تأمّلی در آیاتی از قرآن. ناامید از درِ لطفِ تو کجا شاید رفت؟ تو ببخشای، که درگاهِ تو را ثانی نیست.. #سعدی گفتگوی میان خدا و ابلیس، پس از عصیان او و تن زدن از سجده بر آدم: «قٰالَ فَاخْرُجْ مِنْهٰا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ (۳۴) وَ إِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلىٰ يَوْمِ الدِّينِ (۳۵) قٰالَ رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (۳۶) قٰالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ (۳۷) إِلىٰ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ (۳۸) فرمود: پس از اين [جایگاه] بيرون رو، كه تو رانده‌شده‌اى (۳۴) و تا روزِ جزا بر تو لعنت باد! (۳۵) گفت: پروردگارا، پس مرا تا روزی که برانگیخته می‌شوند مهلت ده. (۳۶) فرمود: تو از مهلت‌یافتگانی، (۳۷) تا وقتِ آن روزِ معلوم. (۳۸) شریفهٔ حجر.» رفتار و گفتار ابلیس، درست نقطهٔ مقابل واکنش آدم و حوا، پس از فریب خوردن از اوست: «قٰالاٰ رَبَّنٰا ظَلَمْنٰا أَنْفُسَنٰا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنٰا وَ تَرْحَمْنٰا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخٰاسِرِينَ گفتند: پروردگارا، ما به خود ستم کردیم، و اگر ما را نیامرزی و بر ما رحم نکنی، بی‌گمان از زیانکاران خواهیم شد. اعراف، ۲۳» شاید دلیل رفتار ابلیس را باید در این آیه جستجو کرد: «قٰالَ وَ مَنْ يَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضّٰالُّونَ [ابراهیم] گفت: چه کسی جز گمراهان، از رحمتِ پروردگارش نومید می‌شود؟ حجر، ۵۶» ابلیس، از رحمتِ خدا نومید شده بود. و این خود گناهی است بس سترگ. چرا که هرگز نباید این حقیقت را از یاد بُرد که گناه، هر قدر بزرگ باشد، باز هم رحمتِ خدا از آن بیشتر است و بابِ توبه باز. به ناامیدی از این در مرو، بزن فالی بُوَد که قرعهٔ دولت به نامِ ما افتد.. #حافظ نکتهٔ دیگر این‌که آدم و حوا، خطایشان را به خود نسبت می‌دهند (رَبَّنٰا ظَلَمْنٰا أَنْفُسَنٰا، پروردگارا، ما به خود ستم کردیم.) و ابلیس درست به عکس: قٰالَ رَبِّ بِمٰا أَغْوَيْتَنِي لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ گفت: پرودگارا، به سبب آن‌که مرا به گمراهی افکندی، بی‌گمان، برای آنان در زمین [کارِ زشتشان را] می‌آرایم و همگیِ آنان را به گمراهی می‌کشانم! حجر، ۳۹ #قرآن #فلسفه_اخلاق #تفکر_در_قرآن 🔻کانال بشری را دنبال کنید 👇 #بشری ، #سایبان‌ @boshraa225 @sayeban225 ►┅═۞﴾📖﴿۞═┅