eitaa logo
اشعار حسینی و آموزش مداحی
5.2هزار دنبال‌کننده
288 عکس
179 ویدیو
37 فایل
کانال اشعار حسینی این کانال زیر مجموعه کانال مقتل ضامن اشک است. اشعار بر اساس مطالب مقتل است. http://eitaa.com/joinchat/1055588373C0c7969e8af آی دی برای ارسال اشعار @Yaghoubian آی دی استاد @m_h_tabemanesh
مشاهده در ایتا
دانلود
. فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی بنده همان بنده، خدا مثل همیشه از ما توسل از تو لطف و دست گیری آقا همان آقا، گدا مثل همیشه ممنون از اینکه دست ما را رو نکردی مثل همیشه باز هم ستار بودی چه خوب شد در معصیت مرگم نیامد ممنون از این که باز با ما یار بودی با این گناهانی که من انجام دادم باور نمی کردم که دستم را بگیری تو آن قدر لطف و کرامتْ پیشه ای که روزی هزاران بار توبه می پذیری جا مانده بودم تو مرا این جا رساندی من خواب بودم تو مرا بیدار کردی وقتی سحر های مناجاتت نبودم آن شب به جای من، تو استغفار کردی آن قدر خوبیِ مرا گفتی به مردم آن قدر که حتی خودم هم باورم شد آه ای کرامت پیشه دیدی آخر کار این مهربانی های تو دردسرم شد هر چند از دست خودم دل گیرم اما احساس دلتنگی در این شب ها نکردم سوگند بر سجادۀ خانوم رقیه من مهربان تر از خودت پیدا نکردم در را به روی ما گنه کاران نبندید ما هم دلی داریم گر چه رو سیاهیم گفتند این جا بارِ عصیان می پذیرند دیدیم بیش از عالمی غرق گناهیم ✍ .
. "هوالعلی" *........................... وقتی که ابتر خوانده شد پیغمبر اسلام حق خواست تا باشد خدیجه مادر اسلام کوری چشم جمعی از آلوده دامن ها جوشید بر دامان پاکش کوثر اسلام هم حلقه ی عشق نبی را داشت در دستش هم در نابی بود بر انگشتر اسلام السابقون السابقون یعنی که او بوده هم شانه با دست خدا در سنگر اسلام هر روز شاگردانه زانوی ادب می زد با شور و اخلاص و یقین در محضر اسلام با ثروتی از مهربانی های بی حدش بخشید جان تازه ای بر پیکر اسلام شایستگی دارد که ام المومنین باشد وقتی که میچرخد به حولش محور اسلام بعد از خدیجه مصطفی اشک یتیمی ریخت این را گواهی می دهد چشم تر اسلام *................................ ▪️بر دشمنان حضرت خدیجه سلام الله علیها لعنت اللهم عجل لولیک الفرج ✍ .
. نذر اُمُّ الْمومنین حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها --------- سلام ای عطر گلشن ها سلام ای نور کوثرها همه نسل ات شقایق ها همه نسل ات صنوبر ها سلام ای همسر احمد سلام ای بانوی والا تویی الگوی مادرها تویی الگوی همسرها بُوَد زهرای اطهر دختر والا مقام تو ندارند این چنین دختر نه باباها نه مادرها تو ای تنهاترین مادر که ایثار است آئین ات کجا دارند مادر این چنین وارسته ، دخترها به توصیفت سخن گفتن به یک منبر نمی گنجد برای گفتن وصف تو باید رفت منبرها سری داری تو در بین زنان عالم و آدم بُوَد شایسته گر افتد به زیر پای تو سرها تو اُمُّ المؤمنینی نی زنی دیگر درین عالم بدین خاطر گذارد عرش زیر پات شهپرها برای نسل تو آورده قرآن آیه ی تطهیر ز تو جاری ست ای بانو همه نسل مطهرها دلم از آفتاب مهر تو گرم است ای بانو که قبرت سایبانی داشت از بال کبوترها شرار شعله ات افتاد بر جان نبی اما ز اندوه تو شد خاموش شمع چشم اخترها ردای خویش را بر پیکرت انداخت پیغمبر ز چشمان ترش از داغ تو می ریخت گوهرها همه همدرد با احمد ، تو گویی زین غم عظما ردای ماتم افکندند بر پیکر پیمبرها سیه پوش غمش تنها نگشته مردم چشمم قلم هم می چکد «یاسر» سرشکش روی دفترها ** محمود تاری «یاسر»✍ .
