گزارش به خاک هویزه ۶۸
خاطرات یونس شریفی
قاسم یاحسینی
┄═❁๑❁═┄
🔸 در انبوه بمبارانها، ناگهان خمپارهای کنار ما افتاد و منفجر شد. من و چند تن از ارتشیهایی که با هم بودیم به هوا پرتاب شدیم. من از ناحیه سر مجروح شدم. وقتی ترکش خوردم، برای لحظاتی احساس کردم کور شدهام و نمیتوانم جایی را ببینم. دستم را پشت سرم کشیدم و دیدم دستم مرطوب شده است. معلوم شد ترکش خمپاره به پشت سرم خورده است. یکی از بسیجیها کنارم بود و رودههایش از شکمش بیرون ریخته بود. او عبدالنبی نیسی، از بچههای هویزه بود.
در کمتر از یک ساعت، پیروزی کامل و مسجل ما به یک شکست کامل و همهجانبه تبدیل شد. بر اثر شدت گلولهباران دشمن، عده زیادی مجروح و شهید شدند. بچههای ارتشی روحیهشان را باخته و دچار وحشت شده بودند. بیناییام را به دست آوردم و با چشمان خود جهنمی را که بر پا شده بود، دیدم. امدادگران ارتش آمدند و زخم سرم را پانسمان کردند. دلم نمیآمد در آن وانفسای عجیب، منطقه را ترک کنم و اگرچه سرم خیلی درد داشت، اما ماندم.
در این مرحله، سید حسین علم الهدی که دید تانکهای عراقی در حال پیشروی به طرف ما هستند، عدهای از بچههای آرپیجیزن سپاه را برداشت و به طرف تانکهای مهاجم دشمن رفت. فردی به نام یابر سکینی را پشت سر خود گذاشت و به او دستور داد که هیچ کس به طرف آنها نیاید. کمی بعد، تانکهای دشمن نزدیکتر شدند. علم الهدی و گروه همراهش با آرپیجیهفت به جان تانکهای مهاجم افتادند و با دشمن درگیر شدند. علم الهدی و بچههای همراهش با شکار چند تانک، پیشروی تانکهای دشمن را متوقف کردند. اما آنها با رگبار مسلسل و گلوله تانک شروع به هدف قرار دادن علم الهدی و بچههایش کردند. دشمن از صبح تا حوالی ظهر به ریختن آتش تهیه خود ادامه داد. متأسفانه در این مرحله، نیروهای ما دچار پراکندگی شدند. عدهای از خدمه، تانکهای خود را رها کردند و جمعی نیز دست به عقبنشینی زدند. گروه علم الهدی بیعقبه و تنها ماند. تقریباً ساعت دو بعد از ظهر، فاصلهای بین نیروهای ارتش و بچههای علم الهدی افتاد. آنها در جلو با آرپیجی با تانکهای عراقی میجنگیدند، ولی مابقی نیروهای زرهی از منطقه عقب نشستند. شاید حدود سه یا چهار کیلومتر میان زرهی و گروه علم الهدی فاصله افتاد و ما به درستی ندانستیم که آنها دچار چه سرنوشتی شدند. آیا خیانتی صورت گرفته بود؟ یا اشتباه تاکتیکی فرماندهان بود؟ یا چیز دیگری اتفاق افتاده بود؟ نمیدانم. امیدوارم روزی این معمای آزاردهنده تاریخی به طور کامل و همهجانبهای روشن شود.
در گرماگرم عقبنشینی بودیم که سید مرتاض شنیده بود من مجروح شدهام و با موتورسیکلت به سراغم آمد. مرا که دید، پرسید:
«شنیدهام مجروح شدهای؟»
«بله، مجروح شدهام، اما چیز مهمی نیست.»
«ترکش خوردهای و باید خودت را به درمانگاه برسانی. تکلیفمان هنوز مشخص نیست و نمیدانیم چه باید بکنیم.» سید مرتاض با لحن قاطعی گفت.
«نه، تو باید هر طور شده برگردی.»
مرا با موتورسیکلت به درمانگاهی در هویزه بردند. آن موقع درمانگاه در مکان بانک ملی فعلی هویزه قرار داشت. سید مرتاض مرا به آنجا رساند. چند نفر زن و مرد به عنوان پرستار آنجا بودند و مجروحان را مداوا میکردند. خواهری سرم را باندپیچی کرد و گفت:
«شما باید برای درمان اصلی به اهواز بروید. ممکن است زخم سرتان عفونت کند.»
اما من اهمیتی ندادم و دوباره با موتور سید مرتاض به جبهه و صحنه عملیات برگشتم. وقتی برگشتم، دیدم تانکهای ما لب رودخانه کنار همدیگر صف کشیدهاند و هر از چندگاهی دشمن یکی از آنها را با گلوله میزند و منفجر میکند. همه نیروهای خودی در هم ریخته بودند و هر کس سعی میکرد جانش را از آن مهلکه به در ببرد. کسی را با کسی کاری نبود.
