شهيد صدر در مبحث «نسخ»، معنای نسخ را در قالب مراحل تولید حکم، یعنی مرحله ی «ملاک و اراده» و مرحله ی «اعتبار» توضیح می دهد. ایشان معتقد است معنای حقیقی نسخ که همان «عدول» است در مرحله ی ملاک و اراده مستحیل بوده و تنها معنای مجازی آن قابل تصویر است. اما نسخ را در مرحله ی اعتبار -که مرحله ی قالب ریزی تشریعی و قانونی است- در هر دو معنای حقیقی و مجازی نسخ قابل تصویر می بیند. 📝 @fegh_osoul_rafiee

🎤 تدريس "حلقه ثانيه" #الحلقة_الثانية #الدليل_العقلي #الملازمة_بين_الحسن_والأمر #الملازمة_بين_القبح_والنهي ❎ جلسه ۹۱ 📆 تاريخ ١٤٠٠/١۱/۱۸ 📝 @fegh_osoul_rafiee

🎤 تدريس "حلقه ثانيه" #الحلقة_الثانية #الدليل_العقلي #الاستقراء_و_القياس #حجية_الدليل_العقلي ❎ جلسه ۹۲ 📆 تاريخ ١٤٠٠/١۱/۱۹ 📝 @fegh_osoul_rafiee

#روش_مطالعه #نویسندگی #تقریر 📚 یکی از امور ضروری در امر آموزش و تحقیق که راهی جز آن برای فهم و ادراک عمیق مسائل علمی نیست، #نویسندگی و دست به قلم بردن است. 💠 مراد ما از نوشتن، بیان و #تقریر مسائل علمی از زبان نویسنده است؛ نوشتن، #نویسندگی و #تقریر آن چنان مهم است که در بسیاری از موارد بازگویی عمیق ترین نظرات فقیهان و اصولیان از طریق بیان و تقریر شاگردان ایشان صورت پذیرفته است؛ مانند دروس خارج اصول مرحوم محقق نائينى که از طریق تقریرات دو تن از شاگردان بزرگ ایشان -مرحوم کاظمی (فوائد الاصول) و مرحوم محقق خویی (اجود التقريرات)- به جا مانده است. 💠 مطلب دیگر آن که فهم و ادراک مقرّر از نظرات و درس یک استاد برجسته، نه تنها نشان علمیت و عمق دانش استاد است، بلکه نشان عمق فهم و ادراک مقرّر نیز هست. از این رو، گاه یک مقرّر نسبت به مقرّر دیگر عمیق تر بوده و بازتاب نظریه ی استاد در نوشتار او عمیق تر از بازگویی مقرّر دیگر از همان درس و همان استاد است. 💥 یک #تقریر و نوشته ی علمی باید از لحاظ علمی، عمیق و از لحاظ بیانی، شیوا و رسا باشد. ⭐ آن چه در مورد #تقریر و #نویسندگی فقهی و اصولی گفته شد از مرحله ی تقریر، بیان و شرح یک کتاب فقهی یا اصولی بر مبنای سخنان یک استاد در مرحله ی آموزش آغاز شده، و به تقریر و بیان درسهای تحقیقی خارج استاد می رسد، و در نهایت به تقریر و بیان نظریه ی علمی خودِ نویسنده منتهی می شود. 📝 @fegh_osoul_rafiee

🎤 تدريس "حلقه ثانيه" #الحلقة_الثانية #الأصول_العملية #القاعدة_العملية_عند_الشك #القاعدة_العملية_الأولية ❎ جلسه ۹۳ 📆 تاريخ ١٤٠٠/١۱/۲۴ 📝 @fegh_osoul_rafiee

سلام عليكم در این فایل در هنگام بیان نظریه ی صاحب قوانین، تعبیر «مقصود به افهام» و «غیر مقصود به افهام» تعبیر مرحوم صاحب قوانین (مرحوم محقق قمی) عنوان شد که با مطالعه و تحقیق بیشتر به دست آمد که این دو تعبیر از آنِ مرحوم شیخ انصاری است و در کلام صاحب قوانین تنها تعبیر به «مُشافِه» (یعنی مخاطب) یافت شد. روشن است که تعبیر «مقصود به افهام» تعبیر بسیار دقیق تری از تعبیر «مشافه» و «مخاطب» است، چنان که در درس توضیح داده شد. یاعلی

#مبانی_شهید_صدر #حق_الطاعة 📚 اصوليان در پاسخ به اين پرسش اساسی که: «مکلف در برابر تکلیف احتمالی چه باید بکند؟ آیا باید تکلیف احتمالی را امتثال کند یا چون یقین به تکلیف وجود ندارد امتثال واجب نیست؟» دو دیدگاه را مطرح كرده اند: ⭐ دیدگاه اول: برائت عقلي مشهور اصوليان معتقدند عقل در چنین حالتی این گونه حکم می کند که تا بیان واضح و معلومی از جانب شارع صادر نشود مکلف در برابر چنین تکلیف احتمالی هیچ وظیفه ای ندارد. بر این اساس، اصل این است که مکلف تکلیفی بر دوش ندارد، مگر آن که تکلیف به صورت یقینی و واضح ثابت شود. برائت عقلي مبتنی بر قاعده ی عقلی «قبح عقاب بلابیان» است. ⭐ دیدگاه دوم: حق الطاعة برخی از اصولیان مانند شهید صدر معتقدند پاسخ عقل به آن پرسش اساسی، وجوب امتثال تکلیف احتمالی است؛ یعنی دایره ی حق اطاعت شارع نسبت به مکلف همه ی تکالیف مقطوع، مظنون، مشکوک و محتمل را در بر می گیرد و مکلف به صرف عدم رسیدن بیانی از جانب شارع نمی تواند از زیر بار تکلیف خارج شود. بر این اساس، اصل این است که ذمه ی مکلف مشغول به تکلیف است، مگر آن که به صورت یقینی ثابت شود که مکلف وظیفه ای ندارد. این مطلب به معنای آن است که بنا بر مبنای #حق_الطاعة، قاعده ی اولیه ی عملیه، اصل اشتغال است. 🔷 هعتقدان به هر دو دیدگاه در مرحله ی بعد «برائت شرعي» را به عنوان جعل و تشريعي از جانب شارع پذیرفته اند؛ از این رو، اگر چه معتقدان به #حق_الطاعة نسبت به تکالیف مظنون و محتمل، اصل اشتغال را حاكم می دانند، اما بنا بر برائت شرعی نتيجه ميگیرند که به حکم شارع، مکلف می تواند تکالیف مظنون، مشکوک و محتمل را امتثال نکند؛ معنای این سخن آن است که نتیجه ی هر دو دیدگاه در مرحله ی عمل و جمع بندى بين هر دو مرحله با توجه به برائت شرعى يكسان است. @fegh_osoul_rafiee

#شهرت_فتوائى #عدم_الخلاف 📚 يكی از مصطلحاتی که فقهاء در بحث های فقهی در کنار اجماع یا شهرت به کار می برند تعبیر «عدم الخلاف» (یعنی عدم وجود مخالف)است. مرحوم شیخ انصاری نیز در ابتدای بحث شهرت فتوائى می گوید: «... الشهرة في الفتوى الحاصلة بفتوى جلّ الفقهاء المعروفين، سواء كان في مقابلها فتوى غيرهم بالخلاف أم لم يعرف الخلاف و الوفاق من غيرهم». به همین خاطر، برخى از حواشی کتاب رسائل در مورد فرق بین دو اصطلاح «شهرت فتوائى» و «عدم الخلاف» بحث كرده و فوارقی برای این دو یادآور شده اند. 🔷 اما آنچه به نظر می رسد «عدم الخلاف» در لسان فقهاء، اصلاح خاصی که حامل معنایی در مقابل اجماع و شهرت باشد نیست، بلکه تنها دلالت بر عدم وجدان مخالف دارد که گاه در کنار شهرت فتوایی معنا می دهد و گاه در کنار اجماع. پس تلاشی که برخی کرده اند تا معنا و مفهوم «عدم الخلاف» را از شهرت فتوائى جدا کنند بی فایده و بدون توجه به خاستگاه این اصطلاح است. 📝 @fegh_osoul_rafiee

ولادت پر برکت و پر نور حضرت مولی الموالی امیر المومنین علی بن ابی طالب (ارواحنا لتراب قبره الفداء) بر همه ی دوستداران آن حضرت مبارک باد. مولای ما نمونه ی دیگر نداشتست اعجاز خلقت است و برابر نداشتست

#فرائد_الأصول #الشهرة_الفتوائية 🔳 پاسخ به سوال برادر عزیزم، آقای ابوالفضل صوفی 🔳 ❓نسبت بین سه مصطلح شهرت (روایی، عملی و فتوایی) چیست؟ آیا عموم و خصوص من وجه است؟ 📚 پاسخ: همان طور که روشن است بین مفاهیم همیشه نسبت تباین برقرار است، و نسب اربعه ی در منطق به نسبت با افراد و مصادیق است. از این رو، نسبت بین شهرت روایی و شهرت عملی عموم من وجه است، زیرا ممکن است روایتی مصداق باشد که هم شهرت روایت و نقل داشته باشد و هم شهرت عملی. اما نسبت این دو با شهرت فتوايى تباین است، زیرا در شهرت فتوایی اصلا روایت معیّنی وجود ندارد، بلکه آنچه پیش روی ماست فتوای مشهور است؛ پس هیچ مصداق واحدی وجود ندارد بین شهرت فتوایی و دو مصطلح دیگر که گاه عملی باشد و گاه فتوایی، یا گاه روایی باشد و گاه فتوایی. البته اگر در شهرت عملی، شهرت فتوایی (شهرت فتوایی مدرکی) هم شکل بگیرد و در نظر گرفته شود نسبتشان عموم من وجه است. (توضیح این نکته در پاسخ به سوالات بعدی خواهد آمد) 📝 @fegh_osoul_rafiee