#بهار قسمت۱ همین حالا شروع کرده‌ام به نوشتن این کپشن... نمیدانم چه باید بنویسم!... فعلا با همین عکس ها که از کوچه پس کوچه های بهاریِ قزوین گرفته‌ام و هشتگِ بهار شروع کرده‌ام که شاید بتوانم نَمی از یَمِ ناگفته های خویش را به زبان بیاورم که یقینا نمی توانم... مدتیست که رمقی برای حرف زدن ندارم و این موضوع شاید کمی اطرافیانم را آزار میدهد... تعریفِ حرف زدن در دایره‌ی لغات من کمی متفاوت تر است... من حرف زدن را به معنای انتقال تجارب و معانی عمیق از زندگی و تفهیمِ درست درک و دریافت های دنیوی و معنوی میدانم... اینجاست که من تقصیری ندارم... که حرفی نمیزنم... و شما هم به من حق میدهید که حرف نزنم... اساسا با این تعریف، در نود درصد حالات نمیتوان حرف زد و این بسیار خوب است... عوضش میتوان وقت خود را به درک و دریافت بهتر و عمیق تر از این زندگی صرف کرد و معانی آشکار ولی در عین حال، پنهان را فهمید... که البته بسیار سخت است... در این مدت، بیشتر نگاه کرده‌ام، بیشتر توجه کرده‌ام به جانِ موجودات و زیبایی های این جهانِ تمام شدنی... تعجبم از همین صفتِ تمام شدنی ست... من به آنها توجه کرده‌ام، چرا که دیگر فردا نخواهند بود... عجیب است که امروز هستند ولی فردا نخواهند بود... با خودم می‌گویم پس چرا هستند؟... و پاسخم به خودم این است که شاید می‌خواهند به ما بفهمانند که شما نیز فردا نخواهید بود... بهار نیز از همان موجوداتیست که با نهایتِ زیباییِ خود به من می گوید که فردا نخواهی بود... می ایستم کنارِ پای بهار، با او به زیبایی های این عالم نیش خند میزنم... در عمقِ جان گل های زرد و بنفش غرق میشویم و خودمان را فانی می بینیم... شاید بگویید که زیاد حرف زدم، ولی اول کپشن را فراموش نکنید... شاید این لا به لا، حرفی هم زده باشم... بقیه‌اش ادای کلمات است... #زندگی #زیبایی #حرف #خدا #فانی

و اما بحث عجیبی که #کسی آنرا پارسال زیر کامنت های همین پست مطرح کرد و من هنوز هم به آن می‌اندیشم... و می‌اندیشم... بحثی عجیب: #کسی: «بگذار عکس های طبیعت رنگ خودشان را روی لنز دوربینت بپاشند.بگذار حقیقت خودشان را بگویند سعی کن عکسهای طبیعت و کوچه و بازار را نه آنگونه که خودت دوست داری و می اندیشی که نظر برسند بلکه بتوانند خودشان با زبان رنگ و حس و نگاه خودشان حرف های دلشان را به تو و به ما بگویند بدان این حقیقت ماندگارتر و ملموس تر است.بگذار طبیعت خالص،در و دیوارها و مناظر خودشان باشند.همین» گفت همین و مرا به فکری طولانی فرو بُرد... جوابش را دادم ولی هنوز هم معتقدم که حق با اوست... جواب من: هر کسی جهان را از دیدگاه خودش می‌بیند... این که آیا این دیدگاه، اشتباه باشد یا غلط باید به گذر زمان اجازه داد تا آنرا مشخص کند... اساسا این دنیا به یک اثر هنری می ماند که درک و دریافت های هر کسی منحصر به خودش است... و صد البته که باید از خود نقاش خبر بگیریم که حقیقت این اثر چیست و آنگاه پی به درک اشتباه و یا چه بسا درست خود ببریم... بحث بسیار عمیقیست که مربوط میشود به مباحث زیبایی شناختی و حقیقت وجود موجودات که در این مقال نمی گنجد و من نیز چندان نمیدانم... به فکر فرو رفته‌ام... شاید حق با شما باشد... عجیب است... بسیار عجیب... داشتنِ کسی مثل شما که همیشه مرا در فکر فرو می‌بَرَد جای شکر دارد... ممنون که هستی🙏❤️🪴🌺 اینها بحث ما بر سر مبحث #حقیقت_زیبایی بود... اگر خواندید: نظر شما چیست؟

شاید دیگر بارانی نبارید... غنیمتی‌ست اشک های ابری دلشکسته که آغوشِ سرزمین ما را پناهگاه خود دیده و بر ما گریسته است... آه ای باران!... ای سودای قلب‌های خسته‌ی ما!... ای که طنینِ آمدنت، نویدِ پَر کشیدنِ کلاغِ غصه‌‌ی کشاورزان ما را می‌دهد!... ببار که سرزمین ما، مأمنِ خوبیست برای اشک های جامانده‌ات از سرزمین‌های محال... #متن #یک_محمد_غریبه