هیچ خبری از علم الهدی و بچههای همراهش نداشتم. نگران آنها بودم و میترسیدم برایشان اتفاقی افتاده باشد. نیروهای ما تقریباً شکست را پذیرفته و با عجله در حال عقبنشینی بودند.
در این حین، سید کاظم، برادر علم الهدی، سر رسید. دل نگران برادرش بود. ماشین نیسانی آوردیم تا با آن به جلو و نزد علم الهدی برویم، اما حجم آتش دشمن به اندازهای شدید و زیاد بود که عملاً کاری از پیش نبردیم و نتوانستیم حتی چند متر با آن ماشین جلو برویم. لب رودخانه زمینگیر شدیم و نتوانستیم از جای خود حرکت کنیم.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#گزارش_بخاک_هویزه
کانال رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
✧✧ ܭߊࡅ߭ߊܠܙ حܩߊܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐܢߺ ✧✧
🍂
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 پندار ما این است که
ما مانده ایم و شهدا رفته اند،
اما حقیقت آن است که
زمان ما را با خود برده است
و شهدا مانده اند.
شهید سید مرتضی آوینی
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#کلیپ #نماهنگ #آوینی
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🍂
🔻 هنگ سوم | ۴۰
خاطرات اسیر عراقی
دکتر مجتبی الحسینی
┄═ ◍⃟🌺 ◍⃟🌸 ◍⃟🌻═┄
🔸 مأموریت یافتم یک واحد سیار پزشکی به قرارگاه تیپ بیستم اعزام کنم. در آن تاریخ، تیپ بیستم از جنوب شرقی به جنوب غربی اهواز و به غرب جاده استراتژیکی اهواز - خرمشهر منتقل شده و در محل سابق نیروهای تیپ زرهی تابع لشکر نهم استقرار یافته بود.
محور ما از غرب جاده اهواز - خرمشهر و روستای «کوهه» تا شرق روستای «احمد آباد» واقع در سواحل رود کرخه کور امتداد مییافت.
من با یک دستگاه جیپ از قرارگاه تیپ به سمت قرارگاه تیپ بیستم حرکت کردم. ابتدا جاده منتهی از پادگان حمید تا سوسنگرد را طی کردیم و پس از پیمودن ۸ کیلومتر در میان صحرا، به طرف شرق تغییر مسیر داده و بر روی یک جاده صحرایی راندیم. اطراف این جاده را چند روستای کوچک احاطه کرده بودند و عدهای از خانوادههای خوزستانی در چند واحد از خانههای گلی آن سکونت داشتند. در فاصله یک کیلومتری قرارگاه تیپ از روستای محقری که در میان آن بقعه کوچکی به نام «مرقد سید خلف» واقع شده بود، عبور کردیم. با دیدن شعارهایی به طرفداری از بعثیها بر روی دیوارهای منازل، احساس کردم که آنها با نیروهای ما همکاری میکنند.
روستا را پشت سر گذاشته به سمت شمال حرکت کردیم و پس از مدتی به مواضع قرارگاه «پ» تیپ بیستم رسیدیم. سنگرهای محکمی کنار هم ساخته شده و اطراف آنها را خاکریزهای متعددی احاطه کرده بودند. دو سنگر واحد سیار پزشکی در وسط قرارگاه تیپ و کنار سنگرهای فرمانده و افسران تیپ قرار گرفته بود. یکی از این سنگرهای کوچک و در عین حال محکم برای پزشک اختصاص یافته و در سنگر بزرگ دیگر داروها و تجهیزات پزشکی قرار داده شده بود که معاون پزشکی و راننده آمبولانس در آن استراحت میکردند. عصر همان روز خود را به پشت سنگر رسانده و با دوربین به خطوط مقدم نیروهایمان که در مقابل روستای «کوهه» بود. نگاه کردم. این نیروها در دشت وسیعی پخشوپلا شده بودند و با قرارگاه ما چند کیلومتری فاصله داشتند. جو کلی جبهه، به استثنای گلولهباران پراکنده، نسبتاً آرام بود. قرارگاه تیپ ما طبق اظهارات فرمانده از امنیت برخوردار بود.
در منطقه، ایجاد مانع بین نیروهای طرفین به وسیله آب پرحجم، پرداختن نیروهای ایرانی به امر سازماندهی و فلج شدن امکانات آنها به علت بروز درگیری سیاسی در تهران موجب گردید که هیچگونه برخورد نظامی صورت نگیرد. سرهنگ ستاد «عبدالمنعم سلیمان»، فرمانده تیپ، در آن تاریخ از من به گرمی استقبال کرد. گفتگوهایی بین ما رد و بدل شد و هنگامی که مطلع گردید من فارغالتحصیل دانشگاه موصل هستم، بسیار خوشحال شد زیرا خود او اهل موصل بود و برادرش نیز به عنوان چشمپزشک در آن شهر طبابت میکرد.
