✍پاسخ : معنای این عبارت این است که؛ «همه ی روزها عاشورا و همه زمین‌ها کربلاست.» اما این جمله، روایت یا حدیثی از جانب حضرات معصومین(علیهم السلام) نیست، بلکه مضمون بیتی از شعرای قرن هفتم است که رثای امام حسین(ع) و یارانش سروده است. متن شعر چنین است : «کُلُّ یَومٍ وَ کُلُّ أرْضٍ لِکَرْبی فیهِمُ کَرْبَلاءُ وَ عاشُورَا» هر روزی و هر سرزمینی، به خاطر اندوه من بر مصیبت آنان، کربلا و عاشوراست. 👤 #امام_خمینی درباره این جمله، این چنین بیان می‌فرمایند که؛ «این کلمه (کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا) یک کلمه بزرگی است که اشتباهی از او می‌فهمند. آن‌ها خیال می‌کنند که یعنی؛ هر روز باید گریه کرد؛ لکن این محتوایش غیر از این است. کربلا چه کرد و ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشی را بازی کرد. عده‌ای معدود آمدند کربلا و ایستادند و در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار در مقابل امپراطور زمان ایستادند و فداکاری کردند و کشته شدند، ولکن ظلم را قبول نکردند و شکست دادند یزید را، همه جا باید این‌طور باشد و همه روز هم باید این‌طور باشد. همه روز باید ملت ما این معنا را دانسته باشد که امروز عاشوراست و ما باید مقابل ظلم بایستیم و همین جا هم کربلاست و باید نقش کربلا را ما پیاده کنیم. انحصار به یک زمین ندارد، منحصر به یک افراد خاص نمی‌شود، قضیه کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و چند نفری و یک زمین کربلا نبود. همه زمین‌ها باید این نقش را ایفا کنند و همه روزها!»(۱) 👤 #شهید_مطهری در تبیین پیروزی واقعی امام حسین(ع) در نهضت عاشورا، می‌گوید؛ «این نهضت همواره در حال کسب پیروزی‌های جدید است و معنی (کل یوم عاشورا) این است که هر روز به نام امام حسین(ع) با ظلم و باطلی مبارزه می‌شود و حق و عدالتی احیا می‌شود.»(۲) 👤#مقام_معظم_رهبری نیز این جمله را چنین تفسیر می‌کند که؛ «جمله (کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا) به معنای این است که زمان می‌گذرد، اما حوادث جاری در زندگی بشر، حقایق آفرینش دست نخورده است. در هر دوره‌ای انسان‌ها نقشی دارند که اگر آن نقش را بدرستی، در لحظه مناسب، در زمان خود ایفا کنند، همه چیز به سامان خواهد رسید، ملت‌ها رشد خواهند کرد، انسانیت گسترده خواهد شد.»(۳) پس؛ ظلم در همه ادوار بوده و خواهد بود! شاید مصداق ظالم و مظلوم در طول سالها از بین برود، اما همواره مفهوم ظلم پا بر جاست. در تاریخ آمده است که؛ وقتی امام حسین(ع) با اصرار یزید به بیعت، توسط عمّال وی در مدینه مواجه شد، فرمود： «مِثْلِی لَا یُبَایِعُ مِثْلَهُ!» مانند حسین(ع) با مثل یزیدی بیعت نمی کند!(۴) حضرت(ع) در این عبارت و عبارات دیگر سخنان خود، مسئله خلافت و بیعت را ضیق در زمان خود نکرده و مصداق برای بیان ننموده است. در این سخن، حضرت(ع) نفرمودند که؛ من با یزید بیعت نمی‌کنم، بلکه قانون کلی را یاد دادند که هر کس، مثل من و در خط من باشد، با مثل یزید بیعت نمی‌کند. پس امام حسین(ع) نه تنها نباید با یزید بیعت کند، بلکه با مثل او نیز نباید بیعت نماید. پس امام حسین(ع) کار به شخص یا فرد ندارند، بلکه به شخصیت و باند توجه دارند و خط را مشخص می کند و به نوعی درس دشمن شناسی می دهند. حضرت(ع) در جایی دیگر مشابه این محتوا می فرماید： «هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ» محال است که تَن به ذلّت دهیم!