تکه‌های سرد دور از هر نشان با نمایی دور نشانم می‌دهد قدی بلند نه به سان یک کمان و چون سروی بلند آغشته به خون چه نمک نشناس نگاهم می‌کنند این واژه‌ها خون دل نه! قلب‌های تکه پاره خون ز رگ.های جنون بیرون زده های آدم‌ها عجب! سنگ و خاک و چند آجر هیچ اینجا چگونه است آخر؟ آدمان چندی اتو کرده کت و شلوار گاها هم کراواتی نه ببخشید! بوی دین هم باز باید بیاید چه عجیب است شما اینجا و این نام و سرا در پی یاد چه‌اید؟ پروریدن‌؟ در پی این طنز و لطیفه گریه باید؟ یا که خنده؟ چون عجیب است! پشت آن میز تقلا پرده‌های بی.مهابا رنگ و رو رفته ز دیوار درب‌ها بازند دیگر؟ یا که این یک بازی پر شور و زیباست؟ شور آن اینجاست هی ما آدمیم! لیک در اینجا چنین یک پدیده‌ معجزه‌واریم راهرو در تب این فاصله سردند هر اتاقک یک دل و همراه در کمین آتش سرد است لیک آنها هم در عجب هستند بار الها! این نبود آن ملک رویایی؟ پس چه شد مستی و غوغایی؟ خدا از دور می‌خندند که نزدیک است! آدمی این است! گاه در سوز از کمین آتش است بهتر گاه نیز در تکاپوی سکون عقل آجرها بدتر از دیوار و درب سرد و بی‌روح است آدمی این است! وین عجب... #آموزش_و_پرورش #سر_زده_از_بغض_با_خنده ✍#قربانی @gharare_andishe