روز بعد، هنگامی که دور سفره غذا نشسته بودیم، فرمانده تیپ به من گفت: «تو مسئول بخش بهداشتی هستی و در انجام هر اقدامی در این زمینه که مناسب تشخیص دهی، اختیار تام داری.» سخن او به منزله یک دستور نظامی برای افسران حاضر در آن جلسه بود.
روز بعد، بازدید از مواضع افراد را آغاز کرده و توصیههایی در زمینه امور بهداشتی به آنها کردم. وضعیت کلی بهداشت به علت تجمع زبالهها و فضولات در سنگرها و نبودن واحدهای بهداشتی صحرایی بسیار ناهنجار بود، اما پس از توصیهها، منطقه نظافت شد و چند واحد بهداشت صحرایی نیز ساخته شد.
با وجود اینکه فصل بهار از راه رسیده بود، ولی درجه حرارت آن منطقه از خوزستان بسیار بالا بود. من ناگزیر شدم بیرون از سنگر بخوابم، اما پشهها و صدای شلیک متناوب توپهای ما که در طول شبانهروز، به ویژه شبها، علیه مواضع نیروهای ایرانی اجرای آتش میکردند، آسایش را از ما سلب میکرد.
عراقیها حملات توپخانه شبانه را "مزاحمت شبانه" نامگذاری کرده بودند که طبعاً برای ما نیز همین مفهوم را داشت.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#هنگ_سوم
نشر همراه با لینک
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 آرام باشید...
آرام باشید و دل بسپارید به درایت و ولایت این بزرگ مرد الهی تا ببینید چطور کشتی انقلاب اسلامی و محور مقاومت رو از این اقیانوس طوفانی با موجهای سهمگینش عبور میدهد و به سر منزل مقصود میرساند...
آرام باشید و توکل کنید به خدای قهارِ مقتدر که همیشه پیشتیبان مردان الهی اش هست...
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#کلیپ #نماهنگ #رهبری
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
زینب(س) ای شیرازهء ام الکتاب.mp3
6.91M
🍂 توسلی به ساحت
حضرت زینب (س)
در شبی که حرمش
از مدافعان حرمش خالیست
🔸 با نوای
حاج صادق آهنگران
زینب(س) ای شیرازهء ام الکتاب
ای به کام تو زیان بوتراب
▪️مسجد جزایری اهواز
▪️شاعر : محمدعلی مجاهدی
شنیدن این نوحه دلنشین را با نوای گرم و ملکوتی حاج صادق آهنگران از دست ندهید.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#نواهای_صوتی_ماندگار #توسل
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🍂 باری اگر حال مرا
خواسته باشید
ملالی نیست!
اینجا با "شهدا" همنشینم ...
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#عکس
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
گزارش به خاک هویزه ۶۹
خاطرات یونس شریفی
قاسم یاحسینی
┄═❁๑❁═┄
🔸 دشمن با انواع سلاحهای خود ما را زیر آتش گرفته بود. فرمانده عملیات همینطور دست به سر نشسته بود و به کلی خودش را باخته و هیچ حرکتی نمیکرد. اغلب نیروهای تیپ قزوین و همدان در گودی ساحل رودخانه کرخه پناه گرفته بودند و دشمن هم با همه توانش آنجا را زیر آتش سنگین خود قرار داده بود. هر نیم ساعت یک تانک ما هدف قرار میگرفت و میسوخت و به همراه آن دل من هم کباب میشد. مانده بودم چه کار کنم. داشتم دیوانه میشدم و به تنهایی هم هیچ کاری از من ساخته نبود. تلفات ما مرتب رو به افزایش بود. هرگونه تدبیری از میان نیروهای ما رخت بر بسته بود و همه نیروهای عملکننده که تا ۲۴ ساعت قبل پیروز میدان نبرد بودند، در آن قتلگاه هولناک به حال خود رها شده بودند.
بنیصدر دستور داده بود که تعدادی از نیروها در غرب رودخانه مستقر شوند و هر کس که خواست فرار کند، او را بزنند. این مأموریت هم به بچههای سپاه محول شد. من فکر میکنم این یک نقشه ماهرانه بود تا بچههای سپاه را به جان بچههای ارتش بیندازد و میان آنها تفرقه و جدایی بیشتری ایجاد کند.
در خلال عملیات نصر و در روز دوم و سوم این عملیات، ارتش بیش از ۱۴۵ شهید و حدود ۳۰۰ نفر مجروح داد. بالاخره روز هفدهم دیماه، بنیصدر فرمانده کل قوا دستور عقبنشینی داد و نیروها مجبور شدند مناطق آزاد شده را رها کنند و به عقب بازگردند. نیروها به سمت سوسنگرد عقبنشینی کردند و هویزه هم که سپاه در آن مستقر بود، رها شد. دشمن از ضعف و عقبنشینی نیروهای ارتش و سپاه حداکثر استفاده را کرد و به طرف هویزه حرکت کرد. دیگر جای ماندن نبود و من و دوستانم برای دفاع از هویزه به این منطقه بازگشتیم. بنیصدر دستور داده بود که هویزه خالی و مقر سپاه هم تلهگذاری شود.
