حال زندانی غم را باید از زندان بپرسی لذت عیش مدام از بی‌سر و سامان بپرسی بگذرد فصل خزان از راه می‌آید بهار تا کی از شهریور و از مهر و از آبان بپرسی؟ نشنوی ای کاش! هرگز ماجرای تلخ طوفان شرح حالم را اگر از لاله و ریحان بپرسی می‌شود یک روز حال شب‌نششینان غمت را جان به قربان لبت، ای غنچه‌ی خندان بپرسی!؟ می‌شود اشک خدا را دید در چشمان مردم حال و روز خلق اگر از خالق رحمان بپرسی باغ مست بوی گل را کی غم از داغ کویر است!؟ حال این گلدان خالی باید از گلدان بپرسی از بهشت اخراج گردی گر طمع ورزی به گندم مصلحت را از چه آدم باز از شیطان بپرسی!؟ ما برای حفظ ایران، جان خود بر کف نهادیم ارج ایران عزیز ای کاش! از ایران بپرسی خانه‌ی دل می‌شود آباد، آری با حضورت با نگاهی حال ما گر از دل ویران بپرسی #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_سرکار_خانم_پروانه

حال زندانی غم را باید از زندان بپرسی لذت عیش مدام از بی‌سر و سامان بپرسی بگذرد فصل خزان از راه می‌آید بهار تا کی از شهریور و از مهر و از آبان بپرسی؟ نشنوی ای کاش! هرگز ماجرای تلخ طوفان شرح حالم را اگر از لاله و ریحان بپرسی می‌شود یک روز حال شب‌نششینان غمت را جان به قربان لبت، ای غنچه‌ی خندان بپرسی!؟ می‌شود اشک خدا را دید در چشمان مردم حال و روز خلق اگر از خالق رحمان بپرسی باغ مست بوی گل را کی غم از داغ کویر است!؟ حال این گلدان خالی باید از گلدان بپرسی از بهشت اخراج گردی گر طمع ورزی به گندم مصلحت را از چه آدم باز از شیطان بپرسی!؟ ما برای حفظ ایران، جان خود بر کف نهادیم ارج ایران عزیز ای کاش! از ایران بپرسی خانه‌ی دل می‌شود آباد، آری با حضورت با نگاهی حال ما گر از دل ویران بپرسی #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_سرکار_خانم_پروانه

خلوت نشسته پروانه با گل آرام، بلبل! #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_سرکار_خانم_المولی #سه_گانی_داستانک

ای باوفایم! نذر نگاهت گلبرگ‌هایم #محمد_رضا_قاسمیان #سه_گانی_داستانک

ای یاد تو هر روز و شبی همسفر من! پر کرده صبا عطر تو در رهگذر من در ظلمت شب‌های فراقم، همه نوری خورشید تویی، ماه تویی در نظر من چون کوه بوَد هجر تو بر شانه، شگفتا! از بار غمت خم نشود گر کمر من تا چند بدوزم به رهت دیده؟ و تا کی الماس کند نذر رهت، چشم تر من؟ کی بگذرد این ظلمت یلدایی هجران؟ ای کاش! برآیی ز افق، ای سحر من! بر دیده‌ی من کاش! گذاری قدمت را ای فرش قدم‌های تو ای ماه! سر من #محمد_رضا_قاسمیان #گلشن_شعرا ۱۴۰۲/۱۲/۱۹

ای دیده و دل، روز و شبت گشته ثناگو! بنگر صنما! کرده به یادت، دل من خو از باده‌ی عشقت همه دل‌ها شده لبریز! مست‌اند ز بویت همه گل‌ها، گل شب‌بو! سرو، آن قد و بالای تو را دید و خجل شد از نرگس مستت، گل نرگس شده جادو با تیر مژه صید کند آهوی دل را چشمان سیاه تو در آن سایه‌ی ابرو مانند لبت، غنچه چنین بسته نباشد چون روی گلت باز، که دید ای گل مینو!؟ بی جاست اگر سرو خطابت بکند، کس چون سرو ندارد به برش، مثل تو لیمو عطر تو صبا برد به هر برزن و کویی صد غلغله برپا شده ای ماه! در آن کو تدبیر فلک یک سرِ مویی نگشاید زآن دل که شود بسته به آن حلقه‌ی گیسو سر تا به قدم، حُسن و ملاحت، همه خوبی کی چشم فلک مثل تو بیند به ترازو!؟ بیمار توام سخت، طبیبم! به کجایی؟ عمری است زدم بر در احسان تو زانو #محمد_رضا_قاسمیان #عاشقانه_شاعران ۱۴۰۲/۱۲/۱۹