#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #ادامه‌قسمت‌سی‌وسوم محبت خان و برادرش الیاس با ترس و لرز ، به حضور نادر که هنوز در سیستان و در مسیر قندهار بود رسیدند و در پیشگاه او زانو زدند و درخواست عفو کردند ، نادر با فریادی بلند از آنها پرسید برای چه سر به شورش برداشته اند ، محبت خان گفت قبله عالم ، *همانطور که می دانید پس از ضعف سلسله صفویه ، هر روز سرداری در گوشه و کنار این سرزمین عَلَم طغیان و سرکشی آغاز می کرد و خود را شاه می نامید ، ما هم چاره ای نداشتیم ، ما برای حفظ موقعیت خود و قبیله مان ، در این گرداب هرج و مرجی که ایجاد شده بود ناجارا درصدد دفاع برآمدیم ولی حالا که مطمئن شدیم مملکت صاحب پیدا کرده ، آمده ایم خود را تسلیم کنیم و حتی اگر بدستور شما کشته هم بشویم میدانیم ، از این به بعد قوم و قبیله مان توسط هر کس و ناکسی ، مورد حمله و هجوم قرار نمی گیرد و مال و ناموسمان در امان است* سخنان فروتنانه محبت خان بلوچ و برادرش الیاس خان ، تاثیر عمیقی بر ذهن نادر گذاشت لذا به میرزا مهدی استر آبادی دستور داد هر دو نفر بخشیده شده و از همین امروز بعنوان فرماندار نادر در بلوجستان معرفی شوند ، هر دو برادر پس از ابراز ارادت و بندگی به پادشاه ایران به بلوچستان بازگشتند و شورش بلوچ ها خاتمه یافت ، شهر بلخ نیز پس از جنگی نه چندان بزرگ توسط رضا قلی میرزا (پسر ارشد نادر) تسلیم و فرماندار شورشی آن گردن زده شد نادر پس از رسیدن به سیستان با پیشواز گرم فرماندار آن منطقه روبرو شد ، فرماندار سیستان خیمه ای بزرگ و سراپرده ای زیبا و مجلل و رختخوابی نرم و گرم ، برای نادر برپا کرده بود ، نادر وقتی آن خیمه و خرگاه مجلل را دید رو به فرماندار کرد و گفت ، به سر و وضع من نگاه کن ، با این لباسهای خاک آلود و کثیف و این چکمه های پر از شن ، آیا صحیح است در یک سفر جنگی در رختخواب ابریشمین بخوابم مگر نمی شود در یک رختخواب ساده خوابید ،  فرماندار گفت قبله عالم ، این رسم فقط مربوط به ما نیست و در همه شهرهای ایران رسم همین است و اگر جز این باشد اهانت به مقام ظل اللهی حضرت اشرف خواهد بود ، نادر رو به فرماندار گفت ، از این پس ، این رسم را ترک کنید زیرا جز صرف هزینه سنگین و اتلاف وقت ، هیچ سود و بهره ای ندارد فردای آن روز نادر بسوی قندهار براه افتاد و از رود هیرمند گذشت و پس از بیست روز راهپیمائی به منطقه ای بنام ارغنداب در نزدیکی قندهار رسید ، سپاهیان خسته ایران شب هنگام در نزدیکی قندهار اردو زدند و پس از آن ، از فرط خستگی به خوابی عمیق فرو رفتند در آن شب حسین خان هوتکی فرمانده دژ قندهار که فردی سخت گیر و دلیر و مقاوم بود ، سرداران خود را جمع کرد و گفت ، عادت نادر این است که یک شب پیش از حمله ، به سپاه خود استراحت می دهد ، سپاه وی از راهی دراز به اینجا آمده و خسته و کوفته است ، لذا امشب بهترین زمان برای زدن شبیخون به آنهاست ، امشب باید به این مرد سمج ، درسی فراموش ناشدنی بدهیم در اردوی نادر همه چیز آرام بود بجز نگهبانان ، همه در خواب بودند ، ولی در آنشب حتی یک لحظه هم خواب به چشم نادر نرفت ، نزدیکی های نیمه شب بود که نادر فرمانده نگهبانان را احضار کرد و به وی دستور داد گوش ها را بیدار کند و نزد وی آورد (در قدیم گوش ها کسانی بودند که شنوائی بسیار قوی داشتند و گوش های خود را به زمین می گذاردند و صدای پای کاروان ها و سواران را از راههای دور می شنیدند و نادر این را از ازبکان ، هنگامیکه بدست آنان اسیر بود آموخته بود) ، گوش های سپاه نادر ، لحظه به لحظه گزارش های خود را مبنی بر سکوت و نبود احتمال حمله به نادر می دادند ، ولی نادر قانع نمی شد و تصمیم گرفت در آن شب سیاه ، خود به تنهائی در حدود یک کیلومتر جلوتر از اردوی لشگر ، گوش خود را بر زمین بگذارد تا خیالش راحت شود هنوز نیم ساعتی از رفتن نادر نگذشته بود که فرمانده نگهبانان مشاهده کرد نادر سراسیمه به اردو بازگشته و دستور آماده باش سپاه را به وی ابلاغ کرد ، بدستور نادر تمامی سپاه خسته ایران بدون اینکه صدایی از آنان شنیده شود بیدار شدند و بدستور نادر با تفنگ های پر شده ، در حالیکه خود را به خواب زده بودند در ده صف جداگانه ، منتظر شبیخون نیروهای حسین خان هوتکی شدند # دوستداران _ولايت https://eitaa.com/doostdaranvelayat

.#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌وچهارم روش کار نادر در چنین موقعیتی ، این بود که سربازان در ده صف منظم و دراز ، روبروی آن منطقه ای که دشمن قصد حمله داشت کنار هم دراز می کشیدند بطوریکه دشمن می پنداشت همه آنان در خوابند ، اما به محض اینکه سپاه دشمن به تیررس سربازان نادر می رسید ، ابتدا صف اول بلند می شد و شلیک می کرد و بلافاصله می نشست و صف دوم و سپس صف سوم و چهارم الی آخر به تناوب و نوبتی شلیک می کردند ، طوری که امواج انسانی شبیخون زننده را نابود و نظم آنان را بهم می ریختند و سپس با شمشیرهای برهنه به آنان می تاختند و دمار از روزگارشان در می آوردند ، سربازان حسین خان هوتکی در حالیکه هنوز تاریکی شب سراسر دشت را پوشیده بود به یکباره با هیاهو و هلهله کنان به اردوی نادر تاختند در پنجاه متری اردوی نادر ، ناگهان آوای شلیک مرگبار تفنگ ها بلند شد و سربازان نادر صف به صف برمی خاستند و شلیک می کردند ، حجم آتش گسترده تفنگها ، چنان پرحجم بود که سواران پیشتاز حسین خان با اسب هایشان بر زمین می غلطیدند ، فرمانده حسین خان یکباره دریافت که در دامی خطرناک افتاده ولی دیگر دیر شده بود ، زیرا اسبهای سواران با شتاب رو به جلو در حال تاخت بودند و نگهداشتن آنان امکان پذیر نبود ، سواران حسین خان ، خواهی نخواهی به اردوی نادر رسیدند در این هنگام‌ فریاد نادر بلند شد ، او پیشاپیش سربازان خود به میدان آمد ، جنگ با شمشیر و نیزه و گرز ، بر روی بدنهای نیمه جان سواران و اسب های مجروح آغاز شد ، سپیده صبح در حال دمیدن بود که فرمانده حسین خان با سختی زیاد تنها توانست یک سوم نیروهایش را جمع آوری و جان خود و باقیمانده افرادش را نجات دهد و با حالی زار و پریشان ، بطرف دژ قندهار عقب نشینی کند ، حسین خان هوتکی که منتظر بود سپاهیانش با پیروزی و سر بریده شده نادر بازگردند با مشاهده باقیمانده سواران شکست خورده ، امیدهایش را بر باد رفته می دید و آتش کینه و انتقام در وجودش شعله می کشید فردای آن روز سپاه نادر بدون استراحت ، با عبور از رودخانه ارغنداب بسوی دژ قندهار براه افتاد ، و پس از محاصره دژ بفرمان نادر ، غرش توپخانه آغاز شد ، پس از مدت کوتاهی نادر پی برد اصابت