آمدم تا به دلم بلکه پناهی بدهم تا که این بغض فروخفته به آهی بدهم آمدم چشم ب چشم تو بدوزم هر دَم دو جهان را به تمنای نگاهی بدهم آمدم مست از آن باده ی نابِ تو شَوَم تا که جان را به هوایت به تباهی بدهم آمدم بر سرِ این دارِ مکافات شَوَم آمدم تا که سَرَم را به گُناهی بدهم آمدم حیف!دلت سخت چو سنگِ خاراست آمدم این دلِ خود را به سیاهی بدهم لحظه ای کاش دلت نَرم شَوَد با دلِ من تا زِ قلبت به دلم آیم و راهی بدهم اینقَدَر با دلِ دیوانه تو بیگانه نباش تا بیایم به دلم بلکه پناهی بدهم.

می روم از دل سنگت، نفسی تازه کنی تا جهـــان را ، به بلـــندای خود اندازه کنی حرفی ازعاطفه و عشق ، نگویی دیگر شاید از ســـــنگِِدلی ، نام، پـــــرآوازه کنی از در بســـتــه و دیــــوار بــلــــند دوری آنچه درذهن، به هم بافته ای، سازه کنی هرکسی از دل وازعشق، سخن می گوید نشنوی،گوش خودت را در و دروازه کنی سرنوشتی که خودت خواسته بودی را باز بنویسی و بیــــارایی و شـــــیرازه کنی می روم دور بمانم ، که تو شاید کمــــــــتر خسته از دیدن من باشی و خمـــیازه کنی نفسم با تو نشد تازه تر، اما به درک می روم از دل سنگت، نفسی تازه کنی..

به آتش می کشم آخر دل نامهربانت را به یغما می برم چشمِ به رنگِ آسمانت را بمان ای کشتی امیدهایم ، لج نکن با من به توفانی ز نفرین می سپارم بادبانت را وجودش را ندارم خوب می دانی و الا من به لب می آورم بادستهایم طفلِ جانت را شنیدم با همه حاضر جوابی می کنی باشد خلاصه داغ خواهم کرد گنجشکِ زبانت را و روزی هم به دستِ باد خواهم داد می بینی شلالِ گیسوانِ مخملِ پولک نشانت را نمی دانی چه آهی می کشم وقتی که دورادور تماشا می کنم رنگین کمانِ ابروانت را به نستعلیقِ ابروی به هم پیوسته ات سوگند به من جان می دهی ، حرفی بزن واکن دهانت را

دوست دارم درشبی با خلوتت خلوت کنم با همه د لسردی ات میل تورا رغبت کنم دستهایت را بگیرم چشم در چشمم شوی با تمام اشتیاق از حرف دل صحبت کنم دوست دارم شانه برموهای پرپشتم زنی تا شبت را با حضورم غرق در لذت کنم کنج آغوشت خودم را جا کنم دیوانه وار زیرکانه از تماس بوسه ات غفلت کنم دوست دارم مرهم حس پریشانم شوی تا که برآرامش دل بستنت عادت کنم با همه دلبستگی هایم بگویم حاضرم خانه ی مهر دلم را با دلت قسمت کنم دوست دارم با نوازشهایت عاشق ترشوم تا ببینی بی تو می میرم اگر همت کنم .

مي روي بعد تو پاي سفرم مي شكند مهره به مهره تمام كمرم مي شكند مرگ مي آيد و در آينه ها مي بينم زندگي مثل پلي پشت سرم مي شكند چار ديوار اتاق از تو و عكست خالي ست يك به يك خاطره ها دور و برم مي شكند من كه مغرورترين شاعر شهرم بودم به زمين مي خورم و بال و پرم مي شكند نقشه ها داشت برايم پدر پيرم ...آه بغض من پاي سكوت پدرم مي شكند هيچ كس مثل تو در سينه ي خود سنگ نداشت بعد از اين هرچه كه من دل ببرم مي شكند مي تراود مهتاب و غم اين خفته ي چند خواب در پنجره ي چشم ترم مي شكند..

* امشب افتــاده به جانـــم تب یادت ، چه کنم؟ من نــدارم به غم هجر تـــو عادت ، چه کنم؟ روزگــاریست که دیــــوانه و بیمــــار توأم مانــده ام گر تــو نیایی به عیادت ، چه کنم؟ گشته کابوس شبم ، دست تـو در دست رقیب آتشــم می زنـــد این حس حسادت ، چه کنم؟ هر دری بـــود زدم تا تــو بمانی ، که نشـد گر مرا نیست به وصل تو سعادت ، چه کنم؟ عمر و جانم به فدایت همه ، ای دوست بگو با چنین وسوسه ی عرض ارادت ، چه کنم؟ تا به دل مهر تو برجاست ، تو را می طلبم دوست دارم که شوم وفق مرادت ، چه کنم؟

دل ب دریا زدمُ از عشق برایش خواندم گفت عاشق شده ام حرف تو را می فهمم♥️ 🍂🌾🍂🌾🍂🌾🍂🌾🌾🌾

امروز که سرمستم از آهنگ صدایت بگذار بخوانم غزلی تازه برایت بگذار بگویم کمی از نرگس چشمت از شعله پنهانی گیسوی رهایت بگذار بگویم که نگاه تو مرا کشت بشمار مرا جزو یکی از شهدایت چون حادثه می‌ماند، حضور تو شب پیش ای کاش که تکثیر شود حادثه‌هایت دیروز صدای تو که از آینه برخاست یک باره دلم ریخت، در آغوش صدایت امروز من و این غزل و این تن تبدار آماده ی مرگیم ... بمیریم برایت؟!

رونویسی کردن از چشمان تو یعنی غزل می نوشتم مشق چشمان تورا من از ازل سرنوشت از سرنوشتی تا نباشد مال من نازنین با ما مدارا کن دمی رالااقل بازی شطرنج وما ومهره های سرنوشت ماتمان کردند وما عاجز زهر عکس العمل می زنم جوش تورا شیرین من این روزها باتو تلخی ها به کامم می شود مثل عسل در فضای شاعری حرف توو چشمان توست دردوبیتی و غزلهایم شدی ضرب المثل

#شعر_عاشورایی #حضرت_رقیه علیهاالسلام #غزل 🔹دختر اِنّا فَتَحنا🔹 انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه قصۀ کرب‌وبلا را دختری تغییر داد کاخ‌ها ویرانه شد، ویرانه‌اش شد بارگاه چادرش دست نوازش بر سر صحرا کشید سبز شد خارِ مغیلان و فدک شد هر گیاه دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه دختر اِنّا فَتَحنا اشک می‌ریزد ولی گریه‌های او ندارد رنگ زاری هیچ‌گاه بر سرش می‌ریخت خاک از بام‌ها، می‌سوختند دخترانِ زنده در گور عرب از این گناه بین طوفان، غنچه و گل سر در آغوش هم‌اند او به زینب یا که زینب می‌بَرَد بر او پناه تا شود زهرا، فقط یک کارِ باقی مانده داشت شانه زد بر آن پریشانِ تنور و قتلگاه چون زبانش بند می‌آمد خجالت می‌کشید با سرِ بابا سخن می‌گفت، اما با نگاه آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین رنگ گیسویم دلیل و زخم پهلویم گواه ماند داغِ نالۀ من بر دل دشمن، فقط خیزران وقتی که خوردی زیر لب می‌گفتم آه جنگ پایان یافت بعد از تو چهل منزل ولی عمه می‌جنگید با دستان بسته، بی‌سلاح اربعین من نیستم از او سراغم را نگیر این امانت دار را شرمنده‌تر از این مخواه بعد از این هرجا که رفتی با تو می‌آیم پدر پای من زخمی‌ست اما روبه‌راهم روبه‌راه... #سیدحمیدرضا_برقعی

♥️ سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات #حضرت_حافظ

#مدح_امام_سجاد🏴 هم صاحبِ صحیفه ای و هم نَواده اش پـس حـق بِـده مـرا، کـه پیمبر بخوانمت #مجتبی‌دسترنج

تقصیر من است اینکه، دیر می آیی هر گاه شدم اسیر غم می آیی این جمعه و جمعه های دیگر حرف است آدم بشوم سه شنبه هم می آیی #صاحب_الزمان ادرکنی

از غم و درد فراقت تا روایت می کنم از دل غمدیده ام با تو حکایت می کنم تاب دوری را ندارند شیعیانت بیش از این از جدائی های بسیارت شکایت می کنم رفته ای تنها به دور از دیدگان عالَمِین شرح هجران تو را با غم روایت می کنم ندبه خوانند جمعه ها با حلقه اشکی ز چشم من به اشک چشمها بی تو حسادت می کنم سرّ و راز درد دوری را عیان کن بهر خلق بهر تعجیل فرج هر دم صدایت می کنم... لاادری

🌺🥀🌹 #مرثیه_امام_سجاد #مصائب_شام #کاروان_اسرا با سری بر نی، دلی پُر خون، سفر آغاز شد این سفر با کوله‌باری مختصر آغاز شد کربلا اما برای زینب از این پیش‌تر از شکاف فرق خونین پدر آغاز شد کربلا شاید که با تیری به تابوت حسن کربلا شاید که با خون جگر آغاز شد خیمه‌ای که سوخت، زینب را به حیرت وا نداشت کربلا از شعله‌های پشت در آغاز شد کربلا را دیده‌ای از چشم زینب؟ معجزه‌ست! وَه! چه اعجازی که با شقّ‌القمر آغاز شد اربعین، زینب مجال گریه بر این داغ یافت پس محرم تازه در ماه صفر آغاز شد کربلا با داغ هفتاد و دو تَن پایان گرفت کربلای دیگری با یک نفر آغاز شد... 🏴

#انا_مجنون_الحسین پیش نظر عاقل چیزی نبود خوش‌تر از مسلک مجنونی، وز شیوه‌ی شیدایی...

'شیدا ترین مجنون"بر روی زمینم؛ دلتنگِ چایی هایِ صبـــــحِ "اربعینم...

🍁 🍁 🍁 🍁 🍁 🍁 کسی حساب نکردو به احترام خودم جواب میدهم اینجا به هر سلام خودم تویی که عاشق اشعار ناب من هستی بخواه دفتر من را به انضمام خودم فقیرم از "تونداری" که رفته ایمانم تورا به بیع فضولی زدم بنام خودم به جنگ سرد نگاه تو رفتم و حالا رسیده ام به فروپاشی نظام خودم شکایت از تو ندارم که برنخواهی گشت چه دردها نکشیده دل از دوام خودم زبان طعنه زنان پیش عقل من کند است چه زخمها که نخورده دل از کلام خودم دوباره بی خبر از تو به دشت برگشتند تمام قاصدکک های بی مرام خودم بهای حرمت دل در جوانی ام اینست خمیده قامتم اما به احترام خودم #حسین_مرادی 🍁 🍁 🍁 🍁 🍁 🍁

من میان روضه هایت این چنین فهمیده ام در مسیرت هر که عشقش بیش، اشکش بیشتر #بانو_نگین_نقیبی سروده: ۲۱شهریور۱۳۹۷

#یا_صاحب_الزمان شده نزدیک که هجران تو مارا بکشد اشتیاق تو مرا سوخت کجایی آقا

آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ #وحشی_بافقی

سلام علیکم ...... ‍ شیداترین مجنون بر روی زمینم؛ دلتنگ چایی‌های صبح اربعینم... هر جا بیابانی ببینم، کوفه یا شام مجنون داغ تلخ زین‌العابدینم گویی که زینب خطبه‌ها در جان من ریخت اندوهگین و داغدار و آتشینم سوز سه ساله کوثر پهلو شکسته آتش زده بر سینه‌ی خلوت گزینم ای حرمله! روزِ قیامت منتظر باش با اذن اربابم، تو را من در کمینم بس کن دگر شاعر، چه مانده که نگفتی؟ خواهی بگویی واله‌ی ام‌البنینم؟... آه ای مخاطب در دلم داغ کسی هست نامش حسین است و شده دنیا و دینم با شربتی سوز مرا افزون نمایید دلتنگ چایی‌های صبح اربعینم #علیرضا_رنجبر

پرواز میخواهم بیاو آسمانم باش بیزارم از دنیا بیا بانو جهانم باش چشمان تو زیباترین مضمون شعرم شد باش و عصای دست و پاهای زبانم باش چون مرده ای در حال و رفت و آمدم بی عشق از دست وپاها تا نیفتادم تو جانم باش جز بودن تو خواهش دیگر ندارد دل یا مهربانم باش یا نامهربانم باش از هر نسب یا هرسبب خالیست اطرافم هم بستگان هم سایر وابستگانم باش برروی دریا تخته چوبی بی هدف هستم مقصد توهستی نازنینا بادبانم باش #حسین_مرادی

#سلام_ارباب_خوبم ❤️ تا گفتم #السلام_علیکم دلم شکست #نام_حسین ، بند دلم را، ز هم گسست ای اسم اعظمت به زبانم، عَلَی الدَّوام ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنتَهَی الکَلام