🎥 | ۱۰۰ ثانیه با یکی از اعجوبه‌های شعر و ادب پارسی، سعدی

بریم سراغ ویژگی های زبانی شعر سبک خراسانی ⬇️ پارت اول منظور از سادگی زبان شعر در این دوره چیه ⁉️ زبان فارسی در این دوره زبان مادری گویندگان است؛ یعنی گویندگان این دوره برخلاف دوره‌های بعد زبان فارسی را از روی آثار ادبی پیش از خود نمی‌آموختند؛ از این‌رو زبان ایشان طبیعی و ساده و روان است و در آن تعقید( گره انداختن و پیچیدگی) و ابهام نیست. شعر این دوره مشتمل بر مجموعه‌ای از لغات است که بسامد آن در دوره‌های بعد کم می‌شود و یا یک‌سره از بین می‌رود !

ویژگی های زبانی سبک خراسانی ⬇️ ( توی چندتا پست تمام موارد رو براتون میاریم ) 😊 ◀️ کاربرد واژه های قدیمی پهلوی (فارسی میانه) : ایدون ( = چنین ) ، سَختن ( = شمردن و سنجیدن ) ❗️ ◀️ کاربرد واژه‌ها در معناهایی که امروزه رایج نیست : شوخ ( = چرک ) ، اگر ( = یا ) ❗️ ◀️ جمع بستنِ جمع های مکسر عربی : منزل ( = منازل ، منازلها ) ❗️ ◀️ تکرار واژه ها ، آن گونه که در زبان پهلوی رایج بود : سیصدهزار و سی هزار ❗️ ◀️ تقدیم معدود بر عدد : تنی هفت ( = هفت تن ) ❗️ ◀️ مطابقت صفت و موصوف در جمع : سوارانِ جنگاوران ❗️ ◀️ هنوز صورت واحدی برای نگارش تثبیت نشده بود ، ازین رو اختلاف لهجه ها یا تلفظ کهن در نوشته ها دیده می شود : فرسته / فرشته / فریشته ❗️ ◀️ کاربرد واژه های فارسی که بعدها معرّب آنها رایج شد : پیل ( فیل ) ، کَنده ( خندق ) ❗️ ( اشتراک گذاری واسه دوستاتون فراموش نشه )

#غزل ،،چلچراغ،، در محکومیت حمله تروریستی به حرم شاهچراغ شیراز ........ پاییز فتنه زدبه دل کوچه باغ ها رنگین نمود دامن شاه چراغ ها شیراز را که شهر غزالان عاشق است لبریز کرده است همین درد وداغ ها حافظ بیا بیا غزلی تازه ساز کن تا بشکند سکوت سیاه کلاغ ها مانند برگ ،پیکر گلها به خاک ریخت شد سربلند شاه چراغِ چراغ ها درشامگاه چارم آبان این دیار پُر شد زخون لاله رخان بس ایاغ ها هرگز دچار سردی وحسرت نمی شویم تا روشن است آتش دل در اجاغ ها مردان سرفراز تو اِستاده سربلند تا شور عاشقی نرود از دِماغ ها خاموشی وسکوت که رسم چراغ نیست ،! شیراز روشن است از این چلچراغ ها سروده،،حسین کیوانی پنجم آبان ماه -۱۴۰۱ #شیراز-#شاهچراغ

جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی شاعر سدهٔ ششم هجری بود (درگذشته به سال ۵۸۸ هجری قمری). او از بنیانگذاران سبک عراقی به شمار می‌رود. فرزند وی کمال‌الدین اسماعیل نیز از شاعران بزرگ ایران زمین است. وی در اصفهان زاده شد اما به آذربایجان نیز سفر کرد و گویا در نقاشی نیز دست داشته و با خاقانی شروانی و انوری و ظهیر فاریابی و رشید وطواط مکاتبه و مشاعره می‌کرده است. او مداح حکمرانان سلجوقی و آل خُجند بود و در اصفهان می‌زیست. #جمال_الدین_عبدالرزاق #معرفی_شاعر

پروانه هم شبیه من از ساده لوحی‌اش دلبستهٔ گلی‌ است که درکش نمی‌کند... #محمدعلی_بهمنی

👆👆👆 2️⃣ برخورد امامان معصوم(ع) با شعر و شاعر اما اسلام و تشیع: ما معتقدیم که پیامبر(ص) تمدن ساز است؛ یعنی حتی اگر یک پژوهشگر بی‌دین، با ملاک‌های کاملا بشری، تاریخ تمدن‌های جهان را بررسی کند، در کنار نام چند پادشاه بزرگ که امپراطوری‌های عظیم تمدنی تاریخ را بنا کرده‌اند، نام محمد بن عبدالله(ص) را می‌آورد؛ با این تفاوت که آن پادشاهان کشور و تمدن بزرگی را توسعه دادند و بزرگ‌تر کردند؛ ولی این تمدن‌ساز عرب، تمدن خود را از هیچ برآورد. آن دیگر تمدن‌ها در کنار ساختار نظامی و سیاسی، فرهنگ هم داشتند؛ ولی تمدن پیامبر(ص) اصالتا فرهنگی بود که بعد شاخه‌های سیاسی و نظامی و ... هم پیدا کرد. خلاصه آن‌که کار فرهنگی- تمدنی پیامبر(ص) در طول تاریخ جهان بی‌نظیر است؛ لذا کاملا طبیعی است که ادبیات ویژۀ خودش را هم تولید کند. این ادبیات، ابتدا با قرآن کریم شروع می‌شود که نه شعر است و نه داستان؛ بلکه گونۀ جدیدی است که نه تکرارپذیر است نه فراموش‌شدنی؛ بنابراین بیش از هر کتاب دیگری، بارها و بارها خوانده می‌شود و در تمام سطوح محتوایی و فرمی ادبیات و فرهنگ تأثیر می‌گذارد. اما غیر از قرآن کریم، پیامبر(ص) به تولید ادبیات به دست مسلمانان توجه ویژه دارد؛ آنان را به سرودن شعر ترغیب می‌کند؛ امر می‌کند که در جنگ‌ها دشمن را هجو کنند و در غدیر ولایت امیرالمؤمنین(ع) را به شعر در آورند. پیامبر(ص) به خاطر دوری از تهمت شاعری خودش و شعر بودن قرآن، موظف است که شعر نخواند. اما جانشینان ایشان، چنین حکمی ندارند؛ لذا از امامان معصوم(ع) شعرهای فراوانی نقل شده است؛ زندگی اهل بیت(ع) آنقدر با شعر آمیخته است که در شب عاشورا، امام حسین(ع) جواب خواهر و دخترش را با شعر می‌دهد و روز عاشورا هر کدام از بزرگواران که به میدان می‌روند، رجز خاص خود را می‌خوانند که شعر است. عجیب‌تر از همه حضرت عباس(ع) است که در گیر و دار نبرد، با همۀ نگرانی‌ها و دل‌مشغولی‌هایش، به محض این که دستش قطع می‌شود، به جای ناله و فریاد، به جای ذکر گفتن، شعر می‌خواند؛ آن‌هم نه شعری از پیش اندیشیده؛ بلکه شعری که در همان لحظات سروده شده است. تا کسی شاعر نباشد و تجربه نکرده باشد که یک شاعر اصیل، هر چه بیشتر از هشیاری معمول خارج شود و هر چه بیشتر هیجانی شود و تحت فشار عاطفی قرار بگیرد، شاعرتر می‌شود، این حال حضرت عباس(ع) را نمی‌تواند درک کند. 👇👇👇 🟢🔵🔴🟡 فهام: فرهنگ. هنر. ادبیات. مذهب