🌌غایت شهود 📝در نزد ارباب معرفت، واضح است که هر دعایی قله و عمودی دارد که مرکز ثقل و قطب آن دعا محسوب می‌شود. بر این مبنای رصین، قلهٔ مناجات شعبانیه این عبارت عرشی است: 🤲 «إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَأَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَتَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ؛ خدایا به من نهایت بریدن به سوی خودت را عنایت کن و چشم‌های دل‌های ما را به نور دیدنِ خود روشن کن، تا اینکه حجاب‌های نورانی را بِدَرَد و به معدن بزرگی برسد و روح‌های ما به قداست عزیزت بیاویزد» (إقبال الأعمال‏، ج ۲، ص ۶۸۷). 🔍 انقطاع الی الله چیست و کمال انقطاع به چیست؟! مُسلّم اینکه هر طور این مسئله معنا شود، نیل بدین مقام لازمه‌اش خَرق حُجُب نورانیه است که انسان را عبد ذات می‌نماید؛ یعنی عبودیت او به هیچ‌یک از ملاحظات اسمائیه و تجلیات صفاتیه قائم نخواهد بود. 🔹چنین عبد مخلَصی به جنت ذات راه خواهد یافت که فرمودند: «وَادْخُلِي فِي عِبَادِي * وَادْخُلي‏ جَنَّتي‏؛ و در میان بندگانم درآی و داخل شو در بهشت من» (فجر/۲۹ و ۳۰). عبدی که مُحِبّ ذات است و خداوند سبحان نیز مُحِبّ اوست. بر این اساس جزای عملِ مخلَصین بر مدار عملشان نخواهد بود؛ چراکه اینان نه صاحب نَفْس‌ و نه صاحب عمل و فعل نَفْس‌اند، بلکه چنان ذاتاً در موطن عبودیّت ذاتی مُستقرّند که خود را مملوکِ محض از برای حق تعالی می‌دانند؛ یعنی هم نَفْس خود را و هم اعمال و افعال و صفات خویش را مِلکِ طِلقِ الهی تلقّی می‌نمایند؛ 📖«وَمَا تُجْزَوْنَ إِلاَّ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ * إِلاَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ؛ و جزای شما جز همان نیست که عمل می‌کردید * جز بندگان خالص شدۀ خدا» (صافات/ ۳۹ و ۴۰). 🔖بنابراین، ایشان نه در محضر ربوبی حاضر می‌شوند و نه به حسابشان رسیدگی می‌شود: «فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ * إِلاَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ؛ پس او را تکذیب کردند، پس قطعاً آنان احضار خواهند شد * جز بندگان خالص شدۀ خدا» (صافات/ ۱۲۷ و ۱۲۸). 🔸به عبارت دیگر، عبادِ مخلَصِ ذاتیّین در قیامتِ آفاقی جهت حسابرسی در محضر الهی حاضر نخواهند بود، بلکه حضورشان فوقِ بر حسابرسی عمومی است؛ اَعنی حضورشان اَنفسی و مطلقُ ‌الحضور می‌باشد. «في‏ مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَليكٍ مُقْتَدِرٍ؛ در جايگاهى حق و پسنديده نزد پادشاهى توانا» (قمر/ ۵۵). 📋دقت شود این مطلب از آن رو نیست که ایشان فاقد عمل صالح باشند، بلکه اعمالشان بر اثر استغراق عبودی، مُنتسب به خودشان نیست؛ لذا به تبع آن، در آخرت و قیامتِ آفاقی جهت حسابرسی حاضر نمی‌شوند. 🪧 باری، کمال هر چیز در خالص بودن آن به تمامی شئون و مراتب است؛ پس کمال انسانی در مُوطن عبودیت نیز همانا در این است که انسان ذاتاً و صفاتاً و افعالاً خالصاً لِوجه الله باشد، و این همان معنای دقیق مملوکیتِ صِرف است. ✅ حاصل کلام اینکه هر کس عبدِ ذات شد، خود را سراپا جهل و عجز و ذلت و فقر خواهد یافت و حضرت حق تعالی را مالک کل کمالات و مستقل الوجود می‌یابد و این معنا، ثمرۀ توحید معبود، غایت شهود و مفتاح لقاء ربّ وَدود است. ▫️ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا ▫️حلوا به کسی ده که محبت نچشیده ا‌ست 🖋گزیده‌ای از مباحث فقه‌المعارفی استاد محقق حاج آقای موسوی دام‌ظلّه‌الوارف #️⃣ #حدیث_ناب #عمومی #شعبان #مناجات_شعبانیه #فقه_الحدیث 🆔 @feghhevelayat