#صفحه_299 - من دیدم ادواردو قرآنی داشت که به ایتالیایی ترجمه شده بود. شما می‌دانید این قرآن‌ها را از کجا می‌شود خرید. سلطانی کمی این‌پا و آن‌پا کرد. بعد دست کرد توی کیف همراهش و یک کتاب درآورد. - این برای شما باشد. آنجلا اول دست سلطانی را پس زد. - نه، می‌روم می‌خرم. - این یک هدیه است. ما ناراحت می‌شویم وقتی به کسی هدیه می‌دهیم آن را رد کند. آنجلا با اشتیاق قرآن را از سلطانی گرفت و خنده‌ای نرم لب‌هایش را از هم باز کرد. - بابت هدیه‌تان تشکر می‌کنم. هدیه‌ی ارزشمندی است. سلطانی دستی تکان داد و خودش را رساند به دوستانش. ایرانی‌ها رفتند و جوآنّی مبهوت و خیره مانده بود. حیف... حیف که کسی نمی‌تواند این‌ها را به گوش مردم برساند. گِل بگیرند به آزادی با این رسانه‌هایش. سرم درد می‌کند. کاش می‌شد یک زهرماری می‌خوردم تا کمی سرم آرام بگیرد، تا دیوانه نشوم از این اوضاع خرتوخر. خوش به حال آنجلا که این‌قدر آرام است‌. آنجلا حواسش به کتابی بود که از ایرانی‌ها گرفته بود. داشت برخی جملاتش را بلندبلند می‌خواند. «به نام خداوند بخشاینده‌ی مهربان. بگو خداوند یکی است. نفوذناپذیر است‌. نه زاییده شده، نه می‌زاد و نه شریکی دارد.» 🌺 #پایان 🌺 @daghighehayearam

#صفحه_203 من و ریحانه به مادرم قول دادیم برای همیشه کنارش بمانیم. مادرم یکایک برادران و خواهرانم را معرفی کرد. آن‌ها از این که فهمیدند من برادرشان هستم، از شادی در پوست نمی‌گنجیدند. به مادرم گفتم: «روزگار رنج و‌ محنت شما تمام شد. از این به بعد من خدمت‌گزار شما هستم.» پدربزرگ به مادرم گفت: «تو هم‌چنان عروس منی و من قبل از تربیت فرزندان هاشم و ریحانه، باید به برادران هاشم، زرگری یاد بدهم. خوش‌حالم که خانه‌ی بزرگ و خلوت ما، شلوغ و پررونق می‌شود.» امّ‌حباب گفت: «من هم باید به این دختران زیبا، آش‌پزی و خیاطی یاد بدهم تا بعدها شوهران خوبی گیرشان بیاید.» سفر زیارتی و سیاحتی ما دو ماه طول کشید. در این سفر خاطره‌انگیز، با راهنمایی ابوراجح، امامان نجف، کربلا، سامرا و کاظمین را زیارت کردیم. حال مادرم به تدریج بهتر شد و سلامت و شادابی‌اش را به دست آورد. او چنان شیفته‌ی ریحانه، من، پدربزرگ، امّ‌حباب، ابوراجح و همسرش شده بود که وقتی نخلستان‌های حلّه را از دور دیدیم، گفت: «قبل از دیدن شما، از زندگی سیر و بیزار بودم. حالا برای زندگی با شما، عمر نوح هم برایم‌ کم است!» باران ملایمی می‌بارید که وارد حلّه شدیم. رود فرات، زلال‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. شاخه‌های خیس نخل‌ها می‌درخشید. با آن که باران می‌بارید، خورشید از پشت ابرها، روشنایی و گرمای ملایم خود را نثار شهر می‌کرد. انگار حلّه را با همه‌ی کوچه‌هایش برای ورود ما، آب و جارو کرده بودند. اشک مادرم با دیدن حلّه، راه افتاد و از پدرم یاد کرد. قبل از هر چیز به مقام حضرت مهدی رفتیم و آن حضرت را زیارت کردیم و من، خدای بزرگ و مهربان را به خاطر خانواده‌ی بزرگ و خوبم سپاس گفتم. هنوز از مقام بیرون نیامده بودیم که خبردار شدیم مرجان صغیر از دنیا رفته. چهل روز از مرگش می‌گذشت. در حالی مرده بود که معجزه‌ی شفایافتن ابوراجح نتوانسته بود چشمانش را به حقیقت باز کند. با آمدن حاکم جدید، قنواء و‌ مادرش، دارالحکومه را ترک کرده بودند و در خانه ی بزرگ و زیبایی زندگی می‌کردندگ روز بعد حماد به ما گفت که مادر قنواء از ارثیه‌ی پدری‌اش، خانه و کاروان‌سرایی در بازار خریده. قرار بود حماد و قنواء به زودی ازدواج کنند و حماد، اداره‌ی کاروان‌سرا را به عهده بگیرد. آن کاروان‌سرا بین مغازه‌ی پدربزرگ و حمام ابوراجح بود. همه با هم به دیدن قنواء رفتیم و به خاطر درگذشت پدرش به او تسلیت گفتیم. ریحانه از او پرسید: «دور شدن از آن زندگی اشرافی و آن همه خدمت‌کار و نگهبان و ثروت و قدرت، برایت سخت نیست؟» قنواء که از دیدن خانواده‌ی بزرگمان خوش‌حال شده بود، با لبخندی اطمینان‌بخش گفت: «در مقابل آنچه به دست آورده‌ام، آن‌ها همه هیچ است.» #پایان @daghighehayearam

#قسمت_چهل_و_ششم چه می خواهم؟ مهدی حرفم را فهمید یا نه؟ خواستن یا نخواستن من را می تواند درک کند؟ نگاهش را از صورتم جدا می کند و به بالا می کشد. چشم هایش حرف هایی دارد که به زبان نمی آورد. نگاهش را پایین می آورد و نگاهم را می گیرد. سخت شده ام. دارم فکر می کنم که من هیچ وقت قبول نکرده ام که خالقم مربی ام باشد؛ اما چند سالی زیر نظر مربی خاص بدن سازی کار کرده ام. گفت و شنودش برایم سخت است. من مربی پذیر هستم، اما خالق گریزم. شاید به خاطر آسان گیری خودش است یا ندید گیری هایش. یک بار اگر مثل مربی بدن سازی ام مقابل حرف گوش ندادن، تندی کرده بود، یک بار اگر مثل او، مقابل بی نظمی هایمان تعطیل کرده بـود، یک بار اگر جریمه ی سنگین بریده بود، الآن اینجا نبودم. این تقصیر اوست، یا سر به هوایی من؟ باید همراهی می کردم یا مثل حالا سوء استفاده؟ با گذشته ام چه کنم؟ این را بلند می پرسم: - با دلبستگی هام چه کنم؟ با همه ی کارهایی که هر وقت خواستم انجامشون دادم؟ یعنی اون وقت ها برای کی کار می کردم؟ حرف کی رو می شنیدم؟ مهدی، من باید یک زندگی رو تصفیه کنم و دوباره شروع کنم، درسته؟ لبش را جمع می کند، نفس عمیقی می کشد. سکوت می کند؛ اما سکوتش مثل سکوت فرید مرگبار نیست. سوار ماشین هم که می شویم، همین طور آرام می ماند. وقتی ترمز می کند، تازه در خانه مان را می بینم. تا اینجا همه اش مرور می کردم. همه ی کارهایم، حرف هایم، اعتقاداتم را زیر و رو می کردم. دستش را روی فرمان دراز کرده است. مقابلش را نگاه می کند. پیاده می شوم. در را نمی بندم. یک کلام می خواهم تا بفهمم چه کنم. دوباره روی صندلی می نشینم. نگاهم نمی کند. - دنیایی که من توش زندگی می کنم، تعریف متفاوتی داره. پدر و مادرم، فامیل و دوستام، همه، اصل و فرع رو این طور که دیدی می بینند؛ پول و زیبایی و هر چیز دیگه ای که خودت خوب می دونی. اما دنیایی که خدا ترسیم می کنه، اصلا حال و هوای دیگه ای داره. باید انتخاب کنم. خیلی کمکم کردی. خیلی حرف ها زدی، اما یه چیزی بگم... نمی گویم. نمی توانم بگویم. خودش لب باز می کند و می گوید: - جواد جان! من این همه نیامدم و برم که به تو چیزی رو القا کنم. امروز بهتر از هر روزی. این برای من کافیه. ولی هر وقت که خواستی بیا. بالاخره دیدار دو تا دوست، دل چسبه. فقط بدون که خدا خودش گفته: هیچ اجباری تو روش زندگیت نیست. خدا فقط راه و بیراهه رو برات مشخص کرده. خواستی مسیر آسمون رو برو، نخواستی هم، مسیر سرسره ی دنیا رو برو. فقط بدون که انتخاب با خودت بوده. اختیار داشتی و آزاد هم هستی. اگه همه ی دنیا اشتباه کردند، مجوز برای اشتباه کردن تو نیست. خالقت تو رو فهیم می خواد، نه یک بازیگر پر نقش تقلبی. دنده می زند. دستش را دراز می کند. آنقدر دست نمی دهم تا نگاهم کند. پیاده می شوم و می رود. کوچه خلوت و ساکت است. باد سردی بین برگ های درخت ها می پیچد. سردم می شود. نگاهم را تا آسمان می کشم، اشعه های خورشید از پشت ابرها راه گرفته اند و گرمای شیرینی را در فضا می ریزند. راه می افتم مخالف جهت خانه. از کدام سو بروم؟ #پایان @daghighehayearam

#قسمت_آخر رفت کنار پنجره. عکس منوچهر را روی حجله دید. تنها عکسی بود که با لباس فرم انداخته بود. زمان جنگ چقدر منتظر چنین روزی بود. اما حالا نه. گفت «یادت باشد تنها رفتی. ویزا آماده شده. امروز باید با هم می رفتیم.» گریه امانش نداد. دلش می خواست بدود جایی که انتها ندارد و منوچهر را صدا بزند. این چند روزه اسم منوچهر عقده شده بود توی گلوش. دوید بالای پشت بام. نشست کف زمین و از ته دل منوچهر را صدا زد. آن قدر که سبک شد. تا چهلم نمی‌فهمیدم چه بر سرم آمده. انگار توی خلاء بودم. نه کسی را می دیدم، نه چیزی می شنیدم. روزهای سخت تر بعد از آن بود. نه بهشت زهرا و نه خواب ها تسلایم نمی دهد. یک شب بالای بام نشستم و هر چه حرف روی دلم تلنبار شده بود زدم. دیدم کبوتر سفیدی آمد و کنارم نشست .عصبانی شدم. داد زدم «منوچهر خان، من با تو حرف می زنم، آن وقت این کبوتر را می فرستی؟» آمدم پایین. تا چند روز نمی توانستم بروم بالا. کبوتر گوشه ی قفس مانده بود و نمی رفت. علی آوردش پایین.‌ هر کاری کردم، نتوانستم نوازشش کنم. می آید پیش‌مان. گاهی مثل یک نسیم از کنار صورتم رد می شود. بوی تنش می پیچد توی خانه. بچه ها هم حس می کنند. سلام می کند و می شنویم. می دانم آن‌جا هم خوش نمی گذراند. او آن‌جا تنها است و من این جا. تا منوچهر بود، ته غم را ندیده بودم. حالا شادی را نمی فهمم. این همه چیز توی این دنیا اختراع شده، اما هیچ اکسیری برای دل‌تنگی نیست. #پایان @daghighehayearam

#سو_من_سه #قسمت_چهل_و_هشتم می شنیدم، نمی فهمیدم. تا حالا مهدوی اینقدر عجیب حرف نزده بود. در دنیای خودش بود انگار. تا حالا اینقدر سکوت نکرده بودم. اینقدر کسی برایم دو دو تا چهارتای دلی حرف نزده بود. لب می زنم به سختی: - اینطوری که شما میگی خدا عاشق منه! دستش را دراز می کند و می گذارد روی دستم و مشتم را باز می کند. گرم است و سردم: - من عمق این حرف تو رو نمی فهمم وحید! اما واقعا همینه. فقط یه عاشق می تونه اینطوری سنگ تموم بذاره. دستان گرمش را دوست دارم. دستم را نمی کشم و می گذارم فشار بدهد. سلول های یخزدۀ خونم تازه دارند گرم می شوند و می چرخند: - چی دارم من که عاشقم باشه. عقب نمی کشد و به چشمان خالی ام نگاه می کند: - از طرف دیگه ببین. چی داره خدا که اینطور حال و هوای ما رو داره؟ چی می خواد بشیم که همه چی میشه برامون؟ دوباره لب می زنم: - چی دارم من؟ من چی دارم آقا؟ حالا دوتا دستانش را جلو می آورد و دستم را فشار می دهد: - چی داره یه بچه که توی شکم مادرشه! ارزش زندگی داره، لذت محبت کردن رو داره، قدرت محبت کردن به پدر و مادر میده، عشق رو متجلیش می کنه. خدا محبت داره که ما رو داره. توی چشمای یه مادر که بارداره نگاه کن و از بچه ش حرف بزن. توی چشمای پدری که چشم به راه اومدن بچه ش هست این سؤال رو بپرس: چی داره این یه تیکه گوشت؟ چشم می بندم و می گویم: - اونا گوشت نمی بینن که آقا! وجود بچه رو می بینن. خودم را در هوا حس می کنم. خدا به من نیازی ندارد، اما به وجود من محبت دارد. خیلی بزرگ تر از دهان من است. بزرگتر از قد و قوارۀ من! بلند می شوم و می روم. از جایی که مهدوی هست می روم. می خواهم فرار کنم! این حرف ها فراتر از توان من است. نمی دانم کِی است که به خودم می آیم! اما شب است. روز نیست. تاریک است ولی روشن است. هوا خیلی تاریک است، اما برای من روشن است. تنها هستم اینجا. اینجا را نمی دانم کجاست! جایی هست که هیچکس نیست. سر می گذارم روی زمینی که چمن است. نرم است. به خدا می گویم: - رفیق! حالا که همه جا هستی، اینجا هم باش! حالا که اینقدر خواهانم هستی، بگذار در دریای محبتت کمی آرام بگیرم. حالا که دلت برایم تنگ می شود می گذارم چند ساعتی در آغوشم بکشی و برایم محبت خاص خرج کنی... و زمزمه می کنم: - اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم... #پایان @daghighehayearam