توپ ها به دیواره های دژ ، هیچگونه آسیبی به آن نمیرساند ، در این بین یکی از سرداران نادر به وی گفت ، دژ قندهار در زمان اورنگ زیب ، پادشاه ایرانی تبار هندوستان ساخته شده و در آن مصالحی محکم بکار رفته که هیچ توپخانه ای قادر به ایجاد شکاف و رخنه در آن نیست ، نادر به توپخانه دستور داد از اتلاف مهمات خودداری و شلیک توپخانه متوقف شد از ان طرف حسین خان هوتکی که متوجه شده بود حریف نادر نیست با صلاحدید سردارانش تصمیم به صبر و شکیبایی و پایداری از درون دژ گرفت ، هر دو طرف نبرد به امید پایان یافتن آذوقه و خواربار طرف مقابل ، زمان را می گذراندند ، نادر اما یک لحظه آرام و قرار نداشت ، و پیوسته به بخش های گوناگون سپاهش سر می زد و نقطه به نقطه دژ را زیر نظر می گرفت ، برنامه نادر برای تصرف دژ قندهار برنامه ای چهارماهه بود برای همین با خود می اندیشید چنانچه محاصره بیش از چهار ماه طول بکشد زمستان فرا می رسد و بسیاری از مردان جنگی وی تلف خواهند شد و آنگاه آسیب پذیر شده و شکست اش حتمی خواهد بود یکماه از محاصره قندهار گذشت ، نادر تقریبا مطمئن شده بود که خواربار دژ به این زودی تمام نخواهد شد ، ولی او مرد بازگشت بدون پیروزی نبود ، وی روزی سرداران خود را به چادر خویش فراخواند و برای ساخت شهری جدید در نزدیکی قندهار از آنها خواست با نیروهای تحت امر خود شروع به کار و تهیه مقدمات آن نمایند ، دستور نادر بیدرنگ به انجام رسید و پنجاه هزار سرباز سپاه وی دست بکار ساخت شهری با همه امکانات شهری که در آن بازار و خیابان و کوچه و خانه و باغ های کوچک و بزرگ داشته باشد ، شدند و سی هزار نفر دیگر کماکان به محاصره دژ قندهار ادامه می دادند ، بدستور نادر هر هفته پانزده هزار تن از شهرسازان جای خود را با محاصره کنندگان عوض می کردند تا همگی در ساخت شهر جدید و محاثره دژ سهیم باشند ، به این ترتیب نادر ، هم سپاه را از بیکاری درآورد و هم جایگاهی مطمئن برای حفظ آنها از سرمای زمستان بنا کرد ، زمستان هنوز فرا نرسیده بود که شهری جدید و زیبا ساخته شد که آن را نادر آباد نام نهادند ، این شهر هنوز در نزدیکی قندهار وجود دارد و دارای سکنه و افراد محلی است محاصره قندهار به درازا کشیده شد ، رفته رفته آثار خستگی در چهره سپاهیان نادر دیده می شد ، نادر که اینگونه دید دستور داد تا نیروهایش بظاهر عقب نشینی کرده و سنگرهای نزدیک دژ را رها کرده و اندکی دورتر مستقر و در نقطه ای پنهان شوند ، مدافعان دژ که اینگونه دیدند پنداشتند که نادر از محاصره خسته شده و قصد مراجعت دارد ،

#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #ادامه‌قسمت‌سی‌وچهارم این بود که جرات کرده و با احتیاط بیرون آمده و شروع به جمع آوری وسایل سپاه نادر کردند ، فردای آن روز عده بیشتری برای جمع آوری غنائم از دژ بیرون آمده و در مسیر عقب نشینی سپاه نادر هر چه بود را جمع آوری و به دژ بازگشتند ، در شهر قندهار ، مردم به تصور اینکه نادر از محاصره دست برداشته از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدند و جشن و پایکوبی برقرار و شادی وصف ناپذیری سراسر شهر را در بر گرفته بود ، در این حتل سرداران حسین خان نزد وی رفتند و از او خواستند برای اطمینان بیشتر با عده ای از سربازان دژ بدنبال نادر بروند ، حسین خان هوتکی که به روحیات نادر آگاهی کامل داشت و میدانست او امکان ندارد با دست خالی میدانی را خالی کند در ابتدا مخالفت کرد ولی در نهایت با اصرار سرداران خود موافقت کرد که با پانصد نفر نیرو ، بدنبال سپاه نادر بروند تا هم از عقب نشینی وی مطمئن شوند و هم اینکه در صورت امکان ، سربازان عقب مانده سپاه نادر را کشته و تجهیزات نظامی آنها را به غنیمت بگیرند نادر که شخصا ، لحظه به لحظه مراقب اوضاع بود دستور داد عقب ماندگان سپاه ، با دیدن مردان جنگی حسین خان ، جا خالی کرده و با بجای گذاشتن عمدی وسایل خود ، سراسیمه و هراسان فرار کنند ، سربازان مدافع دژ ، شادمان و مغرور بازگشتند و جریان پیروزی خود را بازگو کردند بامداد روز سوم ، در حدود پنج هزار نفر از نیروهای دژ به طمع جمع آوری غنیمت بیشتر ، از شهر بیرون آمده و بی پروا و مغرور بسوی رودخانه ارغنداب پیشروی کردند که به یکباره ، نیروهای نادر از پشت سر ، راه را بر آنان بسته و حمله ای برق آسا علیه آنان آغاز کردند ، جنگی سخت درگرفت و نیمی از سپاهیان حسین خان کشته و نیم دیگر آنها اسیر شدند و حتی یکنفر از آنان نتوانست به دژ بازگردد چون هیچیک از رفتگان بازنگشت ، مدافعان دژ تصور کردند چون میزان غنائم جنگی زیاد بوده آنها هنوز سرگرم جمع آوری غنائم شده اند ، این بود که دسته ای دیگر به طمع افتاده و آنان نیز به سادگی تار و مار و از اینها نیز ، یکتن بازنگشت رفته رفته ، سایه های شک و تردید بر اندیشه ساکنان دژ سایه افکنده بود ، حسین خان با سرداران خود ، جلسه ای اضطراری تشکیل داد ، در آن جلسه یکی از سرداران حسین خان ، بنام اشرف سلطان رئیس قبیله ای بنام توخی ، که از حسین خان نیز دل خوشی نداشت پیشنهاد کرد شخصا بهمراه سه هزار تن از سواران خود برای بررسی و آگاهی از سرنوشت افراد دژ اقدام نماید ، حسین خان با گوشزد نمودن نهایت احتیاط لازم ، با رفتن وی موافقت کرد اشرف سلطان که اینک احساس می کرد از زندانی بزرگ رهائی یافته با برافراشتن پرچم سفید ، به اردوی نادر رفت و با زدن زانو در مقابل وی ، درخواست بخشش و پیوستن به سپاه ایران نمود ، نادر با بزرگداشت و برخورد جوانمردانه ، او را بخشید و دستور داد تا خیمه و خرگاهی آبرومند برای وی و افرادش آماده و مهیا کنند ، اشرف سلطان نیز سوگند خورد تا لحظه مرگ در رکاب نادر بجنگد ، انتظار حسین خان برای آگاهی از سرنوشت افرادش بدرازا کشید ، او اکنون کاملا مطمئن بود که آنها در تله نادر افتاده اند ، لذا دیگر به هیچکس اجازه خروج از دژ را نداد زمستان سخت و سرد قندهار از راه رسید ، سربازان نادر ، در شهر نادرآباد مستقر شدند و به تناوب و نوبتی در مسیر شهر جدید و دژ قندهار در رفت و آمد بودند ، یازده ماه از محاصره دژ گذشت ، پایداری سرسختانه قندهار ، روح و روان نادر را آزار می داد ، او مرد یکجا نشینی نبود ، از آن سو حسین خان هوتکی از سرسختی و یکدندگی نادر در شگفت شده بود ، در این یازده ماه نادر شخصا ، وجب به وجب ، بالا و پائین ، آجر به آجر ، و تمام نقاط و پیرامون دژ را برای آگاهی از نقطه ضعفی هر چند اندک ، بررسی کرده بود ، لذا شبی از شبها فرماندهان خود را فرخواند تا جزئیات و نقشه ، آغاز جنگی سخت و نفس گیر را با آنها در میان گذاشته و دست حمله ای برق آسا بزند

#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌وپنجم در اثنای آن جلسه ناگهان فرمانده محافظان نادر به داخل چادر آمد و از آمدن یکی از خویشاوندان حسین خان هوتکی  بنام دادشاه خبر داد ، نادر بیدرنگ دستور داد او را بداخل چادر دعوت کنند ، دادشاه از نادر درخواست کرد بطور خصوص با وی گفتگو کند که موافقت گردید دادشاه به نادر گفت که من از روز اول که حسین خان از اطاعت دولت مرکزی ایران سرپیچی کرد مخالف بودم و به وی تاکید کردم نادر ، شاه سلطان حسین صفوی نیست و بی گمان خاک قندهار را به توبره خواهد کشید و مردم بی نوا ، آسیب زیادی خواهند دید ، ولی حریف او و سردارانش نشدم ، از طرفی می دانم که قبله عالم تا زمانی که قندهار را تحت سلطه دولت مرکزی ایران درنیاورد از پای نخواهد نشست ، در حال حاضر هم ، بخاطر حفظ جان مردم ، با اصرار زیاد حسین خان را قانع کرده ام که با فدا کردن جان خود ، تحت عنوان مذاکره نزد شما بیایم و با خنجر ظریف و تیزی که در لباس خود پنهان کرده ام شما را می کشم و غائله محاصره و کشت و کشتار سربازان دو طرف را خاتمه خواهم داد نادر از دادشاه پیرامون وضع آذوقه شهر و مهمات و تجهیزات جنگی حسین خان سوال کرد ، دادشاه گفت ، آذوقه شهر آن هم با وجود جیره بندی سخت ، نهایتا تا دوماه دیگر به پایان میرسد ، از لحاظ مهمات و نفرات جنگی نیز با توجه به چند درگیری کوچک و بزرگ با سپاهیان شما در ماههای گذشته ، حسین خان در مضیقه قرار دارد ، نادر در ادامه از نقطه ضعف دژ مستحکم قندهار پرسید دادشاه گفت ، همانطور که می دانید هیج توپخانه ای قادر به کوبیدن دژ قندهار نیست ولی یکی از برج های این دژ بنام *دده* که در قسمت شرقی آن قرار دارد هر چند هنوز محکم و پابرجاست ولی به لحاظ رطوبت و نشست زمین در آن ناحیه ، اندکی از برج های دیگر آسیب پذیرتر است ، نادر از دادشاه پرسید بهترین زمان حمله به دژ چه وقت است ، دادشاه گفت بهترین زمان حمله نیمروز جمعه (ظهر جمعه) است که مردم و سپاهیان شهر در حال اقامه نماز جمعه هستند ، نادر گفت ، احسن‌ بر تو ، درست گفتی دادشاه با خبر کشتن نادر به دژ بازگشت ، حسین خان با ناباوری ، نحوه کشتن نادر را پرسید ، دادشاه گفت من بطور خصوصی و تنها با نادر گفتگو کردم و در یک لحظه از غفلت وی استفاده کرده و غذای وی را با زهری که طی دو الی سه روز اثر آن ظاهر می شود آغشته کردم ، حسین خان گفت زمان ، صحت گفتار تو را مشخص خواهد کرد چند روزی گذشت ، فرمانده دیدبانهای دژ قندهار ، نزد حسین خان آمد و خبر عقب نشینی و تخلیه سنگرهای پیرامون دژ را به آگاهی وی رسانید ، حسین خان شخصا به بالای یکی از برج ها آمد و و با چشم خود دید سپاهیان نادر ، در حال برچیدن بار و بُنه لشگر و عقب نشینی از اطراف دژ هستند روز جمعه فرا رسید ، در دور دست شهر قندهار در پشت تپه ای بزرگ ، نیروهای نادر خود را برای حمله ای بزرگ و سرنوشت ساز آماده می کردند ، از آن سو مردم و سپاهیان حسین خان در مسجد بزرگ قندهار ، گرد هم آمده بودند و شیخ و مفتی اعظم شهر در حال شکر گزاری کشته شدن نادر و عقب نشینی لشگریان وی بود که به یکباره صدای غرش توپ های نادری بلند شد ، در همان دقایق نخست ، بجز برج *دده* تمام برج و باروهای شهر ، آماج گلوله های توپخانه قرار گرفت توپخانه نادر به سختی می غرید ، مردم و مدافعان شهر ، سرگردان به این سو و آن سو می دویدند ، ناگهان هزار نفر از جلوداران و پیشاهنگان سپاه نادر که از طایفه بختیاری بودند بسوی برج *دده* یورش بردند ، جلوداران بختیاری از بی باک ترین ، نیرومندترین و آزموده ترین افراد ایل بختیاری برگزیده شده بودند و نادر بیشتر آنها با اسم می شناخت ، نادر به آنها وعده داده بود در صورت گشودن درهای دژ ، به هر کدام از آنان هزار سکه نادری پاداش خواهد داد حمله بسیار برق آسا و غافلگیر کننده بود ، با وجودی که تعداد مدافعان برج *دده* اندک بود ولی باران نیزه و تیر ، از باروهای  این برج بر سر و روی نیروهای حمله کننده بختیاری فرو می ریخت ، سربازان کار آزموده نادر با هر گام و قدمی که پیش می رفتند با سرعت تمام یک سنگر و جان پناه می ساختند در حقیقت احداث هر سنگر به قیمت جان چند جوان دلاور و رشید بختیاری تمام می شد ، سرانجام پس از نیم ساعت تاخت و تاز با کشته شدن دویست نفر از سربازان بختیاری تمام سنگرهای قدیم و جدید پیرامون  برج *دده* به تصرف نیروهای نادر درآمد حیرت انگیز است که بدانید سربازان ایل بختیاری در این وانفسای مخاطره آمیز توانستند چند قبضه توپ سبک را نیز با خود حمل نموده و در چند سنگر احداث شده مستقر کنند مهاجمان بختیاری سپس در میان باران تیر و تفنگ ، توپهای سبک را به نزدیک درب دژ آورده و با شلیک های بی امان یکی از درب های دژ را شکستند و در میان دود و گرد و خاک حاصله به درون دژ رفتند

#زندگی‌نامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #ادامه‌قسمت‌سی‌وپنجم حسین خان پس از آگاهی از رخنه سپاهیان نادر به درون دژ ، با شتاب نیروهای خود را به این سوی دژ فرستاد ، نیروهای نادر زیر فشار شکننده و خرد کننده مدافعان دژ ، به سختی پایداری می کردند و می کوشیدند پایگاه بدست آورده را از دست ندهند ، جنگی هراس آور در آستانه درب دژ در گرفت ، جنگی تن به تن و بی رحمانه ، کشته از هر دو طرف فراوان بود ، نادر پی در پی به این قسمت دژ نیروهای کمکی و تازه نفس میفرستاد ، سربازان ایرانی غوغائی بس غریب و عظیم به پا میکردند و با فریادهای یا علی و یا محمد ، بی هراس از  کشته شدن ، خود را وارد مهلکه ای بس عظیم می می کردند و مانند دانه های اسفند که بر روی آتشی بیفتد با شتابی گیج کننده ، به این سو و آنسو می جهیدند تا هدف تیراندازی و پرتاب های بی امان نیزه های دشمن قرار نگیرند و در همان حال بی آنکه لحظه ای توقف کنند بسوی مدافعان شهر تیراندازی می کردند و حملات مدافعان شهر را دفع می کردند در این هنگامه عظیم که هر لحظه ، سینه ها سپر گلوله های آتشین و قلب ها نشیمنگاه نوکِ تیز پیکانِ نیزه ها بود ،عده ای از سربازان بختیاری با جنگ و ستیزی بی امان ، از پله های برج *دده* بالا رفته و تیراندازان و نیزه پرانان بالای برج را ، یا کشتند و یا از بالای برج سرنگون کرده و کنترل برج را بدست گرفتند و از بالای برج به دیگر همرزمان خود که منتطر بودند پیام حمله سراسری دادند طولی نکشید که به یکباره سپاهیان نادر مانند سیلی بنیان کن و بی پایان با فریادهای رسا و دلهره آمیز ، از شکاف و رخنه باز شده دژ *دده* حمله ای سهمگین آغاز کرده و و در تمامی شهر پخش شدند ، برج ها و باروهای دژ قندهار یکی پس از دیگری به تصرف سپاهیان نادر در می آمد ، روز جمعه هنوز به پایان نرسیده بود که مدافعان شهر ، چاره ای جز تسلیم نیافتند حسین خان که خود را شکست خورده دید با شتاب تمام حرمسرا و خویشاوندان نزدیک خود را جمع کرد و به دژ کوچک و استواری که در گوشه شهر بود پناه برد و تصمیم گرفت تا آخرین لحظه در برابر نادر بجنگد ، نادر دستور داد همه جا را جستجو کنند و زنده یا مرده حسین خان را بیاورند تا اینکه متوجه شد وی به دژ کوچک قیستول پناه برده است از آن سو ، حسین خان که میدانست شکستش حتمی است از اینکه زنان و خواهران و خویشاوندانش بدست نادر بیقتد در اندیشه ای بس آزار دهنده فرو رفته بود ، پس از اندیشه بسیار بر آن شد که همه را بکشد و‌ پس از جنگ با نادر ، با سربلندی و مردانه کشته شود وی هنگامی که می رفت تا در ابتدا همسرانش را قربانی تصمیم جنون آمیز خود کند خواهر زیبایش بنام زینب ، خود را به پای او انداخت و به وی گفت برادر ، کشتن فرزندان و عزیزان دردی را دوا نمی کند ، من پیشنهاد می کنم از نادر امان بخواهی ، حسین خان گفت ، نادر آنقدر به خون من تشنه است که مطمئنم به هیچکدام از شما رحم نخواهد کرد و با جسارت به شما ، مرا سرافکنده خواهد کرد زینب گفت ، اگر نادر به پیشنهاد تو جواب رد داد باز هم برای عملی کردن تصمیم خود وقت باقی است ، حسین خان قدری به فکر فرو رفت و سپس مفتی اعظم شهر را نزد خود طلبید تا با وی مشورت کند نکته : جلوداران و پیشاهنگان سپاه نادر طایفه بختیاری بودند

# دوستداران _ولايت https://eitaa.com/doostdaranvelayat #زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌وششم بنا به پیشنهاد زینب ، حسین خان نماینده ای به نزد نادر فرستاد و از وی تا دو روز دیگر امان خواست ، نادر به جهت جلوگیری از جنگ و خونریزی ، بیدرنگ پیشنهاد نماینده حسین خان را پذیرفت ، در این اثناء مفتی اعظم شهر به نزد حسین خان آمد ، وی وقتی توسط زینب ، از نیت حسین خان مبنی بر کشتن تمامی خانواده اش با خبر شد او را بشدت از این کار منع کرد و گفت مرا نزد نادر بفرست تا مقدمات آشتی دو طرف را آماده کنم ، حسین خان با تردید و دودلی پیشنهاد شیخ را پذیرفت ، مفتی اعظم شهر که بعلت تحریک مردم و کافر دانستن شیعیان و واجب بودن جنگ با آنان ، باعث و بانی تمامی خونریزی ها بود و از حمله قریب الوقوع نادر نیز در بیم و هراس بود و میدانست در صورتی که بدست نادر بیفتد به شدیدترین وجه به شیوه نادر ، مجازاتی سخت در انتظارش خواهد بود در این میان زینب نیز از برادرش درخواست کرد که همراه مفتی اعظم برای مذاکره نزد نادر برود ، حسین خان در ابتدا مخالفت کرد ولی مفتی اعظم با چیدن صغری و کبری و اینکه شاید حکمت خداوند بر این واقع شده که صلح و آشتی میان دو طرف توسط خواهر با کفایت شما واقع شود ، در نهایت حسین خان را راضی کرد و به اتفاق زینب که اینک نماینده حسین خان محسوب می شد به سوی اردوی نادر براه افتاد دروازه های دژ کوچک قیستول گشوده شد ، مفتی اعظم شهر بهمراه زینب و هیئت همراه بیرون آمدند ، شهر هنوز حالت عادی نداشت ، خانه های خراب شده و آتش گرفته ، ضجه و زاری مادران عزیز از دست داده ، ناله های مجروحین جنگی از هر دو طرف ، و مردمی که از بیم کشته شدن ، از خانه خود بیرون نمی آمدند ، و خانواده هائی که دختر و یا زن جوان داشتند از ترس تجاوزهای احتمالی سربازان نادر ، سعی در پنهان کردن آنان داشتند ، در آنطرف مردم و عده ای از سربازان نادر نیز در حال دفن دوستان و عزیزانشان بودند ، زینب با دیدن این صحنه ها ، نگاه تندی به مفتی اعظم شهر که مسبب این حوادث هولناک بود کرد و به او گفت ، چشمان خود را خوب باز کن ، این حوادث فلاکت بار ، حاصل سخنرانی های آتشین تو و همپالگی هایت است که خون شیعه را حلال کردی و محمود افغان و اشرف افغان و اینک ، برادر مرا فریب دادی تا مثلا در راه خدا با هموطنان ایرانی خود که تنها گناهشان مذهب شیعه بود بجنگند ، و این مصیبت های عظیم و جانکاه ، گریبانگیر مردم بینوا شود ، شیخ ساکت بود و چیزی نمی گفت و به سرنوشت مبهم خود می اندیشید فرستادگان حسین خان سرانجام به سراپرده نادر رسیدند ، برابر آئین آن زمان ، هدایای نفیس و گرانقیمتی از سوی طرف شکست خورده به طرف پیروز که نادر بود هدیه شد ، نادر به هدایا که تقریبا برابر با خسارات این جنگ خانمانسوز بود توجهی نشان نمی داد و با تعجب به زنی که با پوشش کامل همراه کاروان پیام آور بود می نگریست در این هنگام مفتی اعظم پس از چاپلوسی با اشاره به وضع ناهنجار حسین خان ، از نادر درخواست کرد بزرگوارانه او را عفو کرده و ببخشد ،  نادر با آوائی بلند و درشت رو به مفتی اعظم گفت ، خطای حسین خان بسیار بزرگ است ، او سیزده ماه وقت گرانبهای ما را که می باید صرف آبادانی کشور می شد را تلف کرده و دست به برادر کشی زده ، مفتی اعظم دوباره با چاپلوسی گفت ، قربانت شوم شنیده ام دریای بخشش قبله عالم پهناور و بسیار وسیع است و چندین بار کریمانه دشمنان خود را عفو کرده اند ، حسین خان نیز برای اثبات پشیمانی و جان نثاری به درگاه شما ، عزیزترین عضو خانواده اش را یعنی زینب خاتون (خاتون در قدیم لقب زنان اعیان و اشراف بود) را برای پوزش خواهی از شما فرستاده تا طلب گذشت کند درست هنگامی که این سخنان از دهان شیخ بیرون آمد چشمان نادر ، مانند عقابی تیزچنگ که بر روی بره آهوئی دوخته شده با نگاه های زینب خاتون که اندام درست و شانه های پهن و بازوان نیرومند و چشمان نافذش را ورانداز میکرد تلاقی کرد ، نادر از زیبائی زینب خاتون در شگفت شده بود ولی به روی خود نیاورد و با همان صلابت و تندی با مفتی اعظم به گفتگو ادامه می داد گفتگوها تا عصر همان روز با شدت و ضعف ادامه یافت ، در نهایت نادر گفت ، من از برادر کشی ننگ دارم و همیشه سعی کرده ام تا حد ممکن از این کار بپرهیزم ، زیرا این مردم سرمایه ما و همگی هموطنان ما هستند ، مفتی اعظم با شنیدن سخنان نادر که در حقیقت فرمان عفو بود نمی دانست از شادی چه بکند ، او بی اختیار به پای نادر افتاد و پای او را بوسید ، در این هنگام نادر رو به زینب خاتون که چهره اش از شرم سرخ شده بود کرد و گفت

#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌وهفتم نادر قبل از فتح کامل قندهار ، یکی از سرداران خود بنام علیمراد خان را به هندوستان فرستاد یکی از ماموریت های علیمرادخان این بود که محمد شاه گورکانی را از تاجگذاری نادر مطلع سازد (محمد شاه گورکانی از نوادگان تیمور لنگ و از قوم تاتار بود که دویست سال پس از چنگیز مغول به ایران حمله کرد و ویرانی و خرابی زیادی ببار آورد از کشته پشته ساخت و میلیونها نفر را کشت  و از سر مردم ، از زن و مرد و کودک در شهرهای مختلف ایران ، دهها و صدها مناره بلند ساخت و چشمهای زیادی را از حدقه بیرون آورد تیمور به گفته خودش ، هنگامی که جهش خون از رگ های بریده گردن قربانیان را می دید نشاط و لذت زائدالوصفی به وی دست می داد) دومین وظیفه علیمراد خان این بود که دولت هندوستان با افزایش مرزبانان مرزهای خود را تقویت نماید تا از عبور افغانها و دیگر سرکشان و اشرار بداخل مرزهای شرقی ایران جلوگیری و در صورت هر گونه شرارت آنها را دستگیر و تحویل دولت ایران نماید (در آن زمان پاکستان و بنگلادش و سریلانکا جزء خاک هندوستان بود) در خواست سوم علیمراد خان ، دستگیری و استرداد هشتصد نفر از سران لشگر اشرف افغان که پس از شکست اشرف از نادر به خاک هندوستان پناهنده شده بودند بود نادر به علیمراد خان دستور داده بود حداکثر ظرف چهل روز پاسخ نامه خود را از محمد شاه گورکانی دریافت و به قندهار بازگردد محمد شاه گورکانی بیش از چهل روز علیمراد خان را در دهلی معطل کرد و پاسخ نادر را به روزهای بعد موکول می کردنادر سفیر دیگری بنام محمدعلی خان آغاسی را به دهلی فرستاد و بر درخواست خود پافشاری کرد اطرافیان و مشاوران محمد شاه گورکانی به وی توصیه می کردند از دادن پاسخ به نادر تا تعیین تکلیف شهر قندهار به تعویق بیندازد (هنگام اعزام علیمراد خان و محمدعلی خان آغاسی به هندوستان هنوز قندهار به تصرف نادر در نیامده بود) معطلی نمایندگان نادر به مدت سه ماه به طول انجامید و هر دو نفر بدون اینکه پاسخ روشنی از دربار هند گرفته باشند به دژ قندهار که هنوز مقاومت می کرد به نزد نادر آمدند نادر از علیمراد خان پیرامون اوضاع هند پرسید ، علیمراد خان گفت تا زمانی که نتوانیم شهر قندهار را تصرف کنیم پاسخ روشنی هم دریافت نخواهیم کرد ضمنا ثروتی بیکران در دربار هند دیدم که همانند افسانه های هزار و یکشب بود در آنجا هر شب میهمانی های بزرگ برگزار می شود همه ظروف غذا خوری و آبخوری ها از طلای ناب (۲۴ عیار) ساخته شده  در درون باغ دو تندیس (مجسمه) به اندازه طبیعی دو فیل ساخته شده که تماما از زر (طلا) ناب است ، همه حاضرین منجمله خدمتکاران و کنیزان با گردنبند ها و کمربندهای زرین و روسری های سکه دوزی شده سرگرم کار و جشن و پایکوبی اند ، حتی سراسر ستونهای قصر محمد شاه ، با روکش های ضخیم زر ناب پوشیده شده ، بهای انگشتر هر کدام از میهمانان و رجال سیاسی کشور برابر با مالیات سالانه یک شهر بزرگ ایران است بیشتر مردم هند هم در نعمت و ثروت غوطه ور هستند و محصولات کشاورزی آنان چشمگیر است چهره نادر را غباری از غم و اندوه فرا گرفت و با تاسف به علیمراد خان گفت ملت ما چرا باید بر اثر جنگ های پی در پی و نا امنی های ناشی از شورش های داخلی در نهایت تنگدستی به سر بَرَد و در هند اینهمه ثروت نهفته باشد نادر علیمراد خان و همراهانش را مرخص کرد و دستور داد هیچکس به چادر وی نیاید در اینگونه مواقع که نادر اطراف خود را خالی می کرد همگان می دانستند که قصد دارد تصمیم مهمی بگیرد خبر کشته شدن محمد خان ترکمن سفیر ایران در هند به نادر آباد رسید هیچکس جرات نمی کرد این خبر را به نادر بگوید زیرا نادر ، سرداران خود را بسیار دوست داشت و از میان آنان ،به چند نفر منجمله محمد خان ترکمن دلبستگی شدیدی داشت زیرا او به گواهی خود نادر در جنگاوری و رشادت همانند او بود و همتائی نداشت ، در این میان سرداران نادر یکی از مشاوران کهنسال نادر را که احترام زیادی نزد وی داشت راضی کردند که این خبر ناگوار را بگوش نادر برساند پیرمرد کهنسال پس از صغری و کبری چیدن زیاد در نهایت خبر کشته شدن محمد خان را به گوش نادر رسانید سرداران نادر با فریادهای هراس انگیز نادر متوجه شدند مشاور پیر ماموریت خود را به نحو احسن به انجام رسانیده نادر از عمق جان فریاد می کشید و می گفت این مردک (محمد شاه گورکانی) خیال می کند من شاه سلطان حسین هستم چنان انتقام خون محمد خان را از این بدبخت خواهم گرفت که شرح آن تا ابد در تاریخ پابرجا بماند درجلسه نادر با سرداران و مشاوران همگان نادر را از حمله به هند برحذر داشتند ولی نادر زیر بار نمیرفت تا نهایتا راضی شد نامه ای بدین شرح برای محمد شاه گورکانی بفرستد

#زندگینامه_نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #ادامه‌قسمت‌سی‌وهفتم بر خلاف رسم و آئین مردانگی و جوانمردی سفیر عزیز ما در پایتخت کشور شما کشته شد و به حیثیت و اعتبار ما لطمه شدیدی وارد آمد هنوز فرصت جبران باقی است برای اینکه از حمله اشرار به خاک ایران جلوگیری شود فوراً ، قسمتی از خاک هندوستان به ایران واگذار شود و مبلغ ده کرور تومان بعنوان خسارت و خون بهای سفیر ما بدون هیچگونه بحث و گفتگو به نمایندگان کشور بزرگ و معظم ایران تسلیم گردد پیام نادر توسط پیکی تندرو به دهلی رسید و باعث خنده و تمسخر درباریان هند گردید ، محمد شاه گورکانی نظر مشاوران و صاحب منصبان و سرداران بی شمار خود را در این زمینه جویا شد ، همگی آنان متفق القول گفتند صرفنظر از اینکه جمعیت و ارتش ما چندین و چند برابر ارتش ایران است علاوه بر آن هندوستان کشور پهناوری است و حتی بدون اینکه بخواهیم از نیروی نظامی قابل توجهی استفاده کنیم موانع طبیعی و کوههای سخت گذر هیمالیا و تنگه هراس انگیز خیبر و شاخه های گوناگون و بسیار پر آب و خروشان رودخانه های گَنگ و سِند ، دمار از روزگار هر متجاوزی را در می آوَرَد و حتی یک سرباز ایرانی از این ورطه های هولناک جان سالم بدر نخواهد برد ، پادشاه خاطرشان آسوده باشد ، چنان درسی به نادر می دهیم که تا پایان جهان ، در تاریخ ایران و هند زبانزد خاص و عام گردد محمد شاه که از مشورت با مشاورانش قانع شده بود دستور داد این بار هم نامه نادر بدون پاسخ بماند و پیک نادر ، دست خالی نزد وی بازگشت در بعضی از کتب تاریخی آمده دو تن از مقامات بزرگ دربار هند بنام سعادت خان و نظام الملک ، ایرانی بودند و بطور پنهانی با نادر در ارتباط بودند ، البته سعادت خان در کشاکش جنگ با سپاه ایران کشته شد نادر دستور داد از شهرهای دور و نزدیک ، خواربار و علوفه و اسب و استر (قاطر) و شتر بخرند و به نادر آباد بفرستند و سپاهی به استعداد هفتاد و پنج هزار پیاده و چهل و پنج هزار سوار تدارک دید که در میان آنان ، هزار تن توپچی ، پنج هزار تن بُنه دار (مسئول تدارکات) ، دوهزار تن تیمارگر اسب ها و استرها و شترها ، دو هزار تن پزشک و پرستار و داروساز و شکسته بند ، هزار نفر خدمتکار و آشپز ، که همگی مرد بودند علاوه بر این ، شصت هزار اسب و هزار و پانصد شتر و ده هزار استر (قاطر) را باید اضافه کنیم که تنها برای بارکشی بکار میرفت با نگاهی کوتاه پی می بریم چه عزم و اراده ای در وجود این مرد بزرگ موج می زد که بتواند نیروئی چنین گسترده و عظیم را ، با تجهیزات سبک و سنگین برای یک هدف معین سازماندهی و هدایت کند و این شگفتی هنگامی به اوج خود می رسد که با امکانات محدود آن زمان ، از راههای سخت گذر کوههای مرگ آفرین هیمالیا و *تنگه هراس انگیز خیبر* با آن همه جنگاور و مدافع تا بُن دندان مسلح هندی بگذران و به دشت پهناور هندوس نیست که *تمامی تاریخ نگاران ، نادر را ،یکی از دو تن نابغه نظامی جها دانسته اند*

#زندگینامه‌نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌وهشتم پیک نادر بهمراه ده نفر سوار بسوی دهلی حرکت کرد هنگامی به جلال آباد رسیدند فرماندار جلال اباد آنها را احضار کرد و از رفتن به دهلی برحذر داشت و گفت رفتن شما به دهلی هرگز به صلاح تان نیست زیرا محمدشاه گورکانی بشدت خشمگین است و چنانچه در حال حاضر نزد وی بروید بعید است جان سالم بدر ببرید فرمانده سواران نادر به فرماندار جلال آباد گفت ما هیچ واهمه ای از پادشاه هندوستان نداریم و محال است بدون ابلاغ نامه سرورمان نادر به محمد شاه بازگردیم و بدون اینکه منتظر عکس العمل فرماندار جلال آباد بشود از نزد وی بیرون و بسوی دهلی رهسپار شد در میان اطرافیان فرماندار جلال آباد یک افغانی فراری بنام میرعباس که بعلت یاغیگری و هجوم های گاه و بیگاه به مرزهای ایران تحت تعقیب عوامل ایران بود حضور داشت وی برای خوش خدمتی به فرماندار و حکومت هند با پنجاه نفر راه را بر پیک نادر و سواران همراه وی بسته و تحت عنوان خیرخواهی آنان را از رفتن به دهلی برحذر داشت و سپس با جلب اطمینان آنها ناگهان بسوی آنان حمله ور و تمامی آنان را دستگیر و پس از آن با دستان بسته پس از شکنجه های وحشیانه بطرز فجیعی پیک و ده نفر سواران همراه را به قتل رسانیده و سر از بدن آنها جدا و بر نیزه زد فرماندار جلال آباد با وجودی که سعی فراوان کرد این خبر به اردوی نادر نرسد ولی سه روز بعد این خبر به نادر رسید‌ حال نادر با شنیدن این خبر آنچنان نگفتنی بود که نزدیکترین یاران او نیز جرات نزدیک شدن به وی را نداشتند ظرف یک ساعت لشگری آراسته شد شب هنگام بهمراه چهار هزار نفر سوار با شتاب بسوی جلال آباد براه افتاد و بامداد روز بعد بدون حتی یک لحظه استراحت به آنجا رسید فرماندار شهر بهمراه میرعباس و دیگر وابستگان حکومت بسوی دهلی فرار کردند نادر و سپاهیانش آماده هجوم به داخل شهر بودند که چند نفر از ریش سفیدان شهر با پرچم هائ همرنگ ریش هایشان از دروازه های شهر بیرون شده و از نادر درخواست امان کردند نادر عفو عمومی اعلام کرد ولی دستور داد خانه های فرماندار و میرعباس و تمامی همراهان آنان را خراب و اموالشان را مصادره و بدون فوت وقت به تعقیب آنان بپردازند سواران تعقیب کننده نادری پس از هشت ساعت راهپیمائی سریع به فراریان که خانواده هایشان را نیز بهمراه داشتند رسیدند جنگی سخت درگرفت و تمامی فراریان کشته شدند و خانواده و حرمسرای آنان به اسارت درآمدند نادرکه دید میرعباس را زنده نیاورده اند در حالیکه از خشم می لرزید در اقدامی بی سابقه دستور داد تمامی اعضای خانواده فراریان را اعدام کنند در این اثناء پیک محمد شاه گورکانی به جلال آباد رسید و نامه پادشاه را تقدیم نادر کرد که در آن محمد شاه علت لشگرکشی به هندوستان را پرسیده بود نادر بدون آنکه پاسخی بدهد با بی اعتنائی از چادر بیرون رفت در این احوالات رضا قلی میرزا پسر ارشد و محبوب نادر از مشهد به حضور پدرش رسید نادر دستور داد نشستی با حضور سرداران و بزرگان تشکیل شود و در آن جلسه گفت جنگ من در هندوستان ممکن است به درازا بکشد هر اتفاقی برای من بیفتد رضا قلی میرزا جانشین من و پادشاه ایران خواهد بود بزرگان و سرداران همگی بالاتفاق سوگند خوردند از رضا قلی میرزا با خون خود پشتیبانی کنند و رصا قلی میرزا رسما ولیعهد ایران زمین شد سپس نادر بسوی تنگه باریک و هراس انگیز خیبر براه افتاد امروز نیز در قرن بیست و یکم تنگه خیبر همچنان سخت گذر و خطرناک است عبور از این گذرگاه بطول پنجاه کیلومتر هنوز هم آنچنان دست نیافتنی است که تا به امروز دولت فعلی پاکستان هم نتوانسته قبیله پاتان ها را که در آنجا ساکن هستند را تحت سلطه خود درآوَرَد حال شما محاسبه کنید که نادر چگونه توانسته یکصد وبیست هزار سپاهی و یکصد و پنج هزار اسب و دوهزار شتر و تعداد زیادی چادر و مهمات و توپخانه سنگین و گلوله های آن را از چنین راه ناشناخته و دشوار آن هم در یک موقعیت جنگی بگذراند در حال حاضر نیز با جاده سازی و بهسازی هائی که انجام شده در بسیاری از مسیر تنگه راه به اندازه ای باریک می شود که فقط یک جیپ با سختی زیاد می تواند از آن عبور کند زیرا اگر اندکی به چپ براند به دره ای بس عمیق به ژرفای هزار متر سقوط خواهد کرد و اگر اندکی به راست براند تیزی های بُران سنگ های خارای کوه به خودرو و سرنشین های آن آسیب جدی وارد می کند ضمن اینکه این سنگ های تیز تا دوهزار متر ارتفاع دارند نادر پس از فتح جلال آباد به سوی تنگه خیبر براه افتاد ، از آن طرف ناصر خان فرمانده فراری کابل که از مقابل نادر فرار کرده بود بهمراه خیل بی شمار سربازان هندی در دهها نقطه و در پیچ های خطرناک تنگه خیبر با سنگ چین های بسیار و سلاح های آتشین برای ورود نادر و گرفتن انتقام لحظه شماری می کرد

#زندگینامه_نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت‌سی‌‌ونهم پس از آنکه سازمان کمین کنندگان و سنگرنشینان هندی درهم کوبیده شد همه ساز و برگ و خواربار و تجهیزات ریز و درشت آنان به چنگ نادر افتاد ، سپاهیان ایران سرمست از این پیروزی به شادمانی پرداختند ، ولی نادر میدانست که این نخستین خوان ، از هفت خوان خطرناک پیش روست ، هر چند مهم ترین و سخت ترین آنها ، همین تنگه خیبر بود از آن سو ناصر خان که مجددا راه گریز در پیش گرفته بود خود را به پیشاور (دومین شهر بزرگ در پاکستان فعلی) رساند و از پادگان شهر خواست که بحالت آماده باش درآیند ، نادر نیز پس از سه روز گردآوری غنائم و پاکسازی صد در صدی تنگه ، دستور حرکت سریع بسوی پیشاور را صادر و خود پیشاپیش پنج هزار نفر جلوداران سپاه براه افتاد  در بین سربازان شهر پیشاور ، دو هنگ از مدافعان افغانها به فرماندهی سعداله خان و ملامحمدافغان حضور داشتند ، روزی از روزها ، آنها افراد