#دست_تقدیر۶۱ #قسمت_شصت_یکم🎬: منیژه در حالی که صادق را در آغوش گرفته بود و بسته کوچکی به دست دیگرش بود؛ سوار بر مینی بوس شد مینی بوسی جای سوزن انداختن نبود منیژه جلو و جلوتر رفت، می خواست خودش را به آخر مینی بوس برساند و با این حال در باز بود و هنوز راننده مسافر روی مسافر سوار می کرد که ناگهان با صدای انفجار مهیبی که از کنارشان برخاست، در بسته شد و می نی بوس به سرعت حرکت کرد ماشین که حرکت کرد هم همه ای در می نی بوس به پا شد، هر کسی حرفی میزد، یکی صلوات میفرستاد یکی یا حسین می گفت و زنی هم صدا زد آهای راننده! بایست همسر و پسرم جا ماندن، بایست تو را خدا.. راننده دستی تکان داد و گفت: نمی شود؛ می بینی که وضعیت شهر را ، آنها هم بالاخره خودشان را با ماشینی چیزی به آبادان خواهند رساند، بذار جان این مسافران را نجات دهیم در همین چاله ای که در جاده ایجاد شده بود باعث شد تا ماشین یک وری شود، منیژه که هنوز وسط می نی بوس حیران ایستاده بود، به سمتی پرت شد و روی سر زن و بچه ای دیگر افتاد که صدای آنها هم در آمد. در این هنگام، صدای گریه صادق هم بلند شد، منیژه همانطور که سعی می کرد کمر راست کند و تعادل خودش را حفظ کند، اوفی کرد و گفت: توی این وضعیت همین گریه تو را کم داشتم. پیرمردی که عصای چوبی داشت از جا بلند شد و به منیژه گفت: بیا دخترم! بیا جای من بشین و به بچه ات شیر بده.. منیژه نگاهی سپاسگزارانه به پیرمرد کرد و گفت: ممنون! خدا خیرت بده پدرجان، این کودک بینوای مادر مرده را باید برسانم دست اقوامش، مادرش نیستم اما مامورم که این بچه را نجات بدم و با زدن این حرف روی صندلی پیرمرد نشست و متوجه زنی شد که کنارش به او چشم دوخته بود، زن به کمک منیژه آمد و شیشهٔ شیر را از داخل پلاستیک دستش، پیدا کرد و به منیژه داد. منیژه تشکر کوتاهی کرد و مشغول شیر دادن به صادق شد، زن آهی کشید و گفت: این بچه را کجا باید ببری؟ آبادان؟ اهواز؟! منیژه سرش را بالا گرفت و گفت: اگر زنده بمانیم باید بریم مشهد... لبخندی روی لبهای بی روح زن نشست، انگار از شنیدن نام مشهد، شیرینی در وجودش پیچیده بود، سری تکان داد و گفت: خوش به حالتان و در همین حین صدای زوزهٔ بمبی دیگر بلند شد و پشت سرش می نی بوس تکان شدیدی خورد و چند معلق زد، متوقف شد، انگار زمین و زمان بهم آمیخته بود.. ادامه دارد 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌺🍂🌼🍂🌺🍂🌼

#روایت_انسان #داستان_واقعی #قسمت_شصت_یکم🎬: حلقه یاران گرداگرد نوح تنگ شد و یکی از یاران جلو آمد و همانطور که نگاهش به سبدی از خرما که در کنار نوح وجود داشت، بود؛ گفت: به به! می بینیم که بر خلاف تن رنجور و پر از زخمتان روحیه شما شاداب است و انگار از آسمان ها برایتان تحفه هم رسیده... نوح سبد خرما را جلو کشید و خرما را به یارانش تعارف کرد، هر کدام از آنها دانه ای خرما برداشتند. یکی از مومنانی که گرد نوح جمع شده بودند خرما را نوش جان کرد و هسته اش را در دست گرفته بود و رو به ایشان گفت: ای نوح! آیا اینهمه سال رنج و سختی و کتک و ناسزا بس نیست؟! کی زمان وعده ای که پیامبران پیش از تو داده اند و تو هم بر آن تاکید کردی میرسد؟ اینک که فرشته وحی بر شما نازل شد نپرسیدی که چه زمانی فرج و گشایش ما رخ خواهد ؟! به خدا قسم که از اینهمه بی رحمی که نسبت به ما روا می دارند، دلمان خون است و روحمان زخمی ست. حضرت نوح فرمود: ای یاران! من در این مورد هم از خداوند کسب تکلیف نموده ام و بدانید که خداوند فرمود: به مومنان بگو خرما بخورند و هسته های آن را بکارند، هنگامی که آن هسته ها درخت های خرما شدند و ثمره به بار آوردند آن گاه فرج حاصل می شود. یاران نوح تا این را شنیدند، چشمی گفتند و قرار شد که هسته های خرما را بکارند و طبق دستور خداوند عمل کنند. آن ها این کار را انجام دادند، سالها گذشت و هسته های خرما تبدیل به درختانی شد که سر به فلک کشیده بودند و حالا اولین بار خرمایشان هم چیدند، پس مومنین دوباره به نوح مراجعه کردند و درخواست وفای به عهد نمودند. در این هنگام خداوند به نوح فرمود: ای نوح! به آن ها بگو از میوه های همین درخت های خرما بخورید و دوباره هسته های آن ها را بکارید تا تبدیل به درخت شوند و میوه بدهند و گویی در این دستور خداوند یکی از سنت های الهی نهفته بود و آن سنت ابتلا و امتحان بود، خداوند میخواست مخلص ها را برای خودش سوا کند، او می خواست آنان که اعتقادی سست دارند بریزند و این سنت ریزش و رویش در تمام عصرها و قرن ها برقرار است. در این اتفاق یک سوم مومنین دچار شک و تردید در حقانیت نوح شدند و به جمع کفار ملحق شدند؛ آن ها به نوح گفتند احتمالا بقیه سخنانت هم مانند همین وعده ات دروغ بوده باشد. اما حقیقت آن است که خدای ارحم الراحمین هیچ گاه در عقوبت و عذاب عجله نمی کند بلکه تا آخرین لحظه ممکن برای هدایت انسان تلاش می کند. مومنین باقی مانده به دستور خداوند عمل کردند و پس از آن که میوه های خرما برای دومین بار به ثمر نشست نزد حضرت نوح آمدند و عرض کردند که آیا هنوز زمان ان نرسیده به وعده ات وفا کنی؟! در این جا نیز خداوند دوباره دستور سابق را تکرار کرد و به آن ها امر کرد که هسته های همین خرماها را برای بار سوم بکارند. در این اتفاق نیز یک سوم دیگر از مومنان باقی مانده دچار کفر شدند و از گرد نوح پراکنده شدند. و بعد از ریزش این مومنین هنگامه فرج مهیا شد. خداوند متعال در امر هدایت به دنبال خلوص است و مومنان خالص را می خواهد. خداوند با جو زدگی و ظاهرسازی مخالف است و کیفیت ایمان، برایش از کمیت مومنین مهم تر است. به همین خاطر در این ماجرا می خواهد تا مومنین خالص، باقی بمانند و کسانی که ایمان شان ظاهری است در معرض امتحان و پالایش قرار گیرند. و کاش مؤمنین حواسشان را جمع کنند،چرا که خداوند همیشه خواهان خلوص است پس در این زمانه خوف و خطر باید چنان بصیرتمان را افزایش دهیم که ما چون مومنین زمان نوح دچار ریزش نشویم، خداوند قرار بود عذابی بر قوم کافر نازل کند و اراده کرده بود که همه انسان ها به جز مومنین واقعی، در دریای خشم الهی غرق شوند و فقط مخلصین واقعی نجات می یافتند و اینک آخرالزمان چقدر شده است شبیه قرن های نخستین زمین.... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_ حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕✨