تحلیل اول گزارش ۳۱: محمد بن حنفیه کیست؟

ابوعبدالله یا ابوالقاسم محمد بن علی بن ابیطالب قرشی هاشمی، مادرش خوله دختر جعفر الحنفیه از اسیران یمامه در زمان ابوبکر بود، محمد در همان سالی که ابوبکر وفات کردبه دنیا آمد،هرچند برخی تولد او را در اوائل خلافت عمربن خطاب دانسته اند ، ابراهیم بن جنید گفته است: کسی را همانند به ابن حنفیه ندیده ام که به کلام علی استناد کند و هیچ سندی صحیح تر از سند ابن حنفیه نیست، در جنگ جمل و صفین در کنار امیرالمومنین (ع) بود و در نبرد صفین علمدار سپاه بشمار می آمد، در دوران عبدالله بن زبیر ، او را دعوت کردند که با ابن زبیر بیعت کند اما ابن حنیفه اباء کرد، با این کار عبدالله بن زبیربنی هاشم را در شعب محاصره نمود تا اینکه مختار با فرستادن ابو عبدالله جدلی آنها را از محاصره آزاد کرد و بالاخره در سال هشتاد ، هشتادو یک و یا هشتاد و سه وفات نمود( الطبقات الکبری ج۳شماره ۶۷۷/ عمده الطالب ص۴۳۲/ سیراعلام النبلا ج۵شماره ۴۰۳) شیخ صدوق به اسنادش از امام صادق (ع)روایت کرده است که : محمد بن حنفیه وفات ننمود، مگر اینکه اقرار به امامت علی بن حسین (ع)کرد( کمال الدین و تمام النعمه ج۱ص۷۱). @ashoora_61

