ه-) بهاءالله در بغداد
نکته دیگر این است که بهاءالله با استفاده از اوضاع آشفته بابیان در عراق و بی توجهی نسبی حکومت عثمانی به مسائل داخلی این فرقه، شرورانه به تسویه حساب و حذف فیزیکی مخالفان خویش پرداخت.
نتیجه این شرارت ها، فرار بابیان سرشناس از بغداد و ایجاد وحشت شدید در میان آنان و کشتار مخالفان بود. عزیه خانم نوری، گروهی را که با رهبری پنهانی بها، بابیان بغداد را غارت می کردند، جلادان خون خوار نامیده است و می نویسد:
اصحاب طبقه اول که اسامی شان مذکور شد، از خوف آن جلادان خون خوار، به عزم زیارت اعتاب شریفه به جانب کربلا و نجف و برخی به اطراف دیگر هزیمت نمودند. سید اسماعیل اصفهانی را سر بریدند و حاجی میرزا احمد کاشی را شکم دریدند. آقا ابوالقاسم کاشی را کشته، در دجله انداختند. سید احمد را در پیشدو کارش را ساختند. میرزا رضا، خالوی سید محمد را مغز سرش را به سنگ پراکندند و میرزا علی را پهلویش را دریده، به شاهراه عدمش راندند و غیر از این اشخاص، جمعی دیگر را در شب تار کشته، اجساد آنها را به دجله انداختند و بعضی را در روز روشن در میان بازار حراج با خنجر و قمه پاره-پاره کردند، چنان که بعضی از مؤمنین و معتقدین را این حرکات، فاسخ اعتقاد و ناسخ اعتماد گردید، به واسطه این اعمال زشت و خلافکاری ها از دین بیان عدول کرده و این بیت را انشاد نموده، در محافل می خواندند و می خندیدند: اگر حسین علی، مظهر حسین علی است ... هزار رحمت حق بر روان پاک یزید!! و می گفتند ما هرچه شنیده بودیم حسین، مظلوم بوده است، نه ظالم! (۱)
بهاءالله دو سال از دوران اقامتش در عراق را به دلیل اختلافاتش با میرزا یحیی صبح ازل بر سر رهبری فرقه، در کوه های سلیمانیه گذرانید. خود او دراین باره با لحن ریاکارانه ای می نویسد:
مقصود جز این نبود که محل اختلاف احباب نشوم و مصدر انقلاب اصحاب نگردم و سبب ضرّ احدی نشوم و علت حزن قلبی نگردم. (۲)
بهاءالله در آوریل سال ۱۸۶۳م. و در آخرین روزهای اقامتش در بغداد، در باغ نجیبیه موسوم به رضوان، خود را موعود بیان اعلان کرد و دوازده روز در آن باغ ماند. در همین دوران، خود را شارع دینی جدید که ادامه دیانت بابی بود، معرفی کرد. بهاییان برای این دوازده روز اهمیت قائلند و چند روز آن را جشن می گیرند.
📗۱- تنبیه النائمین، ص ۱۲.
📗۲- کتاب ایقان، ص ۱۶۵.
📗تحلیل و نقد بهائیت، علیرضا روزبهانی، صص۶۵-۶۶
#تحلیل_نقد_بهائیت
#بهاءالله_بغداد
🚫@bahaiyat🚫
▪️مرگ در کفر▪️
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
📜عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرِو بْنِ الْعَاصِ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ [وَآلِهِ] وَسَلَّمَ فَقَالَ:
یَطْلُعُ عَلَیْکُمْ مِنْ هَذَا الْفَجِّ رَجُلٌ یَمُوتُ عَلَى غَیْرِ مِلَّتِی ... قَالَ: فَطَلَعَ مُعَاوِیَةُ فَقَالَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ [وَ آلِهِ]وَسَلَّمَ: هُوَ هَذَا.
📄 عبدالله بن عمروعاص گوید: نزد رسول الله صلی الله علیه [وآله] بودیم که فرمودند:
از این در مردی وارد می‌شود که بر غیر دین من می‌میرد... سپس گوید: معاویه از همان در وارد شد و رسول الله فرمودند: این همان است.
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
📚 انساب الاشراف(بلاذری) ج۵ ص۱۲۶
پ.ن: سند این روایت صحیح است و روات آن یا از روات بخاری هستند و یا روات مسلم.
#حدیث_روز
🚫@bahaiyat🚫
44.12M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
و) سفر به استانبول
پس از اقامت در باغ رضوان، در اوایل ماه مه ۱۸۶۳م.، بغداد را ترک کرد و به همراه برادرش، ازل و بستگان و ۲۶ نفر از یارانش، راهی استانبول شد. گویا سخنان و ادعای جدید بهاء الله در باغ رضوان، پنهانی و به دور از چشم ازل و یاران وی بوده است؛ زیرا در این سفر، میرزا یحیی ازل در ظاهر اختلافی با برادر ندارد و همراه وی به استانبول می رود و حتی بر اساس آنچه عبدالبهاء دراین باره نوشته، در کنار وی احساس امنیت نیز می کرده است:
و در این مدت میرزا یحیی مستور و پنهان و بر روش و سلوک سابق باقی و برقرار بود. حتی چون فرمان اعلی حضرت پادشاه عثمانی به حرکت بهاءالله از بغداد صادر شد، میرزا یحیی نه مفارقت نمود و نه مرافقت. با وجود آنکه درآن سفر حکام و مأمورین کمال رعایت و احترام را مجری داشتند و حرکت و قرار به حشمت و وقار بود، مع ذلک دائماً در لباس تبدیل پنهان و به تصور احتمال حصول تعرض، احتراز داشت. و بر این قرار وارد استانبول شدند. (۱)
بهاءالله و همراهانش درنیمه اوت ۱۸۶۳م. وارد استانبول شدند و پس از چهار ماه اقامت در این دیار، دوباره مقامات دولت عثمانی آنها را در سرمای شدید ماه دسامبر به شهر ادرنه تبعید کردند. (۲)پنج سال اقامت در این شهر با کشمکش و درگیری بها و ازل و طرفدارانشان همراه بود. با اوج گرفتن اختلاف های آنها در سال چهارم، دولت عثمانی تصمیم گرفت ایشان را از یکدیگر جدا سازد. در پی این تصمیم، میرزا یحیی صبح ازل را به جزیره ماغوسا (فاماگوستا) در قبرس و بهاءالله و پیروانش را به عکّا تبعید کردند.
📗۱- مقاله شخصی سیاح، ص۳.
📗۲- بهاءالله، شمس حقیقت، صص ۴۸ - ۵۱
📗تحلیل و نقد بهائیت، علیرضا روزبهانی، صص۶۶_۶۷
#تحلیل_نقد_بهائیت
#سفر_به_استانبول
🚫@bahaiyat🚫
ز) تبعید و اقامت در عکّا
میرزا حسین علی بهاءالله به عنوان یک زندانی تبعیدی در سال ۱۸۶۸م. وارد عکّا شد. عکّا در فلسطین اشغالی و در نزدیکی بندر حیفا قرار دارد. در نخستین سال های ورود بها و یارانش به این شهر، آب و هوای نامناسب عکا، سبب بیماری و فوت برخی از یاران وی شد تا حدی که در آثار خود از این مسئله یاد کرده است. او در یکی از آثار خود می نویسد: «کذلک امر ربک اذ کان مسجوناً فی أخرب البلاد»؛ (۱)یعنی پروردگارت چنین امر کرد، زمانی که در خراب ترین شهرها زندانی بود.
بها و پسرش، عبدالبهاء در این شهر، همواره خود را مسلمانانی متدین و پایبند به آداب شریعت اسلام معرفی می کردند؛ در نمازهای جماعت حاضر می شدند و به پیروان خود سفارش کرده بودند که در آن صفحات از تبلیغ خودداری کنند.
بیشتر لوح های بهاءالله از این شهر فرستاده شده که برخی از آنها برای شاهان و رؤسای جمهور کشورهای مختلف بوده است. سرانجام طومار عمر پرحادثه میرزا حسین علی نوری ملقب به ب-هاءالله، در دوم ذی القعده (هفتادم نوروز) سال ۱۳۰۹ ه-. ق. برابر با ۲۹ می ۱۸۹۲م. در ۷۵ سالگی، در قصر بهجی نزدیک شهر عکّا (۲)در هم پیچیده شد و همان جا به خاک سپرده شد که امروز قبله بهاییان است.
نمایی ازمقبره بهاءالله در نزدیکی عکّا
📗۱_بهاءالله، شمس حقیقت، ص۳۴۲
📗۲_علاءالدین قدس جورابچی، بهاءالله موعود کتا ب های آسمانی، کتابخانه الکترونیکی جامع آثار بهایی، ص۲۸۱.
📗تحلیل و نقد بهائیت، علیرضا روزبهانی، صص۶۷_۶۸
#تحلیل_نقد_بهائیت
#تبعید_اقامت_در_عکا
🚫@bahaiyat🚫