امشب جانمان را در سفرهٔ #ولایت ببریم و خود را فدای مولا کنیم. دل را به صاحب‌خانه بسپاریم تا یک سال را در وادی جذبه و #عشق حضرتش سیر کند.

#خانه_پدری مگر من الف‌با بَلَد بودم... که نامِ تو را یاد گرفتم؟! مگر از #عشق چیزی می‌دانستم... که یک دل نه، صددل، وابسته‌ات شدم؟! مگر می‌دانستم #مولا کیست... که به من یاد دادند... تو #صاحب داری؟! مگر من خبر داشتم که... #حلال زاده، فقط تو را دوست دارد؟! خودت دلداه‌ی‌مان کردی... نانِ حلال و شیرِ پاک نصیب‌مان کردی... و اجازه دادی در هوایت نَفَس بکشیم! حضرت صاحب‌دلم؛ این کودکِ دیروز... این دوستدارِ امروز... چیزی نمی‌خواهد؛ جز... یک جرعه #حرم! تا مَست شود با خوشه‌های انگورِ ضریحَ‌ت... تا با دیدنِ گلدسته‌هایت... سرش زیرِبارِ مِنَّتِ اَحَدی خَم نشود... تا یادَش نرود، اَصل و نَسَبَ‌ش از غدیر است و... خانه‌ی پدری‌اش؛ #نجف! تو که سائل را به کرشمه‌ی نگاه‌ت... #آقا می‌کنی! تو که با نان و #رطب... عام را #علامه می‌کنی... تو که با دست‌هایت... افتاده را، دستگیری می‌کنی... عاقبت ما... با تو بخیر می‌شود! عاقبت بخیرمان کن؛ با نگاهِ کریمانه‌ات!

برای دردهای عمیق و به استخوان‌رسیده‌ی آخرالزمان، پناهگاهی لازم است؛ که بتوان همه‌ی زخمها را یکجا، همانجا، زار زد... نمی‌توان در نبردِ عظیم #عشق و #قدرت وارد شد؛ اما دائمی ... هر روز .. هر لحظه ... از چشمه‌‌های #عشق ننوشید و قدرت نگرفت! رازِ همان عشقی که تو در سینه نهانش کردی، و به موطن مرموزش | #ری | رساندی ؛ کم‌کم دارد از گوشه‌ی قدس ، طلوع می‌کند!

دست‌مان را گرفتند! وقتی نه الفبا بلد بودیم... نه از قافِ #عشق خبر داشتیم! راهی #هیئت شدیم... و با نگاه کردن مستمعین... آموختیم بگوییم: حسین! از آن روز... کار و بارمان... فکر و ذکرمان... و نان و نام‌مان... عجین شده با حسین! این عشق را... باید نسل به نسل... به فرزندان‌مان #مشق کنیم!

#خانه_پدری مگر من الف‌با بَلَد بودم... که نامِ تو را یاد گرفتم؟! مگر از #عشق چیزی می‌دانستم... که یک دل نه، صددل، وابسته‌ات شدم؟! مگر می‌دانستم #مولا کیست... که به من یاد دادند... تو #صاحب داری؟! مگر من خبر داشتم که... #حلال زاده، فقط تو را دوست دارد؟! خودت دلداه‌ی‌مان کردی... نانِ حلال و شیرِ پاک نصیب‌مان کردی... و اجازه دادی در هوایت نَفَس بکشیم! حضرت صاحب‌دلم؛ این کودکِ دیروز... این دوستدارِ امروز... چیزی نمی‌خواهد؛ جز... یک جرعه #حرم! تا مَست شود با خوشه‌های انگورِ ضریحَ‌ت... تا با دیدنِ گلدسته‌هایت... سرش زیرِبارِ مِنَّتِ اَحَدی خَم نشود... تا یادَش نرود، اَصل و نَسَبَ‌ش از غدیر است و... خانه‌ی پدری‌اش؛ #نجف! تو که سائل را به کرشمه‌ی نگاه‌ت... #آقا می‌کنی! تو که با نان و #رطب... عام را #علامه می‌کنی... تو که با دست‌هایت... افتاده را، دستگیری می‌کنی... عاقبت ما... با تو بخیر می‌شود! عاقبت بخیرمان کن؛ با نگاهِ کریمانه‌ات!

#امام_جواد حالا که مجالِ سفر نیست... راهِ #حرم دور است... و دلِ‌مان تنگِ زیار است... بارِ سفر می‌بندیم... چشمان‌مان را هم! کبوتر دل‌مان را... پرواز می‌دهیم تا #کاظمین! از ورودیِ باب‌المراد... وارد می‌شویم... و سلامی از رویِ #عشق می‌دهیم! این سلامِ ساده را... از ما بپذیر! ندهد فرصت گفتار... به متاج... کریم! گوش این طایفه... آوازِ گدا نشنیده‌ست

#خانه_پدری مگر من الف‌با بَلَد بودم... که نامِ تو را یاد گرفتم؟! مگر از #عشق چیزی می‌دانستم... که یک دل نه، صددل، وابسته‌ات شدم؟! مگر می‌دانستم #مولا کیست... که به من یاد دادند... تو #صاحب داری؟! مگر من خبر داشتم که... #حلال زاده، فقط تو را دوست دارد؟! خودت دلداه‌ی‌مان کردی... نانِ حلال و شیرِ پاک نصیب‌مان کردی... و اجازه دادی در هوایت نَفَس بکشیم! حضرت صاحب‌دلم؛ این کودکِ دیروز... این دوستدارِ امروز... چیزی نمی‌خواهد؛ جز... یک جرعه #حرم! تا مَست شود با خوشه‌های انگورِ ضریحَ‌ت... تا با دیدنِ گلدسته‌هایت... سرش زیرِبارِ مِنَّتِ اَحَدی خَم نشود... تا یادَش نرود، اَصل و نَسَبَ‌ش از غدیر است و... خانه‌ی پدری‌اش؛ #نجف! تو که سائل را به کرشمه‌ی نگاه‌ت... #آقا می‌کنی! تو که با نان و #رطب... عام را #علامه می‌کنی... تو که با دست‌هایت... افتاده را، دستگیری می‌کنی... عاقبت ما... با تو بخیر می‌شود! عاقبت بخیرمان کن؛ با نگاهِ کریمانه‌ات!

#امام_جواد حالا که مجالِ سفر نیست... راهِ #حرم دور است... و دلِ‌مان تنگِ زیار است... بارِ سفر می‌بندیم... چشمان‌مان را هم! کبوتر دل‌مان را... پرواز می‌دهیم تا #کاظمین! از ورودیِ باب‌المراد... وارد می‌شویم... و سلامی از رویِ #عشق می‌دهیم! این سلامِ ساده را... از ما بپذیر! ندهد فرصت گفتار... به متاج... کریم! گوش این طایفه... آوازِ گدا نشنیده‌ست

#خانه_پدری مگر من الف‌با بَلَد بودم... که نامِ تو را یاد گرفتم؟! مگر از #عشق چیزی می‌دانستم... که یک دل نه، صددل، وابسته‌ات شدم؟! مگر می‌دانستم #مولا کیست... که به من یاد دادند... تو #صاحب داری؟! مگر من خبر داشتم که... #حلال زاده، فقط تو را دوست دارد؟! خودت دلداه‌ی‌مان کردی... نانِ حلال و شیرِ پاک نصیب‌مان کردی... و اجازه دادی در هوایت نَفَس بکشیم! حضرت صاحب‌دلم؛ این کودکِ دیروز... این دوستدارِ امروز... چیزی نمی‌خواهد؛ جز... یک جرعه #حرم! تا مَست شود با خوشه‌های انگورِ ضریحَ‌ت... تا با دیدنِ گلدسته‌هایت... سرش زیرِبارِ مِنَّتِ اَحَدی خَم نشود... تا یادَش نرود، اَصل و نَسَبَ‌ش از غدیر است و... خانه‌ی پدری‌اش؛ #نجف! تو که سائل را به کرشمه‌ی نگاه‌ت... #آقا می‌کنی! تو که با نان و #رطب... عام را #علامه می‌کنی... تو که با دست‌هایت... افتاده را، دستگیری می‌کنی... عاقبت ما... با تو بخیر می‌شود! عاقبت بخیرمان کن؛ با نگاهِ کریمانه‌ات!