بچهها در سپاه هویزه حال عجیبی داشتند. برخی از شدت اندوه گریه میکردند. رفتم و سید نور را سوار موتور کردم و با هم زدیم بیرون. از جادهای که به نیروهای دشمن منتهی میشد جلو رفتیم. عراقیها چنان مسلط بر آن دشت مسطح بودند که حرکت ما را دیدند و روی ما آتش ریختند. جاده را با توپ و خمپاره کوبیدند. ناچار شدیم مسیرمان را منحرف کنیم. آن اطراف هیچکس نبود تا اگر زخمی شدیم به دادمان برسد. از دور یکی را دیدیم که مینشست و وقتی انفجار گلوله تمام میشد، برمیخاست و به طرف ما میآمد. به سید نور گفتم که به طرف آن فرد برود. وقتی که رسیدیم، دیدیم سید رحیم است.
از او پرسیدم:
- "ها چه خبر؟"
او پاسخ داد:
- "از هیچ جا خبری ندارم!"
- داری کجا میروی؟
- میخواهم بروم هویزه. بچههای ارتش به سوسنگرد عقبنشینی کردند و من هم از آنها جدا شدم.
سه نفره به هویزه رفتیم، اما از طرف مقامات بالا سپاه به ما دستور دادند که هویزه را تخلیه کنیم و سلاحهای آنجا را به سوسنگرد بفرستیم. با اندوه، دستور را اجرا کردیم و کلیه مهمات و اسلحههای موجود در سپاه را بار ماشین کردیم و به سوسنگرد فرستادیم.
هیچ خبری از علمالهدی نداشتیم و نمیدانستیم که حتی شهید شده یا زخمی است.
دشمن از پل سمیده عبور کرد و جاده سوسنگرد به هویزه را قطع کرد. هدف دشمن این بود که بچههای باقیمانده در سپاه هویزه را به اسارت خود درآورد. چون راه جاده قطع شده بود، ما پای پیاده خودمان را به سوسنگرد رساندیم.
روز ۲۷ دی، دشمن آمد و هویزه را که آن همه در آن مقاومت مردمی صورت گرفته بود، به اشغال خود درآورد و در چهار کیلومتری سوسنگرد مستقر شد.
بچههای سپاه سوسنگرد در همان خط عبوری دشمن خاکریزی زدند و جلو پیشروی او را به شهر سوسنگرد سد کردند. همچنین نیروهای ارتشی با تدبیر تیمسار فلاحی سدی روی رودخانه نیسان زدند و آب را به سمت هویزه رها کردند تا کل منطقه را آب بگیرد و زرهی دشمن نتواند در منطقه مانور بدهد. کل دشت از جاده سوسنگرد تا طراح زیر آب رفت. با این تدبیر، دشمن از روستای مالکیه مجبور به عقبنشینی شد.
سوسنگرد بار دیگر به خط مقدم تبدیل شد. من در سوسنگرد نتوانستم بمانم. اسلحههای سپاه را که تحویل دادم، به طرف اهواز رفتم. آمار گرفتیم و معلوم شد ۱۳۰ نفر از نیروهای خط و جهاد در عملیات نصر، سپاهی، بسیجی و دانشجویان پیرو امام شرکت کرده بودند، اما نیستند و خبری هم از آنها نیست. بعدها مشخص شد که از این تعداد، حدود ۴۰ نفر به اسارت نیروهای دشمن درآمده و مابقی هم به شهادت رسیدهاند. این خبر ناگوار و تکاندهندهای بود و من تا امروز نتوانستهام از زیر بار روحی شوکی که از شنیدن این خبر بر من وارد شده، خود را رها کنم.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#گزارش_بخاک_هویزه
کانال رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
✧✧ ܭߊࡅ߭ߊܠܙ حܩߊܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐܢߺ ✧✧
🍂
🍂 یادش بخیر
شبهای عملیات
و شبهای پرواز
•┈┈• ❀ ❀ •┈┈•
نقطه اوج گرفتنها
و از نظرها رفتنها را؛
شب شهادت و لقاء دوست؛
شبی که بهترینها بال میگشودند،
از سر شوق دیدار دوست
هر چه به شب عملیات نزدیکتر میشدیم، چهره بعضی شکفته تر میشد. همانهایی که توانسته بودند مراحل الیالله را چابکتر طی کنند و خود را برسانند.
و امروز همنشین سفرههای بهشتی شدند و ما هنوز در جای خود، و درگیرودار نفس خود ، در جا میزنیم.
اللهم الجعل عواقب امورنا خیرا
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#عکس #یادش_بخیر
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🍂
🔻 هنگ سوم | ۴۱
خاطرات اسیر عراقی
دکتر مجتبی الحسینی
┄═ ◍⃟🌺 ◍⃟🌸 ◍⃟🌻═┄
🔸 فرمانده یگان به من ماموریت داد تا برای آوردن چند صندوق چوبی خالی از گردان ۱۰۳ توپخانه، برای ساختن سنگر به منطقه سوسنگرد بروم. از دریافت این ماموریت بسیار خوشحال شدم، زیرا دوست داشتم از نزدیک با موقعیت نبرد سوسنگرد که در روز ۵ ژانویه ۱۹۸۱ / ۱۶ دی ۱۳۵۹ صورت گرفته بود آشنا شوم. با یک دستگاه کامیون عراقی و به همراه راننده و یک نفر سرباز دیگر عازم محل مورد نظر شدم. ما جاده شنی سوسنگرد را به سمت روستای «احمد آباد» واقع در جنوب شهر سوسنگرد طی کردیم. در بین راه راننده با اشاره به چند تپه کوچک نزدیک جاده و اطراف قرارگاه صحرایی لشکر ۹ گفت که این تپه ها گورستان سربازان ایرانی است که در جریان نبرد پنجم ژانویه / ١٦ دی کشته شده اند. پس از گذشت ٤٠ دقیقه به مواضع گردان توپخانه مستقر در منطقه درگیری بین نیروهای عراقی و ایرانی رسیدیم. منطقه از لاشه های تانک و زره پوشهای به آتش کشیده پر شده بود. تعداد زیادی از کفشها و لباسهای سربازان روی زمین این طرف و آن طرف ریخته بود. فرمانده توپخانه دستور داد عجله به خرج دهم زیرا منطقه در معرض گلوله باران بود. به همین دلیل سریعاً کامیون را از صندوقهای خالی مهمات پر کرده و بازگشتیم، من با مشاهده آثار نبرد نافرجامی که بنی صدر، فرماندهی آن را به عهده داشت، عمیقاً متاثر شدم.
پس از گذشت یک هفته، صدای شلیک توپ مخصوصی که ظاهراً با دیگر توپها تفاوت داشت، توجهم را به خود جلب کرد. در مورد این صدای پرقدرت از افسری سؤال کردم. پاسخ داد: "این صدا متعلق به توپ سنگین ۱۸۰ میلیمتری است که به تازگی از روسیه خریداری شده و برد آن حدود ۴۵ کیلومتر است."
به او گفتم: "فایده این توپ چیست؟" گفت: "این توپ که با نظارت یک نفر سروان و ۱۲ نفر درجهدار شلیک میشود، میتواند به راحتی شهر اهواز را هدف قرار دهد." و اضافه کرد که معمولاً خرج آن را بیشتر میکنند تا به دورترین برد خود برسد. این توپ روزها و خصوصاً شبها چند گلوله به طور متناوب شلیک میکرد. من به چشم خود نور انفجار را در سطح شهر مشاهده میکردم. روزی از افسر عملیات در مورد ویژگی این توپ و هدف از گلولهباران شهری که افراد ارتش ایران در آن حضور نداشتند، سؤال کردم. او پاسخ داد: "دستور گلولهباران از بغداد، یعنی از سوی فرمانده کل نیروهای مسلح، صادر میشود و هدف از آن تخلیه شهر از ساکنین خود میباشد تا از یک سو تحرک اقتصادی شهر اهواز فلج گردد و از طرف دیگر روند پشتیبانی از نیروهای رزمنده ایرانی در جبهه تضعیف شود، زیرا این شهر نقش کمکرسانی به رزمندگان ایرانی ایفا میکند."
به او گفتم: "اکثر ساکنین این شهر، عرب و از برادران ما هستند. ما برای دفاع از آنها قدم به میدان گذاشتهایم." گفت: "این مهم نیست. مهم این است که ما در جنگ پیروز شویم، ولو اینکه تمامی اعراب عربستان در این راه تلف شوند."
من از این طرز فکر بعثیها متعجب شدم. آنها به اصل «هدف وسیله را توجیه میکند» پایبند بودند؛ ایدهای که خالی از هر گونه ارزشهای انسانی و اخلاقی است. آنها به خاطر تحقق اهداف پلید و مقاصد شوم آمریکا و اسرائیل، مردم بیگناه و بیدفاع را به خاک و خون میکشیدند.
زندگی در جبهه بسیار خستهکننده و یکنواخت بود. احساس میکردم عقربههای ساعتم به کندی میگردند. آن روزها محدوده برنامه فعالیتم در سنگر، شامل سنگر استراحت، صرف غذا در جمع افسران و رفت و آمد به دیگر سنگرها خلاصه میشد. معمولاً اوقات فراغت خود را با گفتگو با دیگران، مطالعه و شنیدن برنامههای رادیویی سپری میکردم. دو همسایه بذلهگوی کرد زبان داشتم؛ یکی از آنها راننده سرگرد ستاد «نوری»، افسر عملیات و دیگری مستخدم او بود. هر دو اهل سلیمانیه بودند و خودشان را از کردهای بازگشته به حساب میآوردند. این دو نفر در جنگ ۱۹۷۴ شمال علیه دولت مرکزی شرکت داشتند و پس از آشتی شاه معدوم ایران با صدام، از ایران به عراق بازگشته بودند. آن روز در دفترچه خدمت این گروه از کردها نوشته شد: «معاف از خدمت وظیفه و احتیاط و ملحق به صفوف ملی»، ولی چند ماه قبل از شروع جنگ، آنها را به خدمت احضار کردند که این مساله از دید ما امری کاملاً عادی است.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#هنگ_سوم
نشر همراه با لینک
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
باز هم تلاقی یک جریان در دو جبهه!
نمیدونم چند نفر از شما موفق به زیارت محل شهادت سید حسین علم الهدی شدید.
همون تله خاکی که در خاطرات الحسینی ذکر اون رفت.
اشتباه نکنید ،
مسجدی که محل دفن شهدای هویزهست رو نمیگم
کساییکه برا زیارت این قبور میرند، کافیه یه مسافت کوتاهی از این گلزار فاصله بگیرن تا به محل شهادت سید حسین و یاراش برسن.
محلی آروم و بی سر و صدا در دل دشت.
و کافیست گوشه ای بنشینی و چفیهات رو حائل دنیای اطراف کنی و به ۱۶ دی بروی.
به هجوم صدهای شنی تانک و انفجارهای دور و نزدیک و تیربارهای بی وقفه و...
فقط یادمان نرود که آسایش امروزمون مرهون اون شهادتها و غربتهائیه که هنوزم ادامه داره
و تکلیفی برای ما در حفظ اهداف و آرمانها
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 قطعه کوتاهی از
جبهه دشمن بعثی
در روزهای نخست تجاوز
┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═┄
#کلیپ #نماهنگ
#زیر_خاکی
🔸کانال خاطرات دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🍂 کاش آن روزها هم
فضای مجازی بود!
تا این جوان بسیجی عکس خودش را
می گذاشت و می نوشت:
"من و پای قطع شدم
همین الان یهویی
برایِ دفاع از وطن ..."
تا مرد میدان وطن دوستی
معلوم شود کیست
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#عکس
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
@bank_aks
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
گزارش به خاک هویزه ۷۰
خاطرات یونس شریفی
قاسم یاحسینی
┄═❁๑❁═┄
🔸 شیرازه سپاه هویزه از هم پاشید و بسیاری از نیروهای ما به شهادت رسیدند. یکی از مشکلاتی که ما بچههای هویزهای داشتیم، این بود که نمیدانستیم خانوادههای ما کجا رفتهاند و در چه شهری پناه گرفتهاند. من تنها میدانستم که خانوادهام به اهواز رفتهاند و خانواده برخی از بچهها نیز به بهبهان، رامهرمز، بوشهر، شوش و جاهای دیگر رفته بودند. این را هم بگویم که تقریباً همزمان با عملیات نصر، پسر عمهام حامد، که ماهها بود با مرگ در بیمارستان امام خمینی تهران دست و پنجه نرم میکرد و در اغما بود، روز هفدهم بهمن ماه تسلیم مرگ شد و به شهادت رسید. این واقعه کام تلخ مرا زهر کرد. داغ جدایی از علم الهدی و شکست در عملیات کم بود که مصیبت پسر عمهام نیز بر آن افزوده شد. اگرچه ماهها انتظار مرگ حامد را داشتم، اما او هم درست در لحظهای به شهادت رسید که از زمین و زمان برایم خبرهای ناگوار و تکاندهندهای میبارید.
خانوادهام را در یکی از محلات اهواز پیدا کردم. خیلی وضع روحی خرابی داشتند. یکی دو روزی نزدشان ماندم، اما دیدم بیش از این تاب نمیآورم. رفتم پیش حسین احتیاطی. در آنجا احمد خمینی هم آمد و هر سه نفر رفتیم گلف. در آنجا برادری بود به نام سید موسویان که مسؤول عملیات سپاه در گلف بود. اسم گلف هم «پایگاه منتظران شهادت» شده بود، اما همه بچهها همان «گلف» میگفتند.
به ذهنم رسیده بود که بازماندگان سپاه هویزه را جمعآوری و از نو آنها را سازماندهی کنم و برویم در جایی مثل حمیدیه یا جایی که نزدیک عراقیها باشد مستقر شویم و دوباره شروع به شناسایی مواضع دشمن و عملیاتهای کوچک کنیم. یعنی روز از نو و روزی از نو. خیلی دلم میخواست بدانم سید حسین علم الهدی و بچههای همراه او دچار چه سرنوشت قطعی شدهاند. خبرها درباره آنها متناقض بود. عدهای میگفتند که دشمن آنها را به اسارت گرفته و با خود برده و عدهای هم میگفتند که آنها در همان روز شانزده یا هفدهم دیماه در مقابل تانکهای عراقی جنگیدهاند و همگی به شهادت رسیدهاند.
بلاتکلیفی آدم را کلافه میکند و من نمیخواستم حداقل در این مورد خاص بلاتکلیف باشم. من نقطه دقیقی که علم الهدی و گروهش در آنجا مستقر شده و با دشمن جنگیده بودند را میشناختم و میخواستم بازمانده بچههای سپاه را جمع کنم و در اولین اقدام شبانه برویم و تجسس کاملی در این باره انجام دهیم. مادر سید حسین زنده بود و اگرچه مثل کوه بود و خم به ابرو نمیآورد، اما خیلی دلواپس سرنوشت فرزندش بود و من از این ماجرا خیلی رنج میکشیدم. دلم میخواست هر چه زودتر خبر قطعی ماجرا را به مادر علم الهدی بدهم. حقیقتش این است که هنوز یک هفته هم نشده بود، اما دلم برای سید حسین خیلی تنگ شده بود و هر جا که میرفتم، جای او را خالی میدیدم. این برای من که ۴۵ شبانهروز با هم بودیم و آنقدر با هم انس گرفته بودیم، خیلی سخت و دشوار بود.
وقتی با برادر موسویان صحبت کردم، از پیشنهادم استقبال کرد و گفت:
"میخواهی کجا مستقر شوی؟"
به او گفتم:
"اگر ممکن است در حمیدیه یا طراح مستقر شویم."
او پاسخ داد:
"حرفی نیست، قبول است."
بر اثر انحراف رودخانه نیسان، آب همه دشت و دمن را فرا گرفته بود. همان روز سوار ماشین برادر موسویان شدیم و به طراح رفتیم. آب بود. میانبری گیر آوردیم و خود را به جاده اصلی طراح رساندیم. در آنجا مدرسه خالیای بود که به درد کار ما میخورد.
هنگام برگشت به برادر موسویان گفتم:
"از جادهی اصلی برگردیم!"
- اما جاده را آب گرفته و نمیشود از آن عبور کرد. آب تا زیر زانو است و ما با ماشینمان میتوانیم از آن عبور کنیم. سید بزرگوار اگرچه در دل راضی نبود، اما حرف مرا زمین نگذاشت و قبول کرد که از جادهی اصلی برود.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#گزارش_بخاک_هویزه
کانال رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
✧✧ ܭߊࡅ߭ߊܠܙ حܩߊܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐܢߺ ✧✧
🍂
🍂 سلام دلاور ارادتمندم
برادر بهتر از جانم
تو که با ذکر این خاطرات دل ما را آرام می کنی و امیدواربه پایانی خوش
در رابطه با شهید عاشق علم الهدی هویزه و صدای شنی تانک ها من در بعد از دوران دفاع مقدس با تعدادی همرزم به جبهه های جنوب آمدم و در این محل صدای شنی تانک ها را به مثابه ی اسبهایی که در روز عاشورا بر ابدان شهدا تاختند شنیدم و عطر شهدا را استشمام کردم و امروز که شما متن را نوشتید و خواندم به خدای محمد ص حس پروازی دارم که فقط خداوند متعال شاهد است و بس
ممنون و التماس دعا
علی عبدالله
#نظرات
🍂 سلام
کانال رو به چندنفردوستان جنگ ندیده معرفی کردم
وقتی پریشب درمورد جنگ وگریز هویزه وسوسنگرد رو خوندن تمثیل جالبی زدن
( ظهرعاشورا
ندای هل من ناصر
دنبال ابدان شهداگشتن)
وقتی بعضی رخدادهائ جنگ رو که خودم ناظربودم براشون توضیح دادم حسرت نبودنشون در ۸ سال دفاع مقدس ،درچهره وکلامشون هویدا بود
امیدوارم خط شهدا خدای ناکرده کمرنگ نشه
علیرضا
#نظرات
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 چشمان هزاران شهید
بر اعمال شما دوخته شده است
شهید مهدی زینالدین
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#کلیپ #نماهنگ #شهید_زین.الدین
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈لینک عضویت
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🍂
🔻 هنگ سوم | ۴۲
خاطرات اسیر عراقی
دکتر مجتبی الحسینی
┄═ ◍⃟🌺 ◍⃟🌸 ◍⃟🌻═┄
🔸 هنگامی که از وجود این کردها در ارتش استفاده کردند، به دلیل عدم اعتماد به آنها، سلاح و مهمات در اختیارشان نگذاشته و آنها را در جاهای مهم و حساس نگماردند، بلکه فقط از آنها خواستند به وظایف محوله در ارتش عمل کنند. به همین خاطر، این دو همسایه من کینه رژیم را در دل میپروراندند. آنها خود را با کبوتران زیبایی که از یک روستای مجاور آورده و در قفسی بالای سنگرهایشان قرار داده بودند، سرگرم میکردند.
هر زمان که به آن کبوتران نگاه میکردم، وضعیت خود را به خاطر میآوردم و با خود میگفتم: منِ طبیب، که سمبل دوستی و محبت هستم، با اکراه به جبهه آمدهام و این کبوتران نیز که سمبل صلح و آشتی هستند، برخلاف میل خود به کشتار قدم گذاشتهاند. با وجود اینکه آن پرندگان زیبا از توجه و مراقبت بیش از حد کردها برخوردار بودند، ولی من احساس میکردم آنها از اسارت و حضور در جبهه خرسند نیستند.