جهانبخش کردی زاده ( بخشو) ..... @ashoora_61

هر شب کربلا به نام کدام یک از شهداست ؟ @ashoora_61 https://eitaa.com/maddah_yar

تحلیل دوم گزارش ۳۱: چرا محمد بن حنفیه در کربلا حضور نداشت؟

محمد بن حنفیه از شخصیت های برجسته بنی هاشم و از فرزندان امیر المومنین علیه السلام بشمار می آمد که حضور او در مجامع و حرکت های اجتماعی بدون تاثیر نبوده است، اما چرا چنین شخصیتی در میان کاروان حسینی نبوده است؟ و تنها نقش یک مشاور و ناصح را در این واقعه بزرگ ایفا کرده است، برای پاسخ به این غیبت، محققان احتمال های گوناگونی را مطرح نمودندکه بعد از طرح آنها به بررسی این دیدگاه ها خواهیم پرداخت: ۱: دیدگاه علامه مجلسی : علامه مجلسی در بحارالانوار نقل می کند که سید مهنا بن سنان از علامه حلی درباره چرایی عدم حضور محمد بن حنفیه در کربلا سوال نمود که علامه در پاسخ گفت: شان محمد بن حنفیه ، عبدالله بن جعفر و امثال آنها اجل از آن است که اعتقاداتشان بر خلاف حق باشد ، اما درباره تخلف محمد از یاری حسین (ع)نقل شده که او بیمار بوده است( بحارالانوار ج۴۲باب ۱۲۰ص۱۱۰) در کتاب حکایت المختار فی اخذ الثار که به ضمیمه لهوف چاپ شده است آمده است که دست محمد به گونه ای آسیب دیده بود که توان نگه داشتن شمشیر را نداشت( حکایه المختار فی اخذ الثار ص۳۳) و علامه مقرم ، بیماری چشم را عذر ابن حنفیه از غیبت در کربلا ذکر کرده است( مقتل الحسین (ع) ص ۱۳۵) مرحوم مامقانی با تشکیک در بیماری ابن حنفیه آن را صحیح ندانسته و بر این نظر متمایل است که احتمالا این بیماری پس از شهادت امام حسین (ع) و هنگام بازگشت اهل بیت به مدینه باشد( تنقیح المقال ج۳ص۱۱) بعد از بیان نظرات و دیدگاه های محققان در این باره لازم است به این نکته اشاره شود که اساسا اشاره ی به بیماری ابن حنفیه در منابع کهن و دسته اول اشاره نشده است و به روشنی مشخص نیست که دیدگاه علامه مجلسی و نویسنده مجهول کتاب حکایه المختار این علت را از کدام ماخذ و منبع پذیرفته اند و از جانب دیگر نیز احتمال مرحوم مامقانی مبنی بر بیماری ابن حنفیه پس از شهادت امام حسین (ع) نیز بدون مستند تاریخی بوده و وجه این بیماری پس از شهادت مشخص نیست ، بنابر این نمی توان این احتمال را دلیل بر عدم حضور او در کربلا دانست. ۲:دیدگاه ابن اعثم : در میان منابع متقدم ، ابن اعثم کوفی نقل کرده است : حسین بن علی (ع) به ابن حنفیه دستور داد تا در مدینه بماند و رفت و آمد بنی امیه را زیر نظر بگیرد( الفتوح ج۵ص۲۱) اما برخی محققان با تشکیک در این گزارش بر این نظر هستند که : اگر این گزارش صحیح باشد ، چون محمد هیچ تمایلی به همراهی امام نشان نداده است، امام هم او را مجبور نکرد و به او فرمود: عامل اطلاعاتی من در مدینه باش ، اگر محمد اظهار همراهی می کرد ، به طور حتم امام از همراهی او استقبال می کرد( تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهدا (ع) ج۲ص۵۲۹) این دیدگاه خالی از اشکال نیست چرا که اولا محقق ارجمند مشخص نکرده اند که به چه دلیلی نقل ابن اعثم را کنار گذاشته و آن را نپذیرفته اند ثانیا عدم تمایل ابن حنفیه را بنابر کدام مستند تاریخی دانسته اند ؟ که امام حسین (ع)قصد اجبار و اکراه او را نداشته است؛ به نظر می رسد وجود این دلیل ، آن هم در منابع قدیمی چون الفتوح ابن اعثم کوفی خود می تواند قوت این احتمال را نسبت به احتمال های دیگر درباره ی چرایی عدم حضور ابن حنیفه در کربلا بیشتر نماید، هرچند خواهیم گفت که به احتمال قوی اساسا ،ابن حنفیه به راه و مرام امام حسین(ع) در مقابل با ظلم معتقد نبوده است. ۳:دیدگاه مامقانی: مرحوم مامقانی درباره چرایی عدم حضور ابن حنفیه در کربلا می نویسد: جواب درست آن است که یاران شهید امام حسین (ع) افراد معینی بودند و شمار آنها هفتاد و دوتن بود که در تقدیر الهی به این افتخار رسیده بودند، این سخن از خود محمد بن حنفیه نیز نقل شده است( تنقیح المقال ج۳ص۱۱۲) منظور مامقانی از سخنان ابن حنفیه، این کلماتی است که او درباره عدم حضورش ایراد کرده است: یاران حسین(ع) با نام و نام پدر، نزد ما نوشته و از پیش تعیین شده بودند( مناقب آل ابی طالب ج۴ص۶۰) این احتمال نیز نمی تواند.جوابی بر چرایی عدم حضور ابن حنفیه در کربلا باشد ، چرا که تقدیر الهی امری است که نزد خداوند وجود دارد که امام معصوم نیز با اتصال علم او به منبع لایزال الهی ازآن آگاه است ، بنابراین، نمی توان چنین ادعا نمود که ابن حنفیه نیز از آن آگاه بوده و دیگر تلاشی برای همراهی با کاروان حسینی نکرده است ، ثانیا اگر این سخن را بپذیرم، دیگر چرا امام حسین (ع)در طول مسیر به سمت کوفه ، افراد گوناگون و مختلفی را دعوت به همراهی با خود نمود،اگر تعداد یارانش معلوم بود دیگر اعزام سفیر ، بیعت گرفتن از مردم، دعوت به همراهی دیگران، عبث و بی فایده بود ، بله در علم خداوند ، پایان کاروانیانی که آن حضرت را یاری رساندند معلوم و ثابت بود و امام نیز از آن آگاهی داشت، اما این سخن بدین معنا نیست که افراد جامعه ی آن زمان نسبت به حرکت حسینی هیچ گونه وظیفه ای نداشتند. ادامه دارد.... @ashoora_61

‏یا ابن شبیب اِنْ بَکَیْتَ عَلَی الحُسَینِ علیه السّلام حَتّی تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلی خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً. ای پسر شبیب اگر بر حسین(ع) گریه کنی تا اینکه اشکهایت بر گونه‎هایت جاری شود، خداوند گناهانی که مرتکب شدی، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد را می‎بخشد. عیون أخبارالرضا(ع)، ج1 ص 299 @ashoora_61

ادامه تحلیل دوم گزارش ۳۱ : چرایی عدم حضور محمد بن حنفیه در واقعه عاشورا.

