مکالمه مرجع تقلید با مقلّد ✍علی محمدی هوشیار مقلد: پاسخ این سوالم؛.... چه می شود؟ مرجع: باید اینگونه؛ .... رفتار کنی! مقلد: این سخن را از کجا می‌گویی؟ مرجع: از #آیات و #روایات معتبر مقلد: کدام آیه و کدام روایت؟ مرجع: با استفاده از #عقل؛ از آیه... و روایت... تنقیح مناط کرده ام مقلد: کسی غیر از تو هم چنین فهمیده؟ مرجع: بله #اجماع فقهای شیعه هم اینگونه فهمیده اند. ✅ ادله اربعه: به منابع چهارگانه معتبر فقهی برای استنباط احکام شرعی اطلاق می‌شود که عبارتند از: قرآن، روایت، عقل، اجماع ✅ تنقیح مناط، از روش‌هایی است که مجتهد به وسیله آن قصد شارع را از کلام (نص) وی استخراج می‌نماید و حکم واقعه‌ای را که در مورد آن نص وجود دارد، به واقعه‌ای دیگر که در مورد آن نص وجود ندارد، سرایت می‌دهد. @ali_m_hoshyar

می طلبد که یکی از فضلای خوش ذوق؛ کتابی شبیه کتاب «مناظره دکتر و پیر» نوشته و تمامی مسائل فقهی را بر اساس کتاب تحریر الوسیله در چنین قالبی بحث کند.

صفای باطن | بصیرت عموماً فرقه های درون دینی، از افرادی جذب می کنند که دارای صفای باطن بوده و به جهت رفتاری مورد تایید اطرافیان می باشند. اما این سوال پیش می آید که چگونه ممکن است چنین فردی منحرف شده و فریب افراد شیاد را بخورد؟ در ادامه به تفاوت های «صفای باطن» و «بصیرت» اشاره می کنیم: 🔹 صفای باطن: * تعریف: داشتن قلب پاک، نیت خیر، و دوری از کینه‌ها و حسادت‌ها. * ویژگی‌ها: صداقت، مهربانی، دلسوزی و تمایل به خوبی و نیکی. * نقطه ضعف: ممکن است ساده‌لوح بوده و فریب ظواهر را بخورد. 🔹 بصیرت: * تعریف: توانایی دیدن حقیقت امور، درک عمیق مسائل و تشخیص درست از نادرست. * ویژگی‌ها: تحلیل‌گری، دقت، واقع‌بینی و شناخت الگوها و انگیزه‌های پنهان. * نقطه قوت: مانع از فریب خوردن و گمراه شدن می‌شود. توضیح اینکه؛ فرقه‌ها اغلب از افرادی که صفای باطن داشته و به دنبال حقیقت هستند، سوءاستفاده می‌کنند؛ زیرا این افراد به دلیل قلب پاکشان، زودتر اعتماد می‌کنند و ممکن است فریب ظاهر فریبنده فرقه‌ها را بخورند. داشتن صفای باطن ارزشمند است، اما بدون بصیرت کافی، فرد آسیب‌پذیر می‌شود. بصیرت به ما کمک می‌کند تا نیت‌های پنهان را تشخیص دهیم و از گمراهی دوری کنیم. @ali_m_hoshyar

نقد، تخریب نیست ما موظف به حفظ و دفاع از اسلام هستیم. اگر شخصیتی در کسوت روحانیت؛ خلاف سخنان اسلام را بر زبان بیاورد، قطعا باید به او تذکر داده شود. و این را از امام خمینی(ره) آموخته ایم که فرمود: ما طرفداری از عمامه نمی‌کنیم. ما طرفداری از اسلام می‌کنیم. مسأله ما با برخی منبری های عزیز و برخی بلاگرها بر سر این مسأله است: هر سخنی که به زبان می آوردید مستند باشد. ما هیچ مشکل شخصی با اشخاص نداریم و تا زمانی که روش خود را اصلاح نکرده و مستند بر آیات و روایات (بر منهج فقهاء و علمای شیعه) سخن نگویند، مورد نقد قرار خواهند گرفت. ان شاءالله @ali_m_hoshyar

روحانی باید صبح تا شب کار بکند، چون مسولیت ها سنگین شده است.... 🎙شهید بهشتی @ali_m_hoshyar

کاربران محترم شبکه های اجتماعی؛ سلام ✍علی محمدی هوشیار لطفا قبل از انتخاب استاد و سخنران مورد علاقه خود، از تخصص و تحصیلات آنان اطمینان حاصل کنید. سپس دقت داشته باشید که سخنانی که از جانب او مطرح می‌شود، همیشه نباید قابل اعتماد باشند و هر ادعا و سخنی؛ با مدارک و شواهد قابل قبول، چه از نظر عقلانی و چه از نظر نقلی، باید پشتیبانی شود. @ali_m_hoshyar

بیان یک روش ✍علی محمدی هوشیار دوستانی که در محضرشان بودیم و توفیق تدریس برایشان داشتیم، شهادت خواهند داد که همواره به ایشان تذکر داده ام که سخنان من: وحی مُنزَل نیست، بلکه نتایج پژوهشی یک پژوهشگر است که به شما ارائه میدهد و احتمال دارد بخشی از آنها یا تمامی آن سخنان صحیح نباشد، شما موظف به شنیدن سخنان بنده و پژوهش مستقل و مجدد هستید. اینگونه به مخاطبین خود القاء میکنم که «استقلال فکری داشته باشند، پژوهشگر باشند، مرید کسی نباشند، به منتقد من حمله نکنند». @ali_m_hoshyar

ارسالی کاربر محترم کانال درباره ادعای علی یعقوبی @ali_m_hoshyar

اجازه انتقاد و سخن ✍علی محمدی هوشیار بسیار گزارش شده است که فلان #استاد و فلان #مُراد اجازه سخن گفتن یا انتقاد را به شاگردان نمی‌دهد و طوری فضا را مدیریت میکند که اگر تازه واردی ارائه نظر کرد، به او به چشم #توبیخ مینگرند تا از کرده خود پشیمان شود. این یعنی مرید و مراد بازی که در سیره اهل بیت علیهم السلام بیگانه است. در گزارشی آمده است: گاهی اصحاب و شاگردان امام صادق(علیه السلام) در محضر شریف آن امام همام، لب به سخن نمی ‏گشودند؛ نخست به این دلیل که هیبت معنوی امام جرأت سخن گفتن در محضر ایشان را از حاضرین سلب ‏می کرد، دیگر این که سخن گفتن در محضر ایشان را نوعی خلاف نزاکت به حساب می آوردند. در چنین ‏اوضاع و احوالی حضرت خودش دستور به مناظره می دادند و راضی نمی شدند که هیبت ایشان و ادب ‏دوستان، از کسی سلب جرأت نماید. لذا در محفلی که مناظره و گفتگو بود، دیدند حمران بن اعین ساکت ‏است. حضرت سؤال کردند که چرا سخن نمی گویی؟ حمران گفت: سرور من، سوگند یاده کرده ام که در ‏مجلسی که شما حضور دارید به خود اجازه سخن گفتن ندهم. حضرت فرمودند: من به تو اجازه دادم، حال ‏سخن بگو. سفینة البحار، ج۱، ص ۳۳۴. #یعقوبی #فرقه @ali_m_hoshyar