خود را جمع کردند تا نظر آنان را در خصوص جنگ با نادر و سپاه ایران بدانند ، سربازان یکصدا فریاد زدند ، ما ایرانی هستیم و هرگز حاضر نیستیم بخاطر بیگانگان (هندیان) بر روی هموطنان خود شمشیر بکشیم ، سعداله خان و ملا محمد افغان شادمان شده و ضمن تائید نظر سربازان تحت امر خود ، در یک فرصت مناسب پیشاور را ترک کردند و با نیروهای خود ، به اردوی نادر پیوستند و از نادر درخواست عفو نمودند که بلافاصله درخواستشان اجابت شد و سپس هر دو فرمانده ، سوگند خوردند تا پای جان در رکاب نادر جانفشانی کنند ، نادر نیز دستور داد به سربازان افعان تفنگ و ساز و برگ نو تحویل داده و حقوق سه ماه را پیشاپش بعنوان پاداش ، به آنان پرداخت نمایند نادر بیدرنگ با پنج هزار از سواران فدائی سپاه خود که جزء جلوداران لشگر بودند از لشگر اصلی جدا شد و با تاخت و تاز ، بسوی شهر پیشاور حرکت کرد و فرماندهی سپاه اصلی را به تهماسب خان جلایر سپرد تا با رعایت احتیاط های لازم در روزهای آینده به او در پیشاور ملحق شود نادر پس از رسیدن به پیشاور ، سپاه خود را به دوازده بخش تقسیم کرد و در سپیده دم و تاریک و روشن صبحگاهی ، با همان سپاه اندک فرمان حمله به سپاهیان پیشاور به فرماندهی ناصرخان را صادر کرد ، نیروهای ناصر خان که در آمادگی کامل بودند به دفاع پرداختند ، نیروهای ایرانی که در آغاز تصور نمی کردند با چنین پایداری سختی روبرو شوند تا آمدند روحیه خود را ببازند با مشاهده فریادها و نعره های جانسوز فرمانده خود که با تبرزین مانند یک سرباز ساده در میان خیل عظیم سربازان دشمن با حرارتی مثال زدنی می جنگید ناگهان به هیجان آمدند و روحیه خود را بازیافته و بی باکانه به قلب دشمن تاختند پس از نیم ساعت تاخت و تاز دیوانه وار سربازان به هیجان آمده ایرانی چنان بالا گرفت که باعث ایجاد ترس و وحشتی عظیم در نیروهای ناصرخان شد بطوریکه سنگرهای خود را رها کرده و مجبور به عقب نشینی شده و بسوی شهر گریختند و با بستن دروازه های شهر به دژ پیشاور پناه بردند ، در این اثناء به نادر خبر دادند که ناصر خان در میان اسیران است ، نادر دستور داد دستان او را ببندند و تا یکسره کردن کار پیشاور در نقطه امنی از او محافظت کنند دروازه های دژ پیشاور از سوی مدافعانی که نمی دانستند فرمانده شان به اسارت درآمده بسته شده بود ، پیشه وران دکان های خود را بسته و از بیرون آمدن زن و فرزندان خود جلوگیری می کردند ، مدت کوتاهی نگذشته بود که مدافعان دژ از گرفتار شدن ناصرخان آگاهی یافتند ، ترس سراسر وجود آنان را فراگرفت ، نظامیان با کنار گذاشتن زره و دیگر البسه و جنگ افزارهای خود سعی می کردند خود را شبیه مردم عادی شهر جلوه دهند ، مردم شهر از ریش سفیدان شهر درخواست کردند به پیشگاه نادر رفته و درخواست امان نمایند ، قبل اینکه توپخانه ایران شروع به غرش نماید دهها پرچم سفید به نشانه تسلیم از برج و باروی دژ آویزان شده و بدنبال آن بزرگان و ریش سفیدان شهر با ارمغان ها و هدایایی نفیس به اردوی نادر آمدند و درخواست امان کردند نادر با خوشروئی آنان را پذیرفت و به آنان گفت ما با مردم شهرها سرِ جنگ نداریم و اینک جان و دارائی و ناموس اهالی شهر در امان خواهد بود ، به مردم بگوئید ما را به چشم میهمان بنگرند نه یک دشمن ، بزرگان شهر شادمان به شهر بازگشتند و جارچیان پیام امان نادر را بگوش مردم رساندند ، مردم شهر که میدیدند خطری عظیم از بیخ گوششان گذشته چنان به وجد آمده بودند که با وجود خفت شکست ، در کوچه و برزن به جشن و‌پایکوبی پرداختند ، نادر طبق روال معمول خود ، اجازه ورود سربازانش را به داخل شهر نداد و با تعیین حاکمی از سوی خود برای پیشاور ، دستور داد ناصرخان را به حضورش بیاورند

#زندگینامه_نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگـز #ادامه‌قسمت‌سی‌و‌نهم دمی پس از دستور نادر ، ناصر خان را با دستان بسته نزد او آوردند ، سردار دلاور هندی که در درازای مسیر کابل تا پیشاور ، در چندین جنگ رویاروی نادر پایداری کرده بود اینک با  دستان بسته ، اما مغرور و سربلند و بدون هیچ ترس و واهمه ای در برابر نادر ایستاده بود نادر نگاهی به سراپای پیکر بلند و نیرومند و ریش سیاه و دستار (عمامه) سرخ ناصرخان کرد و وقتی در چهره این فرمانده دلاور ، هیچگونه هراس و ترسی ندید او را در دل تحسین کرد و بلافاصله دستور داد بند از دستانش بردارند ، ناصر خان پس از باز شدن دستهایش با احترام ، دست بر سینه مقابل نادر ایستاد ، خاموش ولی استوار با گردنی افراشته ، نادر رو به او کرد و گفت ناصرخان ، از روزی که از مرز ایران گذشتم تا به امروز تو و پسرت شرزه خان مزاحم ما بودی ، مگر نمیدانستی که ایستادگی در مقابل سپاه ایران ،  جز شکست بهره ای نصیب تو نمیکند ، چرا تسلیم نشدی و جان سربازان خود و ما را به هدر دادی ، ناصر خان همانگونه آرام و بی هراس پاسخ داد بجز جنگ در تنگه خیبر ، میدانستم که حریف سپاهیان شما نخواهم شد ولی من میهنم را دوست دارم ، این سرزمین مرا پرورانده و زندگی خود و خانواده ام ، حاصل دسترنج ملت هند بوده ، من اگر در این روزگار وانفسا نتوانم پاسخ زحمات و بزرگواری هموطنانم را بدهم کِی خواهم داد ، نادر که از صراحت لهجه و سخن استوار سردار دلاور هندی در شگفت شده بود از وی پرسید هنگامی که پی بردی جنگ ، بی فایده هست آیا حماقت نبود که باز هم با ما به جنگ و ستیز بپردازی ، ناصرخان پاسخ داد ، من سرباز هستم ، سرباز ملت هند ، سرباز به منطق نمی اندیشد بلکه به فداکاری می اندیشد من اجازه ندارم حقی که ملت هند به گردن‌ من دارد با تسلیم و بدر بردن جانم نادیده بگیرم ، جنگیدن برای نگهداشتن میهن حماقت نیست بلکه اوج سرافرازی و سعادت است ، جای افسوس است ، ایکاش در جنگ با تو ، کشته می شدم و خبر اسارت خفت بار من به مردم سرزمینم نمیرسید زیرا ننگ دارم که مردم مرا ترسو بدانند و تصور کنند تسلیم شده ام نادر زیرکانه گفت افسوس خوردن تو کاری را درست نمیکند تو در همین جا هم ممکن است هر لحظه جان خود را نثار مردمت بکنی ، ناصرخان گفت ، اگر شاهنشاه دستور دهد که دشنه ای به من بدهند هم اکنون نشان خواهم داد که نثار جانم در راه میهن هیچ ارزشی ندارد سخنان ناصرخان چنان در نادر موثر افتاد که ناگهان بی اختیار و با فریادی بلند گفت ، آفرین ، آفرین ، تو از نظر من سرداری دلاور ، مردی شریف و پاک ، سربازی راستین ، میهن پرستی واقعی و شایسته احترام شایان هستی ، اگر غیر از این رفتار می کردی در نظر من مردی سست عنصر و بی مقدار بودی ، ناصر خان که در مورد خشونت ها و رفتار خشک و یکدندگی نادر