🍂 داریم دنیا رو به چه سمتی می‌بریم؟ با این دست‌فرمون به کجا می‌رسیم؟ توی چنین جامعه‌ای، تکلیف ارزش‌های انسانی می‌شه؟ تکلیف مفاهیم آسمانی چی می‌شه؟ چی می‌مونه از ارزش‌هایی مثل اختیار و آزادی؟ صدق و تقوا و انسان‌دوستی چه جایی داره توی این جامعه و در قلب آدماش؟ سایر ارزش‌ها چه رنگی به خودشون می‌گیرن؟ انسانیت چه معنایی پیدا می‌کنه؟ آدمو چطوری باید تعریف کرد؟ خوب و بد و درست و نادرست چطوری معنی می‌شه؟ خدایا! تو اینو می‌خواستی؟ تو بلد نبودی به جبر، اختیار آدما رو هدایت کنی؟ تو نمی‌تونستی دنیا رو زندون بکنی؟ تو نمی‌تونستی کاری بکنی که آدما از هر طرف بچرخن، به میله‌های قفس بخورن؟ تو نمی‌تونستی قلادۀ اجبار و قهر رو به گردن آدما بندازی و رفتارشون رو کنترل کنی و جلوی این‌همه فساد و ظلم رو بگیری؟ تو احترام قائل بودی برای آدم تو آدمو خیلی بزرگ دیدی و بزرگ داشتی. تو هدف دیگه‌ای داشتی، هرچند می‌دونستی چقدر ظلم و ناسپاسی و بدی از آدم سر می‌زنه. تو کارِ با اختیار رو می‌خواستی از آدم. اینه که ارزش داره. اینه که آدمو تعریف می‌کنه... خدایا! بیدارمون کن

♥️ بااینکه راه تا حرم دوست دور بود در سرزمین طیبه ربی غفور بود آنجا نبود پردۀ پیکر  حجاب جان غیبت نبود! بلکه سراسر حضور بود از هر طرف به سمت تو خورشید می‌وزید جنس تمام یافته‌ها عین نور بود از قوت غم به سفرۀ دل‌ها نمی‌رسید هر کس که می‌رسید، غذایش سرور بود حتی جماد داشت نفس می‌کشیدها! ازبس که در تمام جهان شوق و شور بود! آن‌قدر که هوای خدا داشت آدمی بی‌اعتنا به نعمت حور و قصور بود رفتیم باز با دل پرلکّه از گناه پیش کسی که اسم قشنگش غفور بود زینب نجفی