. دل و دلدار عسل می ریزد از نامت زبان در کام شیرین است درونِ شیشه ی عطرم گلابِ آل یاسین است هر آن کس مِهرِتو دارد نباشد بر کسی محتاج ندارد هر که مِهرِت را بیابان گَردِ مسکین است نمی یابم دلی عاشق بجز عشقِ تو را مولا به تو دلبستگی یعنی تمامِ عاشقی این است نمی چیند کسی اینجا گلی از باغِ چشمانم فقط دستِ فراقِ تو درین گلزار گلچین است من از بارِ فِراقِ تو فتادم از نفس امّا کسی از من نمی پرسد چقدر این بار سنگین است کسی انگار می گوید مرا در خیمه ی هجران بمان اینجا ، بمان آری وصالِ یار تضمین است بیا خوش باش با وصلش که در آئین دینداری نبیند رویِ دلدارش ، دلِ هر کس که بدبین است فرج یعنی تو می آیی ، بتاب ای آفتابِ من طلوعِ چشم های تو طلوعِ صبحِ آئین است بیا تا در امان مانَد تمامِ گوهرِ هستی نبودت ای همه ایمان هزاران رخنه در دین است منم در اشتیاق اکنون ببینم چهره ی گل را به شور و شوقِ تو "یاسر" زبان در حالِ تحسین است oo حلج محمود تاری "یاسر"✍ ............ . چشم انتظار دورم از کوی تو ای مولای من فرسنگ ها یک نگاه انداز گاهی سوی این دلتنگ ها با همه گفتم که می آیی ، بیا بنگر هنوز می زند دستِ ملامت بر دلِ من سنگ ها تا صدای وصلِ تو آید به گوشِ کاروان از نفس افتاده اند آقا ، صدای زنگ ها گرچه می گویند زیبایی ست در رنگِ بهار نیست پیشِ چشمِ تو جایی برای رنگ ها در بیابانِ طلب ، در جاده های انتظار چون چمن دارد لطافت زیرِ پا گلسنگ ها هر که با ابداعِ فرهنگِ خودش آید ولی رنگ می بازند در پیشِ تو این فرهنگ ها می رسد آهنگِ جانسوزی به گوش از اهلِ هجر آتش اندازد به دل این آتشین آهنگ ها مدعی نام تو بر لب دارد و در دل نفاق خسته ام از این همه ترفند ها ، نیرنگ ها "یاسر" از این که ز پا افتاده ای غمگین مباش هر درخت آرد عصایی از برای لَنگ ها oo "یاسر"✍ .
. دلم اگر چه کویر است و زیر و بم دارد ببین که گوشه ی چشمم ز خوف نم دارد نگاه مختصری هم برای من کافی است بیا که زندگی ام یک نگاه کم دارد بدون خویش بیایم نگاه خواهی کرد چه دارد آنکه در خانه ات منم دارد خوشا به حال هر آن بنده خدا جویی که در مقام فنا خانه در عدم دارد به بارگاه تو دل ره نمی‌برد هرگز میان خانه اگر صورت صنم دارد بساط عفو تو گسترده است در عالم اگر به دست علی دفتر و قلم دارد برات عفو بگیرم ز تو به نام علی گدای خانه شیر خدا جنم دارد قیامت است علم دست مرتضی و خوش است هر آنکه بر سر خود سایه از علم دارد به هشتمین شب ماه مبارک آمده ایم برای ما شب هشتم همیشه غم دارد شهید آن شه لب تشنه ام به کرببلا که قامت از غم آن تکه تکه خم دارد روی خوشی به این پدر دهر نشان نمی‌دهد برای سیر دیدنت اجل زمان نمیدهد طراوتی که قامتت به خیمه گاه میدهد به دشت و لاله و چمن سرو روان نمی‌دهد منتظرند عرشیان نشسته اند فرشیان موذن جوان من چرا اذان نمی‌دهد ای گل برگ برگ من فرا رسیده مرگ من فرصت جمع کردنت باد خزان نمی‌دهد کنار تو نشسته ام شکسته ام شکسته ام امان به قامت پدر داغ جوان نمی‌دهد مانده به سینه ام نفس نمیپرم از این قفس به جز جواب دادنت به من توان نمی‌دهد هر چه تلاش میکنم ببینمت نمیشود تازه جوان من چرا رخی نشان نمی‌دهد بچینمت بچینمت تا به عزا نشینمت آمده ام ببینمت گریه امان نمی‌دهد چه آمده است بر سرت بهت زده است در برت پدر کنار پیکرت پلک تکان نمی‌دهد به زور راه می‌رود به قتلگاه می‌رود کنار پیکرت پدر اگر که جان نمی‌دهد . علم به دست کربلا ساقی خیمه ها بیا فرصت راه رفتن این قدّ کمان نمی‌دهد ✍ چهارشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۲ .
. بپذیر این سر درمانده ی بی سامان را رد مکن این دل وامانده ی بی درمان را هر که هر طور که آمد تو پذیرفتی زود ماندیدیم که آواره کنی مهمان را من معطل نشدم زود رسیدم به خودت ای فدای تو که برداشته ای دربان را در دکان کرمت توبه شکستم بسیار طلب از بنده نکردی ز کرم تاوان را عدل مطلق سر این سفره نبودم به یقین گر محک میزدی اول به دلم ایمان را وَ تَجَرَّأْتُ بِجَهْلِي به خودت خسته شدم سر به راه سحرت کن سر این نادان را من به این اشک دلم زنده شود صبح و مسا در بیابان دلم قطع مکن باران را کار ما بسته به دو چشمه ی در صورت ماست میبرد خشکی چشم از همه پیکر جان را نکشم دست ز دامان کریمان حتی گر ببرند از این سفره خالی نان را ما به نان علی و فاطمه ایمان داریم بس که دیدیم سر سفره یشان احسان را شاهد آیات خداوند به قرآن کریم نان زهرا و علی پخته کند انسان را . دستگیر دل بی تاب و قرارم گردان ساقی از لب آب آمده ی عطشان را گر چه دست و سر او را ز جفا بشکستند نشکست از سر ایمان و وفا پیمان را بی برادر شدن کمر شکن است علقمه مثل مقتل حسن است جای خفتن بلند شو عباس مادرت بی قرار در وطن است جان من با تو رفته از خیمه این که افتاده روی خاک ، من است چاره از دست داده ام چه کنم ؟؟؟ پیکرت یک بدن نه چند تن است بر دلم زخم طعنه افتاده گاهی اوقات تیغ از سخن است بی برادر شدن عواقب داشت این همان انتهای سوختن است ✍ پنجشنبه ۱۰ فروردین ۱۴۰۲ .