داستانها شنیده بود هاج و واج شده بود که آوای نادر او را بخود آورد که میگفت بله تو بنحوی شایسته به وظیفه خویش عمل کردی ، من با کسانی که مردانگی و دلاوری دارند نه تنها دشمنی ندارم که دوستشان هم دارم ، تو تا آخر دنیا نزد من عزیز و محبوب هستی ، اکنون هم آزاد هستی ، میتوانی پیش ما بمانی و یا هر جائی که دوست داری بروی ، ناصرخان از بزرگواری نادر اشک در چشمانش حلقه زد و گفت ، من اسیر جنگی هستم ، اگر شاه ایران مرا آزاد کند مرا مدیون خود کرده و رسم جوانمردی نیست که انسان با ولی نعمت خود بجنگد از طرفی من کماکان سرباز ملت هند هستم و نمی توانم با شما نجنگم چون در اینصورت به ولی نعمتی دیگر خیانت کرده ام ، لذا از شما استدعا می کنم مرا در اسارت خود نگهدارید تا از تردید و دودلی که پس از آزادی دچار آن خواهم شد رهایی یابم ، حال که امروز ، روح مرا خریدید جسم مرا نیز نزد خود نگهدارید نادر با مهربانی دستش را بر شانه ناصرخان گذاشت و‌گفت ، از ته دل افسوس میخورم که تو سردار من نیستی و نمی توانم از تو بخواهم همراه من با ملت هند بجنگی زیرا دشمنان من برادران و دوستان تو هستند و از طرفی نمی توانم با توجه به مردانگی و شجاعتت ، تو را به چشم اسیر جنگی بنگرم ، تو از امروز در دربار ما بسیار محترم خواهی بود تا تکلیف جنگ من با محمد شاه گورکانی روشن شود ، نادر سپس با احضار مسئول تشریفات ، دستورهای شایسته در پذیرائی و ادای احترام به ناصرخان را داد و پس از سه روز ، فرمان حرکت به درون خاک هند را صادر کرد و سپاه ایران همانند سیلی بنیان کن بسوی دهلی بحرکت درآمدند نگاه پرمهر پروردگار همیشه همراهتون

#زندگینامه‌_نادرشاه_افشار⚔ #پسر_شمشیر_فرزند_درگز #قسمت چهلم خبر حرکت سپاه ایران به هندبه امپراطوری عثمانی رسید ،ترک ها که چشم نادر را از مرزهای شمال ایران دور دیدند با تحریک بعضی از یاغیان و سرکشان طایفه لزگی و گُرجی با مسلح کردن آنها مجددا شمال قفقاز را به فرماندهی ابراهیم خان لزگی معروف به ابراهیم دیوانه درگیر شورش نمودند فرماندار گرجستان از رضاقلی میرزا (ولیعهد) درخواست کمک نمود رضا قلی میرزا نیز ابراهیم خان برادر بزرگ نادر را مامور سرکوب شورشیان کرد و وی نیز با سپاهی پنج هزار نفره بسوی قفقاز حرکت کرد (ناحیه قفقاز هزاران سال جزئی از سرزمین ایران بوده و شامل کشورهای گرجستان ، ارمنستان ،  چچن و  آذربایجان فعلی می باشد) ابراهیم خان با شتاب بسوی دربند در قفقاز حرکت کرد او با دلگرمی به پشتیبانی امپراطوری عثمانی تصور میکرد در غیاب نادر به آسانی می تواند در شمال قفقاز اعلام استقلال نماید با ابراهیم خان (برادر نادر) به مقابله پرداخت جنگی خونین درگرفت جنگ یکهفته بدرازا کشید و سرانجام با پیروزی سپاه ایران و سرکوبی شورشیان خاتمه یافت ولی در واپسین روزهای درگیری که میان باقیمانده نیروهای ابراهیم خان لزگی  و نیروهای ابراهیم خان رخ داد تیری بر سینه ابراهیم خان نشست ابراهیم خان که مانند نادر با تبرزین می جنگید اهمیتی نداد تا اینکه بعلت خونریزی نیروی او رو به کاهش گذاشت و بر زمین افتاد طبیب سپاه ایران وخامت حال ابراهیم خان را به اطلاع بزرگان لشگر رسانید و تاکید کرد ابراهیم خان آفتاب صبح فردا را نخواهد دید خبر کشته شدن ابراهیم خان باعث تضعیف روحیه ایرانیان و تقویت روحیه لزگیان شد در این اثناء در شبیخونی که لزگیان به سپاهیان ایران زدند سپاه ایران مجبور به عقب نشینی به آق برج (دژ سفید) شد و جنازه ابراهیم خان بدست ابراهیم دیوانه افتاد وی هنگامی که به پیکر ابراهیم خان دست یافت هم شادمان شد و هم ترسید زیرا مطمئن بود نادر حتمابسراغ او خواهد آمد و انتقام خواهد گرفت لذا پیکر بیجان ابراهیم خان را با احترام بخاک سپرده شد سپاهیان ایران را در قفقاز رها می کنیم و مجددا به نزد نادر در سرزمین هند باز می گردیم نخستین مسئله ای که پس از تصرف پیشاور ، پیش پای نادر قرار داشت گذشتن از پنج شاخه رود سند بود که میان پیشاور و دهلی قرار داشت هنگامی که نادر به اولین شاخه رود سِند رسید و آب های خروشان و پهنای شگفت انگیز آن را دید (1600 متر) ، در اندیشه ای عمیق فرو رفت نادر یک روز به سپاه خود استراحت داد تا عقب داران سپاه نیز به جلوداران نیروهایش ملحق شوند (در جنگ های قدیم و حتی امروزه به جهت جلوگیری از شبیخون و غافلگیری ، عده ای جلودار و عده دیگری عقب دار ، از سپاه اصلی محافظت می کنند) مشکلی که نادر را به خود مشغول می کرد عبور یکصد و بیست هزار نیرو ، و یکصد هزار اسب و استر (قاطر) و شتر و انتقال ارابه های سنگین جنگی و توپخانه و گلوله های سنگین توپ و آذوقه و خواربار و چادر و دیگر تجهیزات سبک و سنگین این لشگر عظیم از این رودخانه خروشان و پهناور بود سرداران و مهندسان ایرانی با بُهت و حیرت رودخانه را نظاره می کردند و عبور از آن را نشدنی و ناممکن میدانستند نادر اما مرد روزهای سخت بود مردم محلی با رها کردن کَرَجی های (قایق های کوچک) خود در آنسوی رودخانه گریخته بودند نادر دستور داد تمامی کرجی ها را در یکجا جمع کنند سپس دست به کار گِردآوری چوب و الوار و تخته هائی که در رودخانه شناور بود شده و پس از آن نیز دستورداد درختان تناور منطقه را بریده بیاورند ، فرمان نادر طی چهار روز اجراء و در ساحل رود انبوهی از چوب تهیه شد کَرَجی ها را از پهلو به هم بستند و با ریسمان به هم متصل نمودند در حین کار به نادر اطلاع دادند ریسمان به اندازه مورد نیاز وجود ندارد سربازان ایرانی هر جه بدنبال ریسمان گشتند موفقیتی نصیبشان نمی شد تا اینکه ناگهان هوش نادر راهگشای حل مشکلات شد بافرمان نادر تمامی اسبان سپاه به خط شدند  ظرف چهار ساعت هشتاد هزار اسب در پهنه دشت آماده شدند نادر دستور داد موهای یال و دُم اسبان را چیده و با آن ریسمان ببافند هنوز دو روز از صدور فرمان نگذشته بود که از موی اسبان چندین و چند هزار متر ریسمان های محکم آماده شد نادر ابتدا دستور داد چند تن از سربازان یک سر ریسمان را به آنسوی رود ببرند و به پای چند درخت تناور و کهنسال ببندند سپس کرجی ها (قایق کوچک) را بطور موازی با ریسمان به یکدیگر متصل و تمامی آنها را طوری به ریسمان اصلی ببندند تا آب های خروشان رودخانه آنها را منحرف و غرق نکند پس از آن نیز دستور داد الوارها و تخته های پَهَن را بر روی کرجی ها بگذارند    *پل آماده شد* نخست نادر و گروهی از سواران سپس پیادگان و بعد سواران و سپس توپخانه و آذوقه و خواربار و دیگر تجهیزات جنگی از پل گذشته و در آنسوی رود ، خیمه و خرگاه برپا داشتن.... شبتـون باب میل و مسیر زندگیتون همیشه سرسبز