۴: دیدگاه مختار: در منابع علم انساب برای محمد بن حنفیه بیست و چهار فرزند ذکر شده است که چهارده تن از آنها اولاد ذکور محمد بن حنفیه بودند( المجدی فی انساب الطالبین ص۴۲۸/ عمده الطالب ص۴۳۳)اما با مراجعه به اسامی شهدا کربلا، مشاهده می شود که هیچ یک از اولاد و فرزندان ابن حنفیه در کربلا حضور نداشتند و در میان متون تاریخی نامی از این افراد در نهضت عاشورا به میان نیامده است، علت این غیبت چیست؟ اگر بپذیریم که ابن حنفیه به دلیل ماموریت از سمت امام (ع) در مدینه باقی مانده است و یا بنابر احتمال برخی از محققان به دلیل بیماری در کربلا حاضر نبوده است، چرا از فرزندان او خبری در دست نیست، بلکه بنابر گزارش برخی منابع، این گونه برداشت می شود که ابن حنفیه آن گونه که باید و شاید به حرکت امام حسین(ع) ایمان نداشته و در مقابل رای و دیدگاه امام (ع)، خود را صاحب نظر می دانسته است، منابع نقل کرده اند که: امام حسین(ع) قاصدی به مدینه فرستاد و از بنی عبدالمطلب، هرکس که با او کوچ نکرده بود، بر او وارد شدند که تعداد آنها نوزده مرد به همراه زنان و کودکان بودند و از جمله آنها خواهران او و همچنین دختران وزنان وی نیز بودند، محمد بن حنفیه نیز به دنبال آنها حرکت کرد و در مکه به امام رسید، ابن حنفیه به حضرت اعلام کرد که خروج در این زمان مناسب نیست، اما امام حسین (ع) این نظر را نپذیرفت، محمد بن حنفیه فرزندانش را نگه داشت و هیچ یک را با امام حسین (ع) نفرستاد، تا بدان جا که امام در دلش از ابن حنفیه ناراحت شد و فرمود: فرزندانت را از جایی که من در آن آسیب می بینم، باز می داری؟ ابن حنفیه گفت: دوست ندارم به شما و آنها آسیبی وارد شود، اگر چه مصیبت شما برای ما از همه عظیم تر است( تهذیب الکمال ج۶ص۴۲۱/ الطبقات الکبری ج۱ص۴۵۱/ سیراعلام النبلا ج۳ص۳۰۴) به نظر می رسد عدم حضور ابن حنفیه و فرزندان او در نهضت عاشورا و همراهی نکردن آنها با حرکت امام حسین (ع)، نشات گرفته از عدم درک صحیح و منطقی از مقام امامت و چرایی قیام امام حسین(ع) دارد؛ مضافا براینکه از لحاظ شخصیتی در نقلی متهم به ترس نیز بوده است ، مسعودی می آورد : هنگامی که در جنگ جمل ، مبارزه به اوج خود رسید ، ابن حنفیه توقف کرد و از جنگ خودداری نمود ، امیرالمومنین (ع) به سوی او آمد و با غلاف شمشیر به او زد و فرمود : رگی از مادرت در تو تاثیر گذاشته است( مروج الذهب ج۲ص۳۷۵) این دو عامل یعنی عدم اعتقاد به شیوه ی مبارزه ی امام حسین (ع) و ترس درونی هنگام قطعی شدن خطر ، موجبات عدم همراهی او را با کاروان حسینی فراهم کرده است ، طبیعی است که وقتی امام حسین (ع) از حضور ابن حنفیه با خود نا امید گردید ماموریتی به او می دهد تا حداقل زمان حضورش در مدینه بتواند برای آن حضرت کاری انجام داده باشد واگرنه عدم حضور او در کاروان حسینی بدون توجیه است. @ashoora_61

پاداش نوکری... لحظه درگذشت پیر غلام اباعبدالله الحسین(ع) حاج مجید عیاری مراسم احرام بندی ماه محرم در تبریز... فیلم مربوط به امسال است... @ashoora_61

لیست مطالب : ۱.فرستادن مسلم به کوفه ۲.مسلم در مسیر کوفه ۳.مکان توقف مسلم کجا بوده است؟ ۴.تشکیک در اصل نامه نگاری مسلم . ۵.ورود مسلم بن عقیل به کوفه. ۶.مسلم بن عقیل چه زمانی به کوفه وارد شد؟ ۷.محل سکونت مسلم بن عقیل در کوفه ۸.بیعت کنندگان با مسلم بن عقیل . ۹.آیا کسانی که نامه نوشتند شیعه بودند؟ ۱۰.نعمان در شهر کوفه ۱۱.نعمان بن بشیر کیست؟ ۱۲.نعمان بن بشیر فردی صلح طلب. ۱۳.عزل نعمان بن بشیر و راهی شدن ابن زیاد به کوفه ۱۴.چرا عبیدالله بن زیاد برای کوفه انتخاب شد؟ ۱۵.سرجون و نقش او در انتخاب ابن زیاد ۱۶.عبیدالله بن زیاد در شهر کوفه ۱۷.چرا ابن زیاد عمامه سیاه بر سر کرد؟ ۱۸.ورود مسلحانه به کوفه ۱۹.مسیر جغرافیایی ورود ابن زیاد به کوفه ۲۰.سخنرانی ابن زیاد و مناطقی که تحت کنترل داشت . ۲۱.نقش خوارج در تحولات کوفه ۲۲.مسلم در خانه هانی بن عروه ۲۳.چرا هانی از ورود مسلم به خانه اش اکراه داشت. ۲۴.نامه مسلم به امام حسین علیه السلام ۲۵.سفیر مسلم به سمت مکه چه کسی است؟ ۲۶.عابس بن ابی شبیب و غلامش ۲۷.فاصله زمانی نامه مسلم و خروج امام از مکه ۲۸.ابن زیاد در خانه هانی ۲۹.حدیث نبوی مورد استناد مسلم . ۳۰.آیا برای کشتن ابن زیاد سی نفر حضور داشتند؟ ۳۱.طرح ترور ابن زیاد ساخته دستگاه اموی است. ۳۲.یادآوری حدیث فتک اهانت به مسلم است. ۳۳.در این جریان دیدگاه مسلم مشخص نیست. ۳۴.اضطراب مسلم برای مخفی شدن ۳۵.روایت فتک از اهل بیت نقل نشده است ۳۶.این نقل در شان مسلم نیست ۳۷.چرا شریک در بصره ابن زیاد را نکشت؟ ۳۸.چه فایده ای در مخفی کردن مسلم مترتب بوده است؟ ۳۹.چرا کوفه را تصرف نکردند؟ ۴۰.چرا ابن زیاد جرم هانی را بازگو نکرد؟ ۴۱.جاسوسی معقل و شناسایی مکان مسلم . ۴۲.معقل چرا به مسجد آمد؟ ۴۳.چرا به معقل اطمینان پیدا کردند؟ ۴۴.تشیع سلوکی ۴۵.خرید اسلحه توسط ابوثمامه ۴۶.انتقال مسلم بن عقیل(ع) به مکان دیگر ۴۷.گرفتار شدن هانی بن عروه ۴۸.بازماندگان شمر در اندلس ۴۹.اندیشه خروج بر حاکم وقت ۵۰.دفاع از روی عقیده یا مهمان دوستی ۵۱.آیا شریح سخنان هانی را به قبیله مذحج می رساند؟ ۵۲.برخی عبارات بی ربط ۵۳.ابن زیاد و مردم کوفه ۵۴.دسته بندی بازارها در کوفه ۵۵.فراخوان بیعت کنندگان توسط مسلم . ۵۶.شعار یا منصور امت. ۵۷.استفاده از بیرق در جنگها ۵۸.محاصره قصر کوفه ۵۹.محاصره قصر کوفه ۶۰.به کارگیری واژه امیرالمومنین در اسلام ۶۱.رومی ها در شهر کوفه ۶۲.موقعیت جغرافیایی قیام مسلم . ۶۳.چرایی عدم حضور حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه و ابوثمامه صائدی در کنار مسلم . ۶۴.علت عدم حضور مختار در قیام مسلم ۶۵.چرایی عدم حضور سلیمان بن صرد در قیام مسلم . ۶۶.آیا زندانی بودن سلیمان بن صرد دلیل غیبت او بوده است؟ ۶۷.غیبت ابراهیم بن مالک در قیام مسلم . ۶۸.گرفتاری مسلم بن عقیل ۶۹.مسلم در قصر کوفه ۷۰.مادر مسلم کیست؟ ۷۱.مادر ابن زیاد کیست؟ ۷۲.شهادت مسلم بن عقیل (ع) ۷۳.اختلاف در مکان جداشدن سر مسلم بن عقیل (ع) ۷۴.شهادت هانی بن عروه مذحجی ۷۵.چرا سر می بریدند؟ ۷۶.عملکرد امام حسین (ع) در مکه قسمت اول ۷۷.عملکرد امام حسین (ع) در مکه قسمت دوم ۷۸.طرح ترور امام حسین علیه السلام در مکه ۷۹.گفتگوی ابوبکر بن عبدالرحمن با امام حسین علیه السلام ۸۰.گفتگوی امام حسین (ع) با ابوسعید خدری ۸۱.گفتگوی امام حسین (ع) با ابو واقد لیثی ۸۲.نامه احنف بن قیس ۸۳.گفتگوی ام سلمه با امام حسین (ع) ۸۴.شروط امامت نزد امامیه ۸۵.وصایا به ام سلمه دفع شد یا فاطمه؟ ۸۶.اشکال اول آیه الله صالحی نجف آبادی ۸۷.اشکال دوم آیه الله صالحی نجف آبادی ۸۸.گفتگوهای امام علیه السلام با سه شخصیت مهم . ۸۹.نامه نگاری عبدالله بن جعفر ۹۰.تاریخ به کارگیری اما بعد در نامه نگاری ها ۹۱.عبدالله بن جعفر کیست؟ ۹۲.چرا عبدالله بن جعفر در کربلا حضور نداشت؟ ۹۳.گفتگوی عبدالله بن عباس با امام حسین علیه السلام ۹۴.عبدالله بن عباس کیست؟ ۹۵.چرا عبدالله بن عباس در کربلا حضور نداشت؟ ۹۶.گفتگوی امام حسین (ع) با محمدبن حنفیه ۹۷.محمدبن حنفیه کیست؟ ۹۸.چرا محمدبن حنفیه در کربلا حضور نداشت؟ ۹۹.درنگی در نامه امام حسین علیه السلام به محمد بن حنفیه ۱۰۰. احتمالات مطرح شده از سوی آیه الله صالحی نجف آبادی در نامه ابن حنفیه ۱۰۱. چرا امام حسین (ع) به مخالفت ها اعتنایی نداشت؟ ۱۰۲. چرا امام حسین (ع) به ایران نیامد؟ ۱۰۳. چرا امام حسین (ع) به مصر نیامد؟ ۱۰۴. چرا امام حسین (ع) به بصره نیامد؟ ۱۰۵. چرا امام حسین (ع) به یمن نیامد؟ ۱۰۶. عمره مفرده یا عمره تمتع ۱۰۷. تاریخ خروج کاروان امام حسین (ع) از مکه ۱۰۸. چه تعداد در افراد کاروان امام حسین (ع) بودند؟ ۱۰۹. منزل تنعیم و ضبط کاروان تجاری یزید بن معاویه توسط امام حسین (ع) ۱۱۰. اشکال اول بر استاد پیشوایی در ضبط اموال یزید ۱۱. منزل صفاح

