در شیراز قدیم، اگر درخت نارنجی در فصل بهار محصول نمیداد، صاحب همسایگان را خبر میکرد و با تبری بهپای درخت میرفت و میگفت که تصمیم میگیرد قطع کند. اما همسایهها ضامن درخت میشدند، یعنی ضمانت میکردند که این درخت در سال آینده بار میآورد. بر روی درخت سفید توری میانداختند و روی آن نقل میپاشیدند و دف میزدند. آش میپختند و به این جشن میگرفتند.
در الموت، قزوین (مرکز ایران)، جشنهای نوروز به شیوهای منحصر به فرد برگزار میشود. از آنجایی که این منطقه در فروردین (مارس-آوریل) هنوز برفی است و رفت و آمد در خیابانها دشوار است، مردم سال نو را بر روی پشت بامهایی که از قبل پارو شده و آماده شدهاند، جشن میگیرند. گفته میشود که بسیاری از خانهها از طریق پشت بامهایشان به هم متصل هستند، به همین دلیل جشن گرفتن نوروز بر روی پشت بامها به یک سنت تبدیل شده است. در طول جشن، علاوه بر جشن گرفتن فرا رسیدن بهار، مردم رقصهای محلی اجرا میکنند و جوانان برای نشان دادن قدرت خود در مسابقات کشتی پرشور شرکت میکنند.
در گذشته، در برخی مناطق ایران، به ویژه در جوامع قبیلهای و عشایری، هنگامی که درگیری بین دو طایفه یا خانواده منجر به قتل میشد، از یک رسم سنتی به نام خونبس (صلح خونین) برای پایان دادن به چرخه انتقام استفاده میشد. در این آیین، خانواده قاتل یکی از دختران خود را به ازدواج یکی از اعضای خانواده مقتول در میآوردند تا از انتقام و خشونت بیشتر جلوگیری شود. این پیوند خویشاوندی به عنوان نوعی «پیمان صلح» عمل میکرد و اغلب تنها راه برای بازگرداندن آرامش و توقف چرخه انتقام بود