چند روز بعد با مراجعهکنندگان همیشگی، یعنی متقاضیان مرخصیهای استعلاجی و معتادان به قرصهای آرامبخش و خوابآور دیدار کردم، بجز یک نفر استوار ۵۰ ساله که معمولاً شبها به سراغم میآمد، بقیه به طور مداوم به این بخش مراجعه میکردند.
استوار ۵۰ ساله از اضطراب درونی و گاهی جنون رنج میبرد. او روزی در حالی که یکی از آن کردها کنارم ایستاده بود، به من مراجعه کرد. داروی همیشگی را گرفت و رفت. دوستم رو به من کرد و گفت: «بیماری این بیچاره غیرقابل درمان است.» پرسیدم: «چطور؟»
گفت: «او به خاطر جنایت فجیعی که اوایل جنگ مرتکب شده، از عذاب وجدان رنج میبرد.» گفتم: «اصل مطلب را بگو.»
گفت: «بسیار خوب، به طور خلاصه میگویم. اوایل جنگ، هنگامی که تیپ ما جاده اهواز - خرمشهر را به تصرف درآورد و کنترل این جاده را به دست گرفت، ایرانیها بدون اطلاع از این قضیه از همین جاده، از خرمشهر به سوی اهواز فرار میکردند. سرهنگ ستاد محمد جواد شیتنه عدهای از افراد را در این جاده مستقر کرد تا اتومبیلهای شخصی فراری از خرمشهر به سمت اهواز را به منظور یافتن سلاح و افراد نظامی مورد بازرسی قرار دهند. این شخص جزء اکیپ بازرسی بود. آن روز یک دستگاه اتومبیل شخصی «ولوو» سر رسید. زنی این اتومبیل را هدایت میکرد و کنارش یک پسر بچه و دختر بچه کم سن و سال نشسته بودند.
به آنها اشاره کردند که بایستد. او نیز تدریجاً از سرعت خود کاست تا بایستد. پیش از توقف اتوموبیل، در صندوق عقب باز شد و دو فرد مسلح که یکی تفنگ ژ-۳ و دیگری آر پی جی-۷ در دست داشتند، بیرون پریدند. همین استوار به طور بیهدف به سمت اتوموبیل تیراندازی کرد که در نتیجه آن دو طفل بیگناه کشته شدند و آن دو مسلح در حال تبادل آتش به سمت رود کارون فرار کردند. دو نفر از افراد ما نیز کشته شدند. مصیبت زمانی رخ داد که گلولهها دیواره اتوموبیل را مجروح بر جسم و جان راننده و همراهانش فرو رفتند. در یک لحظه، خون آنها فوران کرد و همانند مرغان سر بریده پرپر زدند. صحنه بسیار دردناک و رقتباری بود، به طوری که افراد ما مات و حیران شدند و نفهمیدند چه کار کنند. زنان ساکن آن منطقه با دیدن این حادثه دلخراش شیون و زاری سر دادند و بر سینه و صورت زدند و لباسهایشان را پاره کردند. این صحنه، فاجعه را چند برابر کرد. خبر به گوش فرمانده رسید و بلافاصله در محل حضور یافت و دستور داد اجساد کودکان را از داخل اتوموبیل خارج سازند. زنان که به شدت متاثر بودند، دست و پای اجساد را گرفتند تا اجازه ندهند آنها را ببرند، ولی مأمورین به زور آنها را گرفتند. در این حال، فرمانده آنها را تهدید کرد که به سمت اهواز بروند و آنان با چشمانی اشکبار و قلبهایی شکسته، منطقه را ترک کردند. فرمانده به ما دستور داد اجساد را دفن کنیم و با کسی در این مورد گفتگو نکنیم. دوستم در ادامه صحبتهای خود گفت: «من و برخی از سربازان، آنها را به طور داوطلبانه در نزدیکی جاده منتهی به اهواز دفن کردیم. این استوار از همان روز مشاعر خود را از دست داد، زیرا شبح آن کودکان که هنوز هم او را تعقیب میکند.»
رو به دوستم کرده و گفتم: «به خدا قسم، من قادر به مداوای او نیستم مگر این که مشمول رحمت الهی قرار گیرد. تنها خداوند است که میتواند او را مورد عفو و شفا قرار دهد.»
از آن روز به بعد، چندین بار در مورد مسائل طبی و مذهبی با او گفتگو کردم و تشویقش نمودم که به درگاه الهی استغفار کند تا شاید بهبودی خود را باز یابد، اما موفق نشدم. معرفی او به یک پزشک اعصاب نیز فایدهای نداشت.
┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═┄
#هنگ_سوم
نشر همراه با لینک
کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 کلیپ خاطره انگیز
" شب نورد "
برادر نوجوونه،
برادر غرق خونه
برادر کاکلش، آتش فشونه
┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═┄
#کلیپ
#نماهنگ
@defae_moghadas 👈عضو شوید
◇◇ حماسه جنوب ◇◇