدی در وجودش باقی نمی ماند و نشانه های خدا و سخنان او را به مسخره می گیرد. این واقعیّت در روایتی از امام صادق(ع) به‏ روشنی بیان شده است: «هنگامی که یک نفر گناه می کند، در صفحه‏ ی قلبش نقطه‏ ی سیاهی ایجاد می شود. اگر توبه کند، آن نقطه پاک می شود، و اگر بر گناهانش بیفزاید، آن نقطه‏ ی سیاه نیز زیاد می شود تا این که تمام وجودش را فرا می گیرد. در آن ‏صورت، هیچ گاه رستگار نخواهد شد.»