میانه‌روی با میان‌داری یکی نیست. اصلاحات همواره دلالی سیاسی را میانه‌روی معنی کرده است. اصلاحات با جدای انداختن بین مردم و حکومت، سعی می‌کند جایی برای خود دست و پا کند. اگر اصلاحات نتواند اختلاف و دعوایی به پا کند، پس کجای کار باید میانجی باشد؟! لذا شاهدیم که ورود اصلاحات به حوزه سیاست بدون تنش‌های بیهوده محال است. اصلاحات میانه‌رو نیست. میانجی هم نیست. معرکه بر پا می‌کند تا میانداری کند. حزب نمایش است. حزب بازی. حزب تفرقه. حزب اختلاف. اصلاحات با تولید تنش، نیروی جامعه را درون جامعه خنثی می‌کند. فرض بفرمایید ذهن شما درگیر فکری باشد که تمام آن را فراگرفته. آنگاه نمی‌توانید به امور بیرونی رسیدگی کنید. در نتیجه عدم النفع این حالت برای شما بسیار زیاد است. این کاری است که اصلاحات همیشه با کشور انجام داده است. مشغول شدن به کشمکش‌های داخلی با نام توسعه سیاسی و پذیرش تکثر فرهنگ‌ها و سلایق و افکار. اصلاحات چگونه سیاست خارجی را ذبح می‌کند؟ پاسخ: با تولید و تکثیر و توزیع تنش در کشور. اصلاحات طی عملیات بحران‌سازی، خشونت را در کشور بالا می‌برد. فضای کشور را تنگ و ترش می‌کند. روابط بین مردم را خشک و شکننده می‌سازد و در پس آن شعار آزادی می‌دهد. یعنی زمانی که امکان‌های بنیادین آزادی در شخصیت فرد و جامعه سلب شده است. نتیجه فشار بین اجزاء جامعه و شکست و گسست جامعه است. شما نمی‌توانی از جامعه‌ای که اتحاد خود را از دست داده انتظار آزادی داشته باشی. این آزادی نام دیگر از هم پاشیدگی است. اصلاحات اینگونه فساد را فراگیر می‌کند.