. سلام_الله_علیها اولین بیت شد این مصرع بسم الله است قلم از آنچه در افکار من است آگاه است پُر مضمونم و بیت الغزلی در راه است صحبت از حضرت خورشید، سخن از ماه است باز کرده ست اذان حنجره ی مأذنه را تا شب و روز بخوانم پسر آمنه را باغ در رویش خود فصل بهاری دارد عشق در اوج جوانی است، قراری دارد نور در حجله ی عشق آمده کاری دارد پسر آمنه تنهاست؟ نه، یاری دارد بَه به این وصلتِ فرخنده پی و ختم به خیر در خورِ همسری عشق، خدیجه ست نه غير همسر بی بدل حضرت طاها او بود لایق مادری اُمِ ابیها او بود نور را آینه هرآینه تنها او بود مصطفی آن همه تنها شد اما او بود با وجودش به نبی هیچ غمی غالب نیست تا خدیجه است غم از شعب ابیطالب نیست السلام ای که در این شعر سرانجام تویی مصطفی را تو دلارامی و آرام تویی دینم از اوست ولی پایه ی اسلام تویی ای غریبی که پر از نامی و گمنام تویی به مقام تو چه اندازه حسادت بردند لقب خاص تو را نیز به سرقت بردند ما کجا و سخن از مدح تو با این دل پُر شرمگینم که نداریم کلامی در خور ما که گوهر نشناسیم چرا سُفتنِ دُر خرج دین شد همه ی مال تو اُشتر اُشتر وای برما و بر این شیوه ی مهمانی ما شده سرمایه ی تو خرج مسلمانی ما گفتم از مدح تو از روضه ات اما کمتر رفتی و ماند غمت روی دل پیغمبر دخترت فاطمه جان داد پسِ آتشِ در مجتبی آه کشید از دلش از سوز جگر آمد از عرش برای تو کفن، طیب و پاک نوه ات کرببلا بی کفن افتاد به خاک ✍ پی نوشت : "سرمایه ات خرج مسلمانی ما شد حق مسلمانی ما با تو ادا شد... شاعر: .
. السلام علیک یا خدیجه القرا علیها السلام بانوی توحید مادرفاطمه وجده ی سادات تویی همسر ختم رُسل بانوی جنات تویی شرف ومعرفت وجلوه ی ایثار زتوست افتخار وشرف وعزت سادات تویی اولین بانوی کانون خدا جویانی جان توحید تویی، روح مناجات تویی مُحرم کعبه ی دل، محرم اسرار وجود سعی دین را تو صفا، قبله ی حاجات تویی برکات تو به اسلام بقا بخشیده است چشمه سار کرم و،چشمه ی خیرات تویی پیکردین اگراز جهل جراحت دیده است آنکه شد مرهم این زخم وجراحات تویی آن که با عرض سلامی به حضورش ،یزدان کرده برحضرت او فخرو مباهات تویی مریم وهاجروحوا به مقامت نازند آن که ازمنزلتش گشته جهان مات تویی شعله داغ تو برجان پیمبر افتاد آن که داغش زده آتش به سماوات تویی بعد تو ای گل ایثار ،رسول اکرم آن گلی را که کند یاد به کرات تویی جان زهرا نظری کن به «وفایی» درحشر که شفیع همه در روز مکافات تویی ✍ ‌.
. رنگين كمان درد امشب فضای دل ملال انگيزباشد پيمانه ی جانم ز غم لبريز باشد گرآسمان ازدودآهم تيره گرديد غم آمدوبرجسم وجانم چيره گرديد اكنون كه مرغ غم سرود غم سُرايد چشم انتظارم تااجل كي ازدرآيد اسما بيا همراز وهمدرد دلم باش هنگام مُردن باخبر ازمشكلم باش زهرای من از كودكی درموج غم هاست من می روم امّا دلم در پيش زهراست هر مادری را شيره ی جان است دختر هردختری را محرم رازست مادر امّا پس از من دخترم ياورندارد شام عروسی فاطمه مادر ندارد ترسم ازاين غم بردلش اندوه آيد برجان اوبار غمی چون كوه آيد او را به جای من تو اسما ياوری كن در حق زهرايم پس از من مادری كن اين قول را بگرفت از اسما و آن گاه آهي برآورد و بگفت الحمدلله اين بانويی كه درره اسلام كوشيد چشم ازجهان با یک جهان اندوه پوشيد كی باورش می شدگلش پژمرده گردد بعد از پدر او ياس سيلی خورده گردد كی باورش می شد ز گلچين زمانه بر دست و بازويش نشيند تازيانه كی باورش می شدكه دربين هياهو فرياديافضه خُذينی سردهداو كی باورش می شد كه غم پرور شوداو درسن هجده سالگی پرپر شوداو كی باورش می شدشبانه دفن گردد درطلمت شب مخفيانه دفن گردد بس كن«وفایی» ازغم سوزان مادر ديگرمگوازتربت پنهان مادر ✍ .