امام رضا علیه‌السلام: در این ماه فرزندان او را کشتند و زنانش را اسیر و اموالش را غارت کردند؛ خدا هرگز این گناه آن‌ها را نیامرزد. @ashoora_61

درنگی در نامه امام حسین علیه السلام به محمدبن حنفیه

ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولویه قمی(متوفای368ق)به دو طریق از امام باقر (ع) نقل می کند که: امام حسین (ع) نامه ای از مکه به محمد بن علی نوشت که در آن آمده بود: بسم الله الرحمن الرحیم از حسین بن علی به محمد بن علی و گروهی از بنی هاشم ، اما بعد، کسی که به من ملحق گردد به شهادت می رسد و کسی که از این کار سر باز زند، فتح و ظفر را درک نخواهد کرد ، والسلام ( کامل الزیارات باب ۲۳حدیث ۱۹۵ص۱۵۷) در نقل دیگری ابن قولویه از امام باقر(ع)نقل می کند که حسین بن علی (ع) نامه ای از کربلا برای محمد بن حنفیه بدین مضمون نوشت : گویا دنیا نبوده و آخرت همیشگی بوده است.( همان حدیث ۱۹۶) و در نقل دیگری از حمزه بن حمران از امام باقر(ع)یا امام صادق(ع)وارد شده است که از آن حضرات درباره تخلف محمد بن حنفیه سوال شد و آن حضرت در پاسخ فرمودند : ای حمزه ، در این باره سخنی با تو می گویم ، ولی دیگر در این باره مپرس ، حسین (ع) وقتی عازم عراق شد ، کاغذی خواست و بر آن نوشت : به نام خداوند بخشنده مهربان از حسین بن علی به بنی هاشم ، هرکس از شما به من بپیوندد شهید می شود ، و هرکه روی گرداند، به فتح دست نمی یابد والسلام.( بصائرالدرجات ص۴۸) در این میان محققان درباره((لم یبلغ الفتح)){به فتح دست نمی یابد}اختلاف صورت گرفته است : مرحوم مجلسی درباره فراز این روایت گفته است که دراین صورت گناهی بر متخلف نیست( بحارالانوار ج۴۲باب ۱۲۰ ص۸۱)بنابر نقل بصائر الدرجات ، امام حسین(ع) فتح و پیروزی را در شهادت معنا کرده است ، و با وجود این نقل پذیرش سخن علامه مجلسی از روایات، مشکل می گردد، بلکه امام (ع)در صدد بیان این نکته است که فتح واقعی وکامیابی حقیقی در شهادت در راه دین و عقیده معنا پیدا می کند و این سخن به معنای ماخذه و عقاب افراد محروم از ملحق شدن از حرکت امام حسین (ع) نیست، بلکه ایجاد گفتمان فرامادی وباز کردن دریچه ی جدید پیشروی شیعیان بوده که مرگ عزت مند ، فنا و نابودی نیست بلکه بقاءو حیات جاودانه می باشد. @ashoora_61

