📝 شعر تبری " اون قدیما "  نیمایی مازندرانی اون قدما همه چی دیه شه جا هرکه شه مرز رج سر شیه راه مهربونی چش پیش دیه ته دی بزونه بوردنه اون خاطره سازون،  چی بموندسه بوینم دکفم یاد قدیما؟ اون قدیما امه صحرا که ونه دار چلا چو شیه تا عرش خدا دس به دعا خاطره داشته دارسر بلبل حونش ونه ور کوکی ی کو کو همه باهم گتنه هسنی و قصه، امه داشتی و نداشتی، امه افرا امه اون سبزه ی وسه. قصه ی کاوه وضحاک وفریدون قصه ی شاه پریون، قصه ی قارن و وندا امید امه اسپهبد قصه،مازیار ، شهریار امه وسه امه بلبل امه قصه،امه محله،امه غرسه امه وسه،غلطه؟ دشتِ صحرا بیه شوکای پرش کل وبز، زرد پلنگ و اش وورگ و خی وشال، همه باهم تتنه. پیته صحرای میون گوی چمر لم و لتکا بیه ایای مجش بهاره کرده تیرنگ ونوشه مشت گلام اوجی ی بو کیله لو کرده سلام خار خارک اون گوشه نیشت بیه زولنگ سرسم بو دیاری دا تره ونگ داربن ،سنگ میون، کوه دله، در زوئه او، چشِ اسلی ی واری کته روش، کشیه راهّه شیه بابل دوش شیه این ور اون ور اموئه راسه تلار، راسه هراز، راسه تجن شیه سجرو ،  همه تا ، بال به گردن شینه دریوی کشه. گوفراوون بیه صحرای میون هرکسی خواسه شه وِرداشته کتول شیرو سرشیرو کره منزل سر فتّ و فراوون گوجمر، تال صدا ونگ تلا ،  دم به ساعت اموگوش جنگل و محله مره یادسه امه کو-لاکوم - سنگرج،لرزنه ور تا به سرین، لیندو الاشت، کنگلو گردن سر، سمت چرات  تا رجه باُ کل سوادکو همه ی کوه و کمر،  تاته چش کرده کنار،  گسفن و گوکرده چرا همه جا بع بع و مع مع بیه مشت للـه وا کرده صدا همه ور چرده فراوون همه ور مشت علف بزو گسفن، گوی انگل پر شیر کی شیه پوسه ی وسه کی شیه مغزه ی وِر؟ هج کسی دارره نزو بزو بو اتا دِ تا ده تا قتل عام؟! نا ولله ناهرگز،که خدا شاهده دونه. اون قدیما  همه دونسنه که جان خدا وینه وشونه. زندگی نوج زوئه صحرا دله مثل این نخشِ علف اون دره په زندگی نوج زوئه افرای واری وختی مه جان سواد کو انه یاد وختی که ویمه غم وغرسه همش کمه کوفا اتا مر نانه چیه دل درد شندنه پت پت اسلی دِتا چش، سخته مره زندگانی خله خاره اگه ته دل بوه خش فکروذکرودل وچش بوه درس مشت ایمون بوئه دل آدم دس برسه تاونه تک. اون قدیما سر شو ماه ، مثل هر دورو زمون شه زونه دائه یور کم کمک لشته سیوئی ره درس ستاره در امو این ورون ور زوئه سوسو زوئه چشمک آسمون مثل کهوجل ونه تن تیب تیب میرکا کشکشون هم زوئه خنده اگه دل دی بو امید اون قدیما همه چی دَ یّه شه جا بئو شال یا به قولی روک شال زوزه زوئه گتنه ای کی بمرده؟! وک غرغر اموئه دشت روآر دل وس سک لوئه کرده دیاری بوی نون پیتئ نماشون همه ور همتی بوی پلا چاشتِ گدر خنه سر هیمه ی دی خورِ مردم دینه مدام ، ورده تا عرش خدا همرکت داشته شه پرکای دله اتا کم برمه واره دل گب خیلی فراوون سه چهار پنشتاگوآل شکرو عبادت دی یِ همرا نداری مردم جا داشته رفاقت مردمون درونِ سر گب زونه باهم گتنه ایل و توار خورو پاکی ی شه اصل و نسبّه. سره سر ناشته حصار ناشته پرچیم و پرن،     هنّ و هلوم ، لوش و کلک کوچه سر، تیل و تپیل، دسّ وپه مثل چچیکل فنی زک درائیت اموئه لوشه ی پشت. پیر مردا بینه گت پر،گت پا،دایی عامی پیر زن ها همه گت مار، خاله،عمه،عامی زن یا دای زن ، یا دوسّی سک وسول دای وچه ، عامی وچه یا خرزا برازا همه همدیگر خواهون، همه همدیگرفامیل، محرم شه فقیری ره رسد کردنه باهم شه میون دین و ایمون چشِ پیش دیه ته شه دی. مثل راسّی یُ صداقت مثل افتاب، یاهمون جنگل جور، سبزه ی جور شه نمازه همه خوندسنه بادل پاکی شینه تا اهل قبورفاتحه خون تکیه سر سینه زنی هرکه داشتبو شیه مشهد پاندا بو شینه عبدالحق زیراب سوادکو شینه آ مل شینه ساری خواسّنه عرض ارادت هاکنن نسل رسولّه شه نبی ره شه وصی ره وشون زا و زکاره شه امامون ریکاره،حضرت فاطمه زهرای بتولّه مردم دل بیه دریای واری پاک وزلال مثل مازرون واری سبزو وشا، اون قدیمای خور درگمه نا این گدره. خله حرفسه نداشتی ی دله دس و دلبازی ومردانگی و عزت نفس. اره انتی بیه اون دور قدیم  ونه بوردن که جهان جای عبوره منا ته هرده ی جا یک وجه گوره چه که این رسم زمونه اون چه اون خاطره هاره و نه مه یاد بیاره بزونه بوردنه هیاهیا وختی مریادانه اون دوروزمون غرسه میهای واری نیشته مه جان و دل سر چش اسلی انه یور روش کشنه، جر انه تب تب بیصدا  راسّی راسّی چی بموندسّه بوینم دکفم یاد قدیما؟!        25/4/1373 #حجت‌الله_حیدری‌سوادکوهی #شعرتبری #شعرمحلی_مازندرانی #شعر_نیمایی_مازندرانی 🔰 به کانال اخبار #لفور بپيونديد 👇👇 @akhbarelafoor 👆 با ما همراه باشید