. مُسمّط مربّع سلام اللّه علیها‌ باور نخواهد کرد داغِ همسرش را دنیا گرفته همدم و هم‌سنگرش را امشب سرِ افطار اشکِ دخترش را دید و تکانی داد با گریه سرش را دردی فراتر از غمِ بی‌مادری نیست مثلِ خدیجه تا قیامت یاوری نیست یک عمر قلبِ او برایِ من تپیده در اوجِ تنهایی به فریادم رسیده هرجا صدایِ غربتِ دین را شنیده بر شانه بارِ بی‌کسی‌هایم کشیده بی‌شک خدا می‌شد تلاشم بی‌نتیجه خالی اگر می‌کرد پشتم را خدیجه اِی اوّلین حامیِ اسلامِ محمّد زیباترین تصویرِ ایّامِ محمّد لبخندِ تو شیرینیِ کامِ محمّد نامِ شما شد مَحو تا نامِ محمّد رویِ زبانِ مردمِ دنیا بماند جا دارد این مرثیه را مولا بخواند بعد از تو غم رزقِ امیرالمؤمنین است بی تو شب وُ روزِ گلِ یاست چنین است..... روزی که پشتِ درب روضِه آتشین است نیلوفری با ضربه‌ای نقشِ زمین است مادر زمین افتاد دختر هم زمین خورد تمثالِ تو تا کربلا اِرثِ تو را بُرد زینب غمِ دینِ خدا را خورد وَاللّه بر شانه بارِ کربلا را بُرد وَاللّه پایِ عَلم مردانه باید مُرد وَاللّه پهلویِ او شد مثلِ زهرا خُرد وَاللّه دار وُ ندارش شد فدایِ دین وُ قرآن پیشِ دو چشمش خیزران خورده به دندان سهمِ حرم بی‌تابی و قدِّ کمان شد رزقِ لب ُو دندانِ دلبر خیزران شد سنگین‌ترین روضِه نگاهِ هیزشان شد حرف از کنیزی موجبِ لُکنت‌ْزبان شد اینجا زبانِ نازدانه گیر کرده شد ندبه‌خوان می‌گفت بابا دیر کرده ✍ .
. سلام اللّه علیها‌ باران شدم تا پایِ این روضه ببارم چه بر سرم آمد خدا مادر ندارم امشب کنارِ سفره‌یِ اِفطار با اشک ناله زده خیرُالنِّسا مادر ندارم تنهاترین شد مصطفیٰ بعد از خدیجه می‌گفت مولا بی‌صدا مادر ندارم در روضه‌یِ کوچه صدا زد یادگارش..... دیوار ُو در کرده چه‌ها مادر ندارم مکّه مدینه کربلا کوفه نجف شام شد روضه هر جایی چرا مادر ندارم مادر نباشد این جهان خِیری ندارد بر نِی سری دارد نوا مادر ندارم طفلی گرسنه در خرابه خواب می‌دید می‌گفت بس کن بی‌حیا مادر ندارم سیلی نزن بر رویِ من کَندی مویَم را مظلومه‌ام بابا بیا مادر ندارم این روزها آقایِ ما بعد از مناجات با گریه می‌گوید خدا مادر ندارم ✍ .
من به عشقت اسیر می میرم پیش پایت حقیر می میرم مهرتو روشنی به دل بخشید گر که روشن ضمیر می میرم چون که مسکین آستان توأم وقت مُردن امیر می میرم دوست دارم که با تو باشم من گرجوان یا که پیر می میرم از رهت پا نمی کشم هرگز تا که دراین مسیر می میرم بس که شرمنده ام ز افعالم پیش تو سر بزیر می میرم دم مُردن اگر تو را بینم چقدر دلپذیر می میرم لحظه ای بعد دیدن رویت گربمیرم چه دیر می میرم به ولای تو می خورم سوگند گر بگوئی بمیر می میرم در ره عشق تو «وفایی »گفت من به عشقت اسیر می میرم