(۵) یعنی نه تنها من زیر بار ذلت نمی‌روم، بلکه من و هر کس كه با من باشد زیر بار ذلت نمی‌رود. جریان امام حسین(ع) و یزید همانند نور وظلمت است، که هیچگاه با هم جمع نخواهند گشت. باید دقت داشت که؛ مگر روز عاشورا چه روزی بود و زمین کربلا چی زمینی؟ روز عاشورا روزی بود که خون آزاد مردی ریخته شد که حاضر نشد لحظه ای زیر بیرق کفر و استبداد برود، روزی که خون بر شمشیر پیروز شد و این زمین کربلا بود که این خون را در خود فرو بُرد، تا نماد آزادی خواهان و ظلم ستیزان عالم باشد. این مکان، همان جایی است که امثال متوکل ها، حتی از تجمع زائرانی بی سلاح در اطراف آن هراس داشتند. اگر بخواهیم غیر از این مطلبی را برداشت کنیم؛ این است که بگوییم، این جمله مخالف باورهای شیعیان است، زیرا هیچ سرزمینی با سرزمین کربلا قابل قیاس نیست و هیچ روزی نیز قابل مقایسه با روز عاشورا نیست. امام حسن مجتبی(ع) خطاب به امام حسین(ع) فرمود : «لَا يَوْمَ كَيَوْمِكَ يَا أَبَا عَبْدِاللَّهِ(ع)!» ای اباعبدالله(ع)! هیچ روزی مثل روز تو نیست!(۶) امام صادق(ع) درباره زمین کربلا می فرماید : «إِنَّ أَرْضَ كَرْبَلاَءَ أَوَّلُ أَرْضٍ قَدَّسَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَی» همانا زمین کربلا اولین زمینی بود که خداوند تبارک و تعالی آن را تبرّک و تقدیس نمود.(۷) 📚منابع : ۱)صحیفه نور امام خمینی، ج۹، ص۲۰۲ ۲)مجموعه آثار شهید مطهری، ج۳، ص۴۳۴ ۳)بيانات ایشان در دانشگاه امام حسين(ع) ۴)مثیرالاحزان ابن نما، ص۲۴ ۵)اللهوف ابن طاووس، ص۹۷ ۶)امالی شیخ صدوق، ص۱۱۶ ۷)کامل الزیارات ابن قولویه قمی، ص۲۷۱

هارساله، در دو كتاب «نفس المهموم و منتهی الآمال» خود، از كتاب كامل بهائی، می نويسد : «امام حسین(ع) را دو دختر بوده، چنانچه در کتب معتبره ذکر شده، یکی سکینه که شیخ طبرسی فرمود : سیدالشهداء(ع) او را تزویج عبدالله کرده بود و پیش از آنکه زفاف حاصل شود، عبدالله شهید شد و دیگر فاطمه که زوجه حسن مثنی بوده که در کربلا حاضر بود.»(۱۲) با توجه به عبارات شيخ عباس قمی معلوم می شود که ایشان فقط دو دختر را برای امام حسين(ع) قبول دارد. فاطمه(س) و سكينه(س) كه هر دو متأهل بوده اند. 👤 #شهید_مطهری داستان حضرت رقیه(س) و وجود او را از تحریفات عاشورا دانسته و در یادداشت های خود نوشته است : «از طفل امام حسین(ع) به نام رقیه که در شام مرده و بعد برایش ضریح ساخته اند اخیراً به هم بافته اند.»(۱۳) 👤«علامه سید جعفر مرتضی عاملی» نیز احتمال داده اند که این دختر برای یکی از شهدای کربلا بوده باشد.(۱۴) گزارش‌های مربوط به درگذشت دختری منسوب به امام حسین(ع) در شام ناهماهنگی‌ها و اختلاف‌ هایی دیده می‌شود. به هر ترتیب این گزارش‌ها نسبت به نام، زمان و مکان وفات و همچنین سن رقیّه(س) اختلاف دارند. ناهماهنگی این گزارش‌ها و همچنین عدم ذکر نام ایشان در بیشتر منابع تاریخی سبب تردید جدی از سوی برخی محققان در انتساب ایشان به امام حسین(ع) شده است. در نهایت می توان به کلام «آیت الله مرعشی نجفی» تمسّک کرد که؛ اگر چه مدارك معتبر از وجود چنین دختری ساكت است، لكن با وجود این شهرت تاریخی نمی شود وجود ایشان را انكار كرد.