ملاباسم کربلایی .... ۱۴۴۶ق @ashoora_61

استوری شب چهارم محرم

لیست مطالب متفرقه کانال عاشورا پژوهی: ۱.پادکست فرهنگ عاشورایی : آب ۲.پادکست فرهنگ عاشورایی: ابن طاووس ۳.پادکست فرهنگ عاشورایی: ابومخنف ۴.عاقبت رباب همسر امام حسین علیه السلام ۵.پادکست فرهنگ عاشورایی: منصور ارضی ۶.پادکست فرهنگ عاشورایی: ملاآقا دربندی ۷.عبدالله بن عمر و واقعه عاشورا ۸.حسن بصری و واقعه عاشورا ۹.ابراهیم نخعی و واقعه عاشورا ۱۰.ربیع بن خثیم و واقعه عاشورا ۱۱.عاتکه مادر یزید و واقعه عاشورا ۱۲.تاریخچه بنای حرم در قرن اول هجری ۱۳.پادکست فرهنگ عاشورایی : روضه خوانی ۱۴.ابوعثمان نهدی و واقعه عاشورا ۱۵.تاریخچه بنای حرم در قرن اول قسمت دوم ۱۶.پادکست فرهنگ عاشورایی: روضه خوانی قسمت دوم ۱۷.تاریخچه حرم در قرن دوم قسمت اول ۱۸.پادکست فرهنگ عاشورایی : قمه زنی ۱۹.عثمان بن زیاد و واقعه عاشورا ۲۰.تاریخچه بنای حرم قرن دوم قسمت دوم ۲۱.تاریخچه بنای حرم در قرن سوم ۲۲.عاقبت جنایتکاران کربلا : یزید بن معاویه ۲۳.تاریخچه بنای حرم در قرن چهارم ۲۴.پادکست فرهنگ عاشورایی : سیاه پوشی ۲۵.تاریخچه بنای حرم قرن پنجم ۲۶.شطرنج بازی و میگساری یزید و سر امام حسین علیه السلام ۲۷.عاقبت جنایتکاران کربلا : عبیدالله بن زیاد ۲۸.ام سلمه و عزاداری برای امام حسین (ع) ۲۹.تاریخچه حرم در قرن ششم هجری ۳۰.پادکست فرهنگ عاشورایی: بخشو ۳۱.غارت جبه کلاهدار امام حسین (ع) ۳۲.تاریخچه بنای حرم در قرن هفتم هجری ۳۳.عاقبت جنایتکاران کربلا: عمر بن سعد ۳۴.حداث الحسین ۳۵.زیبایی امام حسین (ع) ۳۶.پادکست فرهنگ عاشورایی: اطعام دادن قسمت اول ۳۷.تاریخچه بنای حرم در قرن هشتم هجری ۳۸.عاقبت جنایتکاران کربلا: شمربن ذی الجوشن ۳۹.معاویه بن یزید و واقعه عاشورا ۴۰.نابینایی ام البنین (س) ۴۱.تاریخچه بنای حرم در قرن نهم هجری ۴۲.تخریب قبر امام حسین (ع) ۴۳.عاقبت جنایتکاران کربلا: حصین بن نمیر ۴۴.پادکست فرهنگ عاشورایی: اطعام دادن قسمت دوم ۴۵.تاریخچه بنای حرم قرن دهم هجری: قسمت اول ۴۶.پشیمانی عبیدالله بن حر جعفی ۴۷.امام زین العابدین (ع) پس از عاشورا ۴۸.پادکست فرهنگ عاشورایی : سینه زنی ۴۹.عاقبت جنایتکاران کربلا: عمرو بن حجاج ۵۰.تاریخچه بنای حرم در قرن دهم هجری ۵۱.عاقبت جنایتکاران کربلا: احبش بن مرثد ۵۲.ظاهر امام حسین علیه السلام ۵۳.فرزندان قمر بنی هاشم (ع) ۵۴.پادکست فرهنگ عاشورایی: حاج رضا پور رکنی ۵۵.تاریخچه بنای حرم در قرن یازدهم هجری ۵۶.عاقبت جنایتکاران کربلا: اسحاق بن حیوه ۵۷.پادکست فرهنگ عاشورایی: زنجیرزنی ۵۸.تاریخچه حرم در قرن دوازدهم هجری ۵۹.تاریخچه بنای حرم در قرن سیزدهم ۶۰.عاقبت جنایتکاران کربلا: بحر بن کعب ۶۱.پادکست فرهنگ عاشورایی: تعزیه خوانی قسمت اول ۶۲.سیره رباب همسر امام حسین (ع) در عزاداری ۶۳.پادکست فرهنگ عاشورایی: تعزیه خوانی قسمت دوم ۶۴.تاریخچه بنای حرم در قرن سیزدهم : قسمت دوم ۶۵.عاقبت جنایتکاران کربلا : تمیم بن حصین ۶۶.منابع عاشورایی: رساله فضیل بن زبیر

تحلیل دوم در گزارش ۳۱: واکاوی احتمالات آیه الله صالحی نجف آبادی

آیت الله صالحی نجف آبادی در کتاب (شهید جاوید) درباره نامه امام حسین(ع) به محمد بن حنفیه احتمالاتی را مطرح کرده اند که به دلیل اهمیت آن، به آنها اشاره می شود: احتمال اول: مقصود این است که هرکس از بنی هاشم به امام ملحق شود، شهید می شود، مثل پسران عبدالله بن جعفر، ولی دیگر از شهادت یا عدم شهادت خود امام و سایر همراهان آن حضرت ساکت هست( شهید جاوید ص۴۲۵)که در نهایت همین احتمال را قبول کردند. اشکال: اخبار شهادت امام حسین(ع) از زمان رسول خدا (ص) و فرجام کار او در میان بنی هاشم، امری دور از انتظار نبوده است، همان گونه که در ملاقات با ام سلمه و عمر بن علی و افراد دیگر به آنها اشاره گردید، این که چرا محقق ارجمند در صدد طرح این مدعا است که از این نامه، خبری از شهادت امام فهمیده نمی شود، وجه آن به درستی معلوم نیست. مضافا بر این که این احتمال با احتمال دوم ایشان و زنده ماندن تعدادی از بنی هاشم به جز امام سجاد (ع) در واقعه عاشورا تناقض دارد. احتمال دوم: مقصود این است که هرکس از بنی هاشم به امام ملحق شود کشته می شود و همچنین خود آن حضرت و همه همراهان شهید می شوند و این وجه با واقع منطبق نمی باشد، زیرا چند نفر از اصحاب امام از بنی هاشم و غیر آنان زنده ماندند.( همان) اشکال: این احتمال از این نامه تا حدودی درست به نظر می رسد، یعنی امام حسین (ع) در صدد بیان این نکته هستند که ملحق شدن به کاروان حسینی و شرکت در این حرکت اصلاحی-اجتماعی بذاته نوعی فتح و پیروزی است، چه منجر به شهادت بشود و چه منجر به شهادت نگردد، اما اکثر کسانی که به حضرت ملحق می شوند شهادت نصیب آنها می گردد، بنابراین، نگاه اکثریتی و اغلبیتی است نه اینکه تک تک افرادی که در کاروان حسینی حضور دارن یا به آنها ملحق می شوند، شهادت نصیب آنها می گردد. احتمال سوم: مقصود این است که اکثریت بنی هاشم چه لاحق و چه ملحوق شهید می شوند و از شهادت یا عدم شهادت خود امام به شخصه ساکت است، چون احتمال دارد خود آن حضرت جز اقلیت باشد یا جز اکثریت( همان) اشکال: در این احتمال، دو منظر قابل توجه است: اول آنکه محقق ارجمند تمامی این احتمالات را بنابر فرض عدم علم امام به وقایع پیشرو تحلیل می کنند، مبنایی که با روایات متعدد و شواهد تاریخی همخوانی ندارد، مضافا بر این که درگیری نظامی با حاکمیت و فرجام شهادت از احتمالات به شدت قوی در این مسئله بود که امام نیز به خوبی از آن آگاه بوده است. ثانیا: چرا نویسنده، مقوله شهادت و یا عدم شهادت امام را می خواهد از این نامه برداشت نماید؟ مگر قرائن دیگر و وقایع پیش تر از این نامه، به این مقوله نپرداخته اند، اصرار نویسنده برای این برداشت معلوم نیست، چرا که امام در این نامه نگاری، شهادت خود را مفروض دانسته است، حال یا با علم امامتی که در اختیار داشتند و یا با روایاتی که از حضرت رسول (ص) از طرق مختلف برای آن حضرت نقل شده بود و یا حتی با در نظر گرفتن احتمال بسیار زیاد عقلانی، هر چه بود حضرت در این نامه نگاری در صدد بیان شهادت خود نیستند، چرا که به آن آگاه هستند، بلکه از فرجام افراد دیگر خبر می دهند. احتمال چهارم: مقصود این است که بنی هاشم، چه لاحق و چه ملحوق در معرض شهادت هستند زیرا، امکان برخورد نظامی هست، ولی از شهادت و یا عدم شهادت خود امام به شخصه و یک یک افراد از افراد بنی هاشم باشخاصهم ساکت است.( همان ص۴۲۶) توضیح: این احتمال در ضمن احتمالات قبلی بررسی شد. احتمال پنجم: کلمه (استشهد) اخبار به معنای انشاء است و مقصود امام این است که از بنی هاشم استنصار کند و ضمنا می خواهد روح شهادت و آمادگی برای فداکاری را در آنان بدمد و معنای استشهد این است که هر کس به من ملحق شود باید آماده پیکار تا سرحد شهادت باشد.( همان ص۴۲۶) اشکال: آیا واقعا می توان از متن نامه و الفاظی که امام حسین(ع) در آن به کار برده است، چنین تاویلی را برداشت نمود؟ لحن نامه، بیانگر یک حقیقت واضح و روشن است و آن اینکه فرجام این حرکت چیزی جز شهادت در راه خدا نیست، نه اینکه امام به فرجام خود آگاه نبوده و تنها برای برانگیختن روحیه شجاعت این سخنان را مطرح کرده باشد، به نظر می رسد این دیدگاه از مبنای نویسنده محترم در جهت علم امام نشات می گیرد. @ashoora_61

شب پنجم محرم ..... @ashoora_61

صلی الله علیک یا اباعبدالله❤️@ashoora_61