#به_قلم_مخاطبین سلام بر تو ای آیت بجا مانده ... میخواهم کمی قلم بزنم برای تمام مظلومانی که تنها خداوند حامی آنان است و بس . مظلوم میتواند یک بزرگمرد باشد مانند علی علیهم السلام و یا کشوری مانند ایران ،و حتی میتواند جنینی باشد در رحم مادری که قصد سقط آن را کرده است؛ مظلوم میتواند کودکی یمنی باشد که سالهاست با مبارزه قد کشیده و یا طفلی فلسطینی که اگر شصت و اندی سال پیش هم به دنیا آمده باشد ،تمام مبارزه و جنگ را با دو چشم خویش دیده است ،مظلوم میتواند یتیمی باشد که ناجوانمردانه پدرش را ترور کردند و یا حاجیی که در عرفات شهید کردند ،مظلوم می‌تواند جوانی باشد که با مقراض های زنان کوفی ،إربأ إربا شده و پدری مظلوم تر که حتی در میانه ی طوفان بلا ،مراقبه دارد بر رعایت کراهت تشییع فرزندش و برای همان ندا سر میدهد با دلی شکسته و کمری خمیده : جوانان بنی هاشم بیایید ،علی را بر در خیمه رسانید ...آری مظلوم میتواند شهید بهشتی باشد که مورد طعن و نفرین های ملت خود قرار گرفت ...مظلوم میتواند آن کسی باشد که هنوز ندای قرآن به گوشش نرسیده و نوای اسلام را نشنیده ...مظلوم میتواند ... دلا بسوز که سوز تو کارها بکند .... و شاید مظلوم ،قلم من باشد که سواد ناچیز و فقر در کلمات من ،نمیتواند فریاد سکوتش را به گوش جان شما بسپارد اما مظلوم تر از واژگان « تر» من ، واژگان نور یک حاکم است .حاکمی که حتی در حکومت خویش مظلوم و غریب است. مظلوم خود خود خود مائیم که با ظلم بر نفس ،کاری کرده ایم که نه می بینیم نه می شنویم نه ادراک می کنیم و این علائم ممات است .چرا مرگ جسم را پایان زندگانی می دانید ،در صورتیکه آن آغاز حیاتی جاودانه ست ،باید جهل را مرگی بی پایان دانست که هر چه بر آن افزوده می گردد ،جان دادن روح را سهمگین تر میکند . دلم برای خودمان میسوزد،از اینکه شعاع های نور خورشید ولایت در کلام ایشان جاری میگردد اما بر صفحه جان ما ،بر آیینه وجودمان منعکس نمی‌گردد .گویا تمام صفحه ی وجودی مان را زنگار گرفته که این چنین خموده و فارغ از حیاتیم . گویی قبل ازآنکه مرگ به سراغمان بیاید ،مرده ایم و این مرگ چقدر درد دارد ! حال ما را تنها آنهایی ادراک میکنند که خود با دو چشم خویشتن ،دیدن که جانشان می رود . الا انسان زمان کوچ باشد ،عبادت بی ولایت ،پوچ باشد ... و آغاز حیات ما با « ولایت» معنا گرفت ،آنجا که خدا ولی شد و ما عبد .اما ازین دو واژه هم خدا را دزدیدند هم ولی را هم عبد بودن را ، درست مثل واژگان امام ،امت را . خوب می دانستند وقتی امت بشود ملت ،هندسه ی این نظم نوین جهانی بهم خواهد خورد و ازین جهان تنها دهکده ای باقی خواهد ماند که خان هایش پا بر گلوی رعیتش می فشارد تا رعیت همیشه رعیت بماند و خان همیشه خان . اما یدالله فوق ایدیهم تمام مهندسی های آنان را بر هم زد چون باید آنچه را که « ولی» مقدر فرموده ،محقق شود و البته که عاشقی بها دارد و بهای آن از خویش گذشتن و به او متوجه شدن است . این را عاشقان خووووب می فهمند ، که معشوق ،نمی پسندد عاشقش جز او را بپرستد و جز اویی را دلبری کند . حکایت ما و خدا نیز چنین بود ، اما خدا همان « معشوق مظلوم» دید از عاشقی صادقانه ی ما خبری نیست ،حال خودش جور عاشق و معشوقی ما را هم می کشد .راستی یادتان هست که گفتم حق مظلوم بعهده ی خداست ، بمیرم برای خدایی که خویش مظلوم است و مظلوم است و مظلوم . قرار بود مخلوقاتش آیینه ی تمام نمای او باشند ،اما چه شد؟! می گویند بندگان خوب خدا از خدا بیشتر ارث می‌برند خوبی هایش را ، راستی چقدر امامان ما بندگان خوب خدا هستند ! و چقدر بعضی ها مظلومیت را از خدا به ارث برده اند . اگر اینطور باشد پس چقدر واژگان هم غریب و مظلومند ، واژگانی که آیات قرآن شدند ،نهج البلاغه و صحیفه سجادیه و ...شدند . و واژگانی که طرح کلی اندیشه اسلامی شدند ... #حلقه_های_میانی #غربت_واژگان_رهبری #کتاب_طرح_کلی_اندیشه_اسلامی #روشنا #خانم_گلچین 🌺🌺🌺🌺 @eitaa.com/dr_fgarivani https://ble.ir/dr_fgarivani