ادامه #حکمت 126 #نهجالبلاغه
وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَكَبِّرِ الَّذِي كَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً وَ يَكُونُ غَداً جِيفَةً؛
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَكَّ فِي اللَّهِ وَ هُوَ يَرَى خَلْقَ اللَّهِ؛
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِيَ الْمَوْتَ وَ هُوَ يَرَى الْمَوْتَى؛
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْكَرَ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى وَ هُوَ يَرَى النَّشْأَةَ الْأُولَى؛
وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِكٍ دَارَ الْبَقَاءِ.
و در شگفتم از متڪبّرے ڪه ديروز نطفهاے بىارزش، و فردا مردارے گنديده خواهد بود،
و در شگفتم از آن ڪس ڪه آفرينش پديدهها را مىنگرد و در وجود خدا ترديد دارد،
و در شگفتم از آن ڪس ڪه مردگان را مىبيند و مرگ را از ياد برده است،
و در شگفتم از آن ڪس ڪه پيدايش دوباره را انڪار مىڪند در حالى ڪه پيدايش آغازين را مىنگرد،
و در شگفتم از آن ڪس ڪه خانه نابود شدنى را آباد مىڪند، امّا جايگاه هميشگى را از ياد برده است.
هدایت شده از ◉ احڪام C᭄
کتابچه ساده رمضان.pdf
2.21M
#حکمت 127 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ قَصَّرَ فِي الْعَمَلِ ابْتُلِيَ بِالْهَمِّ، وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِيبٌ.
و درود خدا بر او، فرمود:
آن ڪس ڪه در عمل ڪوتاهى ڪند، دچار اندوه گردد، و آن را ڪه از مال و جانش بهره اے در راه خدا نباشد خدا را به او نيازے نيست.
#حکمت 128 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِي أَوَّلِهِ وَ تَلَقَّوْهُ فِي آخِرِهِ، فَإِنَّهُ يَفْعَلُ فِي الْأَبْدَانِ كَفِعْلِهِ فِي الْأَشْجَارِ، أَوَّلُهُ يُحْرِقُ وَ آخِرُهُ يُورِقُ.
و درود خدا بر او، فرمود:
در آغاز سرما خود را بپوشانيد، و در پايانش آن را دريابيد، زيرا با بدن ها همان مىڪند ڪه با برگ درختان خواهد ڪرد: آغازش مىسوزاند، و پايانش مىروياند.
#حکمت 129 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): عِظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَكَ، يُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِي عَيْنِكَ.
و درود خدا بر او، فرمود:
بزرگى پروردگار در جانت، پديده ها را در چشمت ڪوچك مىنماياند.
#حکمت 130 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ(علیه السلام) وَ قَدْ رَجَعَ مِنْ صِفِّينَ فَأَشْرَفَ عَلَى الْقُبُورِ بِظَاهِرِ الْكُوفَةِ: يَا أَهْلَ الدِّيَارِ الْمُوحِشَةِ وَ الْمَحَالِّ الْمُقْفِرَةِ وَ الْقُبُورِ الْمُظْلِمَةِ، يَا أَهْلَ التُّرْبَةِ، يَا أَهْلَ الْغُرْبَةِ، يَا أَهْلَ الْوَحْدَةِ، يَا أَهْلَ الْوَحْشَةِ، أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ سَابِقٌ وَ نَحْنُ لَكُمْ تَبَعٌ لَاحِقٌ؛
(امام عليه السّلام، وقتى از جنگ صفّين برگشت و به قبرستان پشت دروازه كوفه رسيد رو به مردگان ڪرد و فرمود):
اے ساڪنان خانه هاے وحشت زا، و محلّه هاے خالى و گروهاے تاريك، اے خفتگان در خاك، اے غريبان، اے تنها شدگان، اے وحشت زدگان، شما پيش از ما رفتيد و ما در پى شما روانيم، و به شما خواهيم رسيد.
ادامه #حکمت 130 #نهجالبلاغه
أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُكِنَتْ، وَ أَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُكِحَتْ، وَ أَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ. هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا، فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَكُمْ؟ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ: أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِي الْكَلَامِ لَأَخْبَرُوكُمْ أَنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى.
امّا خانه هايتان ديگران در آن سڪونت گزيدند و امّا زنانتان با ديگران ازدواج ڪردند، و امّا اموال شما در ميان ديگران تقسيم شد اين خبرے است ڪه ما داريم، حال شما چه خبر داريد؟
(سپس به اصحاب خود رو ڪرد و فرمود) بدانيد ڪه اگر اجازه سخن گفتن داشتند، شما را خبر مىدادند ڪه: بهترين توشه، تقوا است.
#حکمت 131 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام) -وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا-: أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا، أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا؟ أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ؟ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ؟ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى؟ كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ؟
درود خدا بر او، (شنيد مردى دنيا را نكوهش مى كند) فرمود:
اے نڪوهش ڪننده دنيا، ڳه خود به غرور دنيا مغرورے و با باطل هاے آن فريب خوردے خود فريفته دنيايى و آن را نڪوهش مىڪنى آيا تو در دنيا جرمى مرتڪب شده اے يا دنيا به تو جرم ڪرده است.
ڪى دنيا تو را سرگردان ڪرد و در چه زمانى تو را فريب داد؟ آيا با گورهاے پدرانت ڪه پوسيده اند (تو را فريب داد) يا آرامگاه مادرانت ڪه در زير خاك آرميده اند؟ آيا با دو دست خويش بيماران را درمان ڪرده اے و آنان را پرستارے ڪرده و در بسترشان خواباندهاے
تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ، لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ، لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ، وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ.
إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا؛
درخواست شفاى آنان را ڪرده، و از طبيبان داروے آنها را تقاضا ڪرده اے در آن صبحگاهان ڪه داروے تو به حال آنان سودے نداشت، و گريه تو فايده اے نڪرد، و ترس تو آنان را سودے نرساند، و آنچه مى خواستى به دست نياوردے، و با نيروے خود نتوانستى مرگ را از آنان دور ڪنى. دنيا براے تو حال آنان را مثال زد، و با گورهايشان، گور، خودت را به رخ تو ڪشيد.
همانا دنيا سراے راستى براے راست گويان، و خانه تندرستى براے دنياشناسان، و خانه بىنيازى براے توشه گيران، و خانه پند، براے پندآموزان است.