#روایت_۵۷ گفتم :خیلی زحمت کشیدید. گفت:برکت حسین است.بعد ظرف های غذا را از سینی در آورد و گذاشت کنار بشقاب های مرغ و قوطیهای اسپرایت و دوغ. بلند شد،نگاهی انداخت به سفره و بعد با یک لبخند اشاره کرد به آن و گفت:تفضل ،تفضل. رفت بیرون.چند ثانیه هیچ کس به هیچ چیز دست نزد. نگاه میکردیم به سفره. بعد سرهامان را بالا آوردیم.جمله اش گرفت همه مان را. بیرون که رفت پرده را که پشت سرش کشید و ما را که تنها گذاشت با آن سفره ی شاهانه ،همه مان میان شوخی های بی مزه مان و تق تق شکستن قاشق های یکبار مصرفمان داشتیم به گوشه از ذهنمان حس می کردیم جمله اش را.تحسین می کردیمش و درک می کردیم آن را . بعد اما فرق کرد همه چیز.بعد که میگویم منظورم بعد این است که غذای شاهانه را خوردیم.و چای عراقی بعدش را زدیم و تصمیممان را برای برنامه دو روز اینده اش گرفتیم،و ساک هامان را جمع کردیم ،و رفتیم.رفتیم و بعد کم کم دیدیم همه چیز دیگر رنگ قبل را نداشت .جاده ای که مشایه می کردیم ،و موکب هایی که آب خنک می گرفتیم و قهوه های عربی ای که میزدیم،مثل قبل نبود. به قول پدرم، انگار یک لنز گرفته بودند جلوی چشم هامان،همه چیز یک حالت خاصی داشت انگار. همه چیز انگار از برکت حسین بود. این جمله را ما بعد از شنیدن اززبان خانم خانه مبیت ،وقتی می گویم زندگی اش کردیم،چون ما آن را در تمام این اتفاق بزرگ دیدیم .بچه هایی که به زور آب خنک دستمان می دهند،مردهایی که استکان های قهوه ی عربی را هم می زنند و منتظر که کسی اشاره کندو بعد قهوه سرازیر شد در استکانشان،مداحی های بلند ،تند و نامفهوم عربی ،که موکب به موکب عوض می شوند و فرصت تجزیه و تحلیل را از تو می گیرند و دختر بچه هایی که پشت پرده ی موکب ها قایم می شوند و یواشکی چشم می دوزند به آدم ها،و انتظار،موج برمیدارد توی چشم های کوچک زیبایشان. و همه و همه و همه ی اینها ،جایی از این اتفاق است. این اتفاق جایی در کشور است. این کشور جایی از دنیاست. و این دنیا از برکت حسین است 🖊حسنا جوان آراسته #برای_زینب #روایت_اربعین #هویت 🏷 #برای_زینب https://eitaa.com/barayezeinab