(۱۵) هم اکنون در شهر دمشق بارگاهی به حضرت رقیه(س) منسوب است که این دومین زیارتگاه شیعیان در این شهر است. 👤مرحوم «آیت‌ الله العظمی میرزا جوادآقا تبریزی» درباره حضرت رقیه(س) می‌ گوید : «دفن این طفل خردسال در شام گواه بزرگ و نشان قوى از اسارت خاندان طهارت و ستم روا داشته‌ شده بر ایشان دارد. مزار کنونى حضرت رقیه بنت الحسین(ع) در شام، از اول مشهور بوده، گویا حضرت امام حسین(ع) نشانى را از خود در شام به یادگارى سپرده است، تا فردا کسانى پیدا نشوند که به انکار اسارت خاندان طهارت(ع) و حوادث آن بپردازند‌. این دختر خردسال گواه بزرگى است بر اینکه در ضمن اسیران، حتى دختران خردسال نیز بوده‌اند، ما ملتزم به این هستیم که بر دفن حضرت رقیه(س) در این مکان شهرت قائم است. حضرت(ع) در این مکان جان سپرده و دفن شده است و ما به زیارتش شتافتیم، و باید احترام او را پاس داشت. دفن این طفل خردسال در شام گواه بزرگ و نشان قوى از اسارت خاندان طهارت و ستم روا داشته بر ایشان دارد، آن ستمى که تمام پیامبران از آدم تا خاتم بر آن گریستند، تا آنجا که خدا عزاى امام حسین(ع) را بر آدم خواند، از این رو احترام این مکان لازم است.(۱۶) 📜پس؛ 🔹اولین کتاب موجودی که قضیه شهادت دختر خردسال امام(ع) را در شام مطرح کرده، کتاب «کامل بهایی» نوشته «عمادالدین طبری» است. 🔹اولین کتاب موجودی که نام رقیه(س) را در بین دختران امام حسین(ع) آورده است، کتاب «لب الانساب ابن فُندُق بیهقی» است. 🔹شاید برخی این گونه استدلال کنند که چرا منابع متقدم، از قبیل الکافی مرحوم کلینی و الارشاد شیخ مفید و ..به این جریان اشاره ای نکردند؟ چرا باید اولین نقل از شهادت این دختر، در قرن هفتم آمده باشد؟ و این در حالی است که جریان شهادت در شام در هیچ کتابی قبل از کامل بهائی دیده نشده است! پس چگونه می‌شود قضیه‌ای به این عظمت و قصه‌ای چنین آشکار مضبوط و اتفاق افتاده باشد، ولی به نظر متقدمین نرسیده باشد؟! عدم ذکر اگر چه قرینه ای است برای نبود آن اتفاق، ولی معارض ذکر توسط دیگران نیست! بالاخره، در طی این مدت کتابهای فراوانی توسط قوم مغول و تاتار از بین رفت و گنجینه هایی از آن در آتش سوخت. علاوه بر این، بیهقی که خود در علم نسب شناسی چیره روزگار بود، نام «رقیه» را صریحا جزء دختران امام حسین(ع) نام برده است، که ذکر شد. 🔹و همچنین، قول علمائی همچون مرحوم آیت الله مرعشی نجفی و آیت الله میرزا جوادآقا تبریزی، که ماجرای حضرت رقیه(س) را شهرت تاریخی می دانند، در نوع خود قابل قبول است. یعنی این جریان دارای اشتهار تاریخی و ناقلان زیادی در طول تاریخ داشته و دارد. 📚منابع： ۱)کامل بهائی عماد الدین طبری، ج۲، ص۱۷۹ ۲)وقایع الشهور و الاعوام بیرجندی، ج۱، ص۵۴ ۳)الارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۱۳۵ ۴)مناقب ابن شهرآشوب، ج۳، ص۲۳۱ ۵)المنتخب طریحی، ج۲، ص۴۳۶ ۶)لباب الانساب ابن فُندق، ص۳۵۰ ۷)مطالب السئول شافعی، ج۱، ص۲۵۷ ۸)رقیه بنت الحسین(ع) طبسی، ص۹ ۹)اللهوف ابن طاووس، ص۱۴۱ ۱۰)تاریخ طبری، ج۴، ص۳۵۹ ۱۱)موسوعة التاریخ الاسلامی غروی، ج۶، ص۲۱۰ ۱۲)منتهی الآمال محدث قمی، ج۱، ص۴۵۸ ۱۳)مجموعه آثار مطهّری، ج۱۷، ص۵۸۶ ۱۴)تحریف شناسی عاشورا مرتضی عاملی، ص۶۰ ۱۵)شخصيت حسين قبل از عاشورا مدرسی، ص۴۵۷ ۱۶)سايت اطلاع رسانی مرحوم آيت الله تبريزی