وقتی اصالت در بازگشت من به قدرت باشد، آنگاه رفتارهای ضدانسانی و ضداخلاقی فراوانی روابط ما را آلوده خواهند ساخت. جامعه به طور خود به خودی در طی رشد خود واگرایی‌هایی دارد که با همگرایی‌ها به تعادل می‌رسد. اما اگر شما بدون نیروی همگرایی، واگرایی‌ها را تشدید کنی، آنگاه به از هم پاشیدن جامعه کمک کرده‌ای. در این شرایط نیروی همگرا چه درونی باشد و چه بیرونی، چهره خشن و مزاحم پیدا خواهد کرد. این دفاع طبیعی جامعه از یکپارچگی خویش است. اما اصلاحات آن را دشمنی ترسیم می‌کند و جامعه را علیه یکپارچگی‌اش می‌شوراند. در اندیشه مدرن رشد طبیعی دیتکاری می‌شود. آنگاه تعادل بین دو نیروی همگرایی و واگرایی بر هم می‌خورد. جبران این بی‌تعادلی با مهار ساختاری رقم می‌خورد. احساس نیاز به حکومتی که با ابزارهای خود نفوذ صد در صدی در زندگی انسان‌ها دارد. یعنی همین اتفاقی که امروز افتاده و شما حتی نمی‌توانی لایه‌های پنهان شخصیت خود را از نظام سلطه پنهان کنی. دوربین و میکروفون به تعداد کافی وارد همه خانه‌ها شده و همه اتاق‌ها و دالان‌ها و خلوت‌ها و خصوصی‌ها را فتح کرده. ایزار سلطه دیگر همه جا هست. نقطه نقطه زمین. برنامه‌ها پس از اعتیاد انسان به ابزار شروع به تعمیق نفوذ خود می‌کنند و لایه لایه ما را می‌کاوند و در آن مستقر می‌شوند. هر روز تعیین کنندگی ابزار به بهانه آزادی بالاتر و بالاتر می‌رود. سپس انسان بدون اینکه امکان سرپیچی داشته باشد در چارچوب تعیین شده انتخاب می‌کند. توسعه بدون پذیرش منطق رشد، جامعه نمی‌سازد؛ زندان می‌سازد. زندانی چند وجهی مرئی و نامرئی که شاخه‌های آن در تمام اضلاع و زوایای زندگی ما می‌پیچد. عدم صداقت مدرنیته در مواجهه با انسان به طبیعت ضد بشری آن باز می‌گردد. بر هم زدن تعادل رشد به بهانه توسعه و تخریب طبیعت به بهانه صنعت و سر دادن شعارهای زیبا، اما ریاکارانه همچون آزادی و کرامت انسان خصیصه شیطانی کسانی را نشان می‌دهد که از ضعف انسانی به قدرت‌های شیطانی پناه برده‌اند. آری بشر طی فرایند دشمنی با انسان‌های قوی که پیامبران خدا بودند، دچار خلأ قدرت درونی شد. سرمایه تقوی در جامعه هر گاه کاهش یافت، آنگاه نیروهای جایگزین برای جبران وارد صحنه خواهند شد. مهار نرم و انسانی تقوا امکان‌های زیست انسانی را فعال می‌کند. با فاصله گرفتن انسان از اولیاء الهی نیاز قوت و قوام در جامعه تشدید می‌شود. فقر قوت و قوام، همه نظم و نظام جامعه را بر هم می‌زند. نه تنها عدالت از دسترس خارج می‌شود، که اعتدال هم وجود ندارد. دعوا بر سر حداقلی تعادل است. ضعف جامعه را فرا می‌گیرد و جامعه توان کافی برای خوداصلاحی و ادامه رشد ندارد. نه تنها رشد نمی‌کند، بلکه از درون می‌پوسد و می‌فرساید. جامعه بیمار می‌شود و تنش‌های حیاتی تن و ذهن و روان را تهدید می‌کند. قوای شناسایی و مهارت زندگی از بین می‌رود و از هم پاشیدگی درونی امکان حفظ و نگهداری از داشته‌ها و یافته‌ها را ناممکن می‌کند و خواسته‌ها بر زمین می‌ماند. حال جامعه ضعیف برای بقا وارد جنگ می‌شود. از این پس رفتارهای فوق العاده تنازع بقا شکل حکمرانی را تعیین می‌کند. جامعه از این پس نه بر اساس فهم انسانی از اوضاع، بلکه بر اساس ضرورت زنده ماندن رفتار می‌کند. رفتارها دچار شتابزدگی موقعیت بحران هستند و دیگر نمی‌توان انتظار رفتار انسانی داشت. برای حل ناگزیر مسئله انسان از مرتبه انسانیت عقب می‌نشیند و در این عقب‌نشینی هر کس در مرتبه‌ای از بودن جای پای مقاومت پیدا می‌کند. مرتبه شیطانی، حیوانی، گیاهی و جمادی و عده‌ای نیز به پرتگاه فنا سقوط می‌کنند. همه اینها به خاطر ضعف جامعه و سلطه ضعیف‌ها بر جامعه است. ضعیف‌ها از قواعد و قوانین حاکم بر شیطان و حیوان و گیاه و جماد بهره می‌گیرند تا جای خالی قوای انسانی را پر کنند. جامعه به شدت مادی می‌شود. زیرا حد مشترک جامعه ضعیف، حداقل مشترک است و ماده ضعیف‌ترین حد ممکن است. در جامعه‌ای که ولیّ خدا حاکم است مناسبات بر اساس قوت انسانی شکل می‌گیرد. بر اساس باور و ایمان توحیدی که یکپارچه‌ساز است. جامعه ولیّ خدا حداکثری تعریف می‌شود و سپس با روابط انسانی این حداکثری قوی‌بنیان تأمین می‌گردد. روابط برادرانه در همین راستا رواج می‌یابد. ایثار و بخشش و محبت و خیرخواهی در همین فضا ممکن می‌گردد. ابزارهای سخت به ابزارهای نرم قلبی بدل می‌شود و نیازها به ماده کمتر و کمتر می‌گردد. زمینه‌های فقر و نیاز نیز کمتر و کمتر خواهد شد و فضای زندگی بیشتر خواهد بود. آدم‌های ضعیف نمی‌توانند وجود آدم‌های قوی را بپذیرند. دسترسی آدم‌های ضعیف به منابع مادون انسانی است. اگر مردم قوی باشند، تا حدود زیادی از منابع مادون انسانی برای تأمین نیازهای خود بی‌نیاز خواهند بود. آنگاه چگونه انسان ضعیف می‌تواند نقطه ضعفی به دست آورد و حکومت کند؟!

پیامبر هیچ اجری از ما طلب نکرد، جز مودت ذی القربی. این راز قوی شدن و قوی ماندن است. پیامبر سلطه مادی را به ولایت قلبی بدل کرد و برای حفاظت از آن به ما سفارش فرمود.

وقتی رقابت اصل باشد، مراقبت به حاشیه رانده خواهد شد. زمانی که جوششی از درون نباشد، رقابت ناگزیر اصالت می‌یابد تا حرکت را بیافریند. جان بدون ایمان و باور نمی‌جوشد و صورت نمی‌آفریند. افراط در رقابت رفتارهای ضد ایمان را تشدید می‌کند و رفتارهای انکارمدار، رقابت را تشدید می‌کند. این دو یکدیگر را به صورت غیرطبیعی بازتولید می‌کنند تا زنده بمانند. این عدم تعادل، اعتدال را از بین خواهد برد و زمینه‌های عدالت را خواهد سوزاند. جریان اصلاحات بر اصالت رقابت معتقد است. آنچه که باعث شده تا نقطه مقابل آن یعنی اصالت مراقبت سربرآورد. این در حالی است که رشد در تعادل بین رقابت و مراقبت شکل می‌گیرد. آنان که به اصالت رقابت اصرار دارند، توسعه بی‌گدار را دنبال می‌کنند که باعث از هم پاشیدگی و وارفتگی می‌شود و آنان که به اصالت مراقبت اصرار دارند، باعث جمود و انقباض و خفگی می‌شوند. هر دو از بین می‌برند و مرگ‌آورند و مکمل یکدیگر.

✍ احمدحسین شریفی 🔹نامزدهای ریاست‌جمهوری غالباً افرادی شناخته‌شده‌اند. «کارنامه مدیریتی» آنان و طرفدارانشان و «سبک زندگی» آنان و فرزندان و اقوام و حامیان‌شان در مرآی و منظر همگان هست. 🔸پیشینه مدیریتی نامزدهای انتخاباتی در پایبندی به ارزش‌هایی چون «تواضع و فروتنی در برابر اصناف مختلف مردم»، «قاطعیت و صلابت در برابر دشمنان ملت»، «قانون‌مداری و پرهیز از ویژه‌خواری»، «فسادستیزی و فاسدگریزی»، «تلاش بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیری»، «مردم‌داری و مردم‌دوستی»، «محرومیت‌شناسی و محرومیت‌زدایی»، «ولایت‌مداری» و «انقلابی‌گری» پیش چشم همگان هست. 🔻پس نباید فریب «ژست‌های تبلیغاتی» و «شوهای انتخاباتی» و «شعارهای توخالی» را خورد. باید توجه داشت که انتخاب رئیس‌جمهور یعنی انتخاب غیرمستقیم هزاران مدیر اجرایی کشور. تجربه نشان داده است که اگر رئیس‌جمهوری کار خود را با قفل و کلید آغاز کند باید منتظر بود که مدیران منصوب او نیز به جای پرداختن به مسائل اصلی کشور، همه هم و غم خود را معطوف قفل و کلید کنند! 🔻باید مواظب بود که «غلبه عواطف» و «غلیان هیجانات» و «امواج احساسات»، «انتخاب عقلانی» جامعه را تحت‌الشعاع قرار ندهد. #انتخابات @Ahmadhoseinsharifi 🌹

اصلاحات به خودی خود بدنه اجتماعی فعال ندارد. کسانی که اصلاحات به حضور آنان در صندوق دل بسته به بخش زیادی از خواسته‌های خود رسیده‌اند. همه ما می‌دانیم که اصلاحات روی چه موج‌هایی به قدرت می‌رسید. او با تحریک تعفن شهوت و خشونت سعی می‌کرد عقلانیت را کنار زده، نظام را به اجبار پای میز مصلحت بنشاند. فتنه 1401 توانست بخشی از ناهنجاری‌های مهار شده را عمومی کند و تعداد زیادی از جمعیت خود را در دلمشغولی‌های غریزی رسوب دهد. حالا اصلاحات نمی‌تواند به صورت قانونی قولی به طرفدارانش بدهد. او می‌تواند آنان را بفریبد و دروغ بگوید. اما بعید است که مخاطبان اصلاحات وعده‌های خارج از قاعده باور کنند. یک راه می‌ماند. تولید رأی سلبی. رأیی که نه برای ساختن که برای سوختن می‌آید. اصلاحات می‌تواند در روزهای باقی مانده مخاطبان خود را از حریف بترساند و آنان را پای صندوق رأی بکشاند. بازی رسانه‌ای و عملیات روانی تیم لاریجانی در این روزها در همین راستا معنی پیدا می‌کند. آنها چیزی را از دست نمی‌دهند. تمام تلاش اصلاحات و اعتدال تحریک موج سلبی است. موجی که از وحشت برخیزد و انتخاب اصلاحات را به عدم انتخاب ترجیح دهد. لذا موافق بازی در زمین اصلاحات نیستم. آنها به موج مخالف نیاز دارند تا مخاطبان خود را تحریک کنند. منطق بازی آنان رقابت بی‌مهاباست.

⚫ به مناسبت سالروز درگذشت روحانی مجاهد و سید آزادگان، سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد #استوری #فرزند_ایران تلگرام | اینستاگرام | روبیکا | ایتا | بله | سروش | توییتر | آپارات | یوتیوب 🇮🇷 @farzandeIRAN_ir

🔸بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم🔸 ▪️سلام و عرض ادب 🔷🔸پویش تبیینی «ششم» 🔸عنوان عملیات: مردم قوی؛ انتخاب قوی 🔺معنی مردم نزد جریان اصلاحات (جریانات افراط و تفریط چگونه مردم را مصرف و تضعیف می‌کند؟) 🔺معنابخشی به انتخابات به مثابه عنصر مقوم مردم 🔺معنابخشی به انتخابات به مثابه عنصر مقوم ایران 🔺 معنابخشی به مشارکت بالا با انتخاب قوی 🔺 مردم قوی در نگاه رهبر معظم انقلاب 🔺 منطق انتخاب قوی در اندیشه رهبری 🟣‌ ملاحظه یک: از اعضای محترم تبیین‌گر تقاضا می‌شود، آثار ارزشمند خود را در بازه زمانی 13 الی 19 خردادماه، در قالب یادداشت‌های کوتاه 600 الی 800 کلمه‌ای، رشته‌توییت و یا توییت، به این آدرس @Saeedtotonkar ارسال فرمایند.

🔹وصیتنامه کودک شهید غزه‌ای که وصیت کرده حتما وصیتنامه اش منتشر شود. وصیت من به شما _ اگر در جنگ مُردم و رفتم و شهید شدم از حکام عرب نخواهم گذشت .حاکمانی که ما را خوار کردند. _ روزگار سختی را بدون آب و غذا سر کردیم، علی رغم سن کم ، موهایم سفید شده است . خدا شما را نبخشد و از شما نگذرد. به نزد خدائی که خالق هفت آسمان است از شما شکایت می‌کنم. _ مرا ببخش مادر ، تو را خیلی دوست دارم.از دوری من ناراحت و محزون نشوی . _ نامه من برای مردم مصر، یمن ، اردن ، الجزایر ، لیبی،لبنان تونس،سودان،سومالی و مالزی است. _ این امانتی از طرف من به شما : غزه را به حال خود رها نکنید!. _ این امانتی از طرف من به شما :غزه را فراموش نکنید! _ شما را سوگند می‌دهم و به شما وصیت می‌کنم _ همه‌تان را دوست دارم ،امانتی است بر گردن شما : ما را خوار نکنید. _ هر کس نامه مرا دید بر عهده‌اش است که آن را منتشر کند. به اذن خدا من شهید هستم محمد عبدالقادر الحسینی ۲۰۲۴/۳/۲۵ 🆔https://eitaa.com/yarohgyh

انسان ۶۱ ساله ✍ جعفرعلیان‌نژادی 🔸سخنرانی امروز رهبرمعظم‌انقلاب در مراسم بزرگداشت امام خمینی(ره)، حائز نکته خاص و ویژه‌ای بود که شایسته مورد دقت و توجه قرار گیرد. ایشان در طول ۳۵ سال گذشته و در مراسم ۱۴ خرداد، ابعاد مختلف شخصیت، راه و مرام امام(ره) را بیان کردند. اما در سخنرانی امروز، به شکلی عملی تذکر دادند، از زاویه نگاه امام به پدیده‌ها و حوادث نظر می‌کنند. این یعنی اگر امام(ره) هم‌ زنده بود چنین سخن گفته و چنین تحلیل می‌کرد. 🔷دلالت‌های دیگر چنین بیانی را می‌توان اینگونه برشمرد: 🔸ولایت فقیه حقیقتی جاری است که در قیام تاریخی ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، متبلور شد و ۶۱ سال است تداوم دارد. 🔸شروع حرکت انقلاب در ۱۵ خرداد ۴۲ تاریخی و مهم بود اما حفظ این حرکت تا کنون، یعنی ۱۵ خرداد ۱۴۰۳، اهمیت بیشتری دارد. چراکه نگذاشت، حرکت انقلابی تبدیل به تاریخ شود. 🔸مغز تمام اندیشه‌های راهبردی مقام معظم رهبری، راهبردهای اعلامی امام خمینی(ره) است و مهم‌ترین آن کشورداری به شیوه اسلامی و ارئه یک الگوی جهانی برای اداره خوب یک کشور است. 🔸این انسان ۶۱ ساله است که حرکت انقلاب را از لحظه تأسیس تا لحظه تثبیت و دقیقه ثبات جلو برده است. زمانی امام فرموده بود، فلسطین پاره تن اسلام است، حالا با شدت‌بخشی و تداوم آن حرکت توسط رهبر انقلاب، فلسطین مسأله اول دنیا شده است. 🔸امام موسس جمهوری‌اسلامی بود، رهبر معظم انقلاب پیاده‌ساز آرمان‌ جمهوری اسلامی، یعنی کشورداری به شیوه اسلامی‌ است. امام گام اول انقلاب را برداشت، مقام‌معظم رهبری آن گام‌ را به دوم‌رساند. 🔸نکته آخر آنکه انقلاب در ابتدای مسیر انسان ۶۱ ساله نزول دفعی داشت، اما در ادامه نزول تدریجی و تفصیلی‌ یافت. رهبر انقلاب، آرمان امام را در داخل و خارج به مرز تحقق و ثمربخشی‌ رسانده است. @jafaraliyan

خطر سوپر انقلابی‌ها را جدی بگیرید. آنها سوخت‌هایی هستند که به جای به حرکت درآوردن موتور انقلاب، ماشین انقلاب را می‌سوزانند. این همان خط اصلاحات است؛ اما گذشته‌اش... باور کنید افراط و تفریط هر دو دشمن تعادلند. هر دو ضد عدالتند. هر دو فاسدند. صورتشان ضد هم است؛ اما ضامن ماندن یکدیگرند.

متأسفانه آقای رائفی‌پور در فضای ضعف جریان انقلابی در فضای کنش رسانه‌ای، با همان راه و روش ضدانقلاب، نوعی کنش‌گری انقلابی را رواج می‌دهد که به آسانی سیستم را بی‌معنی و ساختار را بی‌اعتبار می‌کند. بگذریم از شیوه غیر اخلاقی که غالبا با تحریک نفس اماره مخاطب او را جذب می‌کند و مطالب خود را به او القاء می‌نماید. القاء شبهه با سؤال که خبری نیست و امکان تصدیق و تکذیب ندارد و تلاش برای تبدیل رسانه به دادگاه و بی‌اعتبار کردن مسیرهای رسمی پیگیری شکایات و نشر شبهات و شایعات و تقویت موضع دشمن و همراهی با جریان نفاق و ضدانقلاب و سوزاندن ظرفیت‌ها و فرصت‌های نظام به بهانه جذب جوانان و اصلاح امور، چیزی جز رفتار اصلاحطلبان در این سال‌ها نبوده. متأسفانه در بین بخشی از ما انقلابی‌ها هم تا حد لیدر سیاسی پیش رفته و تعیین وزیر و وکیل و رئیس جمهور می‌کند و یا آنان را بی‌اعتبار می‌نماید. فرض آگاهانه را کنار می‌گذارم و سؤال می‌کنم: آیا روش آقای رائفی‌پور سازنده است یا مخرب؟! گمان ما این است که ایشان با فرض صدق دل و صفای جان، ناآگاهانه در حال دامن زدن به انحراف بزرگی است که پیش از این دیگران جلودار آن بودند. روش‌های غلط برای اهداف درست. برخی خیال می‌کنند، اصلاحات پدیده‌ای است که یک شبه در کشور ما به وجود آمد. چنین نیست. به سابقه انقلابی گری اصلاحات که رجوع کنید خواهید دید که مشی انقلابی آنان از بسیاری دیگر قوی‌تر و مصمم‌تر بود. اما روش‌های غلط در پیگیری خواسته‌ها آنان را به جایی برد که گاهی بر سر براندازی سخت و نرم و دفعی و تدریجی و استحاله و انقلاب، بحث می‌کنند. عزیزان باید توجه داشته باشند که با توسعه جهل و رفتارهای جاهلانه انقلاب اسلامی تقویت نخواهد شد.

غم‌انگیز اینکه گاه ناچاریم در این شدت حوادث راجع به ایشان و امثال ایشان سخن بگوییم. در حالی که می‌توانست چنین باشد که با هم‌افزایی کار انقلاب شتابان پیش برود؛ اما مواضع و رفتارهای سلبی امثال ایشان و توان گرفتن برای طرح مسائل از آن و اتخاذ سیاست‌های رسانه‌ای ضعیف بر اساس پذیرش غلبه نفس اماره، همچون دیگران و پررنگ‌کردن دائمی منیت و خودمحوری و تقویت آن و شخصی کردن مسئله و دمیدن بر آن و ایجاد فضای مرید و مرادی و تهدید روانی و تحقیر درونی مخالف با ادبیات غیر الهی و بزک و صورت معنوی با گروگان گرفتن موضوعات و عناصر انقلابی و دینی و بهره‌گیری از خلأ جهاد تبیین و اقدام انقلابی بر اساس نفس مطمئنه و عملگری نفس لوامه جامعه، باعث شده تا ایشان در مسیر سقوط تدریجی خویش جماعتی را با خود همراه سازد و با قدرت تخریب و نه تأسیس و مبارزه و نه اصلاح و بی‌نظمی و نه سازماندهی، جریان موازی انقلابی‌گری را تدارک ببیند و با زاویه‌ای نرم از خط اصلی انقلاب فاصله بگیرد. او امروز می‌تواند اولویت‌ها را در ذهن مخاطب خویش تغییر دهد. او با جامع‌نمایی خویش مخاطبش را اطمینان می‌دهد که نگران گمشدگی و حیرت نباشد و حساب کار همه چیزپیش از آن شده است و مباحث در یک نسبت درست و بر اساس طرح کلان درست و دقیق و به جا دنبال می‌شود. زخمی کردن همه زمینه‌ها و جرعه‌نوشی از هر موضوع اصلی و فرعی توهم قطبیت آقای رائفی‌پور به محاطب می‌دهد و انگاره نگاه منظومه‌ای به مرکزیت ایشان را تقویت می‌کند. این نوع رفتار نیازمند مهارت خارق العاده است و تنها افراد مستعد با راهنمایی یا تجربه و علم زیاد می‌توانند آن را پیش ببرند. نمایش رفتار منظومه‌ای به گونه‌ای که مخاطب در طی زمان تردیدهایش را پنهان کند و به جای سؤال از چیستی و چرایی قطب، خود را محکوم کند و اجازه نقد به مراد را ندهد به هیچ وجه آسان نیست. مخاطب در حالی منقاد رأی قطب می‌شود که از حمله و هجمه و تخریب او می‌ترسد و در یک رفتار دفاعی برای پیدا کردن محیط امن به او پناه می‌برد تا در نزدیکی او از تخریب در امان باشد. از نظر روحی و روانی مرید ضعیف می‌ماند و منبع شخصیت‌بخشی به خود را در وجود مراد باقی می‌گذارد و هیچ گاه به استقلال نمی‌اندیشد. زیرا ایمان دارد که با وجود قطب، نیازی به آن نخواهد داشت و این آسان‌ترین راه برای تشخص است. اما در عوض دفاع کور و سختی از فطب می‌کند تا زنده بماند. لذا مرید در مرحله‌ای خود را به سان بدن و مراد را روح خود می‌بیند و خود را بی‌مهابا فدای شخصیت او خواهد کرد. وقتی با جذب شدگان ایشان سخن می‌گویم حس مریدشدگی سخیف را آشکارا مشاهده می‌کنم. افراد چنان واداده در مورد ایشان سخن می‌گویند که گویی همه چیز باید نسبتش را با ایشان تعیین کند. هر گاه این حالت را به آنان نشان دهی انکار خواهند کرد و این حالت دفاعی، طبیعی است. مسئله اینجاست که هیچ بنایی با سؤال بالا نمی‌رود و با سناریو بافی و توطئه توهم و داستان‌سرایی شکل نمی‌گیرد. جهان واقع در سوی دیگر ماجراست. امثال رائفی پور از شانه بزرگان بالا می‌روند و خود را بلندقد نشان می‌دهند. ایشان بازی با موج مخالف را به خوبی می‌دانند. بارها به دوستان عرض کرده‌ام که راه و روش ایسان، سلبریتی‌گری است. او برای تعیین‌کنندگی خویش زحمت زیادی کشیده تا برند خود را بالا ببرد. دیر نخواهد بود که خسارت جبران‌ناپذیر ایشان به کشور و نظام را شاهد خواهیم لود، مگر اینکه توبه کند و به جای شهرت بر اساس روش‌های ضعیف نفس اماره، روش‌های قوی نفس لوامه را در پیش بگیرد و اندازه خود را درست تعریف کند و شخصیت بادکنکی را کنار بگذارد و صادقانه جایگاه خود را بپذیرد و آن را بر سیستم تحمیل نکند و ذهن مردم را برای بالا رفتن از نردبان قدرت به گروگان نگیرد و شأن پدرخواندگی را کنار بگذارد. می‌دانم که با نوشتن این مطالب برخی عزیزان از بنده خواهند رنجید؛ اما خدا را شاهد می‌گیرم که با درد و رنج می‌نویسم و مطلوب من نبوده و نیست که علیه ظرفیت‌های بالقوه اسلام و انقلاب مطلبی بنویسم یا بر روی اشخاص تمرکز کنم. اما رائفی‌پور را جریانی می‌بینم تلفیقی از اصلاحات و قطبی‌گری و فرقه‌بازی با ته‌رنگ اسلام و انقلاب. اعوذ بالله من شرور انفسنا... همواره حمل بر این کرده‌ام که ایشان نادانسته در دام خود افتاده و گرفتار نادانی‌ها و ناتوانی‌های خویش شده است. او با تکیه بر ضعف مخاطب خود را تقویت کرده و بر اساس نقاط ضعف رسانه خود را بالا کشیده. ای کاش این حد از استعداد و انگیزه صرف راه و روش و منش و بینش و کنش درست می‌شد.

اما چرا کار امثال رائفی‌پور می‌گیرد؟! قطب‌ها و مرادها چه نیازی از جامعه را کشف می‌کنند و به آن پاسخ می‌دهند؟! چه اتفاقی این پیوند اجتماعی را برای آنان فراهم می‌کند؟! نیاز ما به امام... اما شاید باور نکنید که این نیاز مقدس در عالم واقع و بر اساس امام معصوم اینگونه که دراویش و اصحاب فرقه و قطبی‌گری رواج می‌دهند و تصویر می‌کنند برآورده نمی‌شود. نفس مطمئنه هیچ گاه شما را بر اساس نفس لوامه‌تان قطبیده نخواهد کرد. زیرا او قوی و مقتدر است. اما بازیگران قطبی‌گری از آنجا که نفس منفعل و ضعیف دارند، بر اساس نفس اماره افراد و ضعف آنان خود را برمی‌کشند. جماعتی که به شدت از جهات معنوی و روحانی و اخلاقی فقیر و حقیرند و هر چه بیشتر نفس اماره افراد را سازماندهی می‌کنند، بیشتر به نقطه تاریک ائمگی ضلالت رانده می‌شوند و ناگهان خود را در کانون انرژی‌های شیطانی و نیروهای اهریمنی می‌یابند و تعداد زیادی را با خود در مدار انحراف فزاینده قرار می‌دهند. اینها حقایق روزمره ما در کف جامعه است که به شکل‌های مختلف توسط افراد مختلف در دوایر مختلف و زمینه‌های مختلف رخ می‌دهد. حالا کار ما به جایی رسیده که یک سلبریتی، خود را در جایگاه تعریف سیاست و خط‌مشی راهبردی قرار می‌دهد و خط و خطوط سیاسی تعیین می‌کند و عده‌ای را خط می‌زند و رد می‌کند و عده‌ای را تأیید و تصویب می‌کند. بنده این رفتار را مطابق رأی و‌ مطلوب رژیم غاصب و متناسب با طرح‌های آنان می‌دانم. این می‌تواند هشداری باشد به ایشان که مبادا در دام هدایت‌های نامرئی سرویس‌ها قرار بگیرند و در یک روند چند ده ساله دچار انحطاط و نابودی شوند. قطعا آن روز برای ما گران خواهد بود.

بله رئیس جمهور داریم تا رئیس جمهور. یکی تا توان دارد ظرفیتها و سرمایه های اجتماعی را به نفع تفکر و جناح خود، می سوزاند و دیگری در رویکردی متقابل، با فدا کردن آبرو، منیت و جان خود، این سرمایه را به سبد نظام اسلامی و کشور باز می گرداند. این چنین رئیس#جمهوری آرزوست. #رئیسی_عزیز #انتخابات 🆔@mjafari_ir

به خاطر عقب‌ماندگی‌های جهاد تبیین، هنوز بسیاری از مردم نمی‌دانند رئیسی چکار کرد و چرا ممتاز بود. لذا نمی‌دانند وقتی می‌خواهند به امتداد رئیسی رأی دهند یعنی به چه چیزی باید رأی بدهند.

ما هشتاد رجل سیاسی در حد رئیس جمهور داریم؟! این یک معجزه است. این یک مصیبت است. معجزه است چرا که یک ملت چقدر ظرفیت دارد که می‌تواند نخبگانی در این سطح و تعداد تربیت کند. مصیبت است چرا که با وجود این تعداد رجل سیاسی در حد رئیس جمهور هنوز مشکل زمین‌مانده دارد.

ثبت نام هشتاد نفر یعنی یک سری مسائل هنوز در میان ما حل نشده. احتمالا تعداد قابل توجهی از ثبت نام کنندگان فهم درستی از عظمت ایران ندارند. فهم درستی از مسائل و مشکلات پیش روی ایران نیز ندارند.

⭕️ اگر دخترم صفر بگیره بهش میگم آفرین! 💰 در ٢٧ سالگی رئیس بانک بودم اما حالم خوب نبود!

همیشه روزهای منتهی به انتخابات سخت‌ترین روزهاست. اساسا انتخاب سخت است. چرا که باید همه دانش و توان و مهارتت را خلاصه کنی در یک پدیده. اقیانوس حقیقت وقتی می‌خواهد از روزنه واقعیت آشکار شود، تنگناهای زیادی را تجربه می‌کند. تشخیص ظرف واقعیت معنی انتخاب است. اینکه بدانی شأن نزول معانی یعنی چه و زبان پدیده‌ها را بدانی. وقتی قرار است یک رئیس‌جمهور انتخاب شود عده‌ای تلاش می‌کنند همه آرمان‌هایشان را در یک فرد بیابند. اما واقعیت این است که هر امری در یک کشمکش دوجانبه فرصت ظهور پیدا می‌کند. بسیاری از شعارها و برنامه‌های خوب و عالی هیچ گاه امکان انجام پیدا نمی‌کنند و تو اگر بدون ملاحظه بخواهی به زور آن را بر واقعیت تحمیل کنی قطعا آسیب خواهی زد. اینکه بدانی همه انتخاب‌ها در اختیار ما نیست و ما تنها بخش کوچکی از داستان هستیم و اساسا فرق آدم بزرگ و کوچک این است که بداند و بتواند این صفحه گسترده را بفهمد و خود را در آن گم نکند. من تعجب می‌کنم از آدم‌هایی که در طی سال‌ها نتوانسته‌اند ایده‌های خود را حتی به صورت آزمایشی بیازمایند و اکنون ناگهان می‌خواهند کل مملکت را تبدیل به آزمایشگاه خود کنند. برخی نامزدها حتی به اندازه اطرافیان خود طرفدار ندارند. اما حتی به این اندازه تقوی ندارند که فرصت یک ملت و سرمایه آن را خرج نمایش‌های ثبت نام خود نکنند. یا فهمش را ندارند. شاید اصلا درکی از خود و جامعه و ایران و جهان ندارند. بسیار مضحک و مسخره به نظر می‌رسند و باعث می‌شوند در جهان مسخره شویم. هشتاد نفر رئیس جمهور؟ هشتاد نفر مدیر اجرایی در حد اداره کشوری به عظمت ایران؟ آنگاه اگر از اینها بپرسی در شرایط غیر رئیس جمهوری چه پروژه ‌های ملی را پیش برده‌اید احتمالا پاسخ آنها تنها سکوت باشد. یا اصلا به عنوان یک مدیر اجرایی جایی کارآفرین بوده‌اید؟ اصلا پروژه‌ای را دست گرفته‌اید که بگویید موفق بوده؟ چه فهمی از زندگی در ایران دارید؟ چه فهمی از ریاست جمهوری دارید؟ عجیب نیست؟ ای کاش اینهایی که هجوم بردند به وزارت کشور در طول مدت حضورشان در ایران هجوم می‌بردند برای حل مشکلات. آیا تنها روزنه حل مشکلات ریاست جمهوری است؟

بسیاری از سیاسیون مصرف کننده جامعه هستند. آورده‌ای برای جامعه ندارند. به خاطر همین وقتی وارد انتخابات می‌شوند، به جای اینکه جامعه را پیش ببرند، پس می‌کشند. جامعه پس از آنها کم می‌شود. ضعیف می‌شود. کجاست مردی که آورده‌ای داشته باشد کنار آورده مردم؟ خدا رحمت کند رئیسی شهید را که با خود، تمام خودسازی‌هایش را آورد و در رأی مردم ضرب کرد و آن حضور 50 درصدی را جان داد و جلو برد و طلبکار هم نبود. کسانی که دور و بری ندارند آمده اند صندوق را پاره پاره کنند. کسانی که پس از رفتنشان مردم رخت عزا درآوردند می‌خواهند دولتی را دست بگیرند که با رفتنش مردم رخت عزا پوشیدند.

هشتاد و یک ایران همیشه روزهای منتهی به انتخابات سخت‌ترین روزهاست. هم برای رقابت کنندگان و هم برای مشارکت کنندگان. اساسا انتخاب سخت است. چرا که باید همه دانش و توان و مهارتت را خلاصه کنی در لباس یک پدیده. اقیانوس حقیقت وقتی می‌خواهد از روزنه واقعیت آشکار شود، تنگناهای زیادی را تجربه می‌کند. باید بلد باشی انتظارات و آرزوهایت را بتراشی و اندازه کنی با چارچوب واقعیت‌ها. https://farsnews.ir/SaeedTotonkar/1717507417596009679