🔹🔶🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶 🔹🔶 🔶 🔸 #یا_رفیق_من_لا_رفیق_له 🔸 📓رمان امنیتی #رفیق 📓 🖋 به قلم: #فاطمه_شکیبا #پارت9 **** مقابل آینه وضوخانه ایستاد و مشتی آب به صورتش زد. سرش را که بالا آورد و دوباره به آینه نگاه کرد، چشمش به وحید افتاد. مثل همیشه، ناخودآگاه صورتش شکفت: - سلام برادر! با هم عقد اخوت خوانده بودند. قرار بود مواظب هم باشند؛ مبادا راهشان را کج بروند. بخاطر وحید، وضویش را سریع‌تر گرفت و رفتند برای نماز. هنوز در صف‌ها ننشسته بودند که حسین متوجه نوجوانی شد همسن و سال خودشان. نوجوان کمی دورتر از صف‌های نماز ایستاده بود و این پا و آن پا می‌کرد. لباس‌هایش زیادی کهنه و مندرس بودند و به تنش زار می‌زدند. یک چشم نوجوان به در مسجد بود و چشم دیگرش به صف‌های نماز. انگار نگران چیزی بود. وحید گفت: - نکنه منافق باشه، اومده بمبی چیزی بذاره؟ حسین خندید و بلند شد که برود سراغ نوجوان: - آخه چرا باید توی این مسجد بمب بذارن؟ قدم تند کرد به طرف نوجوان. نوجوان که متوجه شده بود حسین به طرفش می‌آید، خودش را جمع و جور کرد و لبخند زد. حسین زودتر برای دست دادن دست دراز کرد: - سلام برادر. الان نماز شروع می‌شه! وقتی به نوجوان رسید، تازه فهمید چشم‌هایش آبی‌ست. یک لحظه، مسحور رنگ آبیِ چشمان پسر شد. ریش و سبیل کم‌پشت و قهوه‌ای رنگش تازه جوانه زده بودند. نوجوان گفت: - سلام. ببخشید، این مسجد برای اعزام به جبهه هم ثبت‌نام می‌کنه؟ حسین از حالت حرف زدن نوجوان جاخورد. بدون لهجه و اتوکشیده حرف می‌زد؛ شیوه صحبت کردنش به لباس‌های مندرسش نمی‌خورد. سرش را تکان داد: - آره. فعلا بریم نماز بخونیم تا دیر نشده. و دست نوجوان را گرفت و دنبال خودش برد: - راستی نگفتی اسمت چیه برادر؟ نوجوان که هنوز خجالت می‌کشید، سربه‌زیر زمزمه کرد: - سپهر. دیگر رسیده بودند به صف‌های نماز. حسین وحید را نشان داد: - این رفیقم وحیده، منم حسینم. -از آشنایی با شما خوشحالم. چقدر کتابی حرف می‌زد سپهر! حسین به این فکر می‌کرد که حتما اسمش را از روی رنگ چشمانش انتخاب کرده‌اند؛ آبی به رنگ سپهر؛ به رنگ آسمان. مهرِ سپهر به دلش افتاده بود. #ادامه_دارد #کپی_در_شان_شما_نیست #فاطمه_شکیبا رفتن به پارت اول: https://eitaa.com/forsatezendegi/2937 〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 https://eitaa.com/joinchat/727449683C9f081a5739 🔶 🔹🔶 🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶🔹🔶

🦋🕸🦋🕸🦋🕸🦋 🕸🦋🕸🦋🕸🦋 🦋🕸🦋🕸🦋 🕸🦋🕸🦋 🦋🕸🦋 🕸🦋 🦋 حصر پنهان #پارت9 به عکس مانتوی موردنظرش نگاه کردم. مانتویی کلوش تا نزدیک مچ پا با آستین‌های بلند، تعجب کردم: -این یه‌مدل متفاوت با بقیه مانتوهاته؛ فکر نمی‌کردم این سبکم به سلیقه‌ت بخوره! -نه، اینو برای تو می‌خوام. -من؟! -آره تو! می‌خوام بپوشیش تا دیگه الکی چادر نذاری و راحت باشی! -چی؟! چی میگی آناهید، حالت خوبه؟! من برای چی دیگه نباید چادر بزارم؟ گوشی‌اش را پایین گرفت و نگاهم کرد: -برای چی بذاری وقتی می‌تونی با یه‌مانتو حجابتو رعایت کنی! مثل همیشه دربرابر این سؤالات چیزی برای گفتن نداشتم. دوباره نگاهی به عکس کردم؛ نه! نمی‌توانستم! -اصلا فکرشم نکن! من نمی‌تونم! -به‌خاطر عادته تسنیم، یه‌بار امتحانش کن! سرم را به دوطرف تکان داده و زمزمه کردم نه! بالأخره یک‌روز آناهید با آن مانتو به خوابگاه آمد و به من هدیه کرد. تشکر کرده و هدیه‌اش را قبول کردم؛ اما اصلا نمی‌توانستم پوشیدن آن را به سبکی که او می‌گفت قبول کنم. هرچند که حرف‌هایش برایم غیرمنطقی نبود اما اعتقادات خانوادگی و عادت به پوشش چندساله‌ام این اجازه را به من نمی‌داد که با حرف‌های آناهید همراه شوم. شادی و فاطره از بیرون برگشته و نگاهی به من که آن‌مانتو را برای پرو پوشیده‌بودم کردند: -وااای چقدر خوشگله تسنیم! چقدر بهت میاد! تازه خریدی؟ لبخندی زدم و در جواب فاطره با چشم به آناهید اشاره کردم: -آناهید زحمت کشیده و برام خریده! -نه‌بابا چه زحمتی؟! انقدر گلی که این‌چیزا قابلتو نداره! -شادی ابروهایش را بالا داد و با نیم‌خندی گفت: #ادامه_دارد #کپی_در_شان_شما_نیست ✍م.خوانساری 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ https://eitaa.com/forsatezendegi/4821 🦋 🕸🦋 🦋🕸🦋 🕸🦋🕸🦋 🦋🕸🦋🕸🦋 🕸🦋🕸🦋🕸🦋