🔖ضربه‌ی آخر بر پیکر پوسیده پهلوی یک هفته از ورود امام روح‌الله خمینی در بهمن سال ۱۳۵۷ به ایران گذشته بود و بعد از فرار شاه، دولت بختیار مدعی مقاومت در مقابل انقلاب بود که امام در بهشت زهرای تهران در جمع مردم غیور انقلابی فرمودند: «من تو دهن این دولت می‌زنم، من دولت تعیین می‌کنم، من به پشتوانه‌ی این ملت دولت تعیین می‌کنم…» مردم حاضر در صحنه در حالی شعار «الله‌اکبر» سر‌می‌دادند که هنوز از شایعه‌ی کودتای ارتش سردرگم بودند و ارتش را مقابل خود می دیدند و نگران آینده‌ی مبهم انقلاب بودند و درگیریِ نهایی ارتش و مردم باعث شده‌بود که عده‌ای خود را آماده‌ی نبرد مسلحانه کنند. با این‌‌حال امید داشتند که با تقویت روحیه‌ی انقلابی بین نظامیان ارتش، مقاومت دولت بختیار درهم‌شکسته‌ شده و ماموریت ژنرال هایزر در طراحی کودتای نظامی شکست بخورد.  این درحالی بود که عده‌ای از مقامات عالی‌رتبه‌ی نظامی به‌هیچ‌وجه زیرِ بارِ پذیرش انقلاب و اعلام همبستگی با مردم و انقلاب نرفته و همچنان از دولت بختیار حمایت می‌کردند. اما عده‌ای از نظامیان فداکار و متعهد نیروی هوایی در حرکتی شجاعانه به سیل خروشان ملت پیوستند و با ابتکار، ایستادگی و کار به‌هنگام، وظیفه‌ی ملی مذهبی خود را به‌رخ کشیدند. «یک خصوصیّت دیگری که در این حرکت وجود داشت و بسیار باارزش بود، «محاسبه‌شده بودن و عقلانی بودن» [بود].» (بیانات رهبر انقلاب، ۱۴۰۳/۱۱/۱۹) ایشان در ۱۹ بهمن ۱۳۵۷ با حضور در اقامتگاه رهبر کبیر انقلاب در مدرسه‌ی علوی، برگ زرینی از افتخار، حماسه، رشادت و ایمان همافران را در دفتر پرافتخار تاریخ انقلاب اسلامی به‌ ثبت‌رساندند:«اهمّیّت روز نوزدهم بهمن بیشتر از این جهت است که در این روز یک پرچمی برافراشته شد، یک پایه‌ای گذاشته شد که این توانست خطّ سیر ارتش جدید را تعیین کند. ارتش جمهوری اسلامی در واقع همان خطّی را حرکت کرد که آن روز آن جوانها آمدند در مدرسه‌ی علوی و آن حماسه‌ی شجاعانه را آفریدند. در واقع نوزدهم بهمن باید روز تولّد ارتش جدید ایران شناخته بشود.» (بیانات رهبر انقلاب، ۱۴۰۳/۱۱/۱۹) این ضربه‌ی آخر بر رژیم نیمه جان پهلوی نمونه‌ای بود از تبدیل یک تهدید به فرصت که به دلیل هوشیاری نیروهای غیور ارتش و با استفاده از غفلت دشمن صورت گرفت: «این حرکت ضربه‌ی آخری بود بر پیکره پوسیده‌ی رژیم پهلوی و خیمه‌ی منحوس آن رژیم را خواباند. آنها که دچار خطای محاسباتی شده‌بودند، از جایی ضربه خوردند که آن را محاسبه نمی‌کردند.» (بیانات رهبر انقلاب، ۱۹بهمن ۱۳۹۹). «  آن روز همافرانِ نیروی هوایی ارتش، مدال افتخار سربازی امام عصر (علیه السلام) را از جان کلام امام روح‌الله دریافت کردند. این حرکت هوشمندانه، شجاعانه، مبتکرانه و برخاسته از روح ایمان به هدف، به هنگام بیعت و سلام نظامی در مقابل امام روح‌الله خمینی(رحمة‌الله علیه)، قدم بزرگی برای ناامیدکردن دژخیمان رژیم منحوس پهلوی و خروشان کردن امواج انقلابی مردم داشت و نقطه‌ی عطفی برای پیروزی انقلاب در ۲۲بهمن ماه بود. اما نکته‌ی مهم این‌ است که «این حادثه بر اساس احساسات زودگذر و هیجانی نبود، بلکه عمق داشته و هدایت شده‌بود، هم‌چنان‌که مؤمنین بعد از این اقدام به‌هنگام نیروی هوایی  از نقطه‌ای که انتظار آن را نداشتند –رِزق لا یَحْتَسِب الهی– تقویت شده‌بودند.» در واقع «درس مهمّ نوزدهم بهمن سال ۵۷، اعتماد به وعده‌ی الهی، انتظار «رزق لایُحتَسَب»، تشویق به حضور و حرکت مستمرّی است که موجب نصرت الهی می‌شود.» (بیانات رهبر انقلاب، ۱۹بهمن۱۳۹۹). و از عصر همان روز در سال ۵۷ تا به امروز، قاب تصویر این بیعت مهم تاریخی در یوم‌الله ۱۹ بهمن سال۵۷، به عنوان سندی از اعلام همبستگی همافران با حرکت اسلامی مردم ایران و رهبری نهضت، همچنین عامل ماندگاری، اثرگذاری و تبیین این حادثه‌ی بزرگ  بوده‌است. 🖋آمنه عسکری منفرد #یوم‌الله #نوزده_بهمن #همافران @ghalamnegaremonfared #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI