تأمّلی در آیاتی از قرآن. ناامید از درِ لطفِ تو کجا شاید رفت؟ تو ببخشای، که درگاهِ تو را ثانی نیست.. #سعدی گفتگوی میان خدا و ابلیس، پس از عصیان او و تن زدن از سجده بر آدم: «قٰالَ فَاخْرُجْ مِنْهٰا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ (۳۴) وَ إِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلىٰ يَوْمِ الدِّينِ (۳۵) قٰالَ رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (۳۶) قٰالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ (۳۷) إِلىٰ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ (۳۸) فرمود: پس از اين [جایگاه] بيرون رو، كه تو رانده‌شده‌اى (۳۴) و تا روزِ جزا بر تو لعنت باد! (۳۵) گفت: پروردگارا، پس مرا تا روزی که برانگیخته می‌شوند مهلت ده. (۳۶) فرمود: تو از مهلت‌یافتگانی، (۳۷) تا وقتِ آن روزِ معلوم. (۳۸) شریفهٔ حجر.» رفتار و گفتار ابلیس، درست نقطهٔ مقابل واکنش آدم و حوا، پس از فریب خوردن از اوست: «قٰالاٰ رَبَّنٰا ظَلَمْنٰا أَنْفُسَنٰا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنٰا وَ تَرْحَمْنٰا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخٰاسِرِينَ گفتند: پروردگارا، ما به خود ستم کردیم، و اگر ما را نیامرزی و بر ما رحم نکنی، بی‌گمان از زیانکاران خواهیم شد. اعراف، ۲۳» شاید دلیل رفتار ابلیس را باید در این آیه جستجو کرد: «قٰالَ وَ مَنْ يَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضّٰالُّونَ [ابراهیم] گفت: چه کسی جز گمراهان، از رحمتِ پروردگارش نومید می‌شود؟ حجر، ۵۶» ابلیس، از رحمتِ خدا نومید شده بود. و این خود گناهی است بس سترگ. چرا که هرگز نباید این حقیقت را از یاد بُرد که گناه، هر قدر بزرگ باشد، باز هم رحمتِ خدا از آن بیشتر است و بابِ توبه باز. به ناامیدی از این در مرو، بزن فالی بُوَد که قرعهٔ دولت به نامِ ما افتد.. #حافظ نکتهٔ دیگر این‌که آدم و حوا، خطایشان را به خود نسبت می‌دهند (رَبَّنٰا ظَلَمْنٰا أَنْفُسَنٰا، پروردگارا، ما به خود ستم کردیم.) و ابلیس درست به عکس: قٰالَ رَبِّ بِمٰا أَغْوَيْتَنِي لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ گفت: پرودگارا، به سبب آن‌که مرا به گمراهی افکندی، بی‌گمان، برای آنان در زمین [کارِ زشتشان را] می‌آرایم و همگیِ آنان را به گمراهی می‌کشانم! حجر، ۳۹ #قرآن #فلسفه_اخلاق #تفکر_در_قرآن 🔻کانال بشری را دنبال کنید 👇 #بشری ، #سایبان‌ @boshraa225 @sayeban225 ►┅═۞﴾📖﴿۞═┅

تأمّلی در آیاتی از قرآن. نازپروردِ تنعّم نبَرَد راه به دوست عاشقی شیوهٔ رندانِ بلاکش باشد.. #حافظ در شریفهٔ سبا می‌خوانیم: وَ مٰا أَرْسَلْنٰا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلاّٰ قٰالَ مُتْرَفُوهٰا إِنّٰا بِمٰا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كٰافِرُونَ و به هیچ شهری بیم‌دهنده‌ای نفرستادیم، مگر این‌که مرفّهانِ آن گفتند: ما به آن‌چه شما بدان فرستاده شده‌اید، کافریم. آیهٔ ۳۴ البتّه ترجمهٔ "مُتْرَفُوهٰا" به "مرفّهان" ترجمهٔ چندان دقیقی نیست. چون سیاقِ آیه بر مذمّت است، ناگزیر نقطهٔ مقابلِ اهلِ رفاه، که درخور مدح می‌شود، محرومان و بی‌نصیبانند، که این خلاف عقل و نقل است. می‌دانیم که رهبانیت و دنیاگریزی جایی در اسلام ندارد: وَ لاٰ تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيٰا و بهرۀ خويش را از دنيا فراموش مكن. قصص، ۷۷ پس تا این‌جا معلوم شد که آن‌چه نکوهیده است، نه رفاه، که رفاه‌زدگی و بَطَر است. یعنی سرمستی کردن در تنعّم، غرورِ ناشی از رفاه، در هجومِ نعمت از خود بی‌خود شدن. علّامه می‌فرماید: «کلمهٔ "مترف" اسم مفعول از مادهٔ "اتراف" است، که به معنای زیاده‌روی در تلذّذ از نعمت‌هاست.» در میان ترجمه‌های برتر قرآن، چندین معادل برای آن می‌بینیم: کامرانان، مردمانِ مرفّه و خوش‌گذران، توانگرانِ عیّاش، نازپروردگان. به نظر می‌آید که دقیق‌ترین ترجمه همان است که محمّدعلی کوشا آورده است: «و هیچ هشداردهنده‌ای را در آبادی‌ای نفرستادیم، مگر این‌که رفاه‌زدگانِ سرکشِ آنان گفتند: ما به آن‌چه شما را برای [تبلیغِ] آن فرستاده‌اند، کافریم.» (کریم زمانی هم "رفا‌ه‌زدگان" ترجمه کرده است.) و به این موضوع بارها در قرآن اشاره شده است. بزرگان و اشرافِ قوم نوح به او گفتند: «قٰالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ گفتند: آیا تصدیقت کنیم در حالی که فرومایگان از تو پیروی کرده‌اند؟ شعراء، ۱۱۱» و نیز قوم هود یا صالح: وَ قٰالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِلِقٰاءِ الْآخِرَةِ وَ أَتْرَفْنٰاهُمْ فِي الْحَيٰاةِ الدُّنْيٰا مٰا هٰذٰا إِلاّٰ بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يَأْكُلُ مِمّٰا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَ يَشْرَبُ مِمّٰا تَشْرَبُونَ و اشرافِ قومش که کافر بودند و دیدارِ آن جهان را انکار می‌کردند، و در زندگیِ دنیا از نعمت برخوردارشان کرده بودیم، گفتند: این بشری جز همانند شما نیست که از آن‌چه می‌خورید، می‌خورَد، و از آن‌چه می‌نوشید، می‌نوشد! مؤمنون، ۳۳ و می‌بینیم که خدا به رسول خویش فرمود: فَلاٰ تُعْجِبْكَ أَمْوٰالُهُمْ وَ لاٰ أَوْلاٰدُهُمْ و دارايى‌ها و فرزندانِ آنان تو را به شگفتى نيفكند. توبه، ۵۵ نگاهی گذرا به جهان معاصر، این موضوع را به روشن‌ترین وجه آشکار می‌کند. باری، حکما گفته‌اند: «بر بلا و محنت صبر کردن آسان‌تر است، تا در نعمت و عافیت شاکر بودن.» و حق همین است. #قرآن_عترت 🔻کانال بشری را دنبال کنید 👇 #بشری ، #سایبان‌ @boshraa225 @sayeban225 ►┅═۞﴾📖﴿۞═┅◄