از هوایی که جدید است برایت چه خبر؟
پیش او بعد من از حال و هوایت چه خبر؟
رفته بودی که مرا دور کنی از چشمت
من به عشق تو نشستم به دعایت چه خبر؟
صبر کن یاد من آمد که بگویم این را...
نه ولش کن چه بگویم به خطایت؟ چه خبر؟
من شنیدم که پشیمان شده ای، اما حیف
دیگر اکنون شده ام پیر به پایت چه خبر؟
آنکه میگفت تو را جان خودش می داند
ولی انگار که او کرده رهایت چه خبر؟
سالیانست که دلتنگ صدایت هستم
راستی عشق من از زنگ صدایت چه خبر؟
گفتم به مهدی بر من عاشق نظر کن
گفتا تو هم از معصیت صرف نظر کن
گفتم به نام نامیت هر دم بنازم
گفتا که از اعمال نیکت سرفرازم
گفتم که دیدار تو باشد آرزویم
گفتا که در کوی عمل کن جستجویم
زشت است که توی غزلش مرد بگرید
هربار که یک قافیه آورد بگرید
این هدیه‌ی عشق است به دیوانه که باید
با درد بخنداند و با درد بگرید
غربت فقط این است که شخصی وسط جمع
آرام بیاندیشد و خونسرد بگرید
زشت است که آدم دلش از هیچ بگیرد
زشت است که هر وقت هوس کرد بگرید
زشت است که شاعر وسط خواندن یک شعر
با آمدن واژه‌ی برگرد بگرید
زشت است، ولی زشت تر این است که عشقت
بر شانه یک آدم نامرد بگرید
تلخ باش اما خودت باش این صداقت بهتر است
ترش رویی از دو رویی بی نهایت بهتر است
من تو را بازيچه كردم يا تو من را؟ بگذريم
اين قضاوت بين ما روز قيامت بهتر است
با ترحم از خدا شادی برایم خواستی!
ناسزاى ديگران از اين محبت بهتر است
از پشیمانی نگو انقدر و ناشکری نکن
آن گناه‌آلودگی از این ندامت بهتر است
بی‌وفا جان دوستت دارم هنوز اما برو
هر چه از من دورتر باشى برايت بهتر است
قرآن به سر گرفتم و گفتم: سلام عشق!
یعنی به جز حریم تو بر من حرام عشق
با خون وضو بگیر و دو رکعت غزل بخوان
آندم که اذن می‌دهد از روی بام عشق
ترسم که در سَماع کشانــم قنوت را
وقتی که قبله‌گاه تو باشی، امام عشق
از رکعت نخست، درافتاده‌ام به شک
در سجده کفر گفته‌ام و در قیام عشق
سی پاره‌ی حضور مرا چلّه بست شو
قرآن به سر بگیر و بگو: والسلام عشق